Mamaofbill

Αν χρειαστεί θα το κάνω κι αυτό. Πρώτα όμως θέλω να ενημερώσω το σχολείο, μιας και ότι γινεται συμβαίνει στον χώρο τους. Οφείλουν να το γνωρίζουν ή τουλάχιστον να γνωρίζουν ότι κι εγώ είμαι ενήμερη. Γιατί το θέμα αρχίζει και γίνεται σοβαρό. Αν έφτασε σε σημείο να του κάνει κάτι τέτοιο, δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να σκεφτεί την επόμενη φορά. Και δε θέλω να ρισκάρω την ψυχολογία και την ψυχική υγεία του παιδιού μου για κανέναν και για τίποτα. Αυτό δνε το διαπραγμάτευομαι.

Αρχικά σας ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας και τις απαντήσεις σας. Με κάνατε να συγκινηθω, μιας κια από χθες είμαι σε μεγάλη αναστάτωση με αυτό το περιστατικό. Δυστυχώς η δουλειά μου δεν μου επέτρεψε να βρίσκομαι σήμερα κιόλας στο σχολείο του γιου μου. Αύριο όμως θα πάω να βρω τις δασκάλες. Θα τους αναφέρω το περιστατικο και ανάλογα από το τι θα μου πούνε θα πράξω. Το σίγουρο είναι πάντως πως δεν πρόκειται να αφήσω το παιδί μου έτσι, ακούγοντας για άλλη μια φορά μια καθησυχαστικη απάντηση του τύπου '' Είναι παιδιά. Είναι πειράγματα. '' Μιας και η ίδια μου είμαι εκπαιδευτικός ξέρω πως είναι παιδιά και πως σε αυτές τις ηλικίες ειδικά μπορεί να μην πηγαίνει παραπέρα ο νους τους, όμως γι αυτό είμαστε εμείς εδώ για να θέτουμε τα όρια και να τα προστατευουμε. Και το παιδάκι αυτό θέλει προφανώς κάποια οριοθέτηση, γιατί δεν είναι η πρώτη φορά που ακούω ότι ενοχλεί. Επίσης έχω κάνει κουβέντα με το παιδί από χθες, λέγοντας του πως να φερθεί την επόμενη φορά που θα τον παρενοχλησει. Γιατί καλώς ή κακώς η αλήθεια είναι πως αυτά τα παιδιά έλκονται από συμπεριφορες παιδιών που βλέπουν ότι είναι πιο ευαισθητα και δεν αντεπιτιθενται. Κι ο γιος μου είναι έτσι. Πολύ κοινωνικός, ομιλητικος, αλλά ευαίσθητος. Προσπαθω λοιπόν να τον κάνω ισχυρό ως προσωπικότητα, για να μπορεί να αντεπεξέλθει σε παρόμοιες καταστάσεις μιας και αυτό το παιδάκι που τώρα τον ενοχλεί, κάποια στιγμή μπορεί να μην είναι το μόνο.

Καλησπέρα σας! Θέλω τη γνώμη σας για ένα θέμα που μου εξομολογηθηκε ο γιος μου, 5 χρονων σήμερα. Μου είπε ότι ένα άλλο παιδάκι στο νηπιαγωγείο του έλεγε ότι φοράει πάνα και τον κοροϊδεύε και πάνω σε αυτή την κουβέντα του κατέβασε το παντελόνι. Αυτό το παιδάκι τον ενοχλεί σχεδόν από την αρχή της χρονιάς. Είναι νήπιο και ο γιος μου προνηπια. Οσες φορές έχω πάει στις δασκάλες μου αρνούνται ότι συμβαίνει κάτι και μου το περνάνε σε φάση ότι είναι πειράγματα μεταξύ των παιδιών. Αυτό όμως που μου είπε σήμερα μου ανέβασε το αίμα στο κεφάλι! Καθώς είμαι κι εγώ εκπαιδευτικος, ξέρω πως μπορούν να συμβούν όλα μετάξυ των παιδιών, αλλά το θεωρώ άσχημο να γίνεται ένα τέτοιο περιστατικο και να μην ενημερώνομαι. Εμείς σε κάθε τέτοια περίπτωση καλούμε άμεσα τους γονείς. Σκέφτομαι την Πέμπτη που θα ξαναπάει ολοήμερο να πάω να της μιλήσω. Αν συνεχίσουν να μου αρνούνται, δεν ξέρω πως θα αντιδράσω πια, γιατι αυτό ήταν και το τελευταίο. Εσείς τι θα κάνατε; Πώς θα χειριζοσασταν μια τέτοια κατάσταση; Ο άντρας μου μου λέει κάτσε να δούμε τι ισχύει κλπ. Εγώ πιστεύω ότι μου λέει την αλήθεια, γιατί γενικά δεν μου λέει ψέματα και επίσης μου το είπε σε ανύποπτο χρόνο, χωρίς να τον ρωτήσω κάτι για το σχολείο κλπ.

