adkat

Δεν ξέρω τι να σου πω και δεν είμαι γιατρός και ειδική πάνω σε αυτά τα θέματα, αλλά από την εμπειρία μου θεωρώ ότι πρέπει να δώσουμε χρόνο στα παιδιά μας, να ασχολούμαστε μαζί τους πάρα πολύ και κατάλαβα ότι κάποια πράγματα που εμείς ως γονείς τα θεωρούμε δεδομένα (π.χ. αγαπάμε τα παιδιά μας)αυτά δεν το καταλαβάινουν και θέλουν διαρκώς (ειδικά σε αυτές τις μικρές ηλικίες)να τους το επιβεβαιώνουμε. Τέλος πιστεύω ότι αν υπάρχει πραγματική ηρεμία στο σπίτικαι πολλή υπομονη από εμάς τότε όλα θα πάνε καλά. Προσπάθησε να μην ανησυχείς (όσο γίνεται) και κυρίως να μην το περνάς στο παιδί. Πιστεύω ότι όλα θα πάνε καλά. καλό κου΄ράγο και υπομονή.

Καλημερα σε όλες τις μανούλες. Κι εμένα ο γιος μου παρουσίασε το πρόβλημα του τραυλισμού στις 10 Αυγούστου 2008. Το είχαμε συζητήσει εκτενώς στο forum. Αυτή τη στιγμή, έχουν περάσει περίπου 5,5 μήνες από εκείνη την ημέρα, το παιδί είναι σαφώς καλύτερα. Πλέον δεν τραυλίζει καθόλου, αλλά κάποιες φορές όταν προσπαθεί να υπερισχύσει του αδελφού του που είναι μεγαλύτερος,και να πει εκείνος πρώτος ό,τι θέλει παρουσιάζεται το φαινόμενο της επανάληψης κάποιων λέξεων μέχρι να καταφέρει να κάνει το μεγάλο αδελφό του να σταματήσει. Δεν ξέρω αν αυτό είναι κάποιο σύμπτωμα άλλο ή είναι η εξέλιξη του τραυλισμού. Εγώ δεν το πήγα σε κάποιο ειδικό το παιδί γιατί θεώρησα ότι ίσως αυτό να του έδινε την εντύπωση ότι κάτι έχει. Προσπαθήσαμε με το σύζηγό μου να μην το μαλώνουμε για το πρώτο διάστημα τουλάχιστον και καθιερώσαμε το 5λεπτο που είναι αφιερωμένο εξολοκλήρου και αποκλειστικά στο κάθε παιδί μας ξεχωριστά. Στον παιδικό σταθμό που πηγαίνει κανονικά δε δημιουργεί πρόβλημα και οι δαασκάλες μου είπαν ότι δεν υπάρχει θέμα τραυλισμού. Βέβαι αξίζει να σημειώθεί ότι στο σπίτι είναι πολύ αντιδραστικός. Δηλαδή λέμε θα κάνομε κάτι και χωρίς να ξέρει τι και πως αμέσως απαντά όχι!!! Παρατήρησα ότι όσο τον μαλώνω και του πάω κόντρα, βλέπει ότι ασχολούμε μαζί του και συνεχίζει να αντιδρα με χειρότερο τρόπο. Όταν όμως (έχω την υπομονή!!!!) και τον παίρνω με το καλό, με αγκαλιες και φιλιά δηλαδή και με συζήτηση, τότε τα πράγματα είναι καλύτερα. Δεν ξέρω αν η αντίδραση αυτή που βγάζει είναι αποτέλεσμα του γεγονότος ότι παρουσίασε τραυλισμό ή απλά είναι ο χαρακτήρας του τέτοιος!!! Στις 10 Γενάρη 2009 έγινε 3 χρονών. Παίζει με τον αδελφό του (5,5 ετών) αρκετά καλά (μέσα στα λογικά πλαίσια!!!) και γενικά προσπάθούμε να κάνουμε πράγματα όλοι μαζί!!! Αυτό του κ'ανει πολύ καλό όχι μόνο στην ομιλία του, γενικότερα στην επικοινωνία του με τους άλλους. Κοντά στον Απρίλιο θα πάω το μεγάλο μου γιο στο ΚΨΥ Περιστερίου να κάνουμε το τεστ σχολικής ετοιμότητας, αφού από το Σεπτέμβρη του 2009 θα πάει στην α΄δημοτικού και έμαθα ότι είναι καλό να το κάνουν τα παιδιά πριν πάνει στο δημοτικό. Θα ζητήσω να δω έναν λογοθεραπευτή ή κάποιο παιδοψυχολόγο και θα εκθέσω την κατάσταση περισσότερο για να αντιμετωπίσω τον αντιδραστικό χαρακτήρα του. Δεν ξέρω αν σε βοήθησα καθόλου,αλλά αν δεν δώσεις σημασία στον τραυλισμό αυτόν καθ' αυτόν και αν δεν το αντιμετωπίσεις ως πρόβλημα και αφιερώσεις περισσότερο προσωπικό χρόνο στο παιδί και του δώσεις και λίγο χρόνο, θα δεις ότι όλα θα πάνε καλά. Υπομονή!!!

