butterfly

Το μέχρι πότε είναι βιολογικά ικανή μια γυναίκα να τεκνοποιήσει δεν συμβαδίζει απαραίτητα με το πότε είναι συναισθηματικά ή κοινωνικά έτοιμη. Το βιολογικό όριο σαφώς και υπάρχει, με την έννοια ότι όσο περνούν τα χρόνια αυξάνονται οι πιθανότητες για μειωμένη ικανότητα τεκνοποίησης, για επιπλοκές στην κύηση, για σύνδρομα στο μωρό κλπ. Εννοείται πως το "βιολογικό ρολόι" από μόνο του δεν πρέπει να ωθήσει μια γυναίκα στο να γίνει μητέρα αν οι συνθήκες δεν είναι οι κατάλληλες για την ανατροφή ενός παιδιού. Αν όμως οι συνθήκες υπάρχουν, δε θα έπρεπε για λόγους καριέρας ή από φόβο μη χάσει την ελευθερία της να το μεταθέτει για αργότερα. Έχω από το περιβάλλον μου πολλά παραδείγματα ζευγαριών που αντιμετωπίζουν πρόβλημα τεκνοποίησης και λόγω ηλικίας [πάντα υπάρχουν και άλλοι παράγοντες]. Προσωπικά έγινα μητέρα στα 27 μου. Και οι συνθήκες υπήρχαν και ήμουν συναισθηματικά έτοιμη, παρ' ό,τι και την ανησυχία είχα ότι θα χάσω την ελευθερία μου και ήμουν έτοιμη να ξεκινήσω διδακτορικό. Υπάρχουν στιγμές που μου λείπει η προτέρα κατάσταση, αλλά αυτό που με κάνει να νιώθω η μικρή μου δεν μπορεί να μου το δώσει καμιά καριέρα [την οποία θα μπορούσα να προωθήσω αργότερα χωρίς κόστος για την οικογένειά μου].

Το μέχρι πότε είναι βιολογικά ικανή μια γυναίκα να τεκνοποιήσει δεν συμβαδίζει απαραίτητα με το πότε είναι συναισθηματικά ή κοινωνικά έτοιμη. Το βιολογικό όριο σαφώς και υπάρχει, με την έννοια ότι όσο περνούν τα χρόνια αυξάνονται οι πιθανότητες για μειωμένη ικανότητα τεκνοποίησης, για επιπλοκές στην κύηση, για σύνδρομα στο μωρό κλπ. Εννοείται πως το "βιολογικό ρολόι" από μόνο του δεν πρέπει να ωθήσει μια γυναίκα στο να γίνει μητέρα αν οι συνθήκες δεν είναι οι κατάλληλες για την ανατροφή ενός παιδιού. Αν όμως οι συνθήκες υπάρχουν, δε θα έπρεπε για λόγους καριέρας ή από φόβο μη χάσει την ελευθερία της να το μεταθέτει για αργότερα. Έχω από το περιβάλλον μου πολλά παραδείγματα ζευγαριών που αντιμετωπίζουν πρόβλημα τεκνοποίησης και λόγω ηλικίας [πάντα υπάρχουν και άλλοι παράγοντες]. Προσωπικά έγινα μητέρα στα 27 μου. Και οι συνθήκες υπήρχαν και ήμουν συναισθηματικά έτοιμη, παρ' ό,τι και την ανησυχία είχα ότι θα χάσω την ελευθερία μου και ήμουν έτοιμη να ξεκινήσω διδακτορικό. Υπάρχουν στιγμές που μου λείπει η προτέρα κατάσταση, αλλά αυτό που με κάνει να νιώθω η μικρή μου δεν μπορεί να μου το δώσει καμιά καριέρα [την οποία θα μπορούσα να προωθήσω αργότερα χωρίς κόστος για την οικογένειά μου].

