Reina90

Καλησπέρα κι από 'μένα. Περιττό να πω ότι μέλος του φόρουμ και άλλαξα το ψευδώνυμο για να μπορέσω να γράψω άφοβα όλα αυτά που σκέφτομαι... Και είναι πολλά. Πρόσφατα μετακόμισα στην επαρχία. Παντρεύομαι σε λίγους μήνες αλλά τα πράγματα μάλλον σκούρα τα βλέπω. Προτού μετακομίσω εδώ, ήταν όλοι καλοί άνθρωποι. Ή μάλλον, υπερβολικά καλοί με 'μένα, που ακόμη δε με ξέρουν καλά. Για να μην τα πολυλογώ, έχουν αρχίσει να γίνονται πράγματα που ούτε φανταζόμουν ποτέ. Ας πούμε, η πεθερά μου μπαινοβγαίνει ανενόχλητη στο κτήμα του σπιτιού (όχι στο σπίτι μέσα...) όποτε θέλει και κάθε μα κάθε πρωί, ξυπνάω με μια γλυκιά φωνούλα να φωνάζει το σκύλο για να τον πάρει βόλτα... Θα μου πείτε, δεν είναι τίποτα αυτό... Δεν είναι. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Προσπαθούμε να κάνουμε μωρό εδώ και μήνες, το οποίο δεν έρχεται. Όσες γνωρίζετε από ορμόνες, θα καταλάβετε το λόγο που νευριάζω στο διπλάσιο... Μου έχει τάξει ότι πριν το γάμο θα μαζέψει τα ζώα στο κάτω μέρος του κτήματος... αλλά αυτό δε γίνεται. Ο γάμος πλησιάζει και μάλλον το γλέντι θα γίνει πάνω σε κόπρανα κατσικιών και γαλοπούλων... Ούτε κι αυτό είναι τίποτα... Ο αδερφός του άντρα μου μπαινοβγαίνει επίσης στο κτήμα οποτε του κάνει κέφι ή όποτε χρειάζεται κάτι από την αποθήκη (που είναι κι αυτή μέσα στο κτήμα!). Μια μέρα, μάλιστα, που έφευγα, τον ρώτησα: Θέλεις να σου αφήσω ανοιχτά να μπεις να κάνεις έναν καφέ; Η απάντηση: Όχι, έχω κλειδιά... Μπορεί ακόμα το σπίτι να μην είναι έτοιμο ακόμα, αλλά δεν παύουν πλέον να μένουν δύο άνθρωποι μέσα... Χώρια οι φορές που μπήκα στο σπίτι και βρήκα κόσμο μέσα... και μάλιστα άγνωστο σε ΄μένα κόσμο... Έχω πολλά παραδείγματα ακόμη να πω. Όχι παραδείγματα, μάλλον! ΓΕΓΟΝΟΤΑ! Πιθανό να ακούγομαι υπερβολική, αλλά έφυγα κι εγώ από το σπίτι μου, ήρθα χιλιόμετρα μακριά από τους δικούς μου, δε δικαιούμαι κι εγώ το χώρο μου; Δε ζητάω δανεικά. Λίγη ησυχία, λίγο σεβασμό... Να μιλήσω δε μπορώ γιατί θα γίνω κακιά... Προσπαθώ με τρόπο να δώσω του άντρα μου να καταλάβει, αλλά εκείνος το παίρνει πολύ ελαφρά. Δε χρειάστηκε ποτέ να έρθει στην ίδια θέση. Όλοι έχουνε λόγο για το σπίτι αυτό, εκτός απο μένα. Δε με ρώτησε ποτέ κανείς αν θέλω να ξυπνάω και να βλέπω όλους αυτούς, αν έχω όρεξη να περπατάω στο χωράφι μας και να πατώ κουτσουλιές και σκατά... Συγνώμη για τη λέξη... Δε με ρώτησε κανένας αν θέλω να χαλάσω τον ύπνο μου για δύο σκυλιά που γαβγίζουν όλη νύχτα στους σκαντζόχοιρους και στις αλεπούδες που περνάνε απ' έξω... Το κτήμα είναι μεν και των τριών αδερφών κι εγώ πάντα ρωτούσα και τους υπόλοιπους δύο ακόμα και για τα λουλούδια που φυτεύω.... Αλλά εφόσον έχει ο καθένας το σπίτι το δικό του, δε δικαιούμαι κι εγώ να μένω στο σπίτι του άντρα μου χωρίς κανέναν άλλο; Πόσο παράλογο είναι αυτό που λέω; Κάνω οικονομία σε όλα, ακόμα και στις μπομπονιέρες του γάμου που κάθομαι και τις φτιάχνω εγώ για 700 άτομα για να μη χαλάσουνε λεφτά τα πεθερικά μου και εκείνοι μου λένε να βάλουμε παρανυφάκια στο γάμο και να στολίσουμε την εκκλησία... δεν ήξερα εγώ αυτά τα λεφτά να τα κάνω κάτι άλλο; Τα νεύρα μου δεν είναι σε καθόλου καλή κατάσταση και ο άντρας μου δουλεύει τώρα... είναι μια ώρα δύσκολη γιατί για ακόμη μια φορά βλέπω την πεθερά μου έξω από το παράθυρο, όπως και άλλες τρεις φορές μέσα στη μέρα.. Ήθελα απεγνωσμένα κάπου να μιλήσω για να ξεσπάσω... Συγνώμη για το κατεβατό...