prk.irene

Ο σύζυγος μου γυρνάει σε 11 μήνες. Έχω κάνει ήδη πολύ υπομονή με όλη αυτή την κατάσταση και έχω ξεπεράσει τον εαυτό μου κατά πολύ. Δυστυχώς, δεν υπάρχει βοήθεια από πουθενά, και άμα τολμήσω να πω τι νιώθω αισθάνομαι ότι γίνομαι βάρος. Δεν έχω και τον χρόνο πλέον να πηγαίνω στον ψυχολόγο ούτε τα λεφτά...

Καλησπέρα Γέννησα τον Απρίλη ένα υγιέστατο αγοράκι και από εκείνη την στιγμή μέχρι σήμερα έχω επιλοχία κατάθλιψη, όπως την χαρακτήρισε ο ψυχολόγος μου, αν και δεν νομίζω ότι μετά από έξι μήνες θεωρείται ακόμη επιλοχία κατάθλιψη. Η ιστορία μου με την κατάθλιψη ξεκίνησε πολλά χρόνια πριν. Μου είχαν χορηγήσει θεραπεία την οποία ακολούθησα πιστά για τέσσερα χρόνια. Ενώ σπούδαζα, έκανα ταξίδια και έκανα γενικά καινούργια πράγματα, δεν είχαν ξαναεμφανιστεί συμπτώματα κατάθλιψης και νόμιζα ότι την είχα ξεπεράσει, αλλά όταν γέννησα μετά από τρεις μέρες περίπου με έπιασε κάτι ξαφνικό που δεν μπορώ να το εξηγήσω. Να πω σε αυτή την φάση ότι είμαι αρκετά νέα, μόλις 24 ετών, μένω σε άλλη χώρα, ο σύζυγος μου εκτελεί την στρατιωτική του θητεία αυτή την στιγμή και θα αργήσει ακόμα να γυρίσει. Όπως καταλαβαίνετε είμαι μόνη μου από την μέρα που γέννησα. Τα κάνω όλα μόνη μου και συν τοις άλλοις δουλεύω πολλές ώρες για να βγάζω αρκετά λεφτά ώστε να συντηρώ την οικογένεια μου. Αφού πήγαινα στον ψυχολόγο για τέσσερις μήνες σχεδόν αποφάσισα ότι η κατάθλιψη μάλλον είναι ένα μόνιμο πράγμα πάνω μου το οποίο δεν θα φύγει ποτέ και παράτησα την κάθε προσπάθεια που είχα κάνει μέχρι τώρα. Από εκείνη την στιγμή έγινα ακόμη χειρότερα και κλαίω συνεχώς. Έχω πολύ άγχος και κουράζομαι πάρα πολύ πλέον, σε σημείο που να με πιάνουν τάσεις λιποθυμίας και ζαλάδες. Κάνω συνεχώς άσχημες σκέψεις όπως το ότι δεν είμαι καλή μαμά, δεν μπορώ να μεγαλώσω το παιδί μου σωστά, είμαι άχρηστη, τα κάνω όλα λάθος σε βαθμό που να τα πιστεύω υπερβολικά πολύ όλα αυτά. Με τον σύζυγό μου τσακωνόμαστε όσες φορές έχει τύχει να έχει άδεια και να έρθει στο σπίτι. Έχω την εντύπωση ότι ξεσπάω πάνω του όλα τα αρνητικά μου συναισθήματα. Γονείς δεν έχω, μόνο τα αδέρφια μου έχω αλλά έχουν τα δικά τους και δεν θέλω να γίνομαι βάρος σε κανέναν. Έχω κουραστεί, είμαι πιεσμένη όλον αυτόν τον καιρό, νιώθω πολύ άσχημα με τον εαυτό μου, κλαίω συνεχώς και δεν ξέρω τι άλλο να κάνω για να διορθώσω την όλη κατάσταση. Έχω απελπιστει και δεν έχω το κουράγιο να προσπαθήσω άλλο. Τι να κάνω; Θα χαιρομουν να ακούσω τις συμβουλές σας