Anemi

Δεν θα το βάλεις στα πόδια...γιατί δεν είσαι δειλή. Είσαι ένας άνθρωπος με πόθο να δημιουργήσει ΖΩΗ, να δώσει και να πάρει αγάπη σε αυτή και από αυτή τη δημιουργία, να γίνει παράδειγμα δύναμης, επιμονής και υπομονής, αλλά και να ΖΗΣΕΙ όλο αυτό το ταξίδι, το δύσκολο μεν, αλλά το ουσιαστικό. Τυχαίνει να είμαι κι εγώ από αυτές που δυσκολεύονται λόγω ορμονικών διαταραχών και στρες. Έχασα κι εγω το πρώτο μου μωράκι πριν προλάβω να χαρώ για αυτό. ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΒΑΛΩ ΚΑΤΩ. ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΒΑΛΟΥΜΕ ΚΑΤΩ. ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΘΕΛΟΥΜΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ. Και οχι για τα ματια του κοσμου. Να ευχαριστεις το Θεο καθε μερα που σου δινει την ευκαιρια να ζεις, και μαλιστα διπλα στον ανθρωπο σου. Ειναι ηδη ΤΕΡΑΣΤΙΟ το να εχεις βρει τον ανθρωπο σου σε αυτη τη ζωη. Και πιστεψε το...η αγαπη ΟΛΑ ΤΑ ΜΠΟΡΕΙ. Φερσου σε εσενα με αγαπη και τρυφεροτητα, αγκαλιασε το παιδι που κρυβεται πρωτιστως στην ψυχη σου και πες του να μη φοβαται... γιατι όπως έγραψε κάποτε και ο Ναζίμ Χικμέτ... ''Η πιο όμορφη θάλασσαείναι αυτή που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει...Τα πιο όμορφα παιδιά δεν έχουν μεγαλώσει ακόμα...Τις πιο όμορφες μέρες μαςδεν τις έχουμε ζήσει ακόμα...'' Ε ΛΟΙΠΟΝ...ΘΑ ΠΑΛΕΨΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΤΙΣ ΖΗΣΟΥΜΕ!!! Σου στελνω τις καλυτερες ευχες μου... και συμπασχω μαζι σου, γιατι εχουμε ενα κοινο, βαθυ ποθο...

Ρώτησα τη γνώμη κάποιων γνωστών μας ψυχολόγων για την ακρίβεια για το πως να διαχειριστώ κάποιες καταστάσεις, καθώς έκριναν όλοι ότι δεν χρειάζομαι κάποια ιδιαίτερη ψυχολογική βοήθεια, μόνο να αποδεχτώ κάποια γεγονότα και να πιστεύω περισσότερο στις δυνάμεις μου, καθως και στο οτι μπορω να αντιμετωπιζω πλεον καποιες καταστασεις. Αυτό που λες με το να βγεις από το σπίτι το καταλαβαίνω... Θα αναφερω ένα περιστατικό που μου συνεβη το καλοκαίρι, ένα μήνα μετά την παλίνδρομη κύηση, όπου βρεθήκαμε με κάποιους γνωστούς στο δρόμο και μας φωνάξανε για καφε. Αυτοί ήταν 3 άντρες και 3 γυναίκες. Κάτσαμε κι άρχισαν να έρχονται ένας ένας. Ε... και οι 3 ηταν έγκυες!!! και να έχουν και μωρά/παιδια/σκυλια μαζί...Με το που συνειδητοποιώ τι γίνεται (και μάλιστα το ένα ζευγάρι ήξερε για την παλίνδρομη μου), μου κόπηκε η ανάσα. Και όλοι, λες και ηταν βαλτοι, αρχισανε να μιλανε για εγκυμοσυνες κλπ. Ο αντρας μου με κοιταξε και καταλαβε οτι δεν ενιωθα καλα. Μου ειχε κοπει η ανασα, είχα ιδρωσει και του ελεγα διακριτικα ''παμε να φυγουμε σε παρακαλω''. Φυγαμε σκαρφιζομενοι μια δικαιολογια...Εκτοτε δεν θελω να ξαναβρεθω με παρεες αναλογες εξω, και αποφευγω να βγαινω σε τετοιες περιπτωσεις. Μονο με τον αντρα μου η καποιους πολυ στενους μας φιλους θελω να βρισκομαι σε εξοδους κλπ. μεχρι να αισθανθω παλι πιο σιγουρη και δυνατη να αντιμετωπισω τετοιες περιστασεις. Ολα θελουν τον χρονο τους... και ειναι πολυ ενθαρρυντικο το οτι ξεκινησες να κανεις σιγα σιγα προοδο σε αυτο, δειχνει μεγαλη θεληση και δυναμη για να αλλαξεις αυτο που σε δυσκολευει να αισθανεσαι καλα καλη μου... ευχομαι απο καρδιας να συνεχιζεις καθε μερα με ολο και περισσοτερα και μεγαλυτερα βηματα... και το λεω για να το πιστεψω κι εγω...ΜΗ ΦΟΒΑΣΑΙ ΚΑΙ ΠΡΟΧΩΡΑ!!! Διαβαζω και αλλες ιστοριες εδω μεσα στο φορουμ και βλεπω καποιες περιπτωσεις που το παλεψανε και το καταφερανε, με πολυ υπομονη κοπο και προσπαθεια...μα και κυριως πιστη και ελπιδα...εμεις δεν θα παψουμε να ελπιζουμε...!!! Ευχομαι να εχω την ιδια ηρεμια που εχω και αυτη τη στιγμη μεθαυριο που εχω την μαγνητικη μου...για να δουμε...παντως ακομη και το οτι γραφω εδω μεσα μου εχει δημιουργησει μια αισθηση περισσοτερης ηρεμιας...αυτο που ελεγες με το γραψιμο ισχυει και σε αυτη την περιπτωση!