Το μέχρι πότε είναι βιολογικά ικανή μια γυναίκα να τεκνοποιήσει δεν συμβαδίζει απαραίτητα με το πότε είναι συναισθηματικά ή κοινωνικά έτοιμη. Το βιολογικό όριο σαφώς και υπάρχει, με την έννοια ότι όσο περνούν τα χρόνια αυξάνονται οι πιθανότητες για μειωμένη ικανότητα τεκνοποίησης, για επιπλοκές στην κύηση, για σύνδρομα στο μωρό κλπ. Εννοείται πως το "βιολογικό ρολόι" από μόνο του δεν πρέπει να ωθήσει μια γυναίκα στο να γίνει μητέρα αν οι συνθήκες δεν είναι οι κατάλληλες για την ανατροφή ενός παιδιού. Αν όμως οι συνθήκες υπάρχουν, δε θα έπρεπε για λόγους καριέρας ή από φόβο μη χάσει την ελευθερία της να το μεταθέτει για αργότερα. Έχω από το περιβάλλον μου πολλά παραδείγματα ζευγαριών που αντιμετωπίζουν πρόβλημα τεκνοποίησης και λόγω ηλικίας [πάντα υπάρχουν και άλλοι παράγοντες]. Προσωπικά έγινα μητέρα στα 27 μου. Και οι συνθήκες υπήρχαν και ήμουν συναισθηματικά έτοιμη, παρ' ό,τι και την ανησυχία είχα ότι θα χάσω την ελευθερία μου και ήμουν έτοιμη να ξεκινήσω διδακτορικό. Υπάρχουν στιγμές που μου λείπει η προτέρα κατάσταση, αλλά αυτό που με κάνει να νιώθω η μικρή μου δεν μπορεί να μου το δώσει καμιά καριέρα [την οποία θα μπορούσα να προωθήσω αργότερα χωρίς κόστος για την οικογένειά μου].

Γέννησα πριν ένα μήνα και επιλέξαμε να κάνουμε συλλογή του ομφαλοπλακουντιακού αίματος της μικρής μας. Διάβασα πολλά και συζήτησα αρκετά με γιατρούς πριν το κάνουμε, αλλά η ουσία είναι ότι αν δεν το κάνεις και τελικά χρειαστεί θα το μετανιώνεις μια ζωή. Και το κόστος δεν είναι απαγορευτικό ούτως ή άλλως.

Γέννησα πριν ένα μήνα και επιλέξαμε να κάνουμε συλλογή του ομφαλοπλακουντιακού αίματος της μικρής μας. Διάβασα πολλά και συζήτησα αρκετά με γιατρούς πριν το κάνουμε, αλλά η ουσία είναι ότι αν δεν το κάνεις και τελικά χρειαστεί θα το μετανιώνεις μια ζωή. Και το κόστος δεν είναι απαγορευτικό ούτως ή άλλως.

Γέννησα πριν ένα μήνα και επιλέξαμε να κάνουμε συλλογή του ομφαλοπλακουντιακού αίματος της μικρής μας. Διάβασα πολλά και συζήτησα αρκετά με γιατρούς πριν το κάνουμε, αλλά η ουσία είναι ότι αν δεν το κάνεις και τελικά χρειαστεί θα το μετανιώνεις μια ζωή. Και το κόστος δεν είναι απαγορευτικό ούτως ή άλλως.

Γέννησα πριν ένα μήνα και επιλέξαμε να κάνουμε συλλογή του ομφαλοπλακουντιακού αίματος της μικρής μας. Διάβασα πολλά και συζήτησα αρκετά με γιατρούς πριν το κάνουμε, αλλά η ουσία είναι ότι αν δεν το κάνεις και τελικά χρειαστεί θα το μετανιώνεις μια ζωή. Και το κόστος δεν είναι απαγορευτικό ούτως ή άλλως.