afrodith διαβασα με πολλή προσοχή το μήνυμά σου. η αλήθεια είναι ότι νιώθω ενοχές γιατί προσπάθησα να τον διαπαιδαγωγήσω όπως το μεγάλο μου γιο χωρίς να συνηδείδητοποίσω ότι πρόκειται για διαφορετικό άτομο. Λόγω καποιων υποχρεώσεων δικών μου κατά τον πρώτο ενάμιση χρόνο της ζωής του έλειπα και πολύ από το σπίτι και το παιδί μεγάλωνε με τις γιαγιάδες και ίσως να μην του έδωσα να καταλάβει πόσο πολύ τον αγαπώ. Σε αντίθεση με το μεγάλο μου που ουσιαστικά μεγάλωσε με εμένα και το σύζυγό μου. Ντροπή δε νιώθω για τα παιδιά μου!!! Και ούτε τα απομονώνω από τις συναναστροφές μας. Καταλαβαίνω και συνειδητοποιώ πολύ καλά ότι πρόκειται για ένα θέμα , μια κατάσταση που, όπως έγραψες και εσύ σε προηγούμενο μηνυμα, δεν είναι αρρώστια , αλλά κάτι που αντιμετωπίζεται. Παρόλα αυτά κάνουμε προσπάθειες να τον προσεγγίσουμε, του λέμε πόσο πολύ τον αγαπάμε και τον ενθαρρύνουμεκαι τον επαινούμε. Προσπαθούμε να εφαρμόσουμε αυτό που έλεγες σε άλλο μήνυμα δηλ. να τον μαλώνουμε διαφορετικά. Όρια βάζουμε και στα δυο παιδιά μας και προσπαθούμε να τα τηρούμε (όσο μπορούμε). Εκείνο που ήθελα να ρωτήσω κι εσένα αλλά και τη strardust είναι αν θα πρέπει να ενημερώσω τον παιδικό σταθμό (όταν ξεκινήσει - τον πήραν τελικά)για το θέμα. Ο σύζυγός μου έχει την άποψη ότι θα πρέπει να το δουν μόνες τους οι δασκάλες και να μην τις προϊδεάσουμε. Εγώ πάλι πιστεύω πως θα πρέπει να ξέρουν το θέμα εκ των προτέρων για να τον προσέξουν περισσότερο. Είναι όμως και σωστό να τον ξεχωρίσουν; Μιλάω συνέχεια για το πρόβλημα το δικό μου και δε σε ρώτησα stradust, ο μικρός σου πως είναι;Πάει καλύτερα; Τον έστειλες πάλι σχολείο; Εύχομαι και ελπίζω για το καλύτερο.