Καλή μου @NikhNikh σε ευχαριστώ πολύ για την απάντηση σου... Πλέον έχω συνηθίσει μιας και πέρασαν χρόνια και έπρεπε να προφυλάξω τον εαυτό μου και την οικογένεια μου από κάθε τοξική κατάσταση...πόσο μάλλον έχοντας μεγαλώσει σε μια οικογένεια που μας έμαθε να φερόμαστε με αγάπη και τιμιότητα απέναντι σε όλους, με τάραξε πολύ όλο αυτό...αλλά ήταν ένα τεράστιο μάθημα από ότι φαίνεται, το οποίο σαφώς και χρειάστηκα το χρόνο μου για να το ξεπεράσω... οπως και να έχει, εγώ ακόμη βάζω και αυτά τα άτομα στην προσευχή μου και ας μην τα ξαναδώ ποτέ. Δόξα τω Θεώ, ο άνθρωπός μου έχει μονίμως αισιόδοξη ψυχολογία (νομίζω ότι είναι και από τους βασικούς λόγους που τον ερωτεύτηκα να είμαι ειλικρινής ) και μόνο και μόνο αυτό με κάνει να θέλω να αφήσω τα δύσκολα πίσω μου και να προσπαθώ να επιστρέψω σε μια υγιέστερη και πιο ανέμελη εκδοχή του εαυτού μου, όπως δηλαδή ήμουν πριν κάποια χρόνια. Μπορώ να πω οτι παρά την αποβολή που μου έτυχε το καλοκαίρι, όλο αυτό κάπως έδεσε ακόμη περισσότερο τη σχέση με τον άντρα μου. Προσπάθησε κι ο γλυκός μου να κάνει ότι μπορεί για να μην μπω σε διαδικασία λύπης παραπάνω από το φυσιολογικό, με έπαιρνε να πάμε για μπανάκια όλο το καλοκαίρι όποτε μπορούσαμε, φεύγαμε σε χωριό ή φίλους, εκδρομές όποτε το επέτρεπαν και τα οικονομικά μας, γενικά ήταν με το χαμόγελο στα χείλη όπως είναι πάντα. Θεωρώ μεγάλη ευλογία το ότι έχω δίπλα μου έναν τέτοιο άνθρωπο... @NikhNikh μου επιτρέπεις να σε ρωτησω πως αντιμετωπίζεις τις κρίσεις πανικού; Με έχει βοηθήσει πολύ το να παίρνω ανάσες με συγκεκριμένο τρόπο και να σκέφτομαι πως δεν ειναι τιποτα και θα περάσει. Ιδρωνουν τα χερια μου και νομιζω οτι θα μου συμβει κατι κακο, αλλα εκεινη τη στιγμη νιωθω σαν να παλευω μεσα μου με ενα μικρο τερατακι το οποιο σιγα σιγα το βαζω κατω. Σε διαστημα 6 μηνων εχω παθει 5 κρισεις (η μια η μεγαλη οταν απεβαλλα και αλλες 4 πιο ελαφρας μορφης). Οι ψυχολογοι μας ειπανε οτι η πρωτη ουσιαστικα ηταν κριση χαρακτηριστικη, οι υπολοιπες απλα ειναι εντονος φοβος κατα βαση, και οσο περναει ο καιρος εφοσον πλεον καταφερνω να το παλευω μονη μου, θα μειωθουν, μπορει και να μην εμφανιστουν παλι. Αλλα τουλαχιστον τωρα ξερω τι ειναι και προσπαθω να το αντιμετωπισω.. που θα παει... θα ερθει και η μαγικη εκεινη στιγμουλα που θα δουμε μια μεγαλη χοριακη, και, υγιεις πια και ηρεμες, θα μπορουμε να χαρουμε για ολα αυτα τα χρονια που παλευουμε και κανουμε υπομονη για να γινουμε μανουλες... Ασε που σε λιγες μερες γενναει και μια γυναικα πρωτου ξαδερφου του αντρα μου... και κανονικα θα πρεπει να παμε να τους επισκεφθουμε οταν σαραντησει...