Tabitha

Σας ευχαριστώ πολυ για τις απαντησεις. Δυστυχώς δεν υπάρχουν γονείς πεθερικα κτλ.. Απο θεμα βοήθειας ειμαστε λιγο ατυχοι. Εχω την αδερφη μου η οποια θα μπορούσε μια στο τοσο να τον κρατήσει αλλα ο μικρος μου είναι τοσο προσκολλημένος που δεν καθεται,μονο στον αντρα μου μπορω τον αφησω να πάω ενα σούπερ. Αλλα κι αυτο για λιγο γιατι αν κουραστει και προσπαθησει να τον κοιμισει θα σηκωσει τον κοσμο.Θελει εμενα. Οποτε καταλαβαινετε είμαστε κολλημενοι 24 ωρες το 24ωρο και πλεον εχω λαλησει. Χρειάζομαι ενα μικρο διαλειμμα. Να παρω μια ανασα. Ισως ειναι κ η αυπνια. 6 μηνες τώρα χωρις ύπνο εχω θολωσει. Θελω να σας ρωτήσω καθως μεγαλώνει το μωρο αλλαζουν τα πράγματα καθολου? Εχω αρχισει να πιστεύω οτι δεν θα νιωσω ποτε ξανα ομορφα. Οτι θα είμαι πάντα ενα ρακος που θα προσπαθω να βγάλω τη καθε μερα με την ψυχολογία μου στο πατωμα

Καλησπερα σε ολους.Ειμαι νεο μελος γραφω πρωτη φορα. Εχω ενα πανεμορφο μπεμπακο 6 μηνων. Ο λογος που σας γραφω ειναι γιατι δεν νιωθω ευτυχισμενη. Δεν ξερω αν αυτο συμβαινει γιατι αυτη η αρχικη περιοδος ειναι τοσο δυσκολη ή αν εγω τελικα εχω το προβλημα. Η αληθεια ειναι πως δεν εχω καθολου βοηθεια και το μωρακι μου ειναι αρκετα προσκολλημενο πανω μου με αποτελεσμα να μην εχω καθολου χρονο για τιποτα. Θηλαζω αποκλειστικα και ξυπναμε ακομα πολλες φορες το βραδυ για φαγητο οποτε ειμαι παντα αυπνη. Τωρα μολις ξεκινησαμε στερεα. Απλα ο μικρος μου δεν καθεται καθολου μονος να παιξει,θελει να ειναι μονο στην αγκαλια μου,η να ειμαι παντα εκει οταν παιζει στο χαλακι του.Αν τον αφησω εστω 5 λεπτα ξεσπαει σε κλαμματα.Ο αντρας μου δουλευει πολλες ωρες,δεν οδηγω και με αυτη την απιστευτη ζεστη δεν μπορουμε να βγαινουμε παρα μονο αργα το απογευμα. Με τον υπνο εινα μαλωμενος οποτε μεσα στη μερα εχω 3 μισαωρα που κοιμαται για να μπορεσω φαω η να κανω καμια δουλεια. Στο καροτσι δεν καθεται οποτε και η βολτα ειναι δυσκολη..Εχω γινει μια σκια του εαυτου μου,απεριποιητη εντελως να σερνομαι ολη μερα απο την κουραση. Δεν εχω καταθλιψη αν αυτο σκεφτει καποιος απλα δεν νιωθω ευτυχια μεσα απο αυτο που βιωνω..βλεπω αλλους ανθρωπους και ζηλευω την ελευθερη ζωη τους.Δεν μπορω να βγω ουτε για ενα καφε μονη γιατι θηλαζω πολυ συχνα και τον κοιμιζω σχεδον παντα εγω γιατι με ζηταει. Περασαν 6 μηνες ολοι μου λεγανε οτι θα βελτιωθουν τα πραγματα αλλα δεν νιωθω να αλλαξε κατι Πολλες φορες νιωθω πολυ εγκλωβισμενη και απελπισμενη,χρειαζομαι ενα διαλειμμα λιγο χρονο για μενα..δεν μπορω να χαρω τη μητροτητα ετσι..εχω ενα υπεροχο συντροφο που με στηριζει αλλα γιατι δε νιωθω ευτυχισμενη σαν μητερα? εγω εχω το προβλημα τελικα?