Spanakopita13

Καλησπέρα κοπέλα μου, και εγώ είμαι σίγουρα ευγνώμων σε δύο άτομα, την μαία και την νοσηλεύτρια της νυχτερινής βάρδιας που έμειναν μαζί μου πάνω από 4 ώρες και με βοήθησαν στον ενεργό τοκετό. Αλλά όλο το ταξίδι μέχρι εκεί ήτανε δυστυχώς μια τραγωδία που σίγουρα και να την ξεπέρασω, δεν θα την ξεχάσω. Ξέρω ότι και στην Ελλάδα γίνονται πολλά και ότι έχεις ακόμα λιγότερες δυνατότητες όσο αναφορά τα θέλω σου, αλλά για αυτό είχα ακόμα μεγαλύτερες ελπίδες εδώ που είχα ακούσει τα καλύτερα (είμαι Βερολίνο). Προσπαθώ όσο μπορώ να χαρώ το πρώτο μήνα με την κόρη μου και τον άντρα μου και ελπίζω αυτό να με βοηθήσει σίγουρα να ξεπερασω έστω και λίγο αυτό που νιώθω 🥰

Ευχαριστώ πολύ κοπέλα μου να είσαι καλά, δυστυχώς έτσι είναι επειδή είμαι και εγώ νοσηλεύτρια, όμως και ο άντρας μου είναι Γερμανός νοσηλευτης και έχουμε τσακωθεί πολλές φορές με συναδέλφους στο θέμα πονος του ασθενή και ευαισθητοποιηση. Όταν θα συνέλθω και σωματικά θα κοιτάξω σίγουρα αν δεν έχω επανέλθει ψυχικά να μιλήσω με κάποιον ειδικό. Γενικά επειδή έχω περάσει και πολλά αυτά τα χρόνια, πιστεύω μόνο καλό θα μου κάνει.

Ευχαριστώ πολύ για την απάντηση σου κοπέλα μου, Το θέμα είναι κυρίως ότι εγώ είμαι στο εξωτερικό και όταν έκανα τα μαθήματα τοκετου η εικόνα που μας δωθηκε για τα μαιευτήρια εδώ ήτανε ιδανική και πολύ αλλιώς από ότι ξέρω από φίλες στην Ελλάδα πχ η εγκυος μπορεί να διαλέξει τι μουσική θέλει στην αίθουσα τοκετου, αρωματοθεραπεια, μπάλα γυμναστικής μέσα στα δωμάτια, πολύ χαμηλά ποσοστά καισαρικής, τεχνητων πονων κλπ... οπως και στα δυο ραντεβού γνωριμιας που εχουμε εδω με το προσωπικο, συζητηθηκαν ολες οι αναγκες/επιθυμιες μου (που ητανε απλα επισκληριδιος) ολοι ητανε ευγενικοί και προθυμοι... Οπότε το σοκ μου ήτανε διπλό όταν τελικά αντιμετώπιστηκα με αυτό τον τρόπο, τύπου "πως κανεις έτσι, δεν είσαι η μόνη που γέννας, τα φάρμακα θα κανουν το παιδί σου χαζο" (ναι το ακουσα πραγματικα αυτο απο μια βοηθο νοσηλευτη). Κάνω τον σταυρό μου που η νυχτερινη μαία και η γυναικολόγος σε εφημερία ήτανε τόσο καλές και έμειναν μαζί μου 4 ώρες και με βοήθησαν πραγματικά να φέρω στον κόσμο την κόρη μου. Αλλά δεν θα έπρεπε να είναι έτσι, να ελπίζω να πέσω σε φυσιολογικό προσωπικό για να έχω φυσιολογικό τοκετο. Επίσης έχεις απόλυτο δίκιο ότι όλες οι έγκυες/λεχωνες αντιμετωπιζονται με αυτό τον τρόπο πχ εγώ είχα μια πολύ δύσκολη εγκυμοσύνη με εμετούς σχεδόν μέχρι το τέλος, αλλά επειδή πέρασα τόσο πολλά δεν έπρεπε να παραπονιέμαι, μόνο να είμαι ευγνώμων. Είναι πολύ δύσκολο, και ευτυχώς που ο άντρας μου είναι το στήριγμα μου και με έχει βοηθήσει πολύ.

