Καλησπέρα και από εμένα ! Αιμιλια σε καταλαβαίνω απόλυτα. Είμαι ακριβώς στην ίδια φάση και στα ίδια ερωτήματα σχετικά με το πως είναι σήμερα οι ανθρώπινες σχέσεις και με το γεγονός πως δεν γνωρίζουμε τι θα μας φέρει το μέλλον σκέφτομαι να πάρω την τύχη στα χέρια μου… Για εμένα που έχω μεγαλωσει μόνη με την μαμά μου στην ουσία, καθώς ο μπαμπάς μου ταξίδευε έναν χρόνο και ερχοταν μόνο καλοκαίρια, δεν θα πω πως δεν μου έλειπε αλλά ηξερα πως έχω μπαμπά , που είναι εδώ για εμένα σε ο,τι χρειαστώ. Από την άλλη η μαμά μου με την αγάπη της έφτανε και περίσσευε για την καθημερινότητά μου.
Η δικη μου η λύση είναι να κάνω παιδί με κάποιον που θέλει εξίσου με εμένα αλλά λόγω άλλων θεμάτων πχ μένει μακριά πολύ αλλά έρχεται δυο φορές τον χρόνο. Έτσι το παιδι θα έχει μπαμπά και αναφορά στην ζωή του, και στην ουσία θα είμαστε σαν ένα χωρισμένο ζευγάρι. Αυτός ο άνθρωπος έχει βρεθεί μάλιστα υπήρξε και love story αλλά λόγω του ότι μένει εξωτερικό και εγώ δεν μπορώ να πάω γιατί έχουμε και οι δυο δικές μας δουλειες έτσι έληξε … το σκέφτομαι σοβαρά να κάνω το βήμα.
ποιος ξέρει τι θα φέρει η ζωή … στην ηλικία μας όμως δεν ξέρω κατά πόσο μας παίρνει να περιμένουμε να δούμε , και να μας τρώει ο καθένας τους μήνες και τα χρόνια μας.
Έγραψα τις σκέψεις μου γιατί ταυτιστηκα με τα λόγια σου. Ένα έχω να πω .. δυστυχώς δεν είμαστε οι μόνες πλέον που σκεφτόμαστε έτσι και αυτό δεν είναι τυχαιο.
Σας φιλώ όλες !