Ο γιος μου πήγε στην ουσία μόνο 3 μήνες παιδικό σταθμό. Μετά ήρθε ο covid (1η καραντίνα) και έκτοτε δεν ξαναπήγε. Έμεινα έγκυος, δεν τον στείλαμε. Γέννησα ζπαλι τα ίδια, για να μην φέρνει ιώσεις και κολλάει και το μωρό. Όταν είχε ξεκινήσει βρεφικό, ήταν πολύ δεκτικός. Σε φάση που δεν έριχνε βλέμμα πίσω του, όταν πήγαινε σχολείο. Τώρα δεν ξέρω τι φταίει. Ενώ στην αρχή ήταν ενθουσιασμένος ότι θα ξεκινήσει σχολείο, θα έχει νέους φίλους, παιδιά να παίζει κλπ. Σήμερα πάλι παράπονα μου έκαναν από το νηπιαγωγείο ότι έχει μια άρνηση σε όλα. Ο, τι κι αν του πει η δασκάλα είναι με ένα οχι στο στόμα. Του μιλάω, έχουμε κανόνες που τηρούμε, συνεπείες ζτου εξηγώ. Δεν ξέρω πως αλλιώς να το χειριστώ.

Ναι του χρόνου η μικρή θα πάει βρεφικό σταθμό, ίσως να χρειαστεί και φέτος, δεν ξέρω ακόμα. Λες να γίνεται λόγω της μικρής; Απλά είναι ήδη 15 μηνών αυτή, δεν είναι νεογέννητο. Βέβαια σχολείο πήγε τώρα ο γιος μου, οπότε μπορεί να εκδηλώθηκε και τώρα γι αυτό τον λόγο, δεν ξέρω τι να πω. Ποιοτικό χρόνο περνάμε και μαζί και με τον μπαμπά. Κάθε απόγευμα παίζουμε, ζωγραφιζουμε, διαβάζουμε βιβλία. Κι από όσο έχουμε συζητήσει μαζί του μας είπε ότι η δασκάλα είναι πιο αυστηρή από την παλιά που είχαμε στον παιδικό και γενικά δεν θέλει να πάει σχολείο. Βέβαια εγώ του είπα ότι αν ακούει τους κανόνες του σχολείου κάνεις δεν θα τον μαλώνει. Θέλω να καταλάβει ότι το σχολείο ειναι η δουλειά του και δεν μπορεί να μην πηγαίνει. Από την άλλη βέβαια προβληματιστικα αρκετά που επιμένει τόσο και το αναφέρει σνχ και σε άσχετες στιγμές. Πχ. Σήμερα την ώρα που παίζαμε το θυμήθηκε, άρχισε να κλαίει και να μου λέει δε θελω να πάω.

