Καλησπέρα σας. Θα ήθελα κι εγώ να μοιραστώ την ιστορία μου που με πονάει όσο τίποτα. Έμεινα τυχαία έγκυος πρώτη φορά στα 42 με πολύ χαρά καθώς ο σύντροφός μου ήταν αρνητικός αλλά αφού μας έτυχε το δέχτηκα με κι όλα καλά. Περνάνε οι εβδομάδες στην αρχή ναυτίες κτλ αλλά άντεχα κάπως. Μετά την α αυχενική μου συστήνουν να παίρνω σαλοσπιρ για να αποφύγουμε προεκλαμψία.αυτο με διέλυσε,έχω σοβαρό θέμα με το στομάχι και ούτε γαστροπροστασια βοηθούσε ούτε τπτ αλλά έκανα υπομονή ενώ υπέφερα. 18 εβδομαδα νιώθω πονακια και καφέ υγρά. Στην αρχή δεν έδωσα σημασία εν τέλει κατέληξα σε κλινική φοβούμενη αποκόλληση...αλλά το μωρό είχε ήδη φύγει..ούτε καρδιά ούτε τπτ..απλά έσβησε... Ένα μωρό 5 μηνών που δεν έδειχνε να μην εχει πρόβλημα μέχρι στιγμής.. εγώ κι ο σύντροφός κάναμε αιματολογικές,την Πέμπτη λογικά κάνω απόξεση και μετά θα σταλεί το έμβρυο για βιοψία κτλ... Νιώθω άδεια,φοβισμένη και μουδιασμενη..δεν ξέρω τι να σκεφτώ η να πιστέψω.μονο περιμένω να τελειώσει αυτή η διαδικασία γιατί αυτό το καταραμένο σαλοσπιρ να μην έχω έντονη αιμορραγία,με κάνει να περιμένω έως τότε.. θέλω τόσο πολύ να τα αφήσω πίσω μου..η θλίψη με πνίγει και είμαι καθηλωμένη σπίτι κοιτώντας το ταβάνι..