EVevEV

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ όλες για τα λόγια και την συμπαράστασή σας! Όμως είμαι πλέον απελπισμένη... Είμαι σχεδόν σίγουρη πως δεν πρόκειται να αποκτήσω παιδί και πως αν μείνω έγκυος και πάλι θα περάσω τα ίδια. Απλά θέλω να παραιτηθώ από όλα. Δουλεύω σε νηπιαγωγείο... κάθε μέρα μέσα στα παιδιά... μεγαλώνω τα παιδιά των άλλων και το δικό μου δεν ήμουν άξια ούτε μέσα στην κοιλιά μου να το κρατήσω. Η συνάδελφός μου είναι στον τρίτο μήνα... δεν την ζηλεύω, της εύχομαι τα καλύτερα, αλλά κάθε πρωί που την βλέπω στρίβεται κι άλλο το μαχαίρι στην καρδιά μου. Η αδερφή του άντρα μου είναι στον 5ο μήνα. Όταν έμαθε ΄ότι είναι έγκυος έκλαιγε γιατί δεν το ήθελε. Τώρα κάθε φορά που έρχεται στο σπίτι μας είμαι αναγκασμένη να ακούω έναν υπέροχο λόγο "Μην κοιτάς εμένα, εγώ ήμουν εξαίρεση..." και συνεχίζει να ονειροπολεί για το παιδί της... Ούτε αυτή την ζηλεύω, όμως εμείς γιατι;;; Εμείς που το θέλαμε τόσο, που το λαχαρήσαμε τόσο, που το προσπαθήσαμε τόσο.... Γιατί;

Είμαι 37 χρονών και μετά από 1,5 χρόνο πρσπαθειών κατάφερα να μείνω έγκυος τον Αύγουστο που μας πέρασε. Πρίν μείνω έγκυος και καθώς το πολυπόθητο θετικό τεστ καθυστερούσε έκανα αρκετές εξετάσεις (κ σαλπιγγογραφία) κι έφτασα μέχρι και την πόρτα των κέντρων εξωσωματικής. Σαν θαύμα όμως το μωρό ήρθε με φυσική σύλληψη και ήταν πραγματικά ένα θαύμα για εμάς. Ήξερα ότι ήμουν έγκυος από την πρώτη στιγμή. Το επιβεβαίωσα με τεστ φαρμακείου την πρώτη μέρα της καθυστέρησης και μετά από 4 μέρες με χοριακή (την οποία μετανιώνω τώρα που δεν επανέλαβα και δεύτερη φορά για να έβλεπα πως αυξάνονται οι τιμές). Χαρά και άγχος μαζί. Πήγα στη γυναικολόγο στις 6 βδομάδες και 3 μέρες για να μπορέσουμε να ακουσουμε και καρδιά όπως μου είχε πει. Μέχρι και εκείνη τη μέρα φοβόμουν, έτρεμα, ανησυχούσα: είναι όντως εκεί; είναι ενδομήτριο; είναι όλα καλα; θα δουλεύει η καρδιά του;.... Με το που άνοιξε ο υπέρηχος άνοιξαν μπροστά μου οι πόρτες του παραδείσου... ήμουν πιο αμήχανη κ χαρούμενη από ποτέ! 150 παλμοί, ενδομήτριο, 3,5 χιλ με ένα σχόλιο από την γυναικολόγο ότι έχει πιάσει ψηλά και για κάποιον άγνωστο για εμένα λόγο αυτό η΄ταν πολύ θετικό. Μου έγραψε τον μισό προγεννητικό έλεγχο και μου είπε να περιμένω να κάνω όλες μαζί τις εξετάσεις με τις αλλες μισές που θα μου έγραφε στο επομενο ραντεβού. Σταμάτησα αμέσως την δουλειά, ήμουν απίστευτα προσεκτική σε όλα, και ξεκίνησα πρόγραμμα διατροφής με διατροφολόγο λόγω κάποιων παραπάνω κιλών. Η γυναικολόγος προληπτικά με έβαλε σε μετρήσεις σακχάρου να δει πως κινείται ο οργανισμός μου και όλα καλά. Από ένας άνθρωπος ξαφνικά ήμασταν δύο και πηγαιναμε παντού μαζί. Κι εγώ κι ο άντρας μου πλέαμε σε ατέλειωτα πελάγη ευτυχίας, λες κ ερωτευτήκαμε ξανά από την αρχή. Το ανακοινώσαμε στους δικούς μας και κανονίσαμε τον πολιτικό γάμο. Ένα όνειρο ξεκίνησε, σχέδια ατελείωτα, μικούσα σαν χαζή στην κοιλιά μου και τραγουδούσα συνέχεια από μέσα μου. Είχα κάποια μικρά ελάχιστα συμπτώματα από την 5η εβδομάδα (ανακατοσούρες, δυσπεψία, κράμπες στην κοιλιά, κτλ), τα οποία στις 7 & 2 μέρες σταμάτησαν. Όμως δεν έδωσα σημασία. Σκέφτηκα είμαι από τις τυχερές. Στις 9 βδομάδες ακριβώς (την προηγούμενη Παρασκευή) πήγα στο προγραμματισμένο ραντεβού μου. Μέχρι εκείνη τη στιγμή ήμουν απόλυτα ήρεμη, αισιοόδοξη, χαρούμενη, δεν είχα βάλει στιγμή με το μυαλό μου οτι κατι δεν θα είναι καλά. Λίγο πριν με φωνάξουν ένιωσα ένα μικρό τράβηγμα αριστερα στην κοιλια και προς στιγμήν με επιασε ένας μικρός πανικός. Μπήκα στο εξεταστήριο, κάναμε πλάκα