Κι εγώ αγχωνόμουν για όλα αυτά [το πότε, του πού, το πώς θα είναι, πώς θα νιώθω, τι θα μου κάνουν...] και έχανα τον ύπνο μου. Λίγες μέρες πριν κλείσω τον 9ο μήνα, αποκλείστηκε ο φυσιολογικός τοκετός λόγω θέσης της μικρής μου και αποφασίστηκε καισαρική [την οποία είχα αποκλείσει στο μυαλό μου]. Τζάμπα το άγχος του ξαφνικού. Όλα θα γίνονταν προγραμματισμένα. Πανικόβλητη όμως ξεκίνησα καινούριο κύκλο άγχους, να διαβάζω για την επέμβαση, πιθανές επιπλοκές κλπ. Μπήκα στο χειρουργείο τρέμοντας κυριολεκτικά. Τελικά, και αφού σε 7 λεπτά πήρα τη μπέμπα στα χέρια μου, όλα τελείωσαν. Όλα ξεχάστηκαν. Ακόμα και οι πόνοι στην τομή μετά ήταν κάτι που μπορούσα να παραβλέψω. Αυτό που κατάλαβα είναι ότι η διαδικασία, όποια κι αν είναι αυτή, είναι απλά ο τρόπος με τον οποίο το μωράκι θα έρθει σε μας και δεν έχει σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι στο τέλος να είναι υγιές το μωράκι κι εμείς. Κάποια ταλαιπωρία είναι δεδομένη ούτως ή άλλως.

Κι εγώ αγχωνόμουν για όλα αυτά [το πότε, του πού, το πώς θα είναι, πώς θα νιώθω, τι θα μου κάνουν...] και έχανα τον ύπνο μου. Λίγες μέρες πριν κλείσω τον 9ο μήνα, αποκλείστηκε ο φυσιολογικός τοκετός λόγω θέσης της μικρής μου και αποφασίστηκε καισαρική [την οποία είχα αποκλείσει στο μυαλό μου]. Τζάμπα το άγχος του ξαφνικού. Όλα θα γίνονταν προγραμματισμένα. Πανικόβλητη όμως ξεκίνησα καινούριο κύκλο άγχους, να διαβάζω για την επέμβαση, πιθανές επιπλοκές κλπ. Μπήκα στο χειρουργείο τρέμοντας κυριολεκτικά. Τελικά, και αφού σε 7 λεπτά πήρα τη μπέμπα στα χέρια μου, όλα τελείωσαν. Όλα ξεχάστηκαν. Ακόμα και οι πόνοι στην τομή μετά ήταν κάτι που μπορούσα να παραβλέψω. Αυτό που κατάλαβα είναι ότι η διαδικασία, όποια κι αν είναι αυτή, είναι απλά ο τρόπος με τον οποίο το μωράκι θα έρθει σε μας και δεν έχει σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι στο τέλος να είναι υγιές το μωράκι κι εμείς. Κάποια ταλαιπωρία είναι δεδομένη ούτως ή άλλως.

Κι εγώ αγχωνόμουν για όλα αυτά [το πότε, του πού, το πώς θα είναι, πώς θα νιώθω, τι θα μου κάνουν...] και έχανα τον ύπνο μου. Λίγες μέρες πριν κλείσω τον 9ο μήνα, αποκλείστηκε ο φυσιολογικός τοκετός λόγω θέσης της μικρής μου και αποφασίστηκε καισαρική [την οποία είχα αποκλείσει στο μυαλό μου]. Τζάμπα το άγχος του ξαφνικού. Όλα θα γίνονταν προγραμματισμένα. Πανικόβλητη όμως ξεκίνησα καινούριο κύκλο άγχους, να διαβάζω για την επέμβαση, πιθανές επιπλοκές κλπ. Μπήκα στο χειρουργείο τρέμοντας κυριολεκτικά. Τελικά, και αφού σε 7 λεπτά πήρα τη μπέμπα στα χέρια μου, όλα τελείωσαν. Όλα ξεχάστηκαν. Ακόμα και οι πόνοι στην τομή μετά ήταν κάτι που μπορούσα να παραβλέψω. Αυτό που κατάλαβα είναι ότι η διαδικασία, όποια κι αν είναι αυτή, είναι απλά ο τρόπος με τον οποίο το μωράκι θα έρθει σε μας και δεν έχει σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι στο τέλος να είναι υγιές το μωράκι κι εμείς. Κάποια ταλαιπωρία είναι δεδομένη ούτως ή άλλως.

