lilou

Χμμ..Εγκυος ακόμα δεν είμαι, απλά βλέπω σε πολύ κοντινά μου πρόσωπα υπερβολές και προς τις 2 κατευθύνσεις, δηλαδή από τη μια την απόλυτη τρομοκρατία απο συγγενεις για επικείμενη αποβολή σε οποιαδήποτε κίνηση και απο την άλλη κοπέλες που κάνουν τα πάντα κυριολεκτικά και χωρίς προβλήματα και πραγματικά αναρωτήθηκα που είναι τα όρια, που η αλήθεια και πού το ψέμα.. Μάλλον καταλήγω να συμφωνήσω με όλες σας πως ο καθένας κρίνει για τον εαυτό του ανάλογα με το πως νιώθει, παντως σας ευχαριστώ όλες για τις απαντήσεις

Χμμ..Εγκυος ακόμα δεν είμαι, απλά βλέπω σε πολύ κοντινά μου πρόσωπα υπερβολές και προς τις 2 κατευθύνσεις, δηλαδή από τη μια την απόλυτη τρομοκρατία απο συγγενεις για επικείμενη αποβολή σε οποιαδήποτε κίνηση και απο την άλλη κοπέλες που κάνουν τα πάντα κυριολεκτικά και χωρίς προβλήματα και πραγματικά αναρωτήθηκα που είναι τα όρια, που η αλήθεια και πού το ψέμα.. Μάλλον καταλήγω να συμφωνήσω με όλες σας πως ο καθένας κρίνει για τον εαυτό του ανάλογα με το πως νιώθει, παντως σας ευχαριστώ όλες για τις απαντήσεις

Χμμ..Εγκυος ακόμα δεν είμαι, απλά βλέπω σε πολύ κοντινά μου πρόσωπα υπερβολές και προς τις 2 κατευθύνσεις, δηλαδή από τη μια την απόλυτη τρομοκρατία απο συγγενεις για επικείμενη αποβολή σε οποιαδήποτε κίνηση και απο την άλλη κοπέλες που κάνουν τα πάντα κυριολεκτικά και χωρίς προβλήματα και πραγματικά αναρωτήθηκα που είναι τα όρια, που η αλήθεια και πού το ψέμα.. Μάλλον καταλήγω να συμφωνήσω με όλες σας πως ο καθένας κρίνει για τον εαυτό του ανάλογα με το πως νιώθει, παντως σας ευχαριστώ όλες για τις απαντήσεις

Για τις αισθητικούς που εφαρμόζουν κερί στις μασχάλες, ξέρω πως μπορεί να χάσουν και την άδεια τους..Απαγορεύεται το κερί εκεί, είναι περιοχή με αδένες και ευαίσθητο δέρμα και μπορεί πολύ εύκολα να πάθεις ζημια..Για την φωτολυση να είμαι ειλικρινής δεν γνωρίζω..μενω ακόμα στο παραδοσιακό ξυραφακι

Για τις αισθητικούς που εφαρμόζουν κερί στις μασχάλες, ξέρω πως μπορεί να χάσουν και την άδεια τους..Απαγορεύεται το κερί εκεί, είναι περιοχή με αδένες και ευαίσθητο δέρμα και μπορεί πολύ εύκολα να πάθεις ζημια..Για την φωτολυση να είμαι ειλικρινής δεν γνωρίζω..μενω ακόμα στο παραδοσιακό ξυραφακι

Για τις αισθητικούς που εφαρμόζουν κερί στις μασχάλες, ξέρω πως μπορεί να χάσουν και την άδεια τους..Απαγορεύεται το κερί εκεί, είναι περιοχή με αδένες και ευαίσθητο δέρμα και μπορεί πολύ εύκολα να πάθεις ζημια..Για την φωτολυση να είμαι ειλικρινής δεν γνωρίζω..μενω ακόμα στο παραδοσιακό ξυραφακι

Για τις αισθητικούς που εφαρμόζουν κερί στις μασχάλες, ξέρω πως μπορεί να χάσουν και την άδεια τους..Απαγορεύεται το κερί εκεί, είναι περιοχή με αδένες και ευαίσθητο δέρμα και μπορεί πολύ εύκολα να πάθεις ζημια..Για την φωτολυση να είμαι ειλικρινής δεν γνωρίζω..μενω ακόμα στο παραδοσιακό ξυραφακι