afrodith διαβασα με πολλή προσοχή το μήνυμά σου. η αλήθεια είναι ότι νιώθω ενοχές γιατί προσπάθησα να τον διαπαιδαγωγήσω όπως το μεγάλο μου γιο χωρίς να συνηδείδητοποίσω ότι πρόκειται για διαφορετικό άτομο. Λόγω καποιων υποχρεώσεων δικών μου κατά τον πρώτο ενάμιση χρόνο της ζωής του έλειπα και πολύ από το σπίτι και το παιδί μεγάλωνε με τις γιαγιάδες και ίσως να μην του έδωσα να καταλάβει πόσο πολύ τον αγαπώ. Σε αντίθεση με το μεγάλο μου που ουσιαστικά μεγάλωσε με εμένα και το σύζυγό μου. Ντροπή δε νιώθω για τα παιδιά μου!!! Και ούτε τα απομονώνω από τις συναναστροφές μας. Καταλαβαίνω και συνειδητοποιώ πολύ καλά ότι πρόκειται για ένα θέμα , μια κατάσταση που, όπως έγραψες και εσύ σε προηγούμενο μηνυμα, δεν είναι αρρώστια , αλλά κάτι που αντιμετωπίζεται. Παρόλα αυτά κάνουμε προσπάθειες να τον προσεγγίσουμε, του λέμε πόσο πολύ τον αγαπάμε και τον ενθαρρύνουμεκαι τον επαινούμε. Προσπαθούμε να εφαρμόσουμε αυτό που έλεγες σε άλλο μήνυμα δηλ. να τον μαλώνουμε διαφορετικά. Όρια βάζουμε και στα δυο παιδιά μας και προσπαθούμε να τα τηρούμε (όσο μπορούμε). Εκείνο που ήθελα να ρωτήσω κι εσένα αλλά και τη strardust είναι αν θα πρέπει να ενημερώσω τον παιδικό σταθμό (όταν ξεκινήσει - τον πήραν τελικά)για το θέμα. Ο σύζυγός μου έχει την άποψη ότι θα πρέπει να το δουν μόνες τους οι δασκάλες και να μην τις προϊδεάσουμε. Εγώ πάλι πιστεύω πως θα πρέπει να ξέρουν το θέμα εκ των προτέρων για να τον προσέξουν περισσότερο. Είναι όμως και σωστό να τον ξεχωρίσουν; Μιλάω συνέχεια για το πρόβλημα το δικό μου και δε σε ρώτησα stradust, ο μικρός σου πως είναι;Πάει καλύτερα; Τον έστειλες πάλι σχολείο; Εύχομαι και ελπίζω για το καλύτερο.

afrodith διαβασα με πολλή προσοχή το μήνυμά σου. η αλήθεια είναι ότι νιώθω ενοχές γιατί προσπάθησα να τον διαπαιδαγωγήσω όπως το μεγάλο μου γιο χωρίς να συνηδείδητοποίσω ότι πρόκειται για διαφορετικό άτομο. Λόγω καποιων υποχρεώσεων δικών μου κατά τον πρώτο ενάμιση χρόνο της ζωής του έλειπα και πολύ από το σπίτι και το παιδί μεγάλωνε με τις γιαγιάδες και ίσως να μην του έδωσα να καταλάβει πόσο πολύ τον αγαπώ. Σε αντίθεση με το μεγάλο μου που ουσιαστικά μεγάλωσε με εμένα και το σύζυγό μου. Ντροπή δε νιώθω για τα παιδιά μου!!! Και ούτε τα απομονώνω από τις συναναστροφές μας. Καταλαβαίνω και συνειδητοποιώ πολύ καλά ότι πρόκειται για ένα θέμα , μια κατάσταση που, όπως έγραψες και εσύ σε προηγούμενο μηνυμα, δεν είναι αρρώστια , αλλά κάτι που αντιμετωπίζεται. Παρόλα αυτά κάνουμε προσπάθειες να τον προσεγγίσουμε, του λέμε πόσο πολύ τον αγαπάμε και τον ενθαρρύνουμεκαι τον επαινούμε. Προσπαθούμε να εφαρμόσουμε αυτό που έλεγες σε άλλο μήνυμα δηλ. να τον μαλώνουμε διαφορετικά. Όρια βάζουμε και στα δυο παιδιά μας και προσπαθούμε να τα τηρούμε (όσο μπορούμε). Εκείνο που ήθελα να ρωτήσω κι εσένα αλλά και τη strardust είναι αν θα πρέπει να ενημερώσω τον παιδικό σταθμό (όταν ξεκινήσει - τον πήραν τελικά)για το θέμα. Ο σύζυγός μου έχει την άποψη ότι θα πρέπει να το δουν μόνες τους οι δασκάλες και να μην τις προϊδεάσουμε. Εγώ πάλι πιστεύω πως θα πρέπει να ξέρουν το θέμα εκ των προτέρων για να τον προσέξουν περισσότερο. Είναι όμως και σωστό να τον ξεχωρίσουν; Μιλάω συνέχεια για το πρόβλημα το δικό μου και δε σε ρώτησα stradust, ο μικρός σου πως είναι;Πάει καλύτερα; Τον έστειλες πάλι σχολείο; Εύχομαι και ελπίζω για το καλύτερο.

