Κι εγώ 50. Όχι πως δεν καταλαβαίνω το άγχος και τη στενοχώρια όλων των κοριτσιών εδώ μέσα, αλλά όταν "πέφτετε" σκεφτείτε ότι υπάρχουν και χειρότερα!
Σκέφτομαι καμιά φορά τη ζωή μου. Βρήκα τον άνθρωπό μου στα 47 όταν φίλες και γνωστές μου ήδη ήταν χρόνια παντρεμένες και είχαν κάνει και παιδιά χωρίς καμία δυσκολία. Εγώ βολόδερνα μόνη μου στη ζωή. Ένιωσα απέραντη μοναξιά στη ζωή μου. Δεν είχα έναν άνθρωπο δίπλα μου. Τα χρόνια περνούσαν κι εγώ μεγάλωνα. Ο καθένας με την τύχη του θα μου πείτε. Σωστά! Η αργοπορία στο να παντρευτώ έφερε και το πρόβλημα της τεκνοποίησης. Γι' αυτό σας λέω πως τίποτα δεν χάθηκε ακόμη.... για εσάς! Θα γίνετε μανούλες.... ?