Καλησπέρα!!!Να που ήρθε η στιγμή να γράψω και εγώ την δική μου δυσάρεστη εμπειρία....Είμαι 27 ετών με έναν αντρουλη που δόξα τω θεώ ολα είναι αρμονικά μεταξύ μας..ήρθε και για εμας το θειο δώρο,το αντρακι μας το οποίο απο την 6 εβδομάδα κύησης έκανε την μανούλα να υποφέρει απο εμετούς Μέχρι και την 16 εβδομάδα...ολο αυτο το καιρό η νοσήλια στο νοσοκομείο επί μέρες ήταν κάτι δεδομένο...ενδιάμεσα πάθαμε και μια μικρή αποκόλληση προσέξαμε πήραμε τα φαρμακακια μας και ολα ηταν μια χαρά....απο την 16 εβδομάδα ηταν σκέτο όνειρο η εγκυμοσύνη μου...ο μπεμπακος μου ηταν υγιέστατος εκανε πολλές τούμπες στην κοιλίτσα μου...του μιλουσαμε του τραγουδαγαμε και κάναμε τα παντα να τον κάνουμε να εισπράξει ολη την Αγάπη μας...μόνο που το όνειρο τελείωσε στην 19 εβδομάδα...Δευτέρα βράδυ είχα κάτι πονακια στην κοιλίτσα,πηγαμε στο νοσοκομείο ηταν μια χαρα ολα...ολα όμως...Ίσως κάποιος κολικος εντέρου είπαν..να παω σπίτι να ξαπλώσω και θα με δει ο γυναικολόγος μου την επόμενη μερα...μόνο που την επόμενη μερα πλησίαζε στο τέλος..αιμα πρωί-πρωί!!πήγα στο προγραμματισμένο ραντεβού μου και κατι βουιζε στα αυτιά μου για ανεπάρκεια τραχήλου και οτι το θυλακιο είχε φτάσει στον κόλπο και δεν είναι βιώσιμο στην εβδομάδα αυτη το μικρό μου..εκει άρχισε ο Γολγοθάς μου....μπήκαμε Στην διαδικασία τοκετού...τρομερός πόνος Μέχρι που τον ακουμπισαν χαμηλά στην κοιλίτσα μου κουνήθηκε για λίγο,του εκοψαν τον ομφάλιο λώρο Και τον πήραν απο την μανούλα..με έβαλαν στο χειρουργείο και οταν βγήκα είχα μόνο τον αντρουλη μου χωρίς το όνειρο μας ανάμεσα μας...τον είδα παλι και του έκανα ενα χαδακι του ειπα Πόσο τον αγαπάω...αν και μικρος,πολυ όμορφος!γυρίσαμε σπίτι μόνοι μας...κενή,άδεια Μέχρι και τώρα που γράφω,εμένα μου λείπει και ας λένε Καλύτερα τώρα..ήταν νωρίς!για εμένα δεν ήταν όμως...ιδικά μετα απ ολα αυτα που πέρασα ολο αυτο το καιρο...εχω χάσει τον εαυτό μου..το παλεύω μονο και μονο να μην με βλέπουν με λύπη και μου λεει ο καθένας ότι του κατέβει στο κεφάλι...παντα θα μου λειπει ο μικρός μου πρίγκιπας