Κι εγώ αγχωνόμουν για όλα αυτά [το πότε, του πού, το πώς θα είναι, πώς θα νιώθω, τι θα μου κάνουν...] και έχανα τον ύπνο μου. Λίγες μέρες πριν κλείσω τον 9ο μήνα, αποκλείστηκε ο φυσιολογικός τοκετός λόγω θέσης της μικρής μου και αποφασίστηκε καισαρική [την οποία είχα αποκλείσει στο μυαλό μου]. Τζάμπα το άγχος του ξαφνικού. Όλα θα γίνονταν προγραμματισμένα. Πανικόβλητη όμως ξεκίνησα καινούριο κύκλο άγχους, να διαβάζω για την επέμβαση, πιθανές επιπλοκές κλπ. Μπήκα στο χειρουργείο τρέμοντας κυριολεκτικά. Τελικά, και αφού σε 7 λεπτά πήρα τη μπέμπα στα χέρια μου, όλα τελείωσαν. Όλα ξεχάστηκαν. Ακόμα και οι πόνοι στην τομή μετά ήταν κάτι που μπορούσα να παραβλέψω. Αυτό που κατάλαβα είναι ότι η διαδικασία, όποια κι αν είναι αυτή, είναι απλά ο τρόπος με τον οποίο το μωράκι θα έρθει σε μας και δεν έχει σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι στο τέλος να είναι υγιές το μωράκι κι εμείς. Κάποια ταλαιπωρία είναι δεδομένη ούτως ή άλλως.

Σε καταλαβαίνω απόλυτα. Κι εμένα όταν μου είπε ο γιατρός μου ότι πρέπει να κάνω καισαρική αναγκαστικά λόγω θέσης του μωρού, ένιωσα χίλια δυο άσχημα πράγματα. Άγχος, απογοήτευση, φόβο... Μπήκα στο χειρουργείο σαν ψάρι που σπαρταράει [αφού η αναισθησιολόγος με ρώτησε αν κρυώνω επειδή έτρεμα]. Επέλεξα να κάνω επισκληρίδιο και όχι ολική αναισθησία. Με άγχωνε ακόμη περισσότερο το να είμαι ξύπνια και να καταλαβαίνω τι γίνεται πίσω από το παραβάν, αλλά ήθελα να πάρω αγκαλιά τη μπέμπα μόλις βγει από την κοιλιά. Η διαδικασία είναι πολύ γρήγορη. Κράτησε 40 λεπτά. Σε 7 λεπτά βγήκε η μικρή και ο υπόλοιπος χρόνος είναι ο καθαρισμός και η συρραφή. Δεν πόνεσα καθόλου. Ένιωθα μόνο ότι με ακουμπάνε, με πιέζουν. Κάτι τέτοιο. Όταν φεύγει η αναισθησία και έρχεται ο πόνος σου κάνουν παυσίπονες ενέσεις και σου βάζουν υπόθετα, οπότε οι πρώτες δύσκολες μέρες είναι ανεκτές. Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι ένα μήνα μετά την καισαρική και είμαι πολύ καλύτερα πίστευα ότι θα μπορούσα μετά από επέμβαση. Επικεντρώσου στο μωράκι σου και στην εγκυμοσύνη σου και η καισαρική είναι κάτι που θα περάσει απαρατήρητο...:silly:

