Μπήκα κι εγώ στη διαδικασία της κρατικής υιοθεσίας μετά από άπειρες εξωσωματικές. Η γραφειοκρατία ειναι το λιγότερο κακό... Οκ θέλει λίγο χρόνο να μαζε΄ψεις χαρτιά και πιστοποιητικά υγείας αλλά το χειρότερο είναι ότι μωρά υγιή δεν υπάρχουν και προσπαθούν να σε πείσουν να πάρεις με ειδικές ανάγκες και μεγαλύτερης ηλικίας και γενικά στα κάνουν όλα τόσα μαύρα ίσως για να χάνεις την ελπίδα και να τα παρατάς. Η ίδια η κοινωνική λειτουργός παραδέχτηκε ότι τα ιδρύματα δεν απελευθερώνουν παιδιά για να εξακολουθούν να υπάρχουν ως δομές. Πέρασα 2 ραντεβού, συμπλήρωσα ένα απίστευτα χαζό ερωτηματολόγιο το οποίο έκαναν μετάφραση από άλλη χώρα και φαίνεται σα να μην έχει σταθμιστεί καν στον ελληνικό πληθυσμό. Μετά πρέπει να ρθουν από το σπίτι σου να το ελέγξουν, να γραφτείς να κάνεις κάποια σεμινάρια τα οποία τα καθυστερούν λόγω ελλείψεως λέει διδασκόντων και μετά από όοοολα αυτά να σε κάνουν "match" από το σύστημα με τα διαθέσιμα παιδιά, να περάσεις μια περίοδο επισκέψεων γνωριμίας κλπ. Το παιδί θα το πάρεις αλλά το δικαστήριο για να γίνει δικό σου μπορεί να γίνει μετά από χρόνια με ότι αυτό συνεπάγεται κι επίσης είσαι υποχρεωμένος 3 χρόνια μετά να σε ελέγχουν. Σταμάτησα μετά τη 2η συνέντευξη και ψάχνω για ιδιωτική αλλά δε βγάζω άκρη... Η μόνη safe επιλογή δείχνει να είναι η Αφρική αλλά απαιτείται πολύμηνη παραμονή εκεί την οποία δε μπορούν όλοι να υποστηρίξουν... Κάποιος πρέπει και να δουλεύει για να έχει τον παχυλό μισθό που ζητούν...