Kelen36

Το να πάμε σε σύμβουλο γάμου ή κάποιον ειδικό δεν το δέχεται. Το έχω συζητήσει. Γιατί αρχικά δε βλέπει κάπου θέμα. Σοβαρό. Θεωρεί ότι απλά είναι μια φάση και θα περάσει. Όμως εγώ βλέπω κάτι βαθύτερο. Δεν μπορώ να εξηγήσω ακριβώς τι συνέβη σε αυτό το διάστημα που δημιούργησε όλο αυτό το χάσμα. Και ενώ μπορεί να είμαστε φαινομενικά εντάξει, υπάρχει μια αμηχανία όταν είμαστε μόνοι. Αρχικά δεν με προσεγγίζει να έρθει να μου πιάσει το χέρι να περπατήσουμε μαζί κλπ. Η δικαιολογία είναι ότι έχουμε τα παιδιά. Μα όταν βγαίνουμε μόνοι πάλι το ίδιο ισχύει. Όταν του πω κάτι γι αυτό λέει γκρινιάζεις και είναι στο μυαλό σου. Ισχύει ως ένα σημείο ότι επειδή αλλάξαμε πόλη και έγιναν πολλά, ως ένα σημείο άρχισα να ασχολούμαι ίσως με πολλά που παλιά μπορεί να μην έδινα σημασία.. Από την άλλη δεν ήταν έτσι παλια. Θέλω ως γυναίκα να ακούσω και τη φιλοφρόνηση μου, την όμορφη κουβέντα, την αγκαλιά κλπ. Θεωρώ πως δεν τα έχω όπως θα ήθελα. Από την άλλη θα πω πως ούτε κι εγώ κάνω το πρώτο βήμα σε πολλά, απλώς του λέω τι με πειράζει. Ισως να είναι λάθος μου που δεν μπαίνω στην πράξη, αλλά περιμένω. Για μένα και οι δύο έχουμε κάνει λάθη. Γι αυτόν όχι. Θεωρεί πως εφταιξα εγώ και οι καταστάσεις. Όμως δεν είναι έτσι. Αν δεν είχα τα παιδιά, ίσως να είχα φύγει. Όχι γιατί δεν τον αγαπώ. Αλλά γιατί δεν μου αρέσει να νιώθω ότι παρακαλάω. Ήθελα να πάω και σε κάποιον ψυχολόγο στον χρόνο που πέρασε να μιλήσω, γιατί πέρασα πολλά και έχω χάσει κι εμένα μέσα σε όλο αυτό. Αλλά οικονομικά είμαστε στενά. Βέβαια το σκέφτομαι σοβαρά πως ίσως το κάνω, να νιώσω εγώ καλύτερα τουλάχιστον. Συγγνώμη για το σεντόνι.

Γειά σας! Γράφω εδώ γιατί τελευταία νιώθω πως δεν μπορώ άλλο να διαχειριστω κάποια πράγματα και θέλω μια γνώμη κάποιου που θα είναι έξω από την όλη κατάσταση για να δω πού και τι κάνω λάθος. Θα σας περιγράψω εν τάχει τι εννοώ. Έχω θέματα εδώ και 1,5 χρόνο με τον γάμο μου. Από τότε που ήρθε το δεύτερο παιδί έχει αλλάξει ριζικά η σχέση με τον άντρα μου. Να πω εδώ ότι μεσολάβησαν πολλά προβλήματα υγείας στην οικογένεια, ένας θάνατος πολύ στενού προσώπου και πολλά πολλά άλλα. Έκτοτε έχουμε χάσει πολλά κοινά σημεία επαφής. Και οι δύο μέσα στα νεύρα σνχ., περάσαμε άσχημη φάση μεταξύ μας αλλά και γενικότερα. Εδώ και λίγους μήνες το προσπαθούμε, αλλά με το που γίνει κάτι, έστω μικρό, επανέρχεται η άσχημη κατάσταση και πέφτω σε χειρότερη ψυχολογική κατάσταση, μιας και απογοητευομαι. Ο άντρας μου λέει ότι φταίω εγώ που έχω μούτρα, που δεν είμαι γλυκιά, φωνάζω με τα παιδιά κλπ. Εγώ από την άλλη του λέω ότι αυτά είναι δούναι και λαβείν και όταν δεν εισπραττω αγάπη και θαυμασμό σαν γυναίκα και παίρνω μόνο αρνητική κριτική, δεν μπορώ να είμαι μέσα στην τρελή χαρά και με χαμόγελο. Ξενερώνω. Δεν ξέρω πια τι να κάνω. Αν αξίζει να συνεχίσω, αν πρέπει να το τελειώσω. Αν φταίω εγώ τόσο πολύ. Δεν ξέρω. Τι πάει τόσο στραβά. Εδώ να σας πω ότι είμαστε μαζί συνολικά πολλά χρόνια και αυτα όλα έγιναν το τελευταίο διάστημα.