με την μαία, ήρθε η γιατρός. Άνοιξε ο υπέρηχος και τιποτα... απολύτως τίποτα... Αυτό που είχα δει και είχα ακούσει πριν 3 εβδομάδες δεν φαινόταν πουθενα΄.... Άρχισα να χάνω το μυαλό μου. Η γυναικολόγος να μου πατάει την κοιλια και να ψαχνει. Ζήτησε τον προηγούμενο υπέρηχο για να βρει την θεση του μωρου... Μωρό άφαντο. Το μωρό μετονομάστηκε σε "εμβρυϊκά στοιχεία που έδειχναν αναπτυξη 7 εβδομάδων χωρις καρδιακό παλμό". Από εκεί και πέρα θυμάμαι να ντύθηκα σαν υπνοτισμένη. Πριν προλάβω καν να καταλάβω τι μου έχει συμβεί μου έκλεισε για την επομενη κιόλας μερα ραντεβού για απόξεσή....... Έτσι χωρίς καμιά προειδοποίηση, χωρίς να έχω καταλάβει τίποτα... έχασα το μωράκι μου.. Χωρίς καμία εξήγηση... Γιατί απλά συμβαίνει..... Την επόμενη μέρα τα ξημερώματα μετά την χρήση δύο κολπικών υπόθετων άρχισε η αιμοραγία. Μάζευα από την μπανιέρα κομμάτια αίμα κι αναρρωτιόμουν αν ήταν κομμάτια του μωρού μου.. Έφτασα στις 11 στο μαιευτήριο... Όλοι χαρούμενοι κι εγώ ένα ζόμπι από το κλάμα και την αυπνία. Πήγα για καρδιογράφημα κι άκουγα τους καρδιοτοκογράφους από τα διπλανά δωμάτια. Η αιμοραγία ακατάσχετη. Η ψυχή μου με είχε εγκαταλείψει πάνω στην καρέκλα του χειρουργείου. Ήρθε η γυναικολόγος και μου έκανε υπέρηχο μήπως και γλίτωνα την απόξεση αλλά "τα εμβρυικά στοιχεία ήταν ολα εκεί στην μητρική κοιλότητα". Μου χορήγησαν 3 φορές μέθη. Τις δύο πρώτες δεν κατάλαβα τιποτα. Στην τρίτη ζαλίστηκα και έκλεισαν τα μάτια μου. Άκουγα την αναισθησιολόγο να μου μιλά και δεν μπορούσα να απαντήσω. Δεν αισθανόμουν το μου κάναν αλλά τα άκουγα όλα. Άκουγα μια άλλη μητέρα από το διπλανό χειρουργείο να γεννά.. εκείνη και το μωρό της να κλάίνει από χαρά στην πρώτη τους συνάντηση. Άκουσα την νοσηλέυτρια να σχολιάζει στην πρώτη αναρόφηση "δείτε είναι ολόκληρο" και τα μάτια μου έτρεχαν δάκρυα. Η αναισθησιολόγος με ρωτουσε αν την ακούω και γιατι κλαίω και δεν μπορούσα να της πω πως θέλω να σκάσουν όλοι! Κατάφερα τελικά και άνοιξα τα μάτια μου πριν ολοκληρωθεί η διαδικασία. Σηκώθηκα όσο πιο γρήγορα μπορούσα από το δωμάτιο ανάνηψης, ντύθηκα και έφυγα. Για τις επόμενες δύο μέρες είχα μιρκή αιμοραγία. Από φόβο έκανα εξετάσεις, παρά τις αντιρήσεις της γυναικολόγου, για θυροειδή (τον οποίο ούτως ή α΄λλως παρακολουθούσα) και θρομβοφιλίας οι οποίες βγήκαν καθαρές. Η ιστολογική εξέταση δεν έδειξε κακοήθεια και είναι ενδεικτική της παλίνδρομης. Ρώτησα τι σημαινει αυτό και η απαντηση ήταν "Οτι είχατε μια παλινδρομη κύηση". Καρυότυπο δεν κάναμε γιατί η αποβολή μου θεωρείται τυχαίο γεγονός... Γιατί όμως έχασα το μωρό μου; Εδώ και μια βδομάδα είμαι σε άθλια ψυχολογική κατάσταση. Ο άντρας μου φαινομενικά κρατάει γερά αλλά είναι κι αυτός χάλια. Όλοι γύρω μου με εκνευρίζουν: "δεν πειράζει", "θα κάνεις ά΄λλο", "δεν ήταν καλό αυτό"... ΄όμως πειράζει και πειράζει πάρα πολύ. Δεν με παρηγορεί η έκφραση θα κάνω άλλο. κ τι ήταν αυτό; το πετάξαμε κ το ξεχάσαμε; ήταν το μωρό μου, το σπλάχνο μου, το παιδί μου κ τι πάει να πει δεν ήταν καλό;! Τις πρώτες μέρες ήμουν σε πλήρη άρνηση. Ειδικά κάθε φορά που σκέφτομαι την απόξεση με ποιάνουν κρίσεις πανικού. Δεν θέλω να το ξαναπεράσω, δεν έχω το κουράγιο. Από χθες με έχει πιάσει και απογοήυεση... Η γυναικολόγος μου ειπε πριν καν γίνει η απόξεση ότι τον άλλο μήνα θα μπορώ να προσπαθήσω πάλι. Μου είπε εφόσον αδιαθετήσω να πάω 10η- 12η μέρα του κύκλου να με δει. Εγώ φοβάμαι πια ότι δεν θα ξανάρθει μωρό κι αν έρθει θα το χάσω παλι.. Έχω χάσει την πίστη μου στο Θεό και την ελπίδα. Δεν με παρηγορεί τίποτα και κανεις! Γιατί σε εμένα;