Vasil

Καλησπέρα σας. Εχω πολύ καιρό να μπω στο φόρουμ. Ο λόγος; δεν είχαμε ρεύμα. Ο λόγος; έπαθα μια λοίμωξη στην εγκυμοσύνη μου και έπρεπε να κάνω πράγματα που δεν τα καλύπτει το δημόσιο. Και δεν μιλάμε για τίποτα τρελά πόσα, αλλά έπρεπε να μπω σε ένα δίλημμα για το τι έχει προτεραιότητα. Αυτο το λέω για όσους λένε κράτα το μωρέ και θα σε βοηθήσουν και έχει ο θεός κτλ. Εγώ καλώς ή κακώς έχω επιλέξει να ζω κάπως. Δεν μπορώ να υποβάλω έναν άλλο άνθρωπο σε τέτοια ζωή. Δεν μπορώ να της προσφέρω τα βασικά καν. Δεν ξέρω είμαι πολύ θυμωμένη. Πήγα σήμερα πάλι στον γιατρό που με βλέπει στο νοσοκομείο. Εγώ δεν θέλω να γεννήσω, θέλω να κάνω καισαρική, δεν θέλω να μπω σε αυτή την διαδικασία για συναισθηματικους λόγους. Όσο και να μην το θέλω το ανθρωπάκι και όσο και αν καταλαβαίνω πως αδυνατώ να την μεγαλώσω ακόμα κι αν ήθελα είναι κάποιες φορές που την νιώθω κομμάτι μου. Είναι φορές που δυσκολεύομαι μετά την λέξη ανθρωπάκι ή μικρή να μην βάζω του μου. Η μικρή μου.... Εν τω μεταξύ δεν θυμάμαι αν το έχω πει εγώ δεν είχα περίοδο αρκετούς μήνες πριν μείνω έγκυος. Οπότε η ημερομηνία είναι λίγο στο περίπου. Ο βιασμός έγινε λίγο αφότου γύρισα από διακοπές, μια βδομάδα πριν όμως ίσως και κάτι περισσότερο είχα κάνει σεξ με άνθρωπο που ήξερα και ήθελα. Αν και ξέρω πως δεν υπάρχει περίπτωση να είναι από τότε για κάποιο λόγο μέσα μου το ελπίζω, και δεν ξέρω γιατί αφού έτσι κι αλλιώς δεν θα την μεγαλώσω εγώ.

Καλησπέρα το μήνυμα σου είναι στην εποχή της καραντίνας που όλοι ζορίστηκαμε και είχαμε ξεσπάσματα. Επίσης αν ένα παιδί μέχρι κάποια ηλικία παρουσιάζει συμπεριφορά που θεωρείται προβληματική, πρώτα πάνε οι κηδεμόνες για ψυχολογική υποστήριξη. Και το παιδί ακόμα κι αν χρειαστεί να το πάμε σε κάποιον ειδικό συμπεριφοράς, πρώτον δεν το πάμε επειδή έχει πρόβλημα, εμείς θεωρούμε ότι έχει πρόβλημα. Το παιδί καθρεφτίζει το περιβάλλον του, όχι απαραίτητα του σπιτιού. Το παμε όπως το πάμε αγγλικά ή σχολείο, δεν μπορεί να μην δεχτεί. Μπορεί βέβαια να μην δεχτεί να του φορτώσετε το πρόβλημα. Ελπίζω να βρήκατε λύση στο θέμα και για αυτό να "εξαφανιστηκατε". Υπάρχουν και φόρουμ ψυχολογίας, ίσως θα μπορούσατε να πάρετε πληροφορίες και από εκεί. Όπως σε όλες τις ειδικότητες υπάρχουν καλοί και κακοί. Ένας "κακός" ειδικός συμπεριφοράς, οποίας ειδικότητας έναν άνθρωπο σε αυτή την ηλικία, όχι απλά δεν θα τον βοηθήσει αλλά θα τον καταστρέψει. Μεγάλη προσοχή στην επιλογή.

Συγγνώμη γιατί είναι ανθυγιεινά τα στρινγκ; Επίσης δεν θεωρώ πως είναι μικρό ένα παιδί σε οποιαδήποτε ηλικία για να ενδιαφέρεται για την εμφάνιση του. Τα εσώρουχα χωρίς ραφές είναι μια λύση. @Maria222το αν θα μπαίνει το ρούχο στον πωπω και θα φαίνεται χωρισμένος δεν έχει σχέση με το εσώρουχο αλλά με το ρούχο. Φαντάζομαι οι περισσότερες έχουμε πάρει βρακι κακής ποιότητας και εφαρμογής που μας έμπαινε ενδιάμεσα και μας ενοχλούσε. Το ίδιο είναι και με τα ρούχα το πως θα σταθουν. Επίσης δεν σχετιζω καθόλου το εσώρουχο με την σεξουαλικοτητα, θα πρέπει να ξεκαθαρισετε αν και η μικρούλα το σκέφτεται για το πως φαίνεται από την φόρμα ή ως ξεχωριστό κομμάτι

