tatanata

Κορίτσια δε φαντάζεστε πόσο χαίρομαι που η ανάρτηση ήταν αφορμή για τέτοιο κουράγιο κ η μία για την άλλη! Ο,τι πει ο Θεός, ας αφεθούμε στη δύναμή Του κι ας είμαστε ήρεμες, να είναι γερές οι κορούλες μας κ ήρεμες οι οικογένειές μας πάνω απ όλα! Σκεφτείτε ότι όπως και να έχει είναι ήδη όλα καλά.

Απλά είναι λίγο νωρίτερα και μικρότερη η διάρκεια, τίποτα παραπάνω όμως. Ίσως προσπαθήσουμε,ισως και όχι. Ο,τι γίνει. Πάντως ειλικρινά είμαστε ήδη τυχερές. Και ευχαριστώ πάρα πολύ για όλη τη συζήτηση. Να είμαστε ήρεμες και χαρούμενες με τις οικογένειες μας και ο,τι είναι να έρθει θα έρθει!

Καταρχήν θα ήθελα να σας ευχαριστήσω πάρα πολύ για την απάντηση και το μοίρασμα αυτό. Την κόρη μας τη φέραμε πολύ εύκολα και με μεγάλη προσμονή και προσευχή, ήταν να έρθει που λέμε, γι' αυτό έγινε χωρίς σκέψη και χωρίς αμφιβολία.. για δεύτερο δεν προσπαθήσαμε ποτέ πάρα πολύ δυστυχώς..και τώρα μου βγήκε η ανάγκη. Έκανα ορμονολογικες και ενώ σε κλιμακτήριο είμαι στο 5 με βάση το 12, έχω πάνω από το όριο psh,κάπου στο 15. Σκέφτομαι μήπως προσπαθήσαμε λίγο ακόμα και ο,τι γίνει έτσι, όμως φοβάμαι και πάλι. Ενώ στην κορούλα μας δεν φοβόμουν καθόλου. Να τα χαιρόμαστε τα παιδάκια μας όπως και να έρθουν τα πράγματα κατά τ άλλα και να νιώθουμε τυχερές που τις έχουμε, γιατί κάποια στιγμή μου είπε η κόρη μου, καλά επαψες να θες να με φροντίζεις και τώρα λυπάσαι τόσο πολύ που δεν έχεις άλλο μωράκι να φροντίζεις; Εύχομαι να γίνει ο,τι καλύτερο και ο,τι είναι δυνατόν, όμως νιώθω ότι πρέπει να είμαστε ευτυχισμένοι πρώτα οι τρεις μας. Να είστε καλά κι εσείς και να νιώθετε πολύ όμορφα που έχετε ο ένας τον άλλο ,αυτό αξίζει!

Χαίρεται. Είμαι μαμά ενός κοριτσιού 8 ετών, με μεγάλη ενσυναίσθηση και αγάπη για τους γύρω της (αυτό μου μεταφέρουν και από το σχολείο). Με το σύζυγό μου έχουμε μία καλή σχέση η οποία έχει περάσει δοκιμασίες και σκαμπανεβάσματα, αλλά όπως λέει και η μικρή μας, εμείς οι τρεις πάντα τα βρίσκουμε. Τον τελευταίο καιρό μου έχει έρθει έντονα η επιθυμία για δεύτερο παιδάκι, το οποίο τα προηγούμενα χρόνια το προσπαθήσαμε πολύ λίγο, λόγω φόβου περισσότερο (είχα μεγάλη ανασφάλεια όσων αφορά τις αντοχές μου αλλά και δύσκολα παιδικά, εφηβικά και κυρίως μετεφηβικά χρόνια, ώστε για εμένα το να βρω το κουράγιο να ορθοποδήσω αλλά και να κάνω μια υγιέστατη οικογένεια φάνταζε κάποτε άθλος κι όμως το έκανα..), καθώς και τεράστιου ιδεοψυχαναγκασμού και φοβίας μετά την καραντίνα, την οποία δυστυχώς ένιωσε και το παιδί. Αυτή τη στιγμή νιώθω κα πάλι δυνατή και νικήτρια, καθώς πέρασα από μεγάλη κατάθλιψη και θέλω να αφιερώσω στον άντρα μου και το παιδί μου ένα τελευταίο βήμα (το οποίο ωστόσο εγώ το λέω άλμα..) και να φέρω στον κόσμο και ένα δεύτερο παιδάκι. Δεν ξέρω όμως αν με παίρνει 1. χρονικά, καθώς είμαι πλέον σχεδόν 43 και ο άντρας μου σχεδόν 44 (εκείνος λέει ότι πλέον δεν έχει αντοχές και είναι ευχαριστημένος με αυτό που έχουμε, ξέρω όμως ότι το παιδί είναι ευλογία) και φοβάμαι ΄πάρα πολύ για γενετικά προβλήματα και αυτισμό (χωρίς κακία και στοχοποίηση το λέω) και 2. αν έχω τις αντοχές και τα αποθέματα. Η ψυχή μου ωστόσο δε λέει να ηρεμήσει. Πώς παίρνω μια απόφαση άραγε; Σας ευχαριστώ π΄άρα πολύ και συγγνώμη για το μεγάλο κείμενο, καλή Σαρακοστή κι ευλογημένη.