Σε καταλαβαίνω απόλυτα. Κι εμένα όταν μου είπε ο γιατρός μου ότι πρέπει να κάνω καισαρική αναγκαστικά λόγω θέσης του μωρού, ένιωσα χίλια δυο άσχημα πράγματα. Άγχος, απογοήτευση, φόβο... Μπήκα στο χειρουργείο σαν ψάρι που σπαρταράει [αφού η αναισθησιολόγος με ρώτησε αν κρυώνω επειδή έτρεμα]. Επέλεξα να κάνω επισκληρίδιο και όχι ολική αναισθησία. Με άγχωνε ακόμη περισσότερο το να είμαι ξύπνια και να καταλαβαίνω τι γίνεται πίσω από το παραβάν, αλλά ήθελα να πάρω αγκαλιά τη μπέμπα μόλις βγει από την κοιλιά. Η διαδικασία είναι πολύ γρήγορη. Κράτησε 40 λεπτά. Σε 7 λεπτά βγήκε η μικρή και ο υπόλοιπος χρόνος είναι ο καθαρισμός και η συρραφή. Δεν πόνεσα καθόλου. Ένιωθα μόνο ότι με ακουμπάνε, με πιέζουν. Κάτι τέτοιο. Όταν φεύγει η αναισθησία και έρχεται ο πόνος σου κάνουν παυσίπονες ενέσεις και σου βάζουν υπόθετα, οπότε οι πρώτες δύσκολες μέρες είναι ανεκτές. Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι ένα μήνα μετά την καισαρική και είμαι πολύ καλύτερα πίστευα ότι θα μπορούσα μετά από επέμβαση. Επικεντρώσου στο μωράκι σου και στην εγκυμοσύνη σου και η καισαρική είναι κάτι που θα περάσει απαρατήρητο...:silly:

Σε καταλαβαίνω απόλυτα. Κι εμένα όταν μου είπε ο γιατρός μου ότι πρέπει να κάνω καισαρική αναγκαστικά λόγω θέσης του μωρού, ένιωσα χίλια δυο άσχημα πράγματα. Άγχος, απογοήτευση, φόβο... Μπήκα στο χειρουργείο σαν ψάρι που σπαρταράει [αφού η αναισθησιολόγος με ρώτησε αν κρυώνω επειδή έτρεμα]. Επέλεξα να κάνω επισκληρίδιο και όχι ολική αναισθησία. Με άγχωνε ακόμη περισσότερο το να είμαι ξύπνια και να καταλαβαίνω τι γίνεται πίσω από το παραβάν, αλλά ήθελα να πάρω αγκαλιά τη μπέμπα μόλις βγει από την κοιλιά. Η διαδικασία είναι πολύ γρήγορη. Κράτησε 40 λεπτά. Σε 7 λεπτά βγήκε η μικρή και ο υπόλοιπος χρόνος είναι ο καθαρισμός και η συρραφή. Δεν πόνεσα καθόλου. Ένιωθα μόνο ότι με ακουμπάνε, με πιέζουν. Κάτι τέτοιο. Όταν φεύγει η αναισθησία και έρχεται ο πόνος σου κάνουν παυσίπονες ενέσεις και σου βάζουν υπόθετα, οπότε οι πρώτες δύσκολες μέρες είναι ανεκτές. Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι ένα μήνα μετά την καισαρική και είμαι πολύ καλύτερα πίστευα ότι θα μπορούσα μετά από επέμβαση. Επικεντρώσου στο μωράκι σου και στην εγκυμοσύνη σου και η καισαρική είναι κάτι που θα περάσει απαρατήρητο...:silly:

