Pavlina

νομίζω όμως από την άλλη ότι τα παιδιά χρειάζεται να ξέρουν ότι οι γονείς τους είναι αγαπημένοι και έχουν τρυφερά αισθήματα ο ένας για τον άλλο... όχι βέβαια να δουν μια τέτοια σκηνή, αλλά είναι υγιές (νομίζω) να ξέρουν ότι κάτι τέτοιο γίνεται μεταξύ των γονιών τους... Φανταστείτε τι γίνεται σε αντίθετη περίπτωση όπου οι γονείς εμφανίζουν μια μεταξύ τους εικόνα απόμακρη κρύα και χωρίς τρυφερά συναισθήματα (όπως ρομαντισμό)... Πιθανότατα το παιδί αργά ή γρήγορα θα καταλάβει ότι δεν υπάρχει τίποτα να εννώνει τους γονείς του αλλά και ότι έτσι είναι οι οικογένειες, δηλαδή θα ορίσει την οικογένεια ως μια τυπική σχέση στην οποία υπάρχει έλλειψη συναισθημάτων και επαφής. Αυτό ίσως αργότερα να επιρρεάσει αρνητικά και τη δική του ερωτική ζωή... Αν και ο γιος μου είναι πολύ ΄μικρούλης ακόμα και δεν ξέρω 100% πως θα αντιδράσω μετά από μια τέτοια στιγμή, πιστεύω όμως ότι καλύτερα να μου τύχει μια στιγμή (που σίγουρα θα με κάνει να ντραπώ), παρά να νιώθει μέσα του ότι οι γονείς του δεν αγαπάνε ο ένας τον άλλο... Σας τα λέω αυτά όχι και τόσο θεωρητικά...

νομίζω όμως από την άλλη ότι τα παιδιά χρειάζεται να ξέρουν ότι οι γονείς τους είναι αγαπημένοι και έχουν τρυφερά αισθήματα ο ένας για τον άλλο... όχι βέβαια να δουν μια τέτοια σκηνή, αλλά είναι υγιές (νομίζω) να ξέρουν ότι κάτι τέτοιο γίνεται μεταξύ των γονιών τους... Φανταστείτε τι γίνεται σε αντίθετη περίπτωση όπου οι γονείς εμφανίζουν μια μεταξύ τους εικόνα απόμακρη κρύα και χωρίς τρυφερά συναισθήματα (όπως ρομαντισμό)... Πιθανότατα το παιδί αργά ή γρήγορα θα καταλάβει ότι δεν υπάρχει τίποτα να εννώνει τους γονείς του αλλά και ότι έτσι είναι οι οικογένειες, δηλαδή θα ορίσει την οικογένεια ως μια τυπική σχέση στην οποία υπάρχει έλλειψη συναισθημάτων και επαφής. Αυτό ίσως αργότερα να επιρρεάσει αρνητικά και τη δική του ερωτική ζωή... Αν και ο γιος μου είναι πολύ ΄μικρούλης ακόμα και δεν ξέρω 100% πως θα αντιδράσω μετά από μια τέτοια στιγμή, πιστεύω όμως ότι καλύτερα να μου τύχει μια στιγμή (που σίγουρα θα με κάνει να ντραπώ), παρά να νιώθει μέσα του ότι οι γονείς του δεν αγαπάνε ο ένας τον άλλο... Σας τα λέω αυτά όχι και τόσο θεωρητικά...

νομίζω όμως από την άλλη ότι τα παιδιά χρειάζεται να ξέρουν ότι οι γονείς τους είναι αγαπημένοι και έχουν τρυφερά αισθήματα ο ένας για τον άλλο... όχι βέβαια να δουν μια τέτοια σκηνή, αλλά είναι υγιές (νομίζω) να ξέρουν ότι κάτι τέτοιο γίνεται μεταξύ των γονιών τους... Φανταστείτε τι γίνεται σε αντίθετη περίπτωση όπου οι γονείς εμφανίζουν μια μεταξύ τους εικόνα απόμακρη κρύα και χωρίς τρυφερά συναισθήματα (όπως ρομαντισμό)... Πιθανότατα το παιδί αργά ή γρήγορα θα καταλάβει ότι δεν υπάρχει τίποτα να εννώνει τους γονείς του αλλά και ότι έτσι είναι οι οικογένειες, δηλαδή θα ορίσει την οικογένεια ως μια τυπική σχέση στην οποία υπάρχει έλλειψη συναισθημάτων και επαφής. Αυτό ίσως αργότερα να επιρρεάσει αρνητικά και τη δική του ερωτική ζωή... Αν και ο γιος μου είναι πολύ ΄μικρούλης ακόμα και δεν ξέρω 100% πως θα αντιδράσω μετά από μια τέτοια στιγμή, πιστεύω όμως ότι καλύτερα να μου τύχει μια στιγμή (που σίγουρα θα με κάνει να ντραπώ), παρά να νιώθει μέσα του ότι οι γονείς του δεν αγαπάνε ο ένας τον άλλο... Σας τα λέω αυτά όχι και τόσο θεωρητικά...