Spirgeo σε καταλαβαινω σε μεγάλο βαθμό, και μενα ο αντρας μου (αρραβωνιαστηκος δηλαδη) ριγμένος είναι προκειμένου να μην στερείται η αδερφή του..Σ εκεινη εδωσαν έτοιμο σπίτι με όλα τα έξοδα για τα επιπλα κλπ πληρωμένα και για κεινη πλήρωσαν τα πάντα σε αρραβώνα και γάμο. Εμείς ανοίξαμε το σπιτικό μας μόνοι, με τους μισθούς μας και φυσικά είμαστε σε νοίκι. Αρραβωνιαστήκαμε τον Γενάρη που μας πέρασε με δικά μας έξοδα και χωρίς να ζήτησουμε τίποτα απολύτως.Πρέπει να πώ πως τον πρώτο καιρό όλα φαίνονταν ρόδινα, με συμπαθούσαν τα πεθερικά και τα πηγαίναμε πολύ καλα. Μετά το πρώτο εξάμηνο όταν ο άντρας μου άρχισε να εκδηλώνεται στον πατέρα του ότι τα πράγματα είναι πιο σοβαρά μεταξύ μας άλλαξε το καθεστώς..Αρχισα λοίπόν ν ακούω σχόλια του τύπου "εσύ πάχυνες, θα γίνεις σαν βαρέλι με πόδια έτσι όπως πάς, γιατι δεν είσαι σαν την κόρη μου μοντελάκι??εμείς δεν είμαστε χοντροί στην οικογένεια μας.." και φυσικά όταν γινόταν λόγος για ν αγορασουμε δικό μας σπίτι (χωρίς βοήθεια εννοειται πάντα) η απάντηση ήταν "τι να τα κανετε τα σπίτια εσείς??καλα δεν είστε??" στον αρραβώνα δε, ο κύριος είχε φορέσει το πιο πενθημο ύφος που του βρισκόταν πρόχειρο και όταν όλοι ευχήθηκαν να ζήσουμε και γρήγορα οι γάμοι, εναντιώθηκε με μια φράση "ε, να μην βιαζόμαστε κιολας..δεν υπάρχει λόγος.." και το χειρότερο είναι που ξυνίζει και τα μούτρα γιατι στα 28 μου σπουδάζω και τι να τις κάνω εγω τις σπουδες.. Για την πεθερά μου δεν μπορώ να πω κουβέντα όμως, εκείνη είναι πάντα διακριτική, ευχάριστη και πάντα πρόθυμη να βοηθήσει όπως μπορεί. Όλα αυτά με έχουν πικράνει αλλα πάντα προσπαθώ να σκέφτομαι τον συντροφό μου γιατι ξέρω πως θα στεναχωρηθεί περισσότερο με το να τονίσω εγώ τα γνωστά δεδομένα. Ο ίδιος ξέρει πολύ καλα τι συμβαίνει και σίγουρα δεν είναι ότι καλύτερο για κείνον, συχνά μάλιστα τον πιάνω να βρίσκει χαζές δικαιολογίες για την κατάσταση, αλλα όπως είπα τα αφήνω να περνάνε..Φρόντίζω να τονωνω όπως μπορώ τις δικές του δυνατότητες και το πόσα πράγματα έχουμε καταφέρει ολομόναχοι και φυσικά το μυαλό μου το χω στο σπιτικό μας Πάντως όλοι άνθρωποι είμαστε, άλλοι καλύτεροι άλλοι χειρότεροι, όλοι όμως έχουμε αδυναμίες βίτσια και ιδιοτροπίες, υπομονή λοιπόν και όλα περνάνε με τον καιρό :silly: τουλάχιστον εγώ έτσι προσπαθώ να το αντιμετωπίζω γνωρίζοντας πως κάποιες φορές και η δική μου συμπεριφορα έστω και άθελα μου ίσως να εκνευρίσει ή να πληγώσει κάποιον. Εννοείται πως τώρα που προσπαθούμε να κάνουμε παιδάκι δεν το χουμε πει πουθενά.