Καλησπέρα. Εγώ όταν ένιωσα το έμβρυο αγχώθηκα πάρα πολύ και είχα πάει στο νοσοκομείο. Να πω την αλήθεια δεν θυμάμαι πότε ήταν, επειδή δεν σημειώνω τίποτα. Τώρα πια φαίνεται κι ολας με το μάτι όταν κουνιέται. Πάντως εκτός από την κίνηση του είναι εκπληκτικό πως το σώμα μας το αντιλαμβάνεται σχεδόν από την αρχή. Εμένα από το πρώτο τρίμηνο μου έβγαινε να θέλω να τρώω πιο υγεινα, περισσότερα φρούτα κτλ και μια απέχθεια για το τσιγάρο και το αλκοόλ. Ήταν σαν να το ζητούσε ο οργανισμός μου από μόνος του δηλαδή.

Καλησπέρα σου. Απ ότι κατάλαβα σε πονάει η μέση σου. Είναι φυσιολογικό, δεν ξέρω αν αρχίζει βέβαια από τόσο νωρίς, εγώ είμαι 20 εβδομάδες περισσότερο και τώρα έχει αρχίσει να με πονάει. Σίγουρα μετράει και ο τραυματισμός που ήδη είχες. Αν δεν ξέρεις πως να σηκώνεις βάρη και φορτώνεις την πλάτη σου καλύτερα απέφυγε το. Πλέον κι εγώ φοβάμαι να σηκώσω τα βάρη που σηκωνα. Καλό κουράγιο έχεις δρόμο μπροστά σου, που έχει και δυσκολίες αλλά αξίζει τον κόπο.

Καταραμένη νικοτίνη έχω να πω εγώ @Alex11. Εγώ με τα 4 πακέτα φαντάζεσαι πως κάπνιζα παντού. Ξυπναγα άναβα τσιγάρο και μετά πήγαινα τουαλέτα και να πλυθω και να φτιάξω καφέ με το δεύτερο τσιγάρο. Είναι πολύ δύσκολο....

@RAM21ευχαριστώ. Κι εγώ 40 είμαι, κιλά δεν έχω πάρει ιδιαίτερα 4 τελευταία φορά που ζυγιστηκα αντε να έχω πάρει άλλο ένα. Βέβαια βλέπω πως έχουν χαλαρώσει οι μύες μου. Ο γιατρός μου είπε είνι φυσιολογικό γιατί τεντωνεται όλο το κρέας άρα ας πούμε οι κοιλιακό σπάνε. Αλλά πρέπει να σε τρώει λίγο και το μωρό γιατί βλέπω γενικά έχω χαλαρώσει. Με πολύ λιγότερη κίνηση βέβαια. @Elk@bestrong @Christine_ανεξάρτητα από τον τρόπο γέννας ανοίγει η λεκάνη; φυσικό ή καισαρική;

Καλησπέρα @RAM21, φυσιολογικό βάρος εννοώ το βάρος που ήσουν πριν την εγκυμοσύνη, οποίο κι αν ήταν αυτό, και σύντομα εννοώ μέσα σε 6-12 μήνες. Εμένα η πείρα μου εκτός εγκυμοσύνης βέβαια μου έχει δείξει πως αν δεν κλειδώσεις σε κάποιο βαρος(τουλάχιστον για ένα εξάμηνο) επανερχεσαι γρήγορα στο προηγούμενο κλειδωμένο βάρος. Κατανοώ βέβαια πως παίζουν παράγοντες που επιβαρύνουν, έχεις μείωση της μυϊκής μάζας και άγχος που αντικειμενικά επηρεάζουν το ποσό μεταβολιζεις. Δεν έχασες καθόλου από τα επιπλέον αφού γέννησες; και δεν εννοώ τα του μωρού, εννοώ από αυτά που είχες αποθηκεύσει. Αυτό το ρωτάω γιατί ανησυχώ και για τα δικά μου παραπάνω. Θέλω να ελπίζω αν δεν με βαρέσει καμία επιλόχεια και παρόλο που δεν θα έχω το πλεονέκτημα του θηλασμού πως δεν θα τα φορτωθω για πολύ απ την στιγμή που δεν έχουν κλειδώσει. Αν και βλέπω πως έχω χάσει αρκετή μυική μάζα και αυτό με ανησυχεί κάπως. Έχω στο πρόγραμμα να ξεκινήσω γυμναστική αν και πότε δεν μου πήγαινε, μιας και φυσικές δραστηριότητες δεν μπορώ να κάνω. Ήθελα να ήξερα πόσο ακόμα μπορεί να μεγαλώσει αυτή η κοιλιά στο επόμενο δίμηνο.

