Pollypocket

Σας ευχαριστώ όλες πάρα πολύ. διαβάζω όσα γράφετε και κλαίω. Έχω μιλήσει στους δικούς μου και σε ψυχολογο. Όλοι λένε θα είμαστε δίπλα σου να σε βοηθήσουμε και τα λοιπά. παρόλα αυτά νιώθω τόσο μόνη μου. Στον γυναικολογο του είπα απλά ότι έχω νεύρα και μελαγχολία και το απέδωσε στις ορμόνες. νιωθω τόσο ανώριμος άνθρωπος. Πολλές γυναίκες θέλουν μωρό και δυσκολεύοντε και εμένα με τρομάζει. Με τρομάζουν 2 τρυφερές πατουσες γιατί θεέ μου. Νιωθω ότι πήρα τον εαυτο μου και το πεταξα σε μια φυλακή. πως γινετε να νιωθω τοση θλιψη ενω οταν πηγα για υπερηχο κσι ειδα το φασολι να ειναι καλα χαρικα και ειπα πωπω ποσο μεγαλωσε η κουκιδα μου... μετα παλι θλιψη παλι κακες σκεψεις...Ο ψυχολόγος μου είπε πριν πάρω απόφαση να κάνω υπέρήχο καρδιάς στο μωρό που είναι σε μια εβδομάδα. Ξέρω. .. Το ποστ μου είναι μέσα στην μαυριλα.... Ένιωθα πως θα σκάσω αν δεν σας έγραφα....

