Η αλήθεια είναι πως ποτέ δε θα σκεφτόμουν να γίνω μέλος σε ένα ακόμα φορουμ για να λέω για την επιθυμία μου να γίνω μαμά.
Δε ξέρω γιατί αλλά το έκανα εδω, αφού πρώτα διάβασα κάποια θέματα απο άλλες κοπέλες με την ιδια αγωνία με εμένα : εγώ πότε θα γίνω μάνα;
Παντρεύτηκα πριν λίγους μήνες, είμαι 33 ετών και δε ξέρω πότε να πώ πως αρχίσαμε να προσπαθούμε,...
Προφυλάξεις σταματήσαμε να παίρνουμε απο τη νύχτα του γάμου(πως λέμε πρώτη νύχτα γάμου, ε εμείς κάναμε χωρίς προφυλακτικό), για μωρό ο άντρας μου σκεφτοταν απο πολύ πρίν τον γάμο, εγώ λίγο μετά...Εντατικές "προσπάθειες" κάνουμε ουσιαστικά εδώ και ένα μήνα, άρα δε δικαιούμαι να γκρινιάζω.θεωρω πως απο τότε αρχίσαμε να προσπαθούμε...
Αυτό ωστόσο δε μου στερεί νομίζω το δικαίωμα να έχω κι εγώ τα άγχη μου.
Δε σας κρύβω το οτι " θέλω δια καός μωρακι" δε το εχω πει ουτε στον αντρα μου.. δεν του λέω δηλαδή "αχ ποτε θα κάνουμε νινάκι, θέλω πολύ" και τέτοια.Στις αρχές του έλεγα πως "οκ, αν προκύψει καλοδεχούμενο" και τώρα απλά συμμετέχω στις προσπάθειες, με την έννοια του οτι δε σηκώνομαι μετά για ντουζ, παραμένω ξαπλωμένη 20-30' κοκ.
Εχω 2 μήνες που έχω βελτιώσει τη διατροφή μου, πίνω νερό(δεν επινα καθολου), προσέχω γενικότερα. Το μόνο που δεν έχω καταφέρει είναι να σταματησω να το σκεφτομαι τόσο έντονα...Αλλά πείτε μου, πως το κάνετε αυτό;
Κατανοώ όλες τις κοπέλες που είναι πάνω κάτω στην ίδια θέση με μένα ,όπως πιστευω πως καταλαβαινουν και αυτες αυτα που γραφω τωρα.
Ευχομαι σε 1-2 μηνες να έχουμε όλες μας ευχάριστα!