Σε καταλαβαίνω απόλυτα. Κι εμένα όταν μου είπε ο γιατρός μου ότι πρέπει να κάνω καισαρική αναγκαστικά λόγω θέσης του μωρού, ένιωσα χίλια δυο άσχημα πράγματα. Άγχος, απογοήτευση, φόβο... Μπήκα στο χειρουργείο σαν ψάρι που σπαρταράει [αφού η αναισθησιολόγος με ρώτησε αν κρυώνω επειδή έτρεμα]. Επέλεξα να κάνω επισκληρίδιο και όχι ολική αναισθησία. Με άγχωνε ακόμη περισσότερο το να είμαι ξύπνια και να καταλαβαίνω τι γίνεται πίσω από το παραβάν, αλλά ήθελα να πάρω αγκαλιά τη μπέμπα μόλις βγει από την κοιλιά. Η διαδικασία είναι πολύ γρήγορη. Κράτησε 40 λεπτά. Σε 7 λεπτά βγήκε η μικρή και ο υπόλοιπος χρόνος είναι ο καθαρισμός και η συρραφή. Δεν πόνεσα καθόλου. Ένιωθα μόνο ότι με ακουμπάνε, με πιέζουν. Κάτι τέτοιο. Όταν φεύγει η αναισθησία και έρχεται ο πόνος σου κάνουν παυσίπονες ενέσεις και σου βάζουν υπόθετα, οπότε οι πρώτες δύσκολες μέρες είναι ανεκτές. Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι ένα μήνα μετά την καισαρική και είμαι πολύ καλύτερα πίστευα ότι θα μπορούσα μετά από επέμβαση. Επικεντρώσου στο μωράκι σου και στην εγκυμοσύνη σου και η καισαρική είναι κάτι που θα περάσει απαρατήρητο...:silly:

Η αλήθεια είναι ότι δε δυσκολευτήκαμε ιδιαίτερα να κάνουμε παιδάκι. Είχα μια αποβολή πέρυσι στην 7η εβδομάδα κύησης [μετά από εξετάσεις ανακάλυψα ότι είχα προσβληθεί από κυτταρομεγαλοιό ], αλλά μετά από κάποιους μήνες, εξασθένησε και με μια ακόμα προσπάθεια τα καταφέραμε. Η αρχή της εγκυμοσύνης μου -ο 2ος, 3ος και 4ος μήνας- ήταν δύσκολη: εμετούς συνέχεια [δεν ξέρω γιατί τις λένε "πρωινές" ναυτίες!]. Από κει και πέρα μια χαρά! Έκανα τα μπάνια μου στη θάλασσα, τα ταξίδια μου σε νησιά, τους περιπάτους μου καθημερινά... Όταν έφτανε η ώρα της γέννας είδαμε ότι η μικρή δεν είχε σωστή θέση και έπρεπε να προχωρήσουμε σε καισαρική απευθείας. Απογοητεύτηκα λίγο γιατί ήθελα να βιώσω το φυσιολογικό τοκετό και φοβόμουν αρκετά τη διαδικασία. Μόλις όμως μου έδωσαν τη μπέμπα [επέλεξα να κάνω επισκληρίδιο και έτσι ήμουν ξύπνια], τα ξέχασα όλα :silly: ... Η αρχή του θηλασμού ήταν δύσκολη. Λόγω καισαρικής [που είναι πιο γρήγορη από το φυσιολογικό τοκετό] οι ορμόνες χρειάζονται χρόνο να προσαρμοστούν και, ενώ το μωρό θέλει να θηλάσει, το γάλα αργεί. Το μωρό να πιπιλάει με μανία, οι θηλές μου να έχουν ματώσει, οι μαίες να λένε "ίσως χρειάζεται συμπλήρωμα αφού πεινάει", εγώ να αρνούμαι "όχι, η φύση τα έχει υπολογίσει χωρίς almiron", να έχει πρηστεί το στήθος μου όταν άρχισε να κατεβαίνει το γάλα, να πονάω φριχτά... Ευτυχώς αυτό κράτησε μόνο μερικές μέρες και μετά όλα πήραν το δρόμο τους. Τώρα είμαι περήφανη που επέμεινα στον αποκλειστικό θηλασμό και το μωράκι μου μέσα σε ένα μήνα έχει πάρει 1 ολόκληρο κιλό! Εύχομαι σε όσες δεν τα έχουν καταφέρει ακόμα, να έρθει το "δωράκι" πολύ-πολύ γρήγορα...