Spirgeo σε καταλαβαινω σε μεγάλο βαθμό, και μενα ο αντρας μου (αρραβωνιαστηκος δηλαδη) ριγμένος είναι προκειμένου να μην στερείται η αδερφή του..Σ εκεινη εδωσαν έτοιμο σπίτι με όλα τα έξοδα για τα επιπλα κλπ πληρωμένα και για κεινη πλήρωσαν τα πάντα σε αρραβώνα και γάμο. Εμείς ανοίξαμε το σπιτικό μας μόνοι, με τους μισθούς μας και φυσικά είμαστε σε νοίκι. Αρραβωνιαστήκαμε τον Γενάρη που μας πέρασε με δικά μας έξοδα και χωρίς να ζήτησουμε τίποτα απολύτως.Πρέπει να πώ πως τον πρώτο καιρό όλα φαίνονταν ρόδινα, με συμπαθούσαν τα πεθερικά και τα πηγαίναμε πολύ καλα. Μετά το πρώτο εξάμηνο όταν ο άντρας μου άρχισε να εκδηλώνεται στον πατέρα του ότι τα πράγματα είναι πιο σοβαρά μεταξύ μας άλλαξε το καθεστώς..Αρχισα λοίπόν ν ακούω σχόλια του τύπου "εσύ πάχυνες, θα γίνεις σαν βαρέλι με πόδια έτσι όπως πάς, γιατι δεν είσαι σαν την κόρη μου μοντελάκι??εμείς δεν είμαστε χοντροί στην οικογένεια μας.." και φυσικά όταν γινόταν λόγος για ν αγορασουμε δικό μας σπίτι (χωρίς βοήθεια εννοειται πάντα) η απάντηση ήταν "τι να τα κανετε τα σπίτια εσείς??καλα δεν είστε??" στον αρραβώνα δε, ο κύριος είχε φορέσει το πιο πενθημο ύφος που του βρισκόταν πρόχειρο και όταν όλοι ευχήθηκαν να ζήσουμε και γρήγορα οι γάμοι, εναντιώθηκε με μια φράση "ε, να μην βιαζόμαστε κιολας..δεν υπάρχει λόγος.." και το χειρότερο είναι που ξυνίζει και τα μούτρα γιατι στα 28 μου σπουδάζω και τι να τις κάνω εγω τις σπουδες.. Για την πεθερά μου δεν μπορώ να πω κουβέντα όμως, εκείνη είναι πάντα διακριτική, ευχάριστη και πάντα πρόθυμη να βοηθήσει όπως μπορεί. Όλα αυτά με έχουν πικράνει αλλα πάντα προσπαθώ να σκέφτομαι τον συντροφό μου γιατι ξέρω πως θα στεναχωρηθεί περισσότερο με το να τονίσω εγώ τα γνωστά δεδομένα. Ο ίδιος ξέρει πολύ καλα τι συμβαίνει και σίγουρα δεν είναι ότι καλύτερο για κείνον, συχνά μάλιστα τον πιάνω να βρίσκει χαζές δικαιολογίες για την κατάσταση, αλλα όπως είπα τα αφήνω να περνάνε..Φρόντίζω να τονωνω όπως μπορώ τις δικές του δυνατότητες και το πόσα πράγματα έχουμε καταφέρει ολομόναχοι και φυσικά το μυαλό μου το χω στο σπιτικό μας Πάντως όλοι άνθρωποι είμαστε, άλλοι καλύτεροι άλλοι χειρότεροι, όλοι όμως έχουμε αδυναμίες βίτσια και ιδιοτροπίες, υπομονή λοιπόν και όλα περνάνε με τον καιρό :silly: τουλάχιστον εγώ έτσι προσπαθώ να το αντιμετωπίζω γνωρίζοντας πως κάποιες φορές και η δική μου συμπεριφορα έστω και άθελα μου ίσως να εκνευρίσει ή να πληγώσει κάποιον. Εννοείται πως τώρα που προσπαθούμε να κάνουμε παιδάκι δεν το χουμε πει πουθενά.