δεν ξερω αν μπορω σε αυτη τη φαση... σε μια συμφοιτητρια μου που γεννησε προσφατα της εκανα ενα δωρακι πριν γεννησει και της τηέφωνησα μολις σαραντησε το μωρακι, και δεν εχω παει να την δω, δεν μπορω... ο αντρας μου μου λεει πως δεν χρειαζεται να πιεζομαι και να μην με απασχολει καθολου, και οτι δεν εγινε και τιποτα αν δεν τους επισκεφθουμε. Απλα στον αδερφο του οταν γεννησε η γυναικα του πηγα με μεγαλη χαρα, γιατι τοτε μαλλον πολυ απλα δεν ειχαμε βαλει μπροστα για νινακι, δεν ειχαμε ουτε παντρευτει ακομη...και θελω να ειμαι σωστη... Ευχομαι ωρες ωρες να ημουν αναισθητη...και να κοιταζω μονο οτι με κανει να αισθανομαι καλα, χωρις να με απασχολει η γνωμη των αλλων (πχ τι θα πει ο ταδε αν δεν τον επισκεφθω οταν γεννησουν)

Καλημέρα σε όλες σας... Θα σας μιλήσω ανοιχτά: έπειτα από την απώλεια που βίωσα, μία θεία μου (αδερφη της μαμας μου που εχασα) και οι κόρες της με τις οποίες μεγαλώσαμε μαζί έκριναν πως εγώ, ο αδερφός και ο άλλος μας γονέας δεν έχουμε πλέον καμία σημασία για αυτούς εφοσον δεν υπαρχει στη ζωη ο ανθρωπος που μας συνδεει, και μας κόψανε κάθε επαφή. Μαλιστα επι ενα χρονο συνεχισαν να φερονται οπως παντα, μας επισκεπτοντουσαν, πηγαινα τις εβλεπα, ειχαμε μια νορμαλ καθημερινοτητα και μια μερα, ΕΤΣΙ, ΞΑΦΝΙΚΑ, Χωρις κανεναν λογο, αποφασισανε να μην μας ξαναμιλησουν ποτε. Αυτα τα τρια ατομα ομως για εμενα ηταν σαν δευτερη μανα και σαν αδερφες αντιστοιχα. Μεγαλωσαμε μαζι με τα κοριτσια, τα σπιτια μας ηταν ενα κυριολεκτικα και ενιωθα οτι μπορουσα να τις εμπιστευτω και οτι ο πονος απαλυνε οταν βρισκομουν μαζι τους. Ακομη και αυτες, επειτα απο ψυχολογικη πιεση της μανας τους που τους ελεγε απιστευτα ψεμματα για εμενα και την οικογενεια μου (τα μαθαμε απο αλλους συγγενεις που δεν πιστεψαν φυσικα ουτε λεξη και φροντισαν να μας ενημερωσουν τι πραττουν ακριβως),κοψανε και μαζι μου καθε επαφη. Με πονεσε πολυ βαθια ολο αυτο. Λεγαμε οτι οταν μεγαλωσουμε η μια θα γινοταν κουμπαρα της αλλης κλπ, με τη μια ζησαμε μαζι για ενα διαστημα στην ιδια πολη ως φοιτητριες, με τη θεια μιλουσαμε καθε μερα στο τηλεφωνο, με βοηθουσε στο να μαθω να μαγειρευω ή πως να κανω αλλα πραγματα τα οποια δυστυχως η μανουλα μου που εχασα δεν προλαβε να μου μαθει κλπ, και γενικα ειχαμε ενα πολυ ισχυρο δεσιμο. Πλεον δεν μιλαμε. Ο αντρας μου που