Η αλήθεια είναι ότι δε δυσκολευτήκαμε ιδιαίτερα να κάνουμε παιδάκι. Είχα μια αποβολή πέρυσι στην 7η εβδομάδα κύησης [μετά από εξετάσεις ανακάλυψα ότι είχα προσβληθεί από κυτταρομεγαλοιό ], αλλά μετά από κάποιους μήνες, εξασθένησε και με μια ακόμα προσπάθεια τα καταφέραμε. Η αρχή της εγκυμοσύνης μου -ο 2ος, 3ος και 4ος μήνας- ήταν δύσκολη: εμετούς συνέχεια [δεν ξέρω γιατί τις λένε "πρωινές" ναυτίες!]. Από κει και πέρα μια χαρά! Έκανα τα μπάνια μου στη θάλασσα, τα ταξίδια μου σε νησιά, τους περιπάτους μου καθημερινά... Όταν έφτανε η ώρα της γέννας είδαμε ότι η μικρή δεν είχε σωστή θέση και έπρεπε να προχωρήσουμε σε καισαρική απευθείας. Απογοητεύτηκα λίγο γιατί ήθελα να βιώσω το φυσιολογικό τοκετό και φοβόμουν αρκετά τη διαδικασία. Μόλις όμως μου έδωσαν τη μπέμπα [επέλεξα να κάνω επισκληρίδιο και έτσι ήμουν ξύπνια], τα ξέχασα όλα :silly: ... Η αρχή του θηλασμού ήταν δύσκολη. Λόγω καισαρικής [που είναι πιο γρήγορη από το φυσιολογικό τοκετό] οι ορμόνες χρειάζονται χρόνο να προσαρμοστούν και, ενώ το μωρό θέλει να θηλάσει, το γάλα αργεί. Το μωρό να πιπιλάει με μανία, οι θηλές μου να έχουν ματώσει, οι μαίες να λένε "ίσως χρειάζεται συμπλήρωμα αφού πεινάει", εγώ να αρνούμαι "όχι, η φύση τα έχει υπολογίσει χωρίς almiron", να έχει πρηστεί το στήθος μου όταν άρχισε να κατεβαίνει το γάλα, να πονάω φριχτά... Ευτυχώς αυτό κράτησε μόνο μερικές μέρες και μετά όλα πήραν το δρόμο τους. Τώρα είμαι περήφανη που επέμεινα στον αποκλειστικό θηλασμό και το μωράκι μου μέσα σε ένα μήνα έχει πάρει 1 ολόκληρο κιλό! Εύχομαι σε όσες δεν τα έχουν καταφέρει ακόμα, να έρθει το "δωράκι" πολύ-πολύ γρήγορα...

Η αλήθεια είναι ότι δε δυσκολευτήκαμε ιδιαίτερα να κάνουμε παιδάκι. Είχα μια αποβολή πέρυσι στην 7η εβδομάδα κύησης [μετά από εξετάσεις ανακάλυψα ότι είχα προσβληθεί από κυτταρομεγαλοιό ], αλλά μετά από κάποιους μήνες, εξασθένησε και με μια ακόμα προσπάθεια τα καταφέραμε. Η αρχή της εγκυμοσύνης μου -ο 2ος, 3ος και 4ος μήνας- ήταν δύσκολη: εμετούς συνέχεια [δεν ξέρω γιατί τις λένε "πρωινές" ναυτίες!]. Από κει και πέρα μια χαρά! Έκανα τα μπάνια μου στη θάλασσα, τα ταξίδια μου σε νησιά, τους περιπάτους μου καθημερινά... Όταν έφτανε η ώρα της γέννας είδαμε ότι η μικρή δεν είχε σωστή θέση και έπρεπε να προχωρήσουμε σε καισαρική απευθείας. Απογοητεύτηκα λίγο γιατί ήθελα να βιώσω το φυσιολογικό τοκετό και φοβόμουν αρκετά τη διαδικασία. Μόλις όμως μου έδωσαν τη μπέμπα [επέλεξα να κάνω επισκληρίδιο και έτσι ήμουν ξύπνια], τα ξέχασα όλα :silly: ... Η αρχή του θηλασμού ήταν δύσκολη. Λόγω καισαρικής [που είναι πιο γρήγορη από το φυσιολογικό τοκετό] οι ορμόνες χρειάζονται χρόνο να προσαρμοστούν και, ενώ το μωρό θέλει να θηλάσει, το γάλα αργεί. Το μωρό να πιπιλάει με μανία, οι θηλές μου να έχουν ματώσει, οι μαίες να λένε "ίσως χρειάζεται συμπλήρωμα αφού πεινάει", εγώ να αρνούμαι "όχι, η φύση τα έχει υπολογίσει χωρίς almiron", να έχει πρηστεί το στήθος μου όταν άρχισε να κατεβαίνει το γάλα, να πονάω φριχτά... Ευτυχώς αυτό κράτησε μόνο μερικές μέρες και μετά όλα πήραν το δρόμο τους. Τώρα είμαι περήφανη που επέμεινα στον αποκλειστικό θηλασμό και το μωράκι μου μέσα σε ένα μήνα έχει πάρει 1 ολόκληρο κιλό! Εύχομαι σε όσες δεν τα έχουν καταφέρει ακόμα, να έρθει το "δωράκι" πολύ-πολύ γρήγορα...

