Καλησπέρα
Ειμαι η Βασω και εχω ενα γιο 17 μηνών.
Γέννησα περσυ το Μάρτη. Σταματησα την δουλειά την μερα που Γέννησα. Απο τοτε ημουν συνεχεια με το παιδί και θηλαζα αποκλειστικα 6 μήνες. Η σχέση μου με το παιδί ηταν αυτη που φαντάζεται κάποιος. Αγκαλίτσες παιχνίδι χουζουρεματα κλπ.
Οταν ο μικρός πηγε 10 μηνων επέστρεψα σιγα σιγα στη δουλειά για 4 μερες την εβδομαδα (λόγω μειωμενου ωραριου). Ο Αντρας μου λιγο πριν ειχε αφήσει την δικη του δουλεια η οποια δεν απέφερε πολλά χρήματα για να μείνει σπίτι με το παιδι. Εχει μια οικονομική άνεση και εχει την επιλογη να μην εργαστει για καποιο διαστημα. Απο τοτε είναι συνέχεια με το παιδι και παίζουν ολη μέρα. Πολυ τους χαίρομαι αλλα....ζηλεύω.
Ζηλευω που ο μικρος θελει τον πατέρα του πιο πολυ απο εμένα, ζηλεύω που νιωθει πιο μεγαλη ασφαλεια στα χερια του, ζηλεύω το χρονο που περνάει μαζι του, και που εγω οταν ειμαι σπιτι ειμαι κουρασμένη η πρεπει να κανω οικοκοιρικα. Με ενοχλει που μας βλεπουν οι γυρω μας και μπορει να λενε οτι ο μικρος θελει τον πατερα του παραπανω γιατι δεν ειμαι καλη μάνα.
Στης διακοπες είχα τον μικρο συνεχεια πανω μου γιατι ενοιωθα τύψεις και γιατι ηθελα να τον κανω να με εχει κι εμενα ανάγκη, με αποτελεσμα να τον κακομαθω...αλλα δεν αντεχα τις λιγες μερες που ειμαστε συνέχεια μαζι να ειμαι η κακια. Ξερω οτι δεν είναι σωστο.
Ολα αυτα ομως τα νοιωθω γιατι ζηλεύω τη σχεση τους ... ανυπομονώ να ξαναμεινω εγκυος για να μεινω σπίτι μαζι του
Απο οτι καταλάβατε για ψυχολογικη υποστήριξη γραφω..
Ευχαριστώ ❤