Χαίρεται.
Είμαι μαμά ενός κοριτσιού 8 ετών, με μεγάλη ενσυναίσθηση και αγάπη για τους γύρω της (αυτό μου μεταφέρουν και από το σχολείο). Με το σύζυγό μου έχουμε μία καλή σχέση η οποία έχει περάσει δοκιμασίες και σκαμπανεβάσματα, αλλά όπως λέει και η μικρή μας, εμείς οι τρεις πάντα τα βρίσκουμε. Τον τελευταίο καιρό μου έχει έρθει έντονα η επιθυμία για δεύτερο παιδάκι, το οποίο τα προηγούμενα χρόνια το προσπαθήσαμε πολύ λίγο, λόγω φόβου περισσότερο (είχα μεγάλη ανασφάλεια όσων αφορά τις αντοχές μου αλλά και δύσκολα παιδικά, εφηβικά και κυρίως μετεφηβικά χρόνια, ώστε για εμένα το να βρω το κουράγιο να ορθοποδήσω αλλά και να κάνω μια υγιέστατη οικογένεια φάνταζε κάποτε άθλος κι όμως το έκανα..), καθώς και τεράστιου ιδεοψυχαναγκασμού και φοβίας μετά την καραντίνα, την οποία δυστυχώς ένιωσε και το παιδί.
Αυτή τη στιγμή νιώθω κα πάλι δυνατή και νικήτρια, καθώς πέρασα από μεγάλη κατάθλιψη και θέλω να αφιερώσω στον άντρα μου και το παιδί μου ένα τελευταίο βήμα (το οποίο ωστόσο εγώ το λέω άλμα..) και να φέρω στον κόσμο και ένα δεύτερο παιδάκι. Δεν ξέρω όμως αν με παίρνει 1. χρονικά, καθώς είμαι πλέον σχεδόν 43 και ο άντρας μου σχεδόν 44 (εκείνος λέει ότι πλέον δεν έχει αντοχές και είναι ευχαριστημένος με αυτό που έχουμε, ξέρω όμως ότι το παιδί είναι ευλογία) και φοβάμαι ΄πάρα πολύ για γενετικά προβλήματα και αυτισμό (χωρίς κακία και στοχοποίηση το λέω) και 2. αν έχω τις αντοχές και τα αποθέματα. Η ψυχή μου ωστόσο δε λέει να ηρεμήσει. Πώς παίρνω μια απόφαση άραγε;
Σας ευχαριστώ π΄άρα πολύ και συγγνώμη για το μεγάλο κείμενο,
καλή Σαρακοστή κι ευλογημένη.
