Είμαι 31 και χαριστικά μου είπε να το ψάξουμε στους 6μήνες με τη λογική ότι είμαι ανυπόμονη και αγχώδης. Με την ηλικία μου ο γιατρός είναι πολύ χαλαρός και σίγουρος ότι αργά ή γρήγορα, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, θα τα καταφέρουμε. Κι εγώ το πιστεύω, γιατί ακόμα και να έχουμε προβλήματα, η ιατρική κάνει θαύματα, αλλά αυτή η σκέψη δε μειώνει την ανυπομονησία και την αγωνία. Το διάστημα που το καθυστερούσαμε, είχαμε μαζέψει και χρήματα, γιατί υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να έχω κληρονομήσει μια μετάλλαξη και λέγαμε να το πάμε απευθείας με εξωσωματική για προγεννητική διάγνωση, αλλά τελικά ο δικός μου έλεγχος βγήκε καθαρός και δε χρειάζεται. Νιώθω ότι ενώ (εννοείται) χάρηκα, γιατί δεν έχω να παλεύω πια με το θέμα (είχα ταλαιπωρηθεί πολύ με προληπτικές εξετάσεις λόγω της πιθανής κληρονομικότητας), ήμουν ήσυχη με το ότι θα κάνουμε εξωσωματική και θα πιάσουμε άμεσα και τώρα ανυπομονώ πιο πολύ. Είμαι και στον τομέα της υγείας, οπότε ξέρω αρκετά πράγματα για όλα αυτά. Από τη μία δε μπορώ να σταματήσω να τα ψάχνω κι άλλο, από την άλλη όσο μαθαίνω πόσες αναποδιές μπορεί κανείς να συναντήσει στη διαδικασία αγχώνομαι.