Καλημέρα όλη μέρα Χριστίνα, Ευχαριστώ πολύ για την απάντηση σου, χθες συζήτησα ξανά με τον άντρα μου για το όλο θέμα και ξέσπασα πάλι αλλά ξαλάφρωσα αρκετά. Ευτυχώς έχω έναν υπέροχο σύζυγό πραγματικό συντροφο που έζησε κάθε στιγμή του τοκετού και με στηρίζει όσο τίποτα. Αυτό που έμαθα και με τις αποβολες είναι ότι πολλές φορές ο περίγυρος ακόμα και αν σε αγαπάει, θα γυρίσει την κουβέντα σε πιο ευχάριστα θέματα πχ όταν έλεγα ότι σε αυτή την εγκυμοσύνη έχω τρομερό άγχος λόγω των αποβολων οι περισσότεροι μου έλεγαν "εντάξει ξέχασε το πάει αυτο". Δεν θέλουνε να τους μαυρίζει η ψυχή, που το καταλαβαίνω σίγουρα, αλλά δεν με βοηθάει κιόλας. Λυπάμαι και για την δική σου εμπειρία και σε καταλαβαίνω απόλυτα όταν λες ότι παρόλο που είσαι απόλυτα χαρούμενη για το παιδάκι σου, θα θρηνεις πάντα αυτό το κομμάτι του τοκετού που έχασες. Γνώρισα κοπέλες κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης σου που είχανε ακριβώς το ίδιο θέμα με βραδυκαρδια και έκτακτη καισαρικη, και άργησαν να κάνουνε δεύτερο παιδάκι για αυτό ακριβώς τον λόγο, τραύμα κατά τον τοκετό. Ελπίζω και εσύ να είσαι καλύτερα τώρα και να το ξεπερνάς σιγά σιγά. Για την θεραπεία είμαι απόλυτα υπέρ, είμαι και νοσηλεύτρια, αλλά είναι πρακτικά πολύ νωρίς ακόμα να πάω σε θεραπευτή, είμαι μόνο μια βδομάδας λεχωνα 😆 αλλά είμαι ανοιχτή να ψάξω για συνεδρίες αν βλέπω ότι με απασχολεί και αργότερα, που οι ορμόνες μου θα έρθουνε λίγο στα ίσια τους.

