Είμαστε κι εμείς...που δεν τα καταφέραμε...
Αυτές που αργήσαμε λόγω διάφορων συνθηκών να ξεκινήσουμε τις προσπάθειες ...
Αυτές που βάλαμε μπρος με αισιοδοξία , πείσμα και ελπίδα...
Που ονειρευτήκαμε με όλη την δύναμη της ψυχής μας να κρατήσουμε το θαυματάκι μας αγκαλιά..
Που κάναμε αμέτρητες εξετάσεις ,επεμβάσεις , εγχειρήσεις ...
Που πήραμε αμέτρητα χάπια και τρυπηθήκαμε με ενέσεις ξανά και ξανά ,πάντα με χαρά και ελπίδα ..οτι κάθε ενέργεια θα μας οδηγήσει στο θαύμα... Πράγματα γνωστά και συνηθισμένα σε πολλές από εδώ από μας.
Και τελικά...μας πρόλαβε ο χρόνος...ο χρόνος που κανέναν δεν περιμένει και κανέναν δεν συγχωρεί..
Μας πρόλαβαν τα αυτοάνοσα και η ηλικία...
Και φτάσαμε στο σημείο να μην έχουμε επιλογή...
Αγκαλιά με τα όνειρα πλέον και χωρίς μωρό στην αγκαλιά ,ακόμα και μετά από καιρό που έχουν σταματήσει οι προσπάθειες η έλλειψη ενός μωρού πονάει ακόμα...
Καθένας που δεν γνωρίζει ρωτάει γιατί και πως και σου κάνει υποδείξεις να προσπαθήσεις ακόμα... Το " ακόμα " δεν υπάρχει στο χάρτη σου και μακάρι να υπήρχε γιατί θα το πάλευες...
Είμαστε κι εμείς λοιπόν... Σας στέλνω μια τεράστια αγκαλιά και την αμέριστη συμπαράσταση μου!
Για όλες όσες έχετε όλο το χρόνο μπροστά σας και τις ελπίδες με το μέρος σας , να δείτε γρήγορα το θαύμα σας να γίνεται αληθινό! Να μην χάνετε ποτέ το κουράγιο σας και να το παλεύετε μέχρι τελευταίας στιγμής...
Την αγάπη μου !