Έκανες πάρα πολύ καλά που το κράτησες το μωρούλι.... κα το σίγουρο είναι όπως είπαν πολλές ότι ποτέ δε θα είσαι 100% έτοιμη να κάνεις μωρό. Πάντα θα λες "ααα δεν έχω κάνει αυτό, δεν έχω κάνει εκείνο... δεν πήγα εδώ, δεν πήγα εκεί..." Όμως να ξέρεις ότι ακόμα και με το μωρό σου όσο μεγαλώνει τόσο περισσότερα θα μπορείς να κάνεις... και θα τα ευχαριστιέσαι αι πιο πολύ! Να είσαι ευτυχισμένη που ο σύντροφός σου το θέλει το μωρό, γιατί πολλοί σε παρόμοιες καταστάσεις ή αναγκάζουν τη γυναίκα να κάνει τελικά την έκτρωση ή την εγκαταλείπουν! Στην αρχή της εγκυμοσύνης μου κι εγώ είχα φάει μια φρίκη ότι όλα αλλάζουν και ποτέ δε θα ξαναγίνουν όπως παλιά... Το σώμα μου άρχισε να αλλάζει αλλά μέσα σε 40 μέρες από τη γέννα επανήλθα στα φυσιολογικά... οπότε αυτό είναι κάτι εντελώς παροδικό (αρκεί να μη σου ξεφύγει από τον έλεγχο). Όσον αφορά τους άντρες... θα σου πω μόνο ένα... αν ο σύντροφός σου ήταν επιρεπεις στις λαδιές δε θα τον τρέλαινε η ιδέα ότι αποκτάει παιδί τόσο ξαφνικά... και είμαι σίγουρη ότι τον ξέρεις πολύ καλά και ξέρεις αν πρέπει να του έχεις εμπιστοσύνη ή όχι... Υπάρχουν άντρες και άντρες.. δεν είναι όλοι οι ίδιοι. Όλες όσες γεννησαμε ξέρουμε το θαύμα που δημιουργούμε στην κοιλιά μας αλλά και την υπέροχη στιγμή που για πρώτη φορά κρατάμε το μωρό μας αγκαλιά! πρέπει να τα ζήσεις όλα... αυτά και άλλα πολλά!!! μόνο τότε θα νιώσεις ολοκληρωμένη! Αν θες όμως κάπου στο μυαλό σου να έχεις μια "έξοδο κινδύνου" σου λέω το εξής¨κάνε υπομπνή 9 μήνες... απόλαυσε την εγκυμοσύνη και αν στο τέλος δεις ότι δεν αντέχεις και δε θέλεις μπορείς να μιλήσεις με το τμήμα υιοθεσιών του Μητέρα... ξέρω ότι δεν υπάρχει ούτε 1 στο εκατομύριο να δεχτείς να αφήσεις το παιδί σου μετά από 9 μήνες που θα έχεις νιώσει πολλά ωραία συναισθήματα και ειδικά στην περίπτωσή σου που δεν συντρέχει οικονομικός ή οικογενειακός λόγος... Απλά σου το λέω μόνο και μόνο για να λες τώρα που είναι αρχή "υπάρχει και εναλλακτική λύση ακόμα και τώρα σε περίπτωση που δε θέλω.." όμως κα πάλι σου λέω ότι το να μεγαλώνεις παιδί μπορεί να είναι πολύ κουραστικό και να έχει πολλές ευθύνες και θυσίες, αλλά στο τέλος κάθε μέρας θα νιώθεις όλοκαι πιο ευτυχισμένη και ολοκληρωμένη... και κάτι τελευταίο.. κι εγώ έμπαινα στα μαγαζιά για έγκυες σαν την "κλέφτρα"... δεν ήθελα να λένε ότι είμαι έγκυος και ένιωθα ότι με κοιτάνε κάπως... ειδικά όταν μου έδιναν τη σειρά του σε ουρές τραπέζης κλπ ένιωθα ότι δεν ήμουν φυσιολογική... και να φανταστείς ότι ήθελα να κάνω παιδί και έπερνα ειδικά χάπια... οπότε μη νιώθεις άσχημα.. όσον αφορά τις αναγούλες... δεν είναι τίποτα... πίστεψέ με! θα... μπορούσαν τα πράγματα να ήταν χειρότερα, ας μην τα μελετάμε... αυτό ούτε του παπά μην το πεις Ξεκουράσου, κοιμήσου ΠΟΛΥ, κάνε ότι θες και πρόσεχε τον εαυτό σου και το μωρούλι.. ΓΙΑΤΙ ΣΕ ΑΓΑΠΑΕΙ ΗΔΗ... φιλιά πολλά, Παυλίνα