Καλησπέρα μέλλουσες και ήδη μαμάδες, ☺️ Είχα γράψει ήδη στο φόρουμ περισυ μετά από 2 συνεχόμενες αποβολες... και μετά από ένα μακρύ ταξίδι σχεδόν 5 χρονων ανεξήγητης υπογονιμοτητας, 2 εξωσωματικές, 1 φυσιολογικη σύλληψη και 4 εμβρυομεταφορες, έφερα στον κόσμο πριν από μια βδομάδα την υπέροχη κορούλα μου, που ακόμα την κοιτάω και δεν το πιστεύω. Όμως ο τοκετός μου ήτανε πολύ τραυματικος: Ζω στην Γερμανία και κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης είχα τρομερό άγχος λόγω της προϊστορίας μου. Όλοι οι επαγγελματίες υγείας με καθησυχάζαν ότι το μαιευτήριο που επέλεξα είναι εξειδικευμένο και από τα καλύτερα στην πρωτεύουσα. Για να μην πολυλογώ ο τοκετός ξεκίνησε την Παρασκευή (40+5), με ωδυνες ανά 10 λεπτά αλλά με σπάσιμο νερών, κάτι που μας οδήγησε άμεσα στο νοσοκομείο. Από εκεί και πέρα η ιστορία με λίγα λογια: Από τις 8 το πρωί μέχρι 4 το απόγευμα ωδυνες μόνο κάθε 10 λεπτά και νερά να τρέχουνε σταθερά. Παρόλα αυτά η γυναικολόγος σε εφημερία μου πρότεινε να πάω σπίτι αν θέλω, γιατί ο τράχηλος ήτανε ανοιχτός μόνο 1 εκ, κάτι που αρνήθηκα λόγω του άγχος μου. Ήτανε φανερό ότι εκείνη την ημέρα γινόταν χαμός από προγραμματισμένους και εκτακτους τοκετους, με το προσωπικό σε μια μόνιμη αναστάτωση. Μπαίνω εισαγωγή και κατά τις 5 νιώθω ότι κάτι δεν πάει καλά, ωδυνες που ξαφνικά με σφάζουν από τον πόνο κάθε 3 με 4 λεπτά. Ο άντρας μου να προσπαθεί παντού να βρει καποιον να με εξετάσει και να μου δώσει επισκληριδιο για τον πόνο, κάτι που είχα εκφράσει επανειλημμένα ότι θέλω, λόγω τραυματισμόυ και χρονιου πονου στην μεση και στην πλατη... Κανένας από το προσωπικό δεν μας πιστεύει, όλοι λένε αποκλείεται να πονάς τόσο η να γέννας ήδη, είναι πολύ νωρίς ακόμα κλπ... Στις 8 το απόγευμα ο άντρας μου έχει ξεσηκώσει όλο το θάλαμο για να με κοίταξει επιτέλους κάποιος, εγώ να ούρλιαζω από τους πόνους και να μην μπορώ ούτε να σηκωθώ από το κρεββάτι. Επιτέλους μια νοσηλεύτρια με παίρνει σοβαρά όταν άρχισα να μην νιώθω το μωρό μου... με σπρώχνουν αμέσως στην αίθουσα τοκετου, οπου ανακαλύπτουν ότι μέσα σε 4 ώρες έχω ανοίξει στα 10 εκ και το κεφάλι είναι ήδη σε θέση ώθησης...το μωρό είναι καλά αλλά δεν υπάρχει χρόνος ούτε για παυσίπονο, πόσο μάλλον για επισκληριδιο, αφου το μωρο ειναι σχεδον εξω... τελικά και αυτή η πρόβλεψη ήτανε λάθος, αφού κατέληξα να σπρώχνω 4 ώρες με το μωρο να προβαλει και μετα να ρουφιεται ξανα μεσα στο σωμα μου με αφορητους πόνους. Στο τέλος η γιατρός έπρεπε να βάλει βεντούζα για το κεφαλάκι είχε κολλήσει και ο ομφαλιος λωρος είχε τυλιχτει γύρω της σαν γιρλάντα. Όταν επιτέλους την έβγαλαν και μου την έδωσαν ένιωσα την απόλυτη ευτυχία και ανακούφιση... νόμιζα ότι τις επόμενες μέρες θα ξεχάσω τα πάντα και θα είμαι μόνο ευτυχισμένη, όμως συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο... όσο περνάνε οι μέρες η περιπέτεια στριφογυριζει συνέχεια στο μυαλό μου και δεν με αφήνει να κλείσω μάτι ακόμα και όταν κοιμάται η μικρούλα μου... την κοιτάω και σκέφτομαι ότι απλά κανένας δεν με πήρε στα σοβαρά και ότι αν αργούσαν λίγο περισσότερο μπορεί να είχε συμβεί και εγώ δεν ξέρω τι... ΜΕΣΑ στην αιθουσα τοκετου. Το γεγονός ότι πέρασα τόσα πολλά για να την αποκτήσω κάνει όλο τον περίγυρο μου (εκτός από τον άντρα μου) να μου λέει να ξεχάσω τι πέρασα, να κοιτάω ότι είμαστε όλοι υγιείς, η μικρή είναι ένα θαύμα κλπ. Όμως εγώ δεν μπορώ... συνέχεια με πιάνουν τα κλάματα για το τι θα μπορούσε να πάει στραβά και φοβάμαι πολύ για αυτήν συνέχεια. Καμία άλλη κοπέλα που να είχε τραυματική εμπειρία τοκετου και να έχει συμβουλές για την αντιμετώπιση του τραύματος? Ότι και να σας βοηθήσε είναι καλοδεχουμενο... Έγραψα σεντόνι, αλλά ένιωθα ότι αν δεν τα έγραφα κάπου θα έσκαγα.