Τους γονείς της μικρής δεν θέλω να τους δω για πολλούς λόγους. Ίσως μόνο όταν θα πάρουν το ανθρωπάκι και αφού όλα θα έχουν κανονιστεί, αλλά και πάλι δεν ξέρω... Έτσι κι αλλιώς δεν είμαι σε θέση να τους κρίνω σωστά για τους λόγους που προανέφερα. Ή ηλικία να πω την αλήθεια θα προτιμούσα να ήταν αλλιώς αλλά δεν είναι και το πρώτο κριτήριο. Αν ήταν δεν θα μιλούσαμε, ήξερα από την αρχή πόσο είναι. Δεν με προβληματίζει τόσο το 40-0, όσο το 60-20. Αλλά ξαναλέω δεν ειναι το κύριο κριτήριο μου. Αυτό που μου άρεσε είναι η υπομονή τους, η προσπάθεια για κατανόηση και το ότι φαίνονται άνθρωποι που συγχωρούν. Αφού έτσι είναι σαν άνθρωποι, λογικά έτσι θα είναι και με το μικρό τους. @Lacostakiδεν πιστεύω πως έχει να κερδίσει κάνεις με το να φερθεί έτσι σε κακοποιητες, το θέμα είναι το γιατί δημιουργούνται αυτοί που ανακυκλώνουν την βία, είτε βιαζοντας σεξουαλικα, είτε βιαζοντας εκτελώντας. Το θέμα είναι η κοινωνίες να μην δημιουργούν πλέον τέτοιους ανθρώπους, και όσους οι κοινωνία μας έχει κάνει έτσι, να θέλουμε να φερομαστε με βία σε όποιον θεωρούμε πως του αξίζει να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε τον εαυτό μας.

@Tokyoεπειδή και εγώ μου ακούγομαι ψυχρή, καταλαβαίνω απόλυτα τι εννοείς και συμφωνώ. Ψυχοθεραπεία κάνω έτσι κι αλλιώς και με βοηθάει αρκετά να σκεφτώ λίγο διαφορετικά και να καταλάβω πως νιώθω και γιατί.

Θεωρώ πως το καλύτερο για το ανθρωπάκι είναι να έχει από την αρχή την μαμά που του αξίζει. Έτσι άρχισα να ψάχνω νωρίς για τους γονείς του. Το ιδανικό όπως το σκεφτόμουν θα ήταν να είναι μέσα στην αίθουσα τοκετού και η μαμά του και να της το δώσουν αμέσως αγκαλιά. Μίλησα με ένα ζευγάρι. Και ξαφνικά κατάλαβα πως υπάρχουν και αυτοί... Πως δεν είναι μόνο οι γονείς του μικρού αλλά και άνθρωποι που φοβούνται, αγωνιούν και ελπίζουν. Έτσι χώρις να το έχω σκοπό βρέθηκα να επηρεαζω συναισθήματα τους. Ή αλήθεια είναι πως πιο πολύ με ενδιαφέρει το ανθρωπάκι από αυτούς... Στο κάτω κάτω ειναι ενήλικοι. Αλλά δεν μου άρεσε. Εκτός από τα δικά τους συναισθήματα έπαιζα και με τα δικά μου. θα έπρεπε να τους γνωρίσω; να το περάσουμε μαζί αυτό; κι αν ναι μέχρι πότε; Μήπως θα μπορούσαμε να γίνουμε "φίλοι" για να μαθαίνω νέα της; Όχι όλα αυτά είναι πολύ λάθος... Εχω μιλήσει μόνο με ένα ζευγάρι, δεν ξέρω αν είναι οι πρώτοι τυχοντες, το μόνο που με παρηγορεί είναι πως έχουν κάνει την εκπαίδευση για δημόσια υιοθεσία, πως έχουν υπομονή και πως μπορούν να συγχωρούν. Όλα αυτά όσο σίγουρη μπορεί να είμαι με 5-10 τηλεφωνήματα. Το μόνο που με ανησυχεί η ηλικία τους. Είναι στην ηλικία μου, που αντικείμενα δεν με λες και νέα, ούτε ιδανική ηλικία για πρώτο παιδί. Είναι φορές που σκέφτομαι, τι αξίες θα δώσουν στο ανθρωπάκι; θα το μεγαλώσουν σωστά; σκεφτόμαστε το ίδιο; δεν μπορώ να ξέρω.... Και δεν έχει και σημασία. Γιατί οι δικές μου αξίες έχουν μεγαλύτερη αξία από τις δικές τους; Το θέμα είναι να την επιθυμούν στην ζωή τους, να την αγαπήσουν, να την σεβαστουν και όσο άσχημο κι αν ακουστεί να έχουν την οικονομική δυνατότητα να τις προσφέρουν επιλογές. Δεν είμαι κατάλληλη να κρίνω ποιοι θα είναι οι ιδανικοί γονείς, και λόγο γνώσεων αλλά και συναισθηματικης εμπλοκής. Όπως και δεν έχω το δικαίωμα αλλά ούτε και την δυνατότητα να περάσω ανθρώπους από συνέντευξη. Μπορεί να μην έχω επιλέξει το καταλληλοτερο ζευγάρι, αλλά δεν μπορώ να μπω στην διαδικασία να διαλέξω, για όλους αυτούς τους λόγους....

