Καλησπερα κοριτσια!
Διαβαζω εδω και λιγο καιρο τις συζητησεις και νιωθω τοση υποστηριξη και ενσυναισθηση αναμεσα στα μελη που μου δινει την ωθηση να γραψω και εγω. Αποφασισα να προσπαθησω για παιδι με τον αντρα μου εδω και 4 μηνες.Ενω το θελω τοσο πολυ στην αρχη φοβομουν τοσο πολυ για το αν θα καταφερω να φερω στον κοσμο ενα υγιες παιδι καθοτι καπνιστρια που βεβαια το εχω περιορισει σε 1 την ημερα και αν ,διαβαζα τις ασθενειες τον αυτισμο πραγματα που δεν προβλεπονται απο εξετασεις παρολαυτα αφεθηκα στον θεο και την πιστη μου οτι ολα θα πανε καλα και ετσι ξεκινησαμε τις προσπαθειες.. 4 μηνες μετα οι προσπαθειες μας δεν εχουν αποδοσει καρπους οποτε αλλο αγχος τωρα θα μπορεσουμε διαβαζω ολα τα προβληματα και τα εμποδια που αντιμετωπιζουν γυρω μου ανθρωποι καλοι που τους αξιζει τοσο να γινουν γονεις και φοβαμαι τοσο πολυ..Ειναι τοσο δυσκολο με τοσα αγχη για ολους οσους αποφασιζουν να κανουν παιδι αραγε?Εχουν τοσες ανασφαλειες.και δευτερες σκεψεις ολοι?