Ευχαριστώ πολύ, ναι η αλήθεια είναι ότι αυτή την περίοδο την είχα φανταστεί τελείως αλλιώς, και όχι συνέχεια να αγχώνομαι αλλά η ζωή είναι έτσι μερικές φορές. Προσπαθώ να μην έχω πολλές ελπίδες, ευχαριστώ όμως πολύ για τα καλά σου λόγια και για σένα επιτυχία στον στόχο σου.

Είμαι αλλά δεν πάει πολύ καλά. Τουλάχιστον η γιατρός δεν ήτανε πολύ ευχαριστημένος από τον δεύτερο υπερηχο (ο πρώτος ήτανε κομπλέ την προηγούμενη βδομάδα). Είδαμε το μικρούλι οκει και οι 2 σακοι, αλλά το εμβρυο είναι λίγο μικρό για την μέρα που είμαι (6mm αντί 8mm) και δεν είδαμε καθαρή καρδιακη λειτουργια, δεν ήτανε τελείως σίγουρη η γιατρός και για αυτό επιφυλακτική. Μας ειπε ειναι και νωρις, μεχρι την αλλη βδομαδα αλλάζουν τα πράγματα, αλλα επειδή είμαι πραγματιστρια πάντα, δεν έχω ελπίδες. Τα ίδια μου έλεγαν και την προηγούμενη φορά και δεν είχαμε δει καν εμβρυο στην εγκυμοσυνη,.γενικά προσπαθούν και οι γιατροί να μην κάνουνε βιαστικές κινήσεις σε περίπτωση που όντως έχει καλή εξέλιξη. Δεν πήρα όμως πολύ αισιοδοξία αυτή την φορά από την γιατρό.

Α έχεις ακόμα μέρες. Ναι είναι από την προγεστερονη αυτοί οι πόνοι δυστυχώς, στο έγραψαν και άλλα κορίτσια πάνω, δεν είναι ούτε καλό σημάδι ούτε κακό, στην εξωσωματικη είναι δύσκολο να ψάχνουμε για σημάδια με όλα τα φάρμακα που παίρνουμε.

Love έκανες τελικά χοριακη η είναι πολύ νωρίς? Έχεις ακόμα συμπτώματα?

Κορίτσι από εξωσωματικη λογικά παίρνεις προγεστερονη η όχι? Όταν παίρνεις προγεστερονη γενικά ότι συμπτώματα έχεις, πόνοι, φουσκωμα ακόμα και αυτές οι βλεννες παίζει να προέρχονται από αυτό, ειδικά αν έχεις κολπικά υποθέτα. Δυστυχώς στην εξωσωματικη με τόσα φάρμακα που παίρνουμε δεν μπορούμε ποτέ να ξέρουμε αν έχουμε συμπτώματα εγκυμοσύνης. Πρέπει να κάνεις χοριακη για να ξέρεις. Εύχομαι τα καλύτερα.

Κοίτα για να σου λέει ο γιατρός σου έλα σε 2 βδομάδες τότε πιστεύω ότι όλα είναι οκει, απλά αν ο σακος σου μόνο ήτανε 4mm πως είδατε καρδιά? Χωρίς εμβρυο εννοώ 🤔🤔 η είδατε και το εμβρυο? Τέλος πάντων, το πόσων εβδομαδων σε βγάζουνε είναι μερικές φορές στην αρχή της εγκυμοσύνης δύσκολο να υπολογιστεί ειδικά εσύ που λες έχεις κλειστές η σχεδόν κλειστές σάλπιγγες, μπορεί να έκανε καιρό μετά την γονιμοποίηση να φτάσει το εμβρυο στην μήτρα και να κάτσει εκεί. Οπότε να είσαι όντως μια βδομάδα πίσω. Πρέπει να γίνει και ο 2. Υπέρηχος και εκεί θα ξέρεις πως εξελίσσεται η εγκυμοσύνη.