Η αλήθεια είναι ότι δε δυσκολευτήκαμε ιδιαίτερα να κάνουμε παιδάκι. Είχα μια αποβολή πέρυσι στην 7η εβδομάδα κύησης [μετά από εξετάσεις ανακάλυψα ότι είχα προσβληθεί από κυτταρομεγαλοιό ], αλλά μετά από κάποιους μήνες, εξασθένησε και με μια ακόμα προσπάθεια τα καταφέραμε. Η αρχή της εγκυμοσύνης μου -ο 2ος, 3ος και 4ος μήνας- ήταν δύσκολη: εμετούς συνέχεια [δεν ξέρω γιατί τις λένε "πρωινές" ναυτίες!]. Από κει και πέρα μια χαρά! Έκανα τα μπάνια μου στη θάλασσα, τα ταξίδια μου σε νησιά, τους περιπάτους μου καθημερινά... Όταν έφτανε η ώρα της γέννας είδαμε ότι η μικρή δεν είχε σωστή θέση και έπρεπε να προχωρήσουμε σε καισαρική απευθείας. Απογοητεύτηκα λίγο γιατί ήθελα να βιώσω το φυσιολογικό τοκετό και φοβόμουν αρκετά τη διαδικασία. Μόλις όμως μου έδωσαν τη μπέμπα [επέλεξα να κάνω επισκληρίδιο και έτσι ήμουν ξύπνια], τα ξέχασα όλα :silly: ... Η αρχή του θηλασμού ήταν δύσκολη. Λόγω καισαρικής [που είναι πιο γρήγορη από το φυσιολογικό τοκετό] οι ορμόνες χρειάζονται χρόνο να προσαρμοστούν και, ενώ το μωρό θέλει να θηλάσει, το γάλα αργεί. Το μωρό να πιπιλάει με μανία, οι θηλές μου να έχουν ματώσει, οι μαίες να λένε "ίσως χρειάζεται συμπλήρωμα αφού πεινάει", εγώ να αρνούμαι "όχι, η φύση τα έχει υπολογίσει χωρίς almiron", να έχει πρηστεί το στήθος μου όταν άρχισε να κατεβαίνει το γάλα, να πονάω φριχτά... Ευτυχώς αυτό κράτησε μόνο μερικές μέρες και μετά όλα πήραν το δρόμο τους. Τώρα είμαι περήφανη που επέμεινα στον αποκλειστικό θηλασμό και το μωράκι μου μέσα σε ένα μήνα έχει πάρει 1 ολόκληρο κιλό! Εύχομαι σε όσες δεν τα έχουν καταφέρει ακόμα, να έρθει το "δωράκι" πολύ-πολύ γρήγορα...

Γεια σε όλους και όλες! Είμαι καινούρια στο φόρουμ! Είμαι η Τένια, 27 χρονών, μένω στην Αθήνα και πριν 26 μέρες έγινα για πρώτη φορά μανούλα μιας κουκλίτσας!