Βροχερές καλημέρες σε όλα τα κορίτσια.
Έχω διαβάσει τόσο όμορφες ιστορίες μέσα σε αυτό το φορουμ. Αλλες με μεγάλη δυσκολία και άλλες με πολύ ευτυχία. Έτσι είπα σήμερα να μοιραστώ την δικιά μου.
Προσπαθούμε με τον σύζυγό μου εδώ και 5 μήνες να κάνουμε παιδάκι και από την στιγμή που μπήκαμε σε αυτή την διαδικασία νιώθω μέσα μου πως σιγά σιγά αρχίζω και διαλύομαι από το άγχος. Ξεκίνησα πριν δύο μήνες να παίρνω και φολικό οξύ σύμφωνα με την συμβουλή πάντα του γιατρού.
Πρόσφατα επισκέφτηκα και την γιατρό μου και μου σύστησε επειδή είμαι στα 32 εάν θέλω για να μην χάνω χρόνο να κάνω κάποιες εξετάσεις για να δούμε που βρίσκομαι. Αυτό με τρόμαξε ακόμα πιο πολύ. Ξέρετε τι έρχεται πρώτα στο μυαλό; Έχω κάτι. Σίγουρα! Και ναι βρίσκομαι σε αυτή ακριβώς την κατάσταση. Νιώθω πως η καρδιά μου έχει μαυρίσει.
Και νομίζω πως το χειρότερο είναι το περιβάλλον μας. Όσο και να προσπαθούμε να πείσουμε τον εαυτό μας να μην τους ακούει, το κάνουμε. "Εγώ πολύ εύκολα με την πρώτη!" "Εγώ δεν δυσκολεύτηκα καθόλου. Φτου φτου!". Λόγια που δυστυχώς σε πληγώνουν.
Ευτυχώς έχω τον πιο δυνατό σύμμαχο δίπλα μου που είναι ο άντρας μου. Η συμβολή που δίνει ιδιαίτερα τις δύσκολες μέρες τις περιόδου είναι: "Πίστεψε το και θα γίνει".
Πείτε μου και εσείς την δικιά σας εμπειρία πως βαδίζετε; Πως τα καταφέρνετε; Φυσικά με αγάπη και σεβασμό.