Καλησπέρα σας. Ήθελα τη γνώμη σας σε κάτι που με; πασχοκει εδώ και καιρό. Ο γιος πάει προνηπια και τον έχουμε γράψει στο ολοήμερο, λόγω δουλειάς και έλλειψης βοήθειας. Βέβαια περνώντας ο καιρός και βλέποντας πως αναγκαζομαστε με το σύζυγό να κάνουμε βάρδιες γιατί έχουμε και μια μικρή που κάποιος πρέπει να την κρατήσει, το ολοήμερο στην ουσία δεν εξυπηρετεί κατι, μιας και κάποιος πρέπει να είναι πάντα σπίτι για να προσέχει το μωρό. Το θέμα μου λοιπόν είναι το εξής: ο γιος μου δε θέλει να πηγαίνει στο ολοήμερο. Δεν κοιμάται εκεί το μεσημέρι, γιατί φοβάται το σκοτάδι λέει και δε θέλει γενικά να καθησει. Κλαίει, αρνείται επίμονα και να φανταστείτε ότι τώρα κοιμήθηκε, από το κλάμα που τον έπιασε κλπ. Τι να κάνω; Να τον σταμάτησω για να μην πιέσω την κατάστασή ή όχι;

Μια χαρά τα πάτε κορίτσι μου! Εμένα ο γιος μου έβγαλε την πάνα από 2 χρόνων και 2 μηνών. Για τα τσισα, αν εξαιρέσεις λίγα ατυχήματα, τα πήγαμε καλά. Σε 1 εβδομάδα είχε μάθει να πηγαίνει τουαλέτα (γιογιό δεν πήγε ποτέ). Το βράδυ δεν του φορούσα πάνα, γιατί δεν τα έκανε κι έτσι κατάλαβα κιόλας ότι μπορεί να πάει τουαλέτα (αφού μπορεί να κρατηθεί τη νύχτα, γιατί να μην μπορεί να πει τη μέρα πως θέλει τουαλέτα; άρα έχει έλεγχο του σώματος του, σκέφτηκα) Για τα κακά όμως περάσαμε μεγάλο ζόρι. Δεν του έβαλα πάνα από τον Αύγουστο του 2019 καθόλου. Δεν ήθελε. Δεν δεχόταν ομω ένα πάει ούτε γιογιό, ούτε τουαλέτα και τα έκανε στο βρακάκι του. Είχα απελπιστεί. Είπα δεν θα το κόψει ποτέ. Ο, τι κι αν του έλεγα, τίποτα δεν έπιανε. Τελικά, όπως μου το είπαν έτσι κι έγινε. Μόλις αισθάνθηκε έτοιμος, πήγε. Μετά από 1,5 χρόνο που τα εκανε πάνω του, τελικά μια μέρα μου είπε εγώ θα κάτσω τουαλέτα να τα κάνω. Δεν το πιστεύα! Έτσι απλά! Οπότε μην αγχώνεσαι. Όταν έρθει η ώρα θα γίνουν όλα!

Έχω όλα αυτά που αναφέρεις. Δυσπνοια, ταχυπαλμια, ταραχή. Εκεί που λέω οκ σήμερα είμαι καλά και όλα εντάξει κλπ. Ξαφνικά τσουπ πάλι επανέρχεται η κακή διάθεση. Ψυχολόγο ή ψυχίατρο; Γιατί κάποια φίλη μου παλιότερα μου είπε πως αν δεν είναι ψυχοθεραπευτης, δεν γίνεται δουλειά. Δεν ξέρω,αλλα είμαι ανοιχτή να κάνω ο, τι χρειάζεται για να νιώσω καλύτερα και να είμαι πιο ήρεμη.

Eχεις μεγάλο δίκιο. Έχω πάρει πραγματικά όλο το βάρος των παιδιών επάνω μου. Επειδή ο σύζυγος εδώ εργάζεται αυτή τη στιγμή σε ένα νέο περιβάλλον εργασίας και ψάχνει ακόμα τα πατήματα του, ανέλαβα εγώ τα μικρά. Αυτό όμως μάλλον με έχει κουράσει. Τα αγαπώ πολύ, χαίρομαι που περνάω χρόνο μαζί τους, γιατί ξέρω πως σε λίγο καιρό δεν θα έχω πια τόσο χρόνο, μιας και θα δουλεύω, όμως κάπου ή έλλειψη επικοινωνίας με ενήλικες (μόνο με το σύζυγό μιλάω και στο τηλέφωνο με την αδερφή μου, τη μαμά μου κλπ.) με έχει καταβάλει. Όχι δεν τον έχω αφήσει μια μέρα με τα μικρά. Τι μέρα δηλαδή; Εδώ να πάω κομμωτήριο θέλω και σκέφτομαι πως να λείψω 2 ώρες. Έχει διάθεση να τα κοιτάξει, απλά δεν μου δίνει και την εντύπωση πως εντάξει πήγαινε και μην νοιάζεσαι για μας. Για να είμαι ξςγνοιαστη και γω. Όλες τις ανάγκες των παιδιών τις έχω εγώ. Αντε να ταισει τον μεγάλο καμία φορά και κυρίως να παίξουνε. Μπάνιο , φαγητό, ρούχα ζ ντύσιμο όταν βγαίνουμε κλπ. Όλα τα έχω εγώ. Λέτε από αυτό να τα παθαίνω όλα αυτά; Και να μην είναι κατάθλιψη;