Οι βιαστές και οι κακοποιητες, ανεξαρτήτως φύλλου δεν είναι ψυχικά ασθενείς, δεν αξίζουν λύπηση ούτε συμπόνια για την πράξη τους, δεν αλλάζει με φαρμακευτική αγωγή. Οι βιαστές και οι κακοποιητες έχουν διαφορετικη ηθική, ήθος, αξίες, ιδανικά και γούστα. Αν καταπιεζαν αυτή τους την επιθυμία και όχι απλά παρορμηση μπορεί να αρρωσταιναν, είτε ψυχικά ή και σωματικά. Οι ψυχικά ασθενείς δεν είναι βιαιοι, και οι βιαιοι δεν είναι ψυχικά ασθενείς.

Νομίζω πως τα 10 12 κιλά που λένε είναι η ιδανική αύξηση χωρίς να βάλεις εσύ καθόλου βάρος. Μέσα στα 12 κιλά υπολογίζουν και τις κατακρατησεις που λέει @misofeggaro, εγώ νομίζω πως είναι φυσιολογικό να πάρει κάποια κιλά, εκτός από αυτά της εγκυμοσύνης κατά την διάρκεια της. Λίγο η λιγότερη κίνηση που αναγκαστικά έχεις, λίγο η παραπάνω πείνα που λογικά έχεις... Επίσης διαφωνώ με την @RAM21νομίζω πως μετά την εγκυμοσύνη, αν δεν σου κάτσει επιλόχειος τα χάνεις εύκολα. Τρέχεις αναγκαστικά πολύ πάρα πάνω, ο θηλασμός βοηθάει στην απώλεια. Πολλές γυναίκες όμως μετά την γέννα μπορεί να κάνουμε δύο πράγματα που επιβαρύνουν, πρώτο τρως αυτό που περισσεύει από το μωρό και δεύτερον κλείνεσαι μέσα. Το β πρόσωπο ειναι γενικό.

@Elk, @Γιάννα 36πραγματικά σας θαυμάζω. Μου φαίνεται αδιανόητο να το κόψω. Αλλά κάπνιζα και υπερβολικά, 60-70 τσιγάρα στριφτά και το μεγαλύτερο χάλι; ξυπναγα το βράδυ όχι για να πάω τουαλέτα, αλλά για να καπνίσω. Ευτυχώς τώρα δεν ξυπνάω. Και με τα 8 με 10 που κάνω ζορίζομαι πολύ. @JaneKκαι ένα πολύ είναι.. σε ευχαριστώ πολύ για τις συμβουλές σου. Αυτό με το έξω το κάνω, δεν παίρνω τσιγάρα έξω εκτός κι αν ξέρω πως θα λείψω πάρα πολλές ώρες που μου στριβω κάποια, αναλόγως πόσο θα λείψω. Επίσης δεν έχω τα τσιγάρα δίπλα μου. Έχω βάλει όριο το να καπνίζω κάθε 2 ώρες. Αλλά κάποιες μέρες ζορίζομαι απίστευτα, αυτό που κάνω είναι να βγάζω τον σκύλο συνέχεια βόλτες... Μέχρι να περάσει το δίωρο.. Οσο για το ηλεκτρονικό, βοηθάει πολύ τον οργανισμό, το έχω δοκιμάσει σε άλλη περίοδο. Ξεμπουκωνεις από την κάπνα, περισσότερη αντοχή, καλύτερη γεύση και όσφρηση. Γενικά είχα δει μεγάλη διαφορά. Αυτο που με απασχολεί όμως τώρα είναι το ανθρωπάκι και όχι τα πνευμονία μου το οποίο το βλάπτει η νικοτίνη και όχι ο καπνός. Με το ηλεκτρονικό ατμιζω περισσότερο άρα δεν θα το βοηθήσει... Απλά βλέπω πως όσο περνάει ο καιρός αντί να μου είναι πιο εύκολο να κρατάω το ποσό θα καπνίσω μου είναι πιο δύσκολο. Στην αρχή δεν κάπνιζα σχεδόν καθόλου σχεδόν χωρίς ζόρι. Δεν ξέρω αν φταίει η φάση της κύησης, τα ψυχολογικά ζόρια ή όλα μαζί... Πριν μια δυο βδομάδες είδα πως είχα καπνίσει μπορεί και 20 τσιγάρα... Εκεί φρίκαρα και έβαλα το όριο του δώρου... Ζόρι πολύ όμως

