Stefania87

Καταλαβαινω πως το είπες..Δεν νομιζω ουτε η πρωην φιλη μου να ευχήθηκε να παθει κατι για το μωρό μου.Απλα πιστευω οτι την συνεπηραν οι κακες σκέψεις, η πικρία και ενδεχομένως η ζηλια.Και την καταλαβαινω ως εναν βαθμό γιατι το εζησα ολο μαζι της.Απο κει και περα ηταν λόγια που την σχεση μας την διελυσαν.Σαν ανθρωπος πιστεύω οτι πρεπει να κανεις το καλο και ας μην αναγνωριζεται.Τουλαχιστον μεσα σου εχεις καθαρη συνείδηση..Για τους γιατρους εχεις απολυτο δίκιο αλλα που να το βρεις?Λιγη ειναι που αγαπανε αυτο που κάνουν και ενδιαφερονται πραγματικα να εξελιξουν τις γνωσεις τους.Εχουμε φτασει σε σημειο να ξερουμε εμεις παραπανω σε κάποια θέματα..Μεσα απο την καρδια μου σου ευχομαι να πανε ολα κατ'ευχην και σύντομα να ειναι ολα ενα κακο όνειρο.

Καλημέρα!Ευχομαι συντομα με ενα μωρακι στην κοιλίτσα σου! Ειδα το ποστ σου και θα ηθελα να σου πω την ιστορία μου.Με την πρωην κολλητη μου είμασταν 25 χρόνια φίλες.Σε μακροχρόνιες σχέσεις και οι δυο.Παντρευτηκε 2 χρονια πριν απο μένα και ξεκίνησαν προσπάθειες για παιδάκι.Στον χρονο χωρις εγκυμοσυνη,μετα απο χειρουργείο μάθανε οτι ειχε ενδομητρίωση (εγω εννοείται εκει σε ολα να την στηρίζω να μην το βαλει κατω).Ενα μηνα μετα το γαμο μου ανακαλυψα οτι ειμαι εγκυος..Μεγαλη χαρά για μένα αλλα εβλεπα στα ματια της αυτο που περιγράφεις.Μπορουσα να καταλαβω βεβαια πως ένιωθε γιατι προσπαθουσανε καιρο και ειχαν περασει πολλα ενω εμενα μου ηρθε γρηογορα.Η εγκυμοσυνη μου δεν ηταν ευκολη απο την αρχή και νοσηλευτηκα στο νοσοκομειο απο 10 εβδομάδων με φριχτές αιμορραγίες και όρους γιατι απο τους εμετους επαθα αφυδάτωση.Στηριξη απο την φιλη πουθενά γιατι στα ματια της εγω αντι να λεω και ευχαριστω και να ειμαι ευγνώμων καθομαι και γκρινιάζω (αυτο μου έλεγε και απ'έξω απ'έξω και καταμουτρα μια μέρα).Με στεναχωρουσε πολυ η συμπεριφορά της.Την ημερα που μου είπε "αντι να λες και ευχαριστώ που έμεινες έγκυος κάθεσαι και παραπονιέσαι που εισαι ολη μερα στο κρεβάτι.Ας ημουν εγω εγκυος και ας μην σηκώνομουν καθολου 9 μηνες" εκλαιγα ολο το βράδυ.Στις 21 εβδομάδες το χασαμε το μωρο μας.Ξερεις τι μου ειπε η φίλη?"σιγα πως κανεις ετσι?Αφου εσυ μπορεις να κανεις κ άλλο".Και αυτη ηταν και η τελευταία φορά που την είδα..Δεν μπορω να δεχτώ οτι εχει καποιος το δικαιωμα να μιλαει έτσι σε μια μαμα που εχασε το μωρό της,οσα και αν έχει περασει η ιδια.Μου στοίχισε πολύ Ειναι πολυ σκληρο και αδικο να θελεις να κανεις ενα μωρό και να μην σου έρχεται ενω αλλες το πιανουν με την πρώτη..Το καταλαβαίνω..Μην αφηνεις αυτές τις σκέψεις να βρίσκουν χώρο στο μυαλό σου.Να χαίρεσαι με την χαρά των άλλων γιατί θα έρθει η ωρα που θα θελεις να χαρουν με την δικη σου.