Το ευχαριστω ακουγεται κοινοτυπο και κλισαρισμενο αλλα αυτο καταφερνω να ψελισω απ την συγκινηση μου σε ολα αυτα που μου γραψατε.Ειναι πραγματικα εκπληκτικο ανθρωποι απο ολα τα μερη της χωρας διαφορετικων ηλικιων, να ενωνονται στην υπερτατη ευτυχια.Τον ερχομο ενος μωρου σε αυτον τον κοσμο.Πιανω τον εαυτο μου πολλες φορες να θελω να του/της μιλησω, να του/της πω πως η μοναδικη στιγμη που νιωθω οτι πραγματικα ζω εδω και 30 χρονια αλλα δισταζω.Ειναι που φοβαμαι πολυ αν και ασχετα με το τι θελω εγω η φυση κανει απο μονη της κουμαντο.
2-3 ημερες τωρα κοιμαμαι σχεδον ολο το 24ωρο ισως θελοντας να επισπευσω τον χρονο να περασει με πιο γρηγορο ρυθμο, ισως και για να μην σκεφτομαι.Με εχουν καταβαλλει οι ορμονες,οι βελονες και το καθισιο χωρις ορια.Περιμενω την ωρα που θα μπορω να βγω εκτος σπιτιου )οχι για μενα δεν ειμαι τοσο ματαιοδοξη!!Θελω τωρα που και η φυση βρισκεται σε πληρη ανθιση μαζι με τις πολλες εγκυμονουσες να παω μια βολτα στην θαλασσα να κατσω και να αγναντευω και να του μιλαω για την θαλασσα για τις τοσες ομορφιες τησ ζωης για οσα θελω να μοιραστω μαζι του.
Ξερω ομως πως αυτην την στιγμη αυτο δεν ειναι εφικτο και πως η μοναδικη μου ασχολια ειναι να περιμενω να ξεπερασουμε αυτην την δυσκολη περιοδο και να μην στεναχωρω και τον αντρα μου ο οποιος κανει οτι περναει απο το χερι του για να διευκολυνει την κατασταση μου και οπως λεει και ο ιδιος το μονο που τον νοιαζει ειναι να ειναι και τα 2 του μωρα καλα........
Οι κουβεντες ολονων σας ειναι μια οαση σε μια ερημο αρνητικων σκεψεων και φοβων