γεια σας κοριτσια ας σας γραψω κ εγω με λιγα λογια την ιστορια μου....ειμαι 9 χρονια παντρεμενη,κ οπως τα περισσοτερα ζευγαρια μετα τον πρωτο χρονο βαλαμε μπρος για μωρακι.στην αρχη μας ειπανε να προσπαθησουμε μονοι μας,γι'αρκετο χρονικο διαστημα,αλλα τιποτα.μετα πηγαμε σ'ενα γιατρο,( που δεν ξερω δεν του εκοβε)που κ αυτος απλως με κοιτουσε κ μου ελεγε την ταδε ημερα προσπαθηστε.να μη τα πολυλογω κακην -κακως φυγαμε απο εκει κ πηγαμε σ'αλλο γιατρο εκει να δεις δραματα,μου εδεινε κλονιφενη κ μου ελεγε σημερα πρεπει να το κανετε,ανχος,νευρα,γκρινια,τι να σας πω δε ξερω τωρα που τα θυμαμαι κ σας τα γραφω καθομαι κ σκεφτομαι οτι με τοση ενταση πως θα εμενες εγκυος;οπως καταλαβενετε αποτελεσμα μηδεν.εκανα κ μια προσπαθεια εξωσωματικης αποτυχημενη δυστηχως.ειχα τοση απογοητευση κ τοσο πονο μεσα μου που ελεγα πως δε θα ξαναπροσπαθησω κ οτι θελει ας γινει.
α ξεχασα να σας πω πως ολα αυτα τα χρονια να εχω συγγενεις,γνωστους,ακομη κ ατομα πους μας γνωριζουν ελαχιστα να μας λενε ξερουμε αυτο το γιατρο εδω,οι προτινουμε να πατε εκει.
τελος παντων τωρα ειμαι στη δευτερη προσπαθεια νιωθω πιο ηρεμη πιο χαλαρη κ δεν ξερω θα δειξει......
ξεχασα να σας πω οτι εχω κανει κ αιτηση για υιοθεσια κ οτι ειμαστε σε λιστα αναμονης κ κακα τα ψεματα οταν ζοριζομε πολυ λεω που ξερεις μπορει ο Θεος να θελει να σωθει καποιο παιδακι απο τα ιδρυματα.