Ώρες ώρες νοιώθω τόσο πολύ που δεν το αντέχω. Και το παγωνω. Και γίνομαι από άμυνα ρομπότ... Πιο παγωμένη κι από νεκρό, τόσο παγωμένη όσο προσπαθώ να κάνω το συναίσθημα μου... Αυτο έπαθα την πρώτη φορά που όχι απλά κουνήθηκε αλλά έκανε και τραμπολινο... Έπαθα κρίση πανικού... Το ανθρωπάκι δεν είναι καλά σκέφτηκα, κάτι έχει πάθει και προσπαθεί να βγει... Το ανθρωπάκι δεν είναι καλά... Τι να κάνω να το βοηθήσω; Και τρέχω στο νοσοκομείο... Και μετά από 2ωρες και δεν ξέρω κι εγώ τι εξετάσεις που είδαμε ότι όλα είναι καλά και ηρέμησα μου ήρθε αυτό το συναίσθημα.... Που δεν άντεχα... Και έγινα πιο ψυχρή και από τον πιο αδίστακτο δολοφόνο. "Δεν είναι δικό μου" γυρνάω και λέω στην νοσοκόμα, "μου το βάλανε με το ζόρι και κουνιέται και με ενοχλεί, να μην ξαναπείς πως είναι δικό μου. Εγώ ούτε να το δω δεν θέλω. " της λέω. Όταν με ρώτησε γιατί δεν το έριξα πάλι ήρθε το συναίσθημα και άρχισε να χτυπάει την πόρτα των ματιών μου για να το υποδεχτούν τα δάκρυα... Σκέφτηκα να της μιλήσω... Δεν είχα μιλήσει σε κανέναν για το πως νιώθω... Αλλά όχι δεν μπορούσα να το αντέξω, ξανά έβαλα την μάσκα μου και απάντησα "επειδή είστε μαλακές". Βγήκα έξω και περίμενα να μου δώσουν τις εξετάσεις. Δεν βγήκαν ποτέ και δεν χτύπησα ποτέ την πόρτα. Ίσως σκέφτηκαν πως η αδιαφορη σκύλα έφυγε, εγώ δεν άντεχα να παραδεχτώ πως με νοιάζει και να χτυπήσω την πόρτα... Και το ανθρωπάκι μέσα μου άρχισε να κουνιέται συνέχεια και να διεκδικεί σχέση μαζί μου... Κάτσε ήσυχο σκέφτομαι, δεν μπορούμε να έχουμε σχέση. Θα σε προσέχω για μερικούς μήνες και μετά θα χωρίσουμε. Αλλά το ανθρωπάκι δεν ακούει... Τον χαβά του.. Θέλω σχέση μου λέει, σχέση παντοτινή. Σταμάτα ανθρωπάκι να μιλάς... Δεν είσαι εσύ, είναι οι ορμόνες που με κάνουν να νιώθω έτσι. Φοβάμαι πολύ την στιγμή που το ανθρωπάκι θα βγει και οι ορμόνες που τώρα είναι στα ύψη θα πέσουν στα τάρταρα. Φοβάμαι πολύ πως εκείνη την στιγμή χωρίς το ανθρωπάκι θα μου είναι πολύ πιο δύσκολο. Δεν μπορώ όμως να σκέφτομαι έτσι. Μπορώ να νοιώθω έτσι, αλλά όχι να σκέφτομαι. Επέλεξα για οποίους λόγους και με όποιο τρόπο να μπω σ αυτή τη σχέση. Σε μια σχέση με κάποιον που έχει τα ίδια συναισθήματα και δικαιώματα με εμένα αλλά δεν έχει την ίδια δύναμη. Δεν είμαστε ίσοι. Είμαι ανώτερη από το ανθρωπάκι και γι αυτό το λόγο δεν έχω δικαίωμα να σκεφτώ έτσι απλά τι θα ήταν καλύτερο για εμένα. Πρέπει πρώτα να σκεφτώ τι θα ήταν καλύτερο για αυτό. Εγώ στην θέση του τι θα ήθελα; Την αγκαλιά της μαμάς μου; Μπα, δε νομίζω, αυτό το έκανα πριν 40 χρόνια και δεν μου βγήκε σε καλό. Την αγκαλιά κάποιου που θα με θέλει και θα μπορεί να με αγαπήσει θα ήθελα. Ή μητέρα μου παντρεύτηκε έναν άντρα που τελικά δεν της έκανε, του μοιάζω πολύ, όσο μοιάζω και σε εκείνη. Αυτή στο πρόσωπο μου βλέπει τον πατέρα μου όμως. Έχουμε τα ίδια ματιά. Είμαι ίδια ο πατέρας μου, ειδικά το πως κοιτάω... Είμαι ίδια αυτός. Τόσο κακιασμενα την κοιτάω. Και φοβάμαι πως αυτό θα δω στην μικρή μου... Τα μάτια του τέρατος. Λίγο επειδή έτσι έχω μεγαλώσει, λίγο επειδή δεν καταλαβαίνω τον μπαμπά της σαν άνθρωπο αλλά σαν τέρας. Και μόνο που σκέφτομαι πως μπαμπάς του ανθρωπακιου που έχω μέσα μου φρικάρω, δεν μ αρέσει να το σκέφτομαι αυτό. Για καιρό θυμόμουνα τα μάτια του. Μόνο το σουλούπι του και τα μάτια του θυμόμουν. Τώρα πια έχω ξεχάσει πως έμοιαζαν, θυμάμαι μόνο πως με έκαναν να νιώσω. Δεν θέλω όμως να ξανά συναντήσω ποτέ μου αυτό το βλέμμα. Και τρέμω την ώρα και την στιγμή που ένα παιδί σηκώνει τα μάτια του και η μητέρα του βλέπει ένα τέρας. Την φοβάμαι πλέον από την μεριά της μάνας και όχι από την μεριά του παιδιού αυτή τη στιγμή. Σε κανένα παιδί δεν αξίζει τόσος τρόμος, τόση απόρριψη. Σίγουρα όχι στο δικό μου το παιδί. Το δικό μου το ανθρωπάκι θέλω να το μεγαλώσουν άνθρωποι που θα το βλέπουν βασίλισσα, όχι τέρατα σαν κι εμένα.

