Τα ίδια ακριβως κι εγω.... ποσες φορες μόνη μου κλαίω... για κατι που μου ειπαν του τυπου "παιδακι ακόμα να κανετε?", για κατι που διάβασα, για κατι που είδα στη τηλεόραση κτλ κτλ. Πόσες φορές σταμάτησα σε μαγαζιά με βρεφικά ρούχα, ποσες φορες χάζεψα κουνιες, πόσες φορές σκέφτηκα τη μερα που θα παρω αγκαλιά το μικρό μου "ποντικάκι".... Σε καταλαβαίνω απόλυτα!
Βρες πραγματακια να κανεις να ξεφευγει το μυαλό... μην αφήσεις την απογοητευση να κερδίσει... το ξερω οτι φοβάσαι... κι εγω το ίδιο, τρεμω...