Spirgeo σε καταλαβαινω σε μεγάλο βαθμό, και μενα ο αντρας μου (αρραβωνιαστηκος δηλαδη) ριγμένος είναι προκειμένου να μην στερείται η αδερφή του..Σ εκεινη εδωσαν έτοιμο σπίτι με όλα τα έξοδα για τα επιπλα κλπ πληρωμένα και για κεινη πλήρωσαν τα πάντα σε αρραβώνα και γάμο. Εμείς ανοίξαμε το σπιτικό μας μόνοι, με τους μισθούς μας και φυσικά είμαστε σε νοίκι. Αρραβωνιαστήκαμε τον Γενάρη που μας πέρασε με δικά μας έξοδα και χωρίς να ζήτησουμε τίποτα απολύτως.Πρέπει να πώ πως τον πρώτο καιρό όλα φαίνονταν ρόδινα, με συμπαθούσαν τα πεθερικά και τα πηγαίναμε πολύ καλα. Μετά το πρώτο εξάμηνο όταν ο άντρας μου άρχισε να εκδηλώνεται στον πατέρα του ότι τα πράγματα είναι πιο σοβαρά μεταξύ μας άλλαξε το καθεστώς..Αρχισα λοίπόν ν ακούω σχόλια του τύπου "εσύ πάχυνες, θα γίνεις σαν βαρέλι με πόδια έτσι όπως πάς, γιατι δεν είσαι σαν την κόρη μου μοντελάκι??εμείς δεν είμαστε χοντροί στην οικογένεια μας.." και φυσικά όταν γινόταν λόγος για ν αγορασουμε δικό μας σπίτι (χωρίς βοήθεια εννοειται πάντα) η απάντηση ήταν "τι να τα κανετε τα σπίτια εσείς??καλα δεν είστε??" στον αρραβώνα δε, ο κύριος είχε φορέσει το πιο πενθημο ύφος που του βρισκόταν πρόχειρο και όταν όλοι ευχήθηκαν να ζήσουμε και γρήγορα οι γάμοι, εναντιώθηκε με μια φράση "ε, να μην βιαζόμαστε κιολας..δεν υπάρχει λόγος.." και το χειρότερο είναι που ξυνίζει και τα μούτρα γιατι στα 28 μου σπουδάζω και τι να τις κάνω εγω τις σπουδες.. Για την πεθερά μου δεν μπορώ να πω κουβέντα όμως, εκείνη είναι πάντα διακριτική, ευχάριστη και πάντα πρόθυμη να βοηθήσει όπως μπορεί. Όλα αυτά με έχουν πικράνει αλλα πάντα προσπαθώ να σκέφτομαι τον συντροφό μου γιατι ξέρω πως θα στεναχωρηθεί περισσότερο με το να τονίσω εγώ τα γνωστά δεδομένα. Ο ίδιος ξέρει πολύ καλα τι συμβαίνει και σίγουρα δεν είναι ότι καλύτερο για κείνον, συχνά μάλιστα τον πιάνω να βρίσκει χαζές δικαιολογίες για την κατάσταση, αλλα όπως είπα τα αφήνω να περνάνε..Φρόντίζω να τονωνω όπως μπορώ τις δικές του δυνατότητες και το πόσα πράγματα έχουμε καταφέρει ολομόναχοι και φυσικά το μυαλό μου το χω στο σπιτικό μας Πάντως όλοι άνθρωποι είμαστε, άλλοι καλύτεροι άλλοι χειρότεροι, όλοι όμως έχουμε αδυναμίες βίτσια και ιδιοτροπίες, υπομονή λοιπόν και όλα περνάνε με τον καιρό :silly: τουλάχιστον εγώ έτσι προσπαθώ να το αντιμετωπίζω γνωρίζοντας πως κάποιες φορές και η δική μου συμπεριφορα έστω και άθελα μου ίσως να εκνευρίσει ή να πληγώσει κάποιον. Εννοείται πως τώρα που προσπαθούμε να κάνουμε παιδάκι δεν το χουμε πει πουθενά.

Spirgeo σε καταλαβαινω σε μεγάλο βαθμό, και μενα ο αντρας μου (αρραβωνιαστηκος δηλαδη) ριγμένος είναι προκειμένου να μην στερείται η αδερφή του..Σ εκεινη εδωσαν έτοιμο σπίτι με όλα τα έξοδα για τα επιπλα κλπ πληρωμένα και για κεινη πλήρωσαν τα πάντα σε αρραβώνα και γάμο. Εμείς ανοίξαμε το σπιτικό μας μόνοι, με τους μισθούς μας και φυσικά είμαστε σε νοίκι. Αρραβωνιαστήκαμε τον Γενάρη που μας πέρασε με δικά μας έξοδα