Σε ευχαριστώ πολύ για τα γλυκά σου λόγια κορίτσι μου! Στην αρχή και εμείς έτσι ακριβώς νιώσαμε, ανακούφιση, ότι όλα για κάποιον λόγο γίνονται, ξέρει η φύση, καλύτερα νωρίς παρά αργότερα.. Αλλά.. Μετά το έχασα, κάνω μόνο μαύρες σκέψεις, μου λείπει η εγκυμοσύνη μου, το συναίσθημα ότι ακουμπούσα την κοιλιτσα μου και ήξερα ότι δεν είμαι μόνη μου, παρά τα προβλήματα με θέματα υγείας που προέκυψαν με τον πατέρα μου την ίδια περίοδο, ακουμπούσα την κοιλιτσα μου και χαμογελούσα ξέροντας πόση χαρά θα έδινε το μωράκι σε όλους μας. Και τώρα τίποτα, στην αρχή ήμουν ψύχραιμη, δεν ένιωθα πολλά, μετά βγήκαν όλα τα παράλογα συναισθήματα και ευαισθησίες μου στην επιφάνεια. Κανένας δεν ξέρει πως να με κάνει καλά, ακόμα και εγώ η ίδια δεν ξέρω πως να κάνω καλά τον εαυτό μου..