Πότε μου δεν ήθελα να κάνω παιδιά, κάτσε να πας 30 μου έλεγαν και τα ξαναλέμε. Πήγα 30, τα πέρασα και πότε μου δεν ήθελα να κάνω παιδιά, για πολλούς και διάφορους λόγους.... Στα 30 μπορεί να με έπιασε ένα υπαρξιακό του τύπου ποιο το νόημα της ζωής... Κάποιοι μου έλεγαν το να κάνουμε παιδιά, το έλεγαν με τον ρομαντικό τους τρόπο και κάποιοι πιο κυνικοι για να αναπαραχθουμε όπως όλα τα ζώα. Τωρα είμαι 40 και δεν ξέρω ποιος είναι ο σκοπός της ζωής μου, αυτή είναι η αλήθεια. Αλλά δεν θέλω να κάνω ένα μωρό επειδή πρέπει φορτωνοντας του τον σκοπό της ζωής μου. Και πλέον είμαι αρκετά μεγάλη ώστε να ξέρω πως σε κανένα είδος στο ζωικό βασίλειο δεν αναπαραγονται Όλα τα άτομα. Δεν με απέτρεψαν οι γιατροί, δεν θα μου άλλαζε κάνεις γνώμη με οποιοδήποτε επιχείρημα. Ίσως δεν είναι λογικό να σκέφτομαι τόσο απόλυτα, αλλά στην φάση που ήμουν τότε τόσο απόλυτα το σκεφτόμουν. Άργησα και να καταλάβω διότι δεν είχα σταθερό κύκλο, και δεν εννοώ αυτό το μήνα 25 μέρες τον άλλο 30, εννοώ πως υπήρχαν περίοδοι που αδιαθετουσα κάθε 15 και άλλες που ήμουν χωρίς για 3 μήνες... Τέλος πάντων άργησα και να το καταλάβω αλλά και να το δεχτώ. Ο πρώτος γιατρός που πήγα στο δημόσιο μου λέει δεν γίνεται είστε ήδη 12 εβδομάδων. Ο δεύτερος μια εβδομάδα μετά που με βρήκε 10 εβδομάδων μου λέει δεν αναλαμβανουμε εκτρώσεις εδώ να πάτε στους κοινωνικούς λειτουργούς αλλά δεν θα προλάβετε... Οι κοινωνική λειτουργός με έστελνε πάλι στον γιατρό. Πέρασαν οι 12 εβδομάδες και άρχισα να το προσπαθώ αλλιώς. Αλλά δεν γινόταν. Δεν υφίσταται βιασμός από την στιγμή που δεν έχει γίνει καταγγελία. Πήγα στο ψυχιατρείο να πάρω χαρτί πως επιβάλλεται για λόγους υγείας δεν γινόταν. Σωματικά και ψυχικά αδύναμη έπρεπε να τρέχω απο δω κι απο κει να ζητάω βοήθεια από ανθρώπους με διαφορετικά ιδανικά και όνειρα. Να ζητάω βοήθεια και να μην καταλαβαίνουν πως δεν το θέλω, πως δεν έχω δυνατότητα πρακτικά ακόμα κι αν το ήθελα να το στηρίξω. Δεν το θέλω μέσα μου αυτό το πράγμα, εσκουζα. Μόλις κουνηθεί και καταλάβω που είναι θα το μαχαιρωσω. Γιατί δεν με καταλαβαίνετε; αλλά δεν καταλάβαιναν. Στην αρχή ήταν μόνο η γλίτσα του, ήταν η γλίτσα του τέρατος... Ήταν η γλίτσα που το τέρας είχε χυσει μέσα μου και όσο κι αν πληθηκα δεν μπόρεσα να βγάλω... Ήταν μια γλίτσα που είχε κολλήσει μέσα μου και εξαπλωνοταν. Είχα βρει και με πιο μαχαίρι θα το κάνω.. Να έχει σωστό μήκος ώστε να μην τραυματιστω και παραπάνω... Όταν καταλάβαινα σε ποιο σημείο ακριβώς ήταν αυτή η σιχαμενη γλίτσα του θα την ξεσκιζα... όπως δεν μπόρεσα να κάνω σε αυτόν... Και μετά κουνήθηκε... Όχι ρε συ, είναι ζωντανό... Είναι ζωντανό... Είναι ζωντανό απροστάτευτο και ζητάει βοήθεια. Δεν μπορώ να του φερθω όπως ο άλλος, σαν να είναι χυσια σε κουβά. Είναι ένα ανθρωπάκι που γαμω το, γιατί φορτώθηκε σε εμένα... Αλλά δεν μπορεί κανείς να το βοηθήσει... Ούτε να το ακούσουν δεν μπορούν... Είναι ανήμπορο και σκούζει να το βοηθήσω, δεν μπορώ να το προσπεράσω μόνο και μόνο επειδή έχω διαφορετικά όνειρα. Είναι ζωντανό...