Καλημέρα Έγω έχω δυο αγοράκια, αλλά αν έκανα κόρη θα ήθελα να το ονομάσω : ΜΥΡΤΩ ή ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ (πολύ μυρωδικά ονόματα δεν είναι Να είναι πάντα καλά η κόρη σου και καλότυχή και είμαι σίγουρη ότι τελικά θα της βρεις ένα όνομα που θα της ταιριάζει.

Καλημέρα Έγω έχω δυο αγοράκια, αλλά αν έκανα κόρη θα ήθελα να το ονομάσω : ΜΥΡΤΩ ή ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ (πολύ μυρωδικά ονόματα δεν είναι Να είναι πάντα καλά η κόρη σου και καλότυχή και είμαι σίγουρη ότι τελικά θα της βρεις ένα όνομα που θα της ταιριάζει.

Καλημέρα Έγω έχω δυο αγοράκια, αλλά αν έκανα κόρη θα ήθελα να το ονομάσω : ΜΥΡΤΩ ή ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ (πολύ μυρωδικά ονόματα δεν είναι Να είναι πάντα καλά η κόρη σου και καλότυχή και είμαι σίγουρη ότι τελικά θα της βρεις ένα όνομα που θα της ταιριάζει.

Καλημέρα Δεν το θέλω να αγχώνομαι, αλλά μου "βγαίνει". Το καταλαβαίνω ότι το παοδί δεν είναι άρρωστο, αλλά όταν πρόκειται για το δικό σου παιδί όλα σου φαίνονται πολύ σημαντικά και τα προβλήματα τεράστια!!!! Μερικές φορές μου δίνει την εντύπωση ότι περνά από το μυαλό του πως δεν το αγαπάμε. Αν ήμουν σίγουρη ότι ξέρει πως τον λατρεύουμε και δεν έχει ποτέ καμιά αμφιβολία γι' αυτό, ακόμη κι όταν τον μαλώνουμε, ίσως να μην το έκανα τόσο μεγάλο θέμα. Και σίγουρα έχεις δίκιο στο ότι αν δεν ηρεμήσουμε πρώτα εμείς δε θα ηρεμήσει και το παιδί. Ευχαριστώ για όλα.

Καλημέρα Δεν το θέλω να αγχώνομαι, αλλά μου "βγαίνει". Το καταλαβαίνω ότι το παοδί δεν είναι άρρωστο, αλλά όταν πρόκειται για το δικό σου παιδί όλα σου φαίνονται πολύ σημαντικά και τα προβλήματα τεράστια!!!! Μερικές φορές μου δίνει την εντύπωση ότι περνά από το μυαλό του πως δεν το αγαπάμε. Αν ήμουν σίγουρη ότι ξέρει πως τον λατρεύουμε και δεν έχει ποτέ καμιά αμφιβολία γι' αυτό, ακόμη κι όταν τον μαλώνουμε, ίσως να μην το έκανα τόσο μεγάλο θέμα. Και σίγουρα έχεις δίκιο στο ότι αν δεν ηρεμήσουμε πρώτα εμείς δε θα ηρεμήσει και το παιδί. Ευχαριστώ για όλα.

