GorgonaAigaiou

Καλησπέρα σου! Έχει περάσει κάμποσος καιρός από την περιπέτειά σου και εύχομαι ολόψυχα να είσαι κάπως καλύτερα. Ήθελα να σταθώ σε κάποια σημεία της ιστορίας σου. Ξεκινάει όντως ένα μαρτύριο από την στιγμή που πρέπει να μπουν αυτά τα αναθεματισμένα χάπια στον κόλπο. Πριν μία εβδομάδα ακριβώς εισήχθησα στον νοσοκομείο για διακοπή κύησης. Ήμουν 24 εβδομάδων. Το μωράκι μου δεν αναπτυσσόταν σωστα ( δεν θα μπω σε λεπτομέριες για να μην κουράσω). Απότην στιγμή που έμαθα ότι πρέπει να κάνω διακοπή κύησης, έπρεπε να μεσολαβήσει μία εβδομαδα για να μπώ στο νοσοκομείο, για τον λόγο ότι έπερνα salospir. Δεν μπορείς να φαναταστείς πως είναι να ξέρεις ότι το μωράκι σου θα πρέπει να το κάνεις να "φυγει" με τεχνητούς τρόπους, διότι αλλιώς ταλαιπωρείται.Και εκείνο σαν να τοκαταλάβαινε...κουνιόταν μέσα μου τόσο έντονα, σαν να ήξερε. Και εγώ να τρελαίνομαι... Έφτασε όμως εκείνη η μέρα που μου έβαλαν τα ενδοκολπικά χάπια και υστερα από λίγη ώρα το μωράκι μου κοιμήθηκε για πάντα εκεί όπου δημιουργήθηκε..Στην κοιλιά της μανούλας του. Μετά από αρκετές ώρες πόνου έφτασε η ώρα του τοκετού. Το ένιωθα στα πόδια μου να βγαίνει, πόναγα πολύ όμως δεν με ένοιαζε ο πόνος. Δεν την είδα ποτέ την κόρη μου. Δεν θα μπορούσα. Ούτε την κράτησα. Δεν θα μπορούσα . Όμως εκείνη τη στιγμή που γέννησα, λυτρωθήκαμε και οι δύο. Μαμά και κόρη. Ήθελα απλά να πάω σπίτι μου με τον αντρούλη μου. Όπως ήθελες και εσυ. Και εκεί ηρέμησα. Μία εβδομάδα μετά και φυσικά έχω ξεσπάσματα. Μικρά. Όμως τα έχω. Έιναι δύσκολο πολύ. Αλλά προσεύχομαι καθημερινά για δύναμη για να τα καταφέρω. Λυπάμαι πολύ για αυτά που πέρασες. Σου εύχομαι ολόψυχα τα καλύτερα!!

Καλημέρα σας. Είμαι νέο μέλος εδώ και θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας την περιπέτειά μου. Πριν από μία εβδομάδα περίπου πήγα για να κάνω β επιπέδου εξέταση. Τα αποτελέσματα κάθε άλλο παρά καλά ήταν. Η κορούλα μας μάθαμε ότι πάσχει από μία σπάνια πάθηση στον πνεύμονα. Το ένα του πνευμονάκι είχε μεγαλώσει τόσο πολύ, που η καρδούλα της είχε εκτοπιστεί τελείως προς τα δεξιά. Εν ολίγης οι γιατροί ( πήραμε την ίδια μέρα και δεύτερη γνώμη) μας είπαν ότι το μωράκι μας δεν έχει ελπίδες. Θα πέθαινε μέσα μου κάποια στιγμή. Μας παρέπεμψαν σε διακοπή κύησης, όπως και έκανα πριν μερικές μέρες. Είμαι καταρακωμένη. Έχω συνειδητοποιήσει τι έχει γίνει, ξέρω ότι δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα. Μου λείπει το πλασματάκι που είχα μέσα μου. Γέννησα κανονικά με φυσιολογικό τοκετό και χωρίς επισκληριδιο. Μου λείπει ακόμα και ο πόνος του τοκετού που ένιωθα για αρκετές ώρες. Το κοριτσάκι μου, δεν μπορούσα να το αντικρίσω. Δεν θα το άντεχα. Δεν την είδα ποτέ. Άραγε..το ξέρει ότι αγαπήθηκε όσο τίποτα άλλο στον κόσμο; Άραγε...το ξέρει ότι μας λείπει αφάνταστα..;