Γειά σας κι από μένα! Είναι πολύς καιρός που αισθάνομαι μεγάλο άγχος και να γίνω πιο συγκεκριμένη τι εννοώ. Μετά τον ερχομό του δεύτερου παιδιού μου κι ενώ στην αρχή ένιωθα μια χαρά κλπ. άρχισα να νιώθω μεγάλο άγχος για διάφορα πράγματα που στην αρχή μου φαίνονταν τίποτα. Άρχισα να έχω ταχυπλαμιες, να νιώθει ταραγμένη, να μην μπορώ να κοιμηθώ. Πολλά νεύρα κλπ. Να σημειώσω πως με το μικρό παιδί μου τα πάω πολύ καλά, εννοώ δεν με στεναχωρεί σε κάτι, κοιμάται, είναι γενικά ήσυχο και το αγαπώ πάρα πολύ. Δεν αναγνωρίζω όμως πια τον εαυτό μου. Τελευταία μετακόμισαμε και στην πόλη του συζύγου και το πραγμα νομίζω πως έγινε χειρότερο. Δεν θέλω να βγω ιδιαίτερα από το σπίτι, αλλά κι όταν βγαίνω δεν νιώθω ικανοποίηση. Ο άντρας μου κάνει ο, τι μπορεί ο άνθρωπος για να με ευχαριστήσει, αλλά νομίζω πως μέσα μου υπάρχει πάντα ένα κομμάτι που σαν να μην με αφήνει να χαρώ ολοκληρωτικά την κάθε μου στιγμή. Σαν να έχω μια μόνιμη θλίψη. Να πω πως αυτό το διάστημα δεν δουλεύω λόγω άδειας. Κανονικά εργάζομαι. Και ξέρω και από το πρώτο μου παιδί πως η έλλειψη εργασίας σίγουρα με επηρεάζει αρνητικά. Έχω αρχίσει να πιστεύω πως μπορεί να έχω κατάθλιψη. Να επισκεφτώ κάποιον ειδικό; Να πω πως δεν έχω ιδιαίτερο χρόνο για μένα, μιας και φροντίζω σχεδόν αποκλειστικά τα 2 παιδιά κάθε μέρα. Το έχει νιώσει καμία; Ποια είναι η γνώμη σας; Συγνώμη για το σεντόνι.

Αν μένεις Αθήνα, Καρανασταση στο progenesis. Απέναντι από την Αμερικανική πρεσβεία! Εγγύηση! Η γυναίκα είναι κορυφή! Και στα 2 παιδιά μου εκεί πήγα και σε όλα έπεσε μέσα. Με βοήθησε πολύ! Χαλάλι τα λεφτά. 120 η Α'επιπεδου - 100 η Β' επιπέδου.