Καλησπέρα. Εσύ το έκοψες; κι αν ναι πως; Στην ουσία μόνο αυτό με απασχολεί, η υγεία του μικρού. Πιο πριν κάπνιζα πιο πολύ αλλά δεν με απασχολούσε καθόλου. Αν σου πω πως ούτε ξέρω τι είπε ο γιατρός. Λογικά θα είπε αυτό που λένε όλοι. Ή όσο λιγότερο τόσο καλύτερα ή 4-5. Στην ουσία όμως γνωρίζουμε πως είναι πολύ βλαβερό. Τωρα καπνίζω 7 με 10 αλλά με υπερβολικό ζόρι.... Δεν ξέρω τι να κάνω για να μην το σκέφτομαι.... Σηκώνομαι κάνω δουλειές, παίζω με τον σκύλο.... Αλλά...

Ανοίγω πιο πολύ αυτό το θέμα, για να έχω κάπου να "μοιράζομαι" τις σκέψεις και τα συναισθήματα μου. Καλώς ή κακώς έχω επιλέξει να είμαι μόνη μου σε αυτή την εγκυμοσύνη. Ντρέπομαι πολύ νομίζω για την κατάσταση στην οποία είμαι και σίγουρα δεν νιώθω καθόλου καλά με όλο αυτό που περνάω και θα αναγκαστώ να περάσω. Το ανθρωπάκι μπήκε μέσα μου με το ζόρι, από άνθρωπο που δεν ήξερα δεν ήθελα και ελπίζω να μην ξαναδώ ποτέ. Πριν αρχίσετε τα μπράβο που το κράτησες να πω πως προσπάθησα όσο μπορούσα να το ρίξω μέσω δημοσίου αλλά δεν... Δεν είχα την οικονομική δυνατότητα να δώσω 1500 ευρώ, δυστυχώς. Οι εκτρώσεις υποτίθεται επιτρέπονται, αλλά όλοι σχεδόν στο δημόσιο θα σε αποτρέψουν με τον τρόπο τους να το κάνεις. Μέχρι και 4 μηνών προσπαθούσα να βρω τρόπο μιας και η σύλληψη είχε γίνει από βιασμό. Τέλος πάντων τώρα είμαι στον 7ο μήνα. Πάλι δυστυχώς το ανθρωπάκι δεν θέλω και ούτε μπορώ να το έχω.. Μόλις κατάλαβα πως δεν υπάρχει τρόπος να το ρίξω άρχισα να το προσέχω όσο μπορούσα. Είναι ένα μικρό ζωντανό πλασματακι που εξαρτάται μόνο από εμένα αυτή τη στιγμή και δεν έχω δικαίωμα να το βλαψω. Στην αρχή όλα φαινοντουσαν πιο εύκολα, όσο περνάει όμως ο καιρός, όσο και να μην το θέλω αναπτύσσω σχέση μαζί του. Προσπαθώ όσο γίνεται να κρατήσω απόσταση από την όλη διαδικασία... Στην αρχή έκλαιγα επειδή το ένιωθα σαν βάρος το οποίο δεν μπορώ να σηκώσω και για την κακή μου τύχει. Όταν όμως την είδα πρώτη φορά σε φωτογραφία έκλαψα από συγκίνηση. Είχε το δάχτυλο στο στόμα και την σκουντηξαμε για να το βγάλει και να δούμε το μουτράκι του, πράγμα που έκανε, γιατί εδώ και πολύ καιρό έχει αρχίσει να είναι κανονικό μωρό. Το μεγαλύτερο ζόρι είναι πως όσο περνάει ο καιρός πιο πολύ αισθάνομαι πάρα σκέφτομαι. Είναι φορές που είναι το κοριτσάκι μου που θέλω να δω και άλλες φορές που είναι το ανθρωπάκι των άλλων για το οποίο πρέπει να κάνω ότι καλύτερο μπορώ......

Καλησπέρα. Είστε καπνίστριες; κι αν ναι πως την παλεύετε στην εγκυμοσύνη; Καλησπέρα. Πιο πολύ νομίζω πως γράφω για να πω τον πόνο μου, γιατί πραγματικά ζορίζομαι πάρα πολύ με το θέμα. Πριν την εγκυμοσύνη κάπνιζα υπερβολικά πολύ, μιλάμε για 3-4 πακέτα ημερισιως. Τραγικό το ξέρω αλλά δεν με είχε απασχολήσει καθόλου. Οι πρώτοι 3-4 μήνες ήταν εύκολοι οσον αφορά το τσιγάρο. Κάπνιζα από καθόλου έως ελάχιστα. Αυτό χωρίς ψυχολογικό ζόρι. Απλά κοιμόμουν απίστευτα πολύ και μου ερχόντουσαν και αναγούλες. Με βοήθησε πολύ δηλαδή το σώμα μου στο να μην καπνίζω. Σιγά σιγά όμως αυτό άρχισε να περνάει. Μέχρι που πριν κάποιο καιρό συνειδητοποίησα πως έχω φτάσει πάλι να καπνίζω ένα πακέτο ολόκληρο. Τωρα είμαι σε φάση που ζορίζομαι απίστευτα στο να μην καπνίζω. Έχω βάλει όριο της δυο ώρες για να ανέβω τσιγάρο. Αλλά κι αυτό με ζοριζει, μου φαίνεται πάρα πολύ... Εν τω μεταξύ λόγο δοντιών φοβάμαι να τρώω τσίχλες και καραμέλες. Νιώθω τύψεις νομίζω για το πως φερομαι στο ανθρωπάκι. Προσπαθώ να του δίνω ότι έχει ανάγκη, δεν νομίζω να έχει υπάρξει άλλη περίοδος στην ζωή μου που να με προσέχω τόσο. Αλλά και πάλι...

