Κορίτσια μου καλησπέρα. Τώρα που συνήλθαμε λίγο και έχουμε βρει τους ρυθμούς μας, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας και τη δική μας ιστορία τοκετού!
Ξημερώματα Κυριακής 26/8/2018 νιώθω πως κάτι θα γίνει. Έχω πονάκια περιόδου πιο έντονα και συχνά και δε με αφήνουν να κοιμηθώ. Είμαι 40+4! Στις 5 το πρωί πάω τουαλέτα και βλέπω νερά με αίμα! Ξυπνάω τον άντρα μου, γεννάμε!!!
Φεύγουμε για το μαιευτήριο όσο μπορούμε πιο ήρεμα (λέμε τώρα!) και αφού έχουμε ενημερώσει γιατρό και μαία!
Φτάνουμε 5μιση και με κάνουν εισαγωγή. Τράχηλος κλειστός και καθόλου διαστολή, επιβεβαιώνεται όμως ότι τα υγρά αυτά είναι αμνιακά! Κάνουμε όλα τα απαραίτητα (κλίσμα, ξύρισμα) και με βλέπει και καρδιολόγος. Επειδή δε με έχουν πιάσει πόνοι, αποφασίζεται να με στείλουν σε δωμάτιο στον όροφο και να περιμένουμε κάποιες ώρες γιατί δεν έχω ακόμα πόνους και δεν έχει νόημα να κατεβούμε στην αίθουσα τοκετού ακόμα. Στο δωμάτιο μου κάνουν καρδιοτοκογράφο όπου διαπιστώνεται ότι έχω συσπάσεις απλώς δεν τις καταλαβαίνω! Με ενοχλούν αλλά δεν με πονάνε όπως περιγράφουν άλλες γυναίκες που γεννάνε. Γελάω και μιλάω στη διάρκεια της σύσπασης, ενώ φαίνεται να είναι κατοστάρες! Τελικά στις 9 κατεβαίνουμε στην αίθουσα τοκετού. Αποφασίζουν να μου βάλουν ωκυτοκίνη λίγη ώρα μετά καθώς οι συσπάσεις δε φαίνεται να κάνουν δουλειά. Διαστολή ακόμα 0. Μου βάζουν ωκυτοκίνη και ξεκινάνε πιο έντονοι πόνοι. Εντωμεταξύ έχουμε δει ότι το μωρό έρχεται με οπισθία, δλδ δεν κοιτάει σωστά έρχεται με το μεγάλο μέρος του κεφαλιού, κάτι που θα μας δυσκολέψει.
Στις 5 το απόγευμα, 12 ώρες μετά το σπάσιμο των νερών, κάνω επισκληρίδιο, καθώς οι πόνοι έχουν γίνει πιο έντονοι, αλλά κυρίως δεν αντέχω καθόλου τις κολπικές εξετάσεις (είμαι ακόμα με διαστολή 1 και το μωρό πολύ ψηλά) και αποφασίζουμε να περιμένουμε έως τις 7. Αν και τότε δεν έχει αλλάξει κάτι πάμε με καισαρική. Όντως στις 7 η κατάσταση η ίδια : διαστολή 1 και το μωρό δεν έχει κατέβει καθόλου για να εξαλείψει τον τράχηλο.
Τελικά μπαίνουμε για καισαρική και στις 19:57 βλέπω το πιο όμορφο μουσούδι να με κοιτάζει ήρεμο ήρεμο και χωρίς πολλά κλάματα! Δε θα ξεχάσω ποτέ την αίσθηση να την τραβάνε από μέσα μου, ούτε τη στιγμή που κατέβασαν το πανί για να τη συναντήσω για πρώτη φορά! Είναι αλλιώς να λες "περιμένω μωρό" κι αλλιώς να το βλέπεις εκεί, ολοζωντανο μπροστά σου! Δε θα ξεχάσω ποτέ πόσο όμορφη ήταν όταν την πρωτοείδα δε μπορούσα να πιστέψω ότι ήταν δική μου!
Ο γιατρός είπε ότι ερχόταν με οπισθία και είχε σφηνώσει πάνω από ένα οστό μου και είχε περιτυλιχτεί και διπλά με το λώρο που την κρατούσε ψηλά. Πιθανότατα δε θα έβγαινε ποτέ με φυσιολογικό.
Ήταν η πιο όμορφη εμπειρία της ζωής μου, όλα πήγαν κατευχήν και χάρη στη βοήθεια του Θεού και στον υπέροχο γιατρό μου, που θα ευγνωμονώ για πάντα, είμαστε και οι 2 καλά, δυνατές και υγιείς! Σήμερα είμαστε 26 ημερών!
Συγγνώμη αν σας κούρασα, αλλά ακόμα δεν πιστέυω ότι όλα πήγαν τέλεια και είμαι εδώ να σας διηγούμαι τη δική μου ιστορία τοκετού!
Το νεραϊδάκι μας είναι πια εδώ, κι όσο κλισέ κι αν ακούγεται, θα έκανα τα πάντα ξανά από την αρχή προκειμένου να την έχω τώρα δίπλα μου!