Καλημέρα Δεν το θέλω να αγχώνομαι, αλλά μου "βγαίνει". Το καταλαβαίνω ότι το παοδί δεν είναι άρρωστο, αλλά όταν πρόκειται για το δικό σου παιδί όλα σου φαίνονται πολύ σημαντικά και τα προβλήματα τεράστια!!!! Μερικές φορές μου δίνει την εντύπωση ότι περνά από το μυαλό του πως δεν το αγαπάμε. Αν ήμουν σίγουρη ότι ξέρει πως τον λατρεύουμε και δεν έχει ποτέ καμιά αμφιβολία γι' αυτό, ακόμη κι όταν τον μαλώνουμε, ίσως να μην το έκανα τόσο μεγάλο θέμα. Και σίγουρα έχεις δίκιο στο ότι αν δεν ηρεμήσουμε πρώτα εμείς δε θα ηρεμήσει και το παιδί. Ευχαριστώ για όλα.

Τα πράγματα είναι δύσκολα. Κι εμείς δεν ξέρουμε τι να κάνουμε. Δεν τον μαλώνουμε και κάνει τα πιο απίθανα και αψυχολογητα πράγματα. Όπως μου τα λες μάλλον πρέπει να περιμένουμε. Σκεφτόμουν μήπως αν βάζαμε δραστηριότητες όπως ζωγραφική, πλαστελίνες κλπ ηρεμούσαν λιγάκι. Δεν ξέρω τι να πω και τι να κάνω. Πως να μη δείχνω άγχος, όταν ανησυχώ ή όταν δε βλέπω καλυτέρευση;

Τα πράγματα είναι δύσκολα. Κι εμείς δεν ξέρουμε τι να κάνουμε. Δεν τον μαλώνουμε και κάνει τα πιο απίθανα και αψυχολογητα πράγματα. Όπως μου τα λες μάλλον πρέπει να περιμένουμε. Σκεφτόμουν μήπως αν βάζαμε δραστηριότητες όπως ζωγραφική, πλαστελίνες κλπ ηρεμούσαν λιγάκι. Δεν ξέρω τι να πω και τι να κάνω. Πως να μη δείχνω άγχος, όταν ανησυχώ ή όταν δε βλέπω καλυτέρευση;

Τα πράγματα είναι δύσκολα. Κι εμείς δεν ξέρουμε τι να κάνουμε. Δεν τον μαλώνουμε και κάνει τα πιο απίθανα και αψυχολογητα πράγματα. Όπως μου τα λες μάλλον πρέπει να περιμένουμε. Σκεφτόμουν μήπως αν βάζαμε δραστηριότητες όπως ζωγραφική, πλαστελίνες κλπ ηρεμούσαν λιγάκι. Δεν ξέρω τι να πω και τι να κάνω. Πως να μη δείχνω άγχος, όταν ανησυχώ ή όταν δε βλέπω καλυτέρευση;

Μίλησα με το σύζυγό μου πριν από κάποια ώρα (κρατάει τα παιδιά εκείος το πρωί που δουλεύω , είναι μαθηματικός και εργάζεται σε φροντιστήριο και ξεκινούν από το μεσημέρι και μετά)και τα είχε πάει στην παιδική χαρά. Του φάνηκε ότι ήταν λίγο καλύτερα ο μικρός. Έχουμε παρατηρήσει ότι όταν βγάζει την ενεργητικότητά του είναι πιο χαλαρός και μιλάει καλύτερα. Ας κάνουμε ότι μπορούμε για τα αγγελούδια μας.