Καλησπέρα κορίτσια,
Ήθελα να ανοίξω ένα θέμα στο φόρουμ, κυρίως για να πω τον πόνο μου και να δω αν κάποια από εσάς βρίσκεται στην ίδια φάση...
Προϊστορία: Από την αρχή της περιόδου μου δεν είχα ποτέ σταθερές μέρες,.ερχόταν πάντα οπότε να ναι. Στην εφηβεία διαγνώστηκα με πολυκυστικες με οριακά υψηλή τεστοστερόνη και υψηλή amh. Τα αντισυλληπτικα δεν με βοήθησαν ποτέ για κάποιον (ανεξήγητο τότε) λόγο μου έκαναν πολλές παρενέργειες...
Φτάνει και εμένα όμως η ώρα να αρχίσουμε τις προσπάθειες με τον σύζυγό για μωράκι, 4 χρόνια πριν... τον πρώτο χρόνο τζίφος... και πως δλδ να γίνει κάτι όταν η περίοδος έρχεται κάθε 40 μέρες και αν, πολλές φορές χωρίς ωορηξια κιόλας. 3 χρόνια πριν ξεκινάμε το κέντρο γονιμότητας. Clomifen και gonal έχουνε σχεδόν μηδέν επιτυχία, ωορηξια και περίοδος συνεχίζουν να μου έρχονται οπότε τους κατέβει. Βάζω λοιπόν ένα στοπ μετά από 6 ανεπιτυχεις μήνες και με πολύ πίεση και αλλαγή γιατρών από την πλευρά μας, αρχίζουμε και κάνουμε ότι εξέταση υπάρχει και εννοώ τα ΠΆΝΤΑ. (Μένω Γερμανία και εδώ πρέπει να πιέσεις πολύ, συνήθως οι εξετάσεις γίνονται Μέτα από 2-3 αποβολές).
Όλες οι εξετάσεις λοιπόν τοπ, εγώ διαγνώστηκα μόνο με θρομβοφιλια (παράγοντας ΙΙ), για αυτό είχα και τόσο πρόβλημα με τα αντισυλληπτικα. Ξανά μάνα gonal, ovitrelle και ηπαρινη. Τίποτα και έχουμε φτάσει στον 3. Χρόνο. Σε όλο αυτό το διάστημα τρώω υγιεινα και κάνω γυμναστική για να βοηθήσω όσο μπορώ την κατάσταση. Καταλήγω να έχω σχεδόν φυσιολογικη amh (επηρεάζεται πολύ από την διατροφη) και να έχω κάθε μήνα πλέον περίοδο και ωορηξια. Τίποτα.
Κάνουμε εξωσωματικη τον Ιούλιο. Τα ωάρια είναι ανώριμα, κανένας βλαστοκυττης. 2η εξωσωματικη μετά από πολύ σκέψη και ίσως λίγη πίεση από τον άντρα μου, επιτυχής. 6 βλαστοκυττες, μου μεταφέρουν κατευθείαν τον ένα. Και πετυχαίνει, μένω εγκυος επιτέλους. Εμείς να πετάμε από την χαρά μας.... ήδη από την μέρα της χοριακης όμως αρχίζει το δράμα... πολύ χαμηλή χοριακη δεν διπλασιάζεται και ένα εμβρυο που στον υπέρηχο είναι πάντα 5 μέρες πίσω... στην 8η βδομάδα είναι πλέον φανερό ότι δεν θα χτυπήσει καρδούλα... παίρνω το χάπι για αποβολη και είμαστε και οι 2 για κλάματα, νομίζω δεν έχω ξαναζήσει τέτοια άσχημα Χριστούγεννα.
Αρχές Γενάρη κάνω τεστ ωορηξιας και βγαίνει θετικό, επειδή θέλω να υπολογίσω ποτέ θα γίνει η επόμενη μεταφορά, έχουμε πάρει και λίγο τα πάνω μας. Περίοδος ήτανε να μου έρθει μια βδομάδα πριν... δεν φαίνεται τίποτα.... υποψιασμενη εγώ κάνω τεστ εγκυμοσύνης. Θετικό. Κάνω και δεύτερο. Θετικό. Πάω δίνω αίμα χοριακη μέχρι τον Θεό, κλείνω ραντεβού για την Τετάρτη που μας έρχεται 31.1. Θα μου πεις κοπελιά, δεν χαίρεσαι που επιτέλους μετά από 4 χρόνια έγινε το θαύμα από μόνο του? Το μόνο πιο νιώθω τώρα είναι ένα άγχος που δεν φεύγει.... χαρά νιώθω επίσης, τις καλές ώρες της ημέρας, αλλά κυρίως απίστευτη θλίψη για το τι θα δω στον υπέρηχο και αν πάλι θα είναι κακά τα μαντάτα. Αν κάποια κοπέλα έχει την ιστορία της να την μοιραστεί, θα με βοηθούσε πολύ. Και μόνο τα έγραψα ξαλαφρωνώ.
Φιλιά
Spanakopita