συνεργαζεται με ειδικους υγειας, ρωτησε και εκεινος καποιους γνωστους μας ψυχολογους και αφου συζητησα μαζι τους αρκετες φορες κριναμε πως καλο θα ειναι να κοψω καθε επαφη και να μην επιτρεψω ποτε να ερθουν σε επαφη μαζι μου. Και πως οι κρισεις πανικου οφειλονται τοσο στην πρωτη κυρια απωλεια, οσο και σε αυτη την "απωλεια". Επισης και οι 3 ψυχολογοι που επισκεφθηκα μου ειπανε πως δεν χρειαζομαι καποια ειδικη καθοδηγηση περαιτερω μιας και ειμαι πραγματικα δυνατος χαρακτηρας, απλα να προσεχω πολυ να μην ερχομαι σε επαφη με τοξικες καταστασεις και να εστιαζω στα ομορφα που με περιβαλλουν. Οσον αφορα το θεμα του παιδιου, δεν αισθανομαι οτι δεν ειμαι ετοιμη..Απεναντιας το επιθυμω βαθια επειδη πιστευω πολυ στην ιεροτητα της οικογενειας. Στον δεσμο αυτο, τον πανισχυρο, τον εντελως ανιδιοτελη και γεματο αγαπη... Ειναι και το αντικειμενο μου τετοιο (εκπαιδευτικος - της γενιας που δεν προλαβαν να διοριστουν απο οτι καταλαβατε ) , οποτε επιδιωκω καθε επαφη με τα παιδια συνεχως. Οι κρισεις πανικου ξεκινησαν το βραδυ που απεβαλλα. Δηλαδη προσφατα σχετικα. Εκεινο το βραδυ ειχε τυχει να ειμαι και μονη μου στο σπιτι (ο αντρας μου ηταν σε βραδινη βαρδια) και ειχα ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΘΕΙ. Ενω ημουν ξαπλωμενη, το κεφαλι μου γυριζε και ζαλιζομουν απιστευτα, φοβηθηκα για τη ζωη μου πρωτη φορα τοσο πολυ. Νομιζα οτι ειχα παθει κατι σοβαρο, οτι κινδυνευα και δεν ξερω κι εγω τι αλλο. Απο τον φοβο μου ετρεμαν τα ποδια μου επι 2 ωρες ασταματητα, μεχρι που ηρθε ο αδερφος μου κι η νυφη μου απο τη διπλανη πολη να μεινουν μαζι μου. Και με το που ηρθαν εννοειται αμεσως χαλαρωσε το σωμα μου και ξεραθηκα στον υπνο. Την επομενη ημερα επιβεβαιωθηκε η αποβολη και ημουν ενα ρακος ψυχολογικα. @NikhNikh ούτε πολυκυστικές έχω, ούτε θυρεοειδή, ούτε θέμα με άλλες ορμόνες, μόνο η προλακτίνη έχει επηρεαστεί... ο κύκλος μου ξεκίνησε να είναι αστατος το τελευταιο 8μηνο ας πουμε, και ο γυναικολογος μου μαζι με την ενδοκρινολογο μου ειπανε πως ειναι λογω προλακτινης ξεκαθαρα.. Συγχωρεστε με που πηρα φορα και σας τα γραφω ολα μαζεμενα...Απλα οπως ανεφερα και πριν, ακομη και οι τοιχοι εχουν αυτια..! Και ειναι η πρωτη φορα που αναφερομαι ελευθερα σε πραγματα που συζητω μονο με την οικογενεια μου...Οπως και να εχει, καθε απαντηση με εμψυχωνει και με κανει να ελπιζω οτι ολα θα πανε καλα...γιατι το ξερω οτι στο τελος ολα καλα θα πανε...απλα ο δρομος μεχρι το ''καλα'' ειναι δυσκολος...!

