Κάθε απώλεια είναι και ένα πένθος, με διαφορετική βαρύτητα φυσικά όσο προχωρημένη είναι η εγκυμοσύνη...
Κι εμείς με την ολική αποκόλληση στην 36η εβδομάδα, όταν χάσαμε το μωρό, τύχαμε και πάνω στην 1η καραντίνα τον Μάρτη του 20,δε μπορούσαμε να δραπετευσουμε για πουθενά. Έπρεπε να μαζέψουμε τα κομμάτια μας παρεα, ο ένας κρατιόταν για να μη λυγίσει ο άλλος. Του λέω του άντρα μου "Βάστα γερά μη μας βρει και κανας καρκίνος από τη στενοχώρια και ισοπεδωθουμε" .προτεραιότητα ήταν να διαφυλάξουμε τη σχέση μας και να μη "σπασει" όλο το παραμύθι που είχαμε ζήσει τόσα χρόνια.
Έτσι, λοιπόν, όταν μετά από 1,μισή μήνα μας έδωσε η κυβέρνηση το οκ να κυκλοφορούμε, πήραμε κανο και κάναμε βαρκάδες και ψάρεμα στη θάλασσα! Περπατούσαμε κιόλας, μας άλλαξε τη διάθεση! Μέσα στον ίδιο μήνα, πήραμε σβάρνα όλες τις ναυτιλιακές που υπάρχουν και στέλναμε βιογραφικα για να βρει δουλειά στο γραφείο! Και στα 80 βιογραφικά, κάναμε 3 συνεντεύξεις και εν τέλει...μας έκατσε!
Αλλάξαμε πόλη, σπιτι, κοινωνικό περίγυρο, ήρθαμε Αθήνα, από τη μια ώρα στην άλλη. Για αυτό ποτε δεν ξέρεις τα όρια σου μέχρι τη στιγμή που τα ξεπερνάς. Κι ότι πιο πριν θεωρούσες αδύνατο και ακατόρθωτο, είναι ακριβώς στην απέναντι πλευρά του δρόμου. Αρκεί να τολμήσεις να τον διασχίσεις!
Έτσι, λοιπόν, κάθε τέλος μια νέα αρχή... είμαστε τώρα στην 24 εβδομάδα, εχω περάσει όλες τις Καραντινες στο σπίτι και τώρα πάλι ξάπλα στον καναπέ, νιώθω ότι θα βγάλω ελεφαντακι στο τέλος, μετά από 2 χρόνια εγκυμοσύνης!😂