Έκανες πάρα πολύ καλά που το κράτησες το μωρούλι.... κα το σίγουρο είναι όπως είπαν πολλές ότι ποτέ δε θα είσαι 100% έτοιμη να κάνεις μωρό. Πάντα θα λες "ααα δεν έχω κάνει αυτό, δεν έχω κάνει εκείνο... δεν πήγα εδώ, δεν πήγα εκεί..." Όμως να ξέρεις ότι ακόμα και με το μωρό σου όσο μεγαλώνει τόσο περισσότερα θα μπορείς να κάνεις... και θα τα ευχαριστιέσαι αι πιο πολύ! Να είσαι ευτυχισμένη που ο σύντροφός σου το θέλει το μωρό, γιατί πολλοί σε παρόμοιες καταστάσεις ή αναγκάζουν τη γυναίκα να κάνει τελικά την έκτρωση ή την εγκαταλείπουν! Στην αρχή της εγκυμοσύνης μου κι εγώ είχα φάει μια φρίκη ότι όλα αλλάζουν και ποτέ δε θα ξαναγίνουν όπως παλιά... Το σώμα μου άρχισε να αλλάζει αλλά μέσα σε 40 μέρες από τη γέννα επανήλθα στα φυσιολογικά... οπότε αυτό είναι κάτι εντελώς παροδικό (αρκεί να μη σου ξεφύγει από τον έλεγχο). Όσον αφορά τους άντρες... θα σου πω μόνο ένα... αν ο σύντροφός σου ήταν επιρεπεις στις λαδιές δε θα τον τρέλαινε η ιδέα ότι αποκτάει παιδί τόσο ξαφνικά... και είμαι σίγουρη ότι τον ξέρεις πολύ καλά και ξέρεις αν πρέπει να του έχεις εμπιστοσύνη ή όχι... Υπάρχουν άντρες και άντρες.. δεν είναι όλοι οι ίδιοι. Όλες όσες γεννησαμε ξέρουμε το θαύμα που δημιουργούμε στην κοιλιά μας αλλά και την υπέροχη στιγμή που για πρώτη φορά κρατάμε το μωρό μας αγκαλιά! πρέπει να τα ζήσεις όλα... αυτά και άλλα πολλά!!! μόνο τότε θα νιώσεις ολοκληρωμένη! Αν θες όμως κάπου στο μυαλό σου να έχεις μια "έξοδο κινδύνου" σου λέω το εξής¨κάνε υπομπνή 9 μήνες... απόλαυσε την εγκυμοσύνη και αν στο τέλος δεις ότι δεν αντέχεις και δε θέλεις μπορείς να μιλήσεις με το τμήμα υιοθεσιών του Μητέρα... ξέρω ότι δεν υπάρχει ούτε 1 στο εκατομύριο να δεχτείς να αφήσεις το παιδί σου μετά από 9 μήνες που θα έχεις νιώσει πολλά ωραία συναισθήματα και ειδικά στην περίπτωσή σου που δεν συντρέχει οικονομικός ή οικογενειακός λόγος... Απλά σου το λέω μόνο και μόνο για να λες τώρα που είναι αρχή "υπάρχει και εναλλακτική λύση ακόμα και τώρα σε περίπτωση που δε θέλω.." όμως κα πάλι σου λέω ότι το να μεγαλώνεις παιδί μπορεί να είναι πολύ κουραστικό και να έχει πολλές ευθύνες και θυσίες, αλλά στο τέλος κάθε μέρας θα νιώθεις όλοκαι πιο ευτυχισμένη και ολοκληρωμένη... και κάτι τελευταίο.. κι εγώ έμπαινα στα μαγαζιά για έγκυες σαν την "κλέφτρα"... δεν ήθελα να λένε ότι είμαι έγκυος και ένιωθα ότι με κοιτάνε κάπως... ειδικά όταν μου έδιναν τη σειρά του σε ουρές τραπέζης κλπ ένιωθα ότι δεν ήμουν φυσιολογική... και να φανταστείς ότι ήθελα να κάνω παιδί και έπερνα ειδικά χάπια... οπότε μη νιώθεις άσχημα.. όσον αφορά τις αναγούλες... δεν είναι τίποτα... πίστεψέ με! θα... μπορούσαν τα πράγματα να ήταν χειρότερα, ας μην τα μελετάμε... αυτό ούτε του παπά μην το πεις Ξεκουράσου, κοιμήσου ΠΟΛΥ, κάνε ότι θες και πρόσεχε τον εαυτό σου και το μωρούλι.. ΓΙΑΤΙ ΣΕ ΑΓΑΠΑΕΙ ΗΔΗ... φιλιά πολλά, Παυλίνα

