Κορίτσι μου, και θα κλάψεις και θα γελάσεις, όλα είναι μέσα στη ζωή. Πολύ σωστό αυτό που λες πως δεν θέλεις να κλαις πολύ για να στηρίξεις τον πατέρα σου και να μην βαραίνει η ψυχούλα της μανούλας σου. Ξέρεις, οι ψυχές των κεκοιμημένων είναι κοντά μας και ας μη τις βλέπουμε.
Πριν δύο χρόνια ανήμερα του Αγίου Ελευθερίου στις 15 Δεκεμβρίου χάσαμε τον πεθερό μου. Έδωσε μια γενναία μάχη για τέσσερα χρόνια με τον καρκίνο και ποτέ μα ποτέ δεν έχασε την πίστη του στο Θεό. Ποτέ δεν παραπονέθηκε και μάλιστα μας έλεγε να μη χάσουμε την πίστη μας στο Θεό και φύγουμε από το δρόμο Του. Το 2015 τον γνώρισα ήδη άρρωστο. Μου έδειξε τόση αγάπη και στοργή, μου άνοιγε διάπλατα τα χέρια του για να με αγκαλιάσει. Η εικόνα αυτή έχει χαραχτεί βαθιά μέσα στην ψυχή μου. Ποτέ δεν μου έχει πει βαριά κουβέντα, πάντα με τον καλό λόγο. Δεν πρόλαβα να τον ζήσω περισσότερο, όσο θα ήθελα και να του χαρίσω ένα εγγονάκι και να του δώσουμε το όνομά του. Θέλημα Θεού. Την ημέρα του Αγίου Ελευθερίου ελευθερώθηκε η ψυχούλα του, πέταξε ψηλά στον ουρανό και από εκεί πάνω μας βλέπει και μας προσέχει. Το πένθος όπως είπα περνάει από πολλά στάδια. Στην αρχή είσαι μουδιασμένος, μετά αρχίζεις σιγά σιγά να συνειδητοποιείς πως έφυγε ο άνθρωπός σου και νιώθεις την απουσία του, μετά νιώθεις οργή και ένα μεγάλο "γιατί" σε βασανίζει. Ο χρόνος όμως γιατρεύει σιγά σιγά. Να ξέρεις πως η μαμά σου εκεί που βρίσκεται είναι πολύ καλά και σας βλέπει. Και όταν με το καλό θα αποκτήσεις ένα παιδάκι, εκείνη θα καμαρώνει και θα χαίρεται. Καλόν παράδεισο!!!