Δεν είναι απόλυτο αυτό. Εξαρτάται με τις ανάγκες του κάθε οργανισμού, βέβαια επειδή πλέον δεν έχουμε και την καλύτερη διατροφή οι περισσότεροι δυστυχώς χρειάζονται συμπληρώματα. Υπάρχουν όμως πολύ σπάνιες περιπτώσεις υπερβιταμινοσης.

Καλησπέρα. Το δοκίμασες το κολπάκι με το αλατόνερο; έπιασε; Εμένα πλέον ευτυχώς δεν ματωνουν καθόλου, ούτε με το μεσοδοντιο βουρτσάκι. Πριν 2 μέρες έκανα εξέταση με πανεστημιακο γιατρό (όχι τον δικό μου) για τελειόφοιτους. Φοβερή ως εμπειρία, απίστευτες λεπτομέρειες και γνώσεις, το λέω για όποια μπορεί να ενδιαφέρεται. Δεν έχει καμία σχέση με το πως κάνουμε στον γιατρό μας. Τέλος πάντων μου εδωσε άλλη ημερομηνία από αυτή που περίμενα. Θα κλείσω τις 40 εβδομάδες κατά αυτόν και επίσης μου έδωσε και διαφορετική ημερομηνία σύλληψης. Λόγο μη σταθερού κύκλου το είχαμε βγάλει κατά προσέγγιση με τον γιατρό μου. Και από εκεί που με είχα για αρχές Μάρτη με πήγε ένα μήνα πίσω. Απρίλη. Δεν μπορώ να πω ότι χάρηκα.

Καλησπέρα. Εχω την εντύπωση πως φοβούνται την νάρκωση περισσότερο. Εγώ όταν είχα αφαιρέσει τον φρονιμητη, σε άσχετη φάση δεν μου ειχαν ζητήσει ακτινογραφία, αλλά εμένα είχε βγει απλά ήταν στραβά και με ενοχλούσε. Οσο για την εγκυμοσύνη στο 1ο τρίμηνο που έπρεπε να κάνω σφράγισμα δεν μου έκανε κανονική αναισθησία αλλά πιο λάιτ. Δεν θα πω ψέματα πόνεσε. Αλλά τουλάχιστον σταμάτησε αυτός ο πόνος διάρκειας που είχα. Τώρα είναι δικό σου θέμα το τι θα επιλέξεις να κάνεις, γιατί μια στραβή να σου τύχει ακόμα και άσχετη να είναι μπορεί να την χρεώσεις στην επιλογή σου. Καλή τύχη ότι κι αν αποφασίσεις.

Το πως περνάει η καθεμία σωματικά την εγκυμοσύνη ποικίλει τελικά πολύ. Εγώ κοιμόμουν συνέχεια μέχρι τις 10 12 εβδομάδες και κουραζομουν απίστευτα. Πρόβλημα με εμμετόυς κτλ δεν είχα. Έχω τώρα όμως που είμαι στις 29. Πάντως το μόνο σίγουρο είναι πως ο καιρός περνάει χωρίς να το καταλάβεις. Κι εμένα μου φαίνεται ατελείωτο το επόμενο δίμηνο αλλά αν δω πόσο γρήγορα πέρασαν οι πρώτοι επτά παρολες τις δυσκολίες με παρηγορεί.

Α επίσης δεν βοηθάει καθόλου το να ξαπλώσεις πριν χωνέψεις, για τους εμμετόυς εννοώ, πράγμα δύσκολο αν πρέπει να τρως πραγματικά λίγο πρέπει να τρως αρκετές φορές. Το να Ξαπλωνεις από την αριστερή πλευρά διευκολύνει.

Καλησπέρα. Εγώ τώρα που μπήκα στο τρίτο τρίμηνο έχω μεγάλο θέμα με το φαγητό. Πιάνει χώρο και από το στομάχι μου μάλλον με όλα τα συμπτώματα που αναφέρεις. Εγώ αυτό που κάνω είναι να τρώω λιγότερο και συχνότερα. Αναψυκτικό προσωπικά δεν διανοούμαι να πιω όχι μόνο τώρα αλλά και γενικά. Το αν κάνει η όχι μπορείς να το καταλάβεις βλέποντας τι προκαλούν τα αναψυκτικά στους ενήλικες. Ειναι πάντως ένας λιγότερο επικίνδυνος τρόπος να καθαρίσεις την τουαλέτα από το ακουαφορτε. Δεν είναι μύθος αυτό, δοκιμάστε το αν χρειαστεί.