Έκανες πάρα πολύ καλά που το κράτησες το μωρούλι.... κα το σίγουρο είναι όπως είπαν πολλές ότι ποτέ δε θα είσαι 100% έτοιμη να κάνεις μωρό. Πάντα θα λες "ααα δεν έχω κάνει αυτό, δεν έχω κάνει εκείνο... δεν πήγα εδώ, δεν πήγα εκεί..." Όμως να ξέρεις ότι ακόμα και με το μωρό σου όσο μεγαλώνει τόσο περισσότερα θα μπορείς να κάνεις... και θα τα ευχαριστιέσαι αι πιο πολύ! Να είσαι ευτυχισμένη που ο σύντροφός σου το θέλει το μωρό, γιατί πολλοί σε παρόμοιες καταστάσεις ή αναγκάζουν τη γυναίκα να κάνει τελικά την έκτρωση ή την εγκαταλείπουν! Στην αρχή της εγκυμοσύνης μου κι εγώ είχα φάει μια φρίκη ότι όλα αλλάζουν και ποτέ δε θα ξαναγίνουν όπως παλιά... Το σώμα μου άρχισε να αλλάζει αλλά μέσα σε 40 μέρες από τη γέννα επανήλθα στα φυσιολογικά... οπότε αυτό είναι κάτι εντελώς παροδικό (αρκεί να μη σου ξεφύγει από τον έλεγχο). Όσον αφορά τους άντρες... θα σου πω μόνο ένα... αν ο σύντροφός σου ήταν επιρεπεις στις λαδιές δε θα τον τρέλαινε η ιδέα ότι αποκτάει παιδί τόσο ξαφνικά... και είμαι σίγουρη ότι τον ξέρεις πολύ καλά και ξέρεις αν πρέπει να του έχεις εμπιστοσύνη ή όχι... Υπάρχουν άντρες και άντρες.. δεν είναι όλοι οι ίδιοι. Όλες όσες γεννησαμε ξέρουμε το θαύμα που δημιουργούμε στην κοιλιά μας αλλά και την υπέροχη στιγμή που για πρώτη φορά κρατάμε το μωρό μας αγκαλιά! πρέπει να τα ζήσεις όλα... αυτά και άλλα πολλά!!! μόνο τότε θα νιώσεις ολοκληρωμένη! Αν θες όμως κάπου στο μυαλό σου να έχεις μια "έξοδο κινδύνου" σου λέω το εξής¨κάνε υπομπνή 9 μήνες... απόλαυσε την εγκυμοσύνη και αν στο τέλος δεις ότι δεν αντέχεις και δε θέλεις μπορείς να μιλήσεις με το τμήμα υιοθεσιών του Μητέρα... ξέρω ότι δεν υπάρχει ούτε 1 στο εκατομύριο να δεχτείς να αφήσεις το παιδί σου μετά από 9 μήνες που θα έχεις νιώσει πολλά ωραία συναισθήματα και ειδικά στην περίπτωσή σου που δεν συντρέχει οικονομικός ή οικογενειακός λόγος... Απλά σου το λέω μόνο και μόνο για να λες τώρα που είναι αρχή "υπάρχει και εναλλακτική λύση ακόμα και τώρα σε περίπτωση που δε θέλω.." όμως κα πάλι σου λέω ότι το να μεγαλώνεις παιδί μπορεί να είναι πολύ κουραστικό και να έχει πολλές ευθύνες και θυσίες, αλλά στο τέλος κάθε μέρας θα νιώθεις όλοκαι πιο ευτυχισμένη και ολοκληρωμένη... και κάτι τελευταίο.. κι εγώ έμπαινα στα μαγαζιά για έγκυες σαν την "κλέφτρα"... δεν ήθελα να λένε ότι είμαι έγκυος και ένιωθα ότι με κοιτάνε κάπως... ειδικά όταν μου έδιναν τη σειρά του σε ουρές τραπέζης κλπ ένιωθα ότι δεν ήμουν φυσιολογική... και να φανταστείς ότι ήθελα να κάνω παιδί και έπερνα ειδικά χάπια... οπότε μη νιώθεις άσχημα.. όσον αφορά τις αναγούλες... δεν είναι τίποτα... πίστεψέ με! θα... μπορούσαν τα πράγματα να ήταν χειρότερα, ας μην τα μελετάμε... αυτό ούτε του παπά μην το πεις Ξεκουράσου, κοιμήσου ΠΟΛΥ, κάνε ότι θες και πρόσεχε τον εαυτό σου και το μωρούλι.. ΓΙΑΤΙ ΣΕ ΑΓΑΠΑΕΙ ΗΔΗ... φιλιά πολλά, Παυλίνα