Πραγματικά δεν ξέρω τι να κάνω και τι να σκεφτώ. Έχω γράψει και έχω σβήσει αμέτρητες φορές αυτό το ποστ διότι ντρεπομαι για αυτα που σκέφτομαι και γράφω όμως δεν μπορώ να σταματήσω να σταματησω να τα αισθάνομαι .... Θα πολυλογισω αλλα ειναι μονος τροπος να σας εξηγησω. Η σχέση μου είναι 37 και εγώ είμαι 28. Είμαστε μαζί μόνο 3 μήνες και πριν 1 μισι εβδομάδα έμαθα ότι είμαι 5 εβδομάδων έγκυος. Ξέρω πολύ νωρίς. ... Αυτό που λένε δεν γνωριζόμαστε και καλά. ... Από την αρχή είχαμε δεσει πάρα πολύ. Δέσαμε τοσο που μέναμε μαζί από τον πρώτο καιρό. Όλο αυτό ήρθε φυσικό. Μαλιστα μου εκανε λογο να το παμε ποιο σοβαρα πριν καν μαθει για την εγκυμοσυνη. Εκείνος ξέρω πως θέλει παιδια και γενικά αλλά ειδικά μαζί μου. Μόλις το έμαθε πετούσε από χαρα. Οι γονείς μου και οι γονείς του ενθουσιαστηκαν τόσο που θέλουν να με στηρίξουν και να φροντίσουν το παιδί όπως μπορούν. Υπάρχει μεγάλη στήριξη. Το πρόβλημα είμαι εγώ. Και νιώθω ενοχές για αυτό. Κάθε μέρα βυθιζόμαι στην θλίψη μου. Είμαι ένας άνθρωπος που δεν τα πήγαινα καλά με τα παιδιά. Αν καθομουν παραπανω απο μιση ωρα με καποιο παιδι εκνευριζομουν χωρις να ξερω ακριβως το λογο. λιγο το κλαμα λιγο η γκρινια λιγο απο ολα. Μπορεί πολύ πολύ μελλοντικά να ειχα στο μυαλό μου για οικογένεια αλλά στο πολύ μακρινό μέλλον. Να που ήρθε όμως. Θα μου πείτε... Χωρίς προφύλαξη δεν το ήξερες? Ναι αλλά ίσως δεν το περίμενα ( πάντα πίστευα χωρίς κύριο λόγο ότι δύσκολα θα πιάσω παιδί ). Πλέον τρέχω σε ψυχολογο διότι δεν μπορώ να καταλάβω τι θέλω. Μέσα μου νιώθω πως καταγράφηκε η ζωή μου. Δεν είμαι εγώ για παιδιά. Θα κλαίει θα γκρινιάζει θα με έχει ανάγκη ενώ εγώ είμαι άνθρωπος που έμαθα να ζω κακομαθημένα. Δεν μου αρέσει να ξέρω ότι έχω την ευθύνη κάποιου αρρωσταίνω. Έτσι έμαθα δυστυχώς να ξυπνάω οπότε θέλω να ζω χωρίς πρόγραμμα να είμαι ξενικός στον κόσμο μου. Πως θα πάρω την ευθύνη ένως παιδιού αν εγώ είμαι ανευθυνη. Θα γίνω σαν τους γονείς μου που στερήθηκαν την ζωή τους για να με μεγαλώσουν. νιωθω ότι δεν θα ξανά βγω έξω από το σπίτι. Θα βγαίνω με περιορισμό. Δεν ξέρω ανευθυνη ως συνηδητοποιησει τι μου συμβαίνει όμως κλαίω όλη μέρα και νιώθω απελπισία. Μάλλον είμαι από τις γυναίκες που δεν είναι αξίες για μάνες. Δεν θέλουν παιδιά. Δεν κάνουν για παιδιά. Διαβάζω σε φόρουμς που λένε κάποιες νιώθουν μελαγχολία στην εγκυμοσύνη όμως δεν έχω δει καμιά να σκέφτεται μόνο αρνητικα. Δεν σκέφτομαι τίποτα θετικό. περνάω έξω από βρεφικά και με πιάνουν αναγουλές. πως ξερω τοσο νωρις οτι ο συντροφος μου ειναι ο ιδανικος για μενα. Εδώ μια ζωή μεγαλώνει μέσα μου και εγώ σκέφτομαι ότι ήθελα να ξεκινήσω να φτιάχνω το σώμα μου. γυμναστήρια. μπαρ βραδινές εξόδους καφέδες ελευθερία. Και το χειρότερο σκέφτομαι ότι πάει τέλος από εδώ και πέρα όλα. Οι κοντινοι που το έμαθαν εκτός οικογένειας 2-3 χάρικαν και 2-3 ξυνήσαν αναφέροντας ότι δεν είμαι άνθρωπος για οικογένειες , οτι οταν γινεις μανα παυεις να ζεις για σενα και ζεις για το παιδι και οτι δεν θα τα καταφερω ειδικά με το ιστορικό κατάθλιψης και κρίσεων πανικού που έχω και θεωρώ ότι δεν έχω ξεπεράσει πλήρως ίσως απλά έχω θαψει και εμφανίζεται σε ψυχολογικές στιγμές. Θα μου πείτε υπάρχει και η επιλογή της άμβλωσης. Θα στεναχωρήσω την οικογένεια μου. Τον σύντροφό μου. Και στην τελική δεν ξέρω ότι κάνω το σωστό. Θα μπορούσα να το κάνω και να προσπαθήσω αργότερα για παιδί. Και αν πετάξω την μελλοντική ευτυχία μου? Μα νιώθω δυστυχία και μόνο. Κάθε μέρα απομακρυνόμαι από όλους. Όλοι μου φταίνε ο σύντροφος όλοι όλοι. Νομίζω ότι δεν νιωθω τίποτα για κανέναν πια. πριν μιση εβδομαδα εμαθα οτι εχω μερικη αποκολληση πλακουντα. παιρνω αγωγη. πριν κανω τον υπερυχο σκεφτηκα ειλικρινα μακαρι να ειναι αποβολη να τελειωνει το μαρτυριο μου. σκεφτομουν μονο τον εαυτο μου.μολις ειδα τον υπερυχο χαρικα που δεν επαθε τιποτα το φασολι που εβλεπα.αλλά μονο μια στιγμη. απο εκει κ περα μεχει τωρα παλι πνίγομαι. γιατι να μην εχω αισθηματα αγαπης. νιωθω κενος ανθρωπος. νιωθω οτι αν συνεχησω με βλεπω και με επιλοχειο... νιωθω οτι ποτε δεν θα το αγαπησω και κουβαλαω μονο ενα βαρος.πνιγομαι διότι ξέρω ότι είμαι ένας άνθρωπος ανώριμος που δεν έχει μάθει να αναλαμβάνει ευθύνες. συγνωμη για τον μονόλογο. πραγματικά δεν χωράνε σε μια σελίδα όσα νιώθω.

Εγώ 1.5 μηνών άρχισα να έχω πόνους ελαφρους περιόδου. Και αίμα κοκκινο ανοιχτό 2 κουκίδων και μετά Βλεννες καφέ. πήγα στο γιατρό μου είπε μερικη αποκολληση πλακουντα. ξεκούραση και προγεστερόνη