Ο προβληματισμος μου έχει να κάνει με τη συμπεριφορά του γιου μου στην μαμά μου. Μένουμε μακριά και γενικά δεν την βλέπει συχνά και λόγω covid τα τελευταία 2 χρόνια τους έχει δει τους γονεις μου 3-4 φορές. Δεν θέλει να της μιλήσει στο τηλέφωνο, δεν λέει ούτε γειά. Είναι 3,5 χρόνων ο γιος μου. Ενώ στους άλλους παππούδες μιλάει κανονικά. Τους βλέπει πιο συχνά γιατί μένουν και πιο κοντά, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω την τόση αρνητική στάση. Ενώ η μαμά μου είχε έρθει τον Σεπτέμβριο για να με βοηθήσει με το μωρό και παίξανε μαζί και φάνηκε να περνάει καλά. Εντάξει δεν κάθεται όπως η πεθερά μου να παίζει μαζί του στο πάτωμα, αλλά και τον έπαιζε και του μιλούσε κι απ'ολα. Με πειράζει πολύ και δνε ξέρω τι να κάνω; Το έχω συζητήσει μαζί του αλλά δεν βλέπω βελτίωση. Σε λίγο καιρό πάμε και στο μέρος του άντρα μου και με τους άλλους παππούδες θα βλέπεται πιο συχνά. Τι θα γίνει; Δεν θα θέλει καθόλου τους γονείς μου; Στεναχωριέμαι, αλήθεια σας λέω. Έτυχε σε καμία;

Καλημέρα κορίτσια! Κι άλλο δύσκολο βράδυ εμείς, απλά καλύτερο σε σχέση με χθες. Ανά μια ώρα σηκωνόταν η μικρή... Έχασα το μέτρημα για το πόσες φορές σηκωθήκαμε. Ευτυχώς ξημέρωσε και τελείωσε το μαρτύριο της σταγόνας (του ύπνου 😂)... 3η μέρα σήμερα που δεν έκανε τα κακά της και ζορίζεται και με αυτό... Εχει αέρια... Να ανεβαίνει και ο γιος μου στο κεφάλι μου όλη νύχτα, γιατί τους έχω μαζί μου στο κρεβάτι... Αχ, κορίτσια δύσκολα τα πράγματα, κι αν θυμάμαι καλά διαρκεί 4 εβδομάδες αυτό το άλμα;;; 😩 Σε συνδυασμό με.την μετακόμιση και τα θέματα υγείας του πεθερου θα περάσουμε τέλεια! Μετράω από τώρα αντιστροφα τις μέρες σαν τον φαντάρο να περάσουν και χωρίς χριστουγεννιατικο ημερολόγιο αντίστροφης μετρησης 😂😂 Πάντως μπράβο βρε κορίτσια για το κουράγιο να κάνετε κατασκευές. @Tweemaπολύ όμορφο το ημερολόγιο. Είμαι εκπαιδευτικος και κάθε χρόνο με χαρά περίμενα αυτή τη γιορτή, ώστε να ξεκινήσω τις κατασκευές. Φέτος δυστυχώς ούτε κουράγιο να πιάσω το ψαλίδι δεν έχω, με όσα συμβαίνουν. Εύχομαι μόνο να περάσει γρήγορα ο καιρός και να φτάσουμε με έναν γρήγορο και μαγικό τρόπο στις γιορτές... 😔

Καλημέρα κορίτσια κι από μας! Αν και πότε δεν είπαμε καληνύχτα.. Έχει πάει 5 και μάτι δεν κλείσαμε και δυστυχώς ακολουθεί μια πολυ δύσκολη μέρα και δεν ξέρω ούτε κι εγώ πως θα αντέξω. Μπαίνει ο πεθερός μου για ένα σοβαρό χειρουργείο και όλοι θα λείπουν από το σπίτι το πρωί. Δεν θα έχω καμία βοήθεια και έχω και να πακετάρω πράγματα γιατί την Κυριακή μετακόμιζουμε... Άθλια περίοδος για εμένα.. Ειλικρινά..

Καλησπέρα κορίτσια! Εμείς είχαμε μια πολύ δύσκολη νύχτα χτες. Η μικρή δεν κοιμόταν με τίποτα. Μετά από συνεχόμενους θηλασμους, κούνημα, κλάματα και τα συναφή κατάφερε να κοιμηθεί στις 5 το πρωί. Κι εγώ φυσικά κομμάτια. Όπως φαίνεται εκεί πάμε και για 2ο βράδυ... 😩😵 Αν τα υπολογίζω σωστά πρέπει να μπήκαμε στο άλμα 15ης εβδομάδας...