Ειλικρινά ευχαριστώ για τα όσα μου είπες και λυπάμαι τόσο πολύ για ότι έζησες! Να σου πω την αλήθεια πραγματικά γνωρίζω ότι το βιώνουν πολλές γυναίκες και από τότε που το έζησα πονάω για τη κάθε μία ξεχωριστά. Δεν θέλω να βάλω στο μυαλό μου την επαφή σαν σκοπό για παιδί γιατί έχω φίλη η οποία έπεσε στην ίδια παγίδα... Αλλά αυτός ο πόνος της απώλειας και η αγωνία για το πως θα είναι η επόμενη φορά δεν περιγράφονται... Δεν μπορούσα να πιστέψω ποτέ ότι θα σκεφτόμουν τόσο πολύ τη μητρότητα γιατί πραγματικά τόσο καιρό δεν το είχα στο μυαλό μου μέχρι που ήρθε. Και το τι συναισθήματα γεννιούνται μόνο που έχεις ένα τόσο δα πλασματάκι μέσα σου δεν λέγεται... Όσο το έζησα το αγάπησα αυτό το συναίσθημα και πόνεσα που το έχασα γιατί μετά από αυτό νιώθεις κενή... Και αυτό το κενό κανένας σύζυγος, σύντροφος ή γκόμενος δεν μπορεί να το γεμίσει... Είναι μόνο αυτό το μωρό που μπορεί... Και σου λένε "εσύ να είσαι καλά, θα κάνεις άλλο..." Λες και αυτό δεν το θέλαμε και δεν το αγαπήσαμε... Κλαίω μόνη μου... Προσπαθώ να παρηγορηθώ γιατί είμαι και λίγο περισσότερο συναισθηματική από έναν φυσιολογικό άνθρωπο... Βλέπω συνέχεια εγκυούλες και να είναι καλά και αυτές και τα μωράκια τους αλλά πονάω τόσο όταν τις βλέπω... Όχι γιατί τις ζηλεύω... Προς Θεού! Αλλά γιατί θυμάμαι εμένα και την κοιλίτσα που ήθελα να έχω γεμάτη με το δικό μου μωράκι... Και που τελικά δεν ήρθε... Δεν δυσκολεύτηκα να μείνω έγκυος είναι η αλήθεια... Είπαμε μερικές φορές ας είμαστε ελεύθεροι και ήρθε γρήγορα αυτό το πλάσμα που δεν θα γνωρίσω πότε... Τώρα θα μου πεις μην γίνεσαι αχάριστη.. Και θα έχεις δίκιο... Αλλά η πληγή είναι φρέσκια και ο πόνος ακόμα έντονος... Εσύ έκανες κάποιο παιδάκι ή παιδάκια μετά; Πως ήταν οι επόμενες εγκυμοσύνες;