Ευχαριστώ πολύ καλή μου, δεν είμαι όμως τόσο αποφασισμένη όπως τα περισσότερα κορίτσια εδώ μέσα νομίζω, ναι και εγώ στην αρχή είχα χαρεί πολύ που επιτέλους τα κατάφερα κλπ, αλλά αν δεν πάει καλά τώρα θα κάνω σίγουρα σίγουρα ένα μεγάλο διάλειμμα, και έχω και στο μυαλό μου να το αφήσω τελείως. Ξέρω πολλοί διαφωνούν, αλλά 4 χρόνια προσπάθειας και να είναι αυτή η ανταμοιβή μου, δεν ξέρω ίσως κάπου βιολογικά να μην μπορώ να φτάσω μέχρι το τέλος της εγκυμοσύνης... έχουμε μπει και σε λίστα υιοθεσίας με τον σύζυγό για τα επόμενα χρόνια, έχω και κάποια κατεψυγμένα ωάρια που ίσως μπορώ κάποτε να τα χρησιμοποιήσω, αλλά τώρα δεν μπορώ καθόλου να μπω στην σκέψη προχωράμε παρακάτω. Το έκανα στην πρώτη αποβολη, γιατί ατυχιες συμβαίνουν οκει. Αλλά αν τώρα είναι η 2η κατά σειρά, δεν θα είμαι τόσο ψύχραιμη δυστυχώς.

Τελικά ίσως ο φόβος μου να είχε κάπου βάση... ο πρώτος υπέρηχος πριν από μια βδομάδα ήτανε καλός, με αμνιακό σακο και λεκιθικο σάκο περίπου στο 5+5 (6η βδομαδα). Όμως σήμερα που πρέπει να είμαι περίπου 6+5/6+6 στον υπέρηχο το εμβρυο ήτανε λίγο μικρούλι 6mm ( 6+4) και καρδιακη λειτουργια δεν μπορέσαμε να πούμε με 100% σιγουριά. Η γιατρός δεν ήτανε αισιοδοξη και ούτε και εγώ πλέον. Έστω και αυτή η λίγη αισιοδοξία που είχα. Θα πάω μεν την άλλη βδομάδα πάλι για υπέρηχο, αλλά δεν νομίζω να γίνουνε και πολλά, δυστυχώς.

Flower ποσο καιρό προσπαθείτε? Γιατί ένας αρχικά μας έγραψε για σπέρματογραφια και μας είπε ότι αν εκεί υπάρχει έστω και το πιο μικρο πρόβλημα θα πάει για παραπάνω εξετάσεις. Αλλά επειδή πάντα οι σπερματογραφιες ήτανε πάντα χωρίς κανένα πρόβλημα, ο σύζυγος δεν χρειάστηκε να κάνει κάτι άλλο. Νομίζω μετά από αρκετό καιρό έκανε αιματολογικες αλλά αυτό ήτανε για να ξεκινήσουμε εξωσωματικη. Υπέρηχο δεν έκανε κιόλας ποτέ.

Μαρία το πιο πιθανό είναι ότι δεν έχουνε ρυθμιστεί ακόμα καθόλου οι ορμόνες σου κορίτσι μου. Άλλωστε και τα τεστ που ποσταρες εδώ ήτανε πολύ αχνα, ακόμα και το ένα που ήτανε λίγο πιο σκούρο, οι οδηγίες το λένε καθαρά στα τεστακια ωορρηξίας, η γραμμή της lh ορμόνης πρέπει να είναι πιο σκούρα και από την γραμμή ελέγχου ακόμα. Δεν είναι σαν το τεστ εγκυμοσύνης άμα δεις δύο γραμμές ότι και να ναι είναι θετικό. Αφού σου ήρθε περίοδος τώρα, ο οργανισμός παίρνει σιγά σιγά τον δρόμο του. Ξεκίνα με τα τεστ πάλι αν το επιθυμείς περίπου από την 11η μέρα, η συζητά με την γυναικολόγο να σου κάνει εκείνες τις ημέρες έναν υπέρηχο για έλεγχο ωορηξιας.