Ξέρω τι σημαίνει να προσπαθείς μήνες και μήνες για μωράκι και κάθε φορά να ελπίζεις και μετά ξαφνικά να απογοητεύεσαι. Και αυτό να επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά.
Ξέρω τι σημαίνει να καταλήγεις στο τέλος να επιλέγεις κάποια άλλη μέθοδο (πχ σπερματέγχυση), να ανυπομονείς να περάσουν οι μέρες, να αγωνιάς, να φοβάσαι να κάνεις δουλείες , να κρατάς βάρη και να κουράζεσαι για να παν όλα καλά. Να δείχνουν όλα ότι προχωρούν, να βλέπεις συμπτώματα, να έχεις καθυστέρηση, να ελπίζεις, να το έχεις σχεδόν σίγουρο ότι πέτυχε και μετά πάλι ξαφνικά...περίοδος. Και πάλι να κλαις και να κλείνεσαι στον εαυτό σου.
Και οι άλλοι να σου λένε συνεχώς " υπάρχουν χειρότερα". Να νιώθεις αδικημένη να απογοητεύεσαι γιατί υπάρχουν χειρότερα. Λες και το να δυσκολεύεσαι να κάνεις ένα μωράκι και να παλεύεις και να μην έρχεται, δεν είναι λόγος να είναι κάποιος δυστυχισμένος.
Και γύρω σου να βλέπεις μανούλες με τα παιδάκια τους, να βλέπεις έγκυούς, να σου ανακοινώνουν φίλες σου ότι περιμένουν παιδάκι (πρώτο, δεύτερο, τρίτο )και εσύ απλά να πρέπει να χαίρεσαι πάντα για τους άλλους. Μέσα σου όμως νιώθεις ότι πάει να σπάσει η καρδιά σου, χαμογελάς και μέσα σου κλαις. Και ζηλεύεις και νιώθεις και τύψεις που ζηλεύεις. Και λες " σε μένα γιατί όχι ; Αφού ξέρω ότι θα είμαι πολύ καλή μανούλα"
Ξέρω τι σημαίνει να νιώθεις "ρατσισμό" απέναντί σου. Να ακούς συνέχεια τις φίλες σου, τις γνωστές σου να μιλούν για τις εγκυμοσύνες τους, τις εμπειρίες της γέννας τους, για τα παιδιά τους, και συ να μην έχεις να λες ποτέ τίποτα. Νιώθεις εξωγήινος, πάντα είσαι εκτός. Οι άλλοι σταμάτησαν πια να σε ρωτούν πότε θα κάνεις μωρό γιατί σκέφτονται ότι έχεις κάποιο πρόβλημα και δεν θέλουν να σε φέρουν σε δύσκολη θέση. Και εσύ να ξέρεις ότι δεν έχεις τίποτα. Απλά για κάποιο λόγο ακόμα να έρθει.
Και να περνούν οι μέρες και να ονειρεύεσαι και να σκέφτεσαι πόσο διαφορετική πιο ωραία, πιο δημιουργική θα ήταν η ζωή σου με ένα μωρό. Να το αγαπάς, να το φροντίζεις, να του μαθαίνεις πράγματα, να το παίρνεις βόλτες, εκδρομές.....να φτιάξεις τη δική σου οικογένεια επιτέλους. Ενώ τώρα απλά νιώθεις πως η ζωή σου είναι κενή. Και όλη αυτή η απογοήτευση κάθε φορά να επιφέρει τσακωμούς και εντάσεις με τον άνθρωπό σου και να νιώθεις ότι φθείρεται σιγά σιγά η σχέση σου μαζί του.
Και μέσα σ' όλα αυτά, να πρέπει να σηκωθείς πάλι όρθια και να ξαναπροσπαθήσεις.
Να είσαι θετική, να μην αγχώνεσαι , να ελπίζεις. Εύκολο να το λες όμως δύσκολο να τα καταφέρεις. Μέσα σου πάντα το σκέφτεσαι, φοβάσαι, αγχώνεσαι, τρέμεις για την αποτυχία.
Εύχομαι ολόψυχα, σε όλες μας όσες το περνάμε αυτό, να σταματήσει πια να συμβαίνει και να έρθει επιτέλους στη ζωή μας ένα μωράκι.
Καλή δύναμη.