Καλησπέρα σας!!! Είμαι καινούρια στην παρέα του Mammyland και θα σας μιλήσω για την προσωπική μου δυσκολία στο θέμα σύλληψης. Είμαι 29, παντρεμένη εδώ και 3.5 χρόνια και προσπαθούμε για μωράκι εδώ και 2 χρόνια. Ανακαλύψαμε πρόσφατα ότι η προλακτίνη μου είναι στο 80, μετά από μια γενική αίματος που έκανα ΤΥΧΑΙΑ σε όλες τις ορμόνες, έτσι για να δω που βρίσκομαι. Τον Ιούνιο, παρά την αυξημένη προλακτίνη, είχα την πρώτη μου παλίνδρομη -δυστυχώς- κύηση 3 εβδομάδων, γεγονός που με στενοχώρησε βαθιά. Τουλάχιστον ξεδιαλύθηκε το γιατί δεν μπορώ να συλλάβω ενώ εγώ και ο άντρας μου ακολουθούμε έναν αρκετά προσεκτικό και υγιεινό τρόπο ζωής και δεν έχουμε κανένα άλλο πρόβλημα υγείας (κάναμε όλες τις σχετικές εξετάσεις). Η ενδοκρινολόγος μου μου είπε πως οφείλεται κυρίως στο στρες (εχω χασει τον ενα απο τους γονεις μου πριν 4 χρονια, καθως και περασα ενα πολυ ασχημο επεισοδιο πριν 2 χρονια με καποιους συγγενεις που με κανανε να παθω μεχρι και κρισεις πανικου απο τη στενοχωρια. Επισης αυτα τα χρονια δεν εργαζομαι πια -λογω κρισης, οχι λογω επιθυμιας να μην εργαστω, απλα δεν βρισκω πουθενα εργασια στην πολη οπου ζουμε- και σκεφτειτε τι σημαινει αυτο για εναν ανθρωπο που λατρευει να εργαζεται και να προσφερει εργο... ) Ολα τα παραπανω, τα οποια δεν ειχα συνειδητοποιησει ποσο κακο μου κανανε, μου ανεβασανε την ερημη την προλακτινη και εχω να ανεβω πλεον το δικο μου Γολγοθα μεχρι να κρατησουμε στα χερια μας το πρωτο μας παιδακι. Οι συγγενεις, οι γνωστοι, και γενικα οσοι δεν ξερουν επι χρονια εξακολουθουν να με φερνουν σε δυσκολη θεση και να μου ευχονται καθε τρεις και λιγο, η να μου λενε ''αντε βαλτε μπροστα για μωρο'' κλπ... αφηστε που οταν βλεπω μανουλες,εγκυους, μωρα κλπ ξεσπαω σε κλαματα... ο αντρουλης μου με υποστηριζει παρα πολυ και αισθανομαι ευλογημενη που ειμαστε μια γροθια σε αυτο το δυσκολο ταξιδι... την πεμπτη θα κανω μαγνητικη για να εξετασουμε το ενδεχομενο προλακρινωματος, αν και η ενδοκρινολογος μου και ενας νευροχειρουργος γνωστος μας μας ειπανε οτι ειναι πολυ δυσκολο με αυτη την μικρη τιμη και την κανουμε εντελως προληπτικα. Και απο εκει και επειτα θα δουμε τι θα κανω ως προς το να ξεκινησω την σχετικη θεραπεια για να τη ρυθμισω. Συν τοις αλλοις, τα τελευταια 2 χρονια πηρα 18 κιλα και οσο κι αν προσπαθησα δεν μπορουσα να χασω πανω απο 2-3, κι ας παλεψα με διαιτες γυμναστηριο τρεξιμο κλπ. Παλιοτερα μαλιστα ασχολουμουν με καποιο αθλημα και η ψυχολογια μου ωρες ωρες πιανει πατο οταν βλεπω τα παλια μου ρουχα 2 νουμερα πιο κατω να μπαινουν στο παταρι... Φυσικα και προεχει η υγεια μου, απλα ολα αυτα παιζουν ρολο στην καλη ψυχολογια... αυτες τις μερες με εχει πιασει μια φοβια με την διαδικασια της μαγνητικης... φοβαμαι μηπως με πιασει κριση πανικου απο τον κλειστο χωρο, μηπως μου βρουνε κατι κακο, μηπως μηπως μηπως... το ξερω πως πρεπει να χαλαρωσω... φοβαμαι μηπως η μαγνητικη δειξει κατι κακο, αναπαντεχο... ο αγγελος μου ειναι ο αντρας μου που μου κραταει το χερι συνεχως και για αυτον θελω να ειμαι καλα...για να του χαρισω το παιδακι που τοσο πολυ θελουμε να κανουμε μαζι και να ειναι ευτυχισμενος...θελω να ειμαι καλα για ΕΚΕΙΝΟΝ... Σας εχει τυχει κατι παρομοιο; Καθε συμβουλη θα την εκτιμουσα βαθια μιας και δεν το εχω συζητησει με αλλους παρα μονο μεσα στον στενο κυκλο της οικογενειας μας (επειδη ο κοσμος...κοσμος ειναι και παντα θα ΛΕΕΙ τα δικα του για οτι και να του πεις...τα ξερετε αυτα, ειδικα στην ελληνικη επαρχια...) Σας ευχαριστω πολυ που αφιερωσατε χρονο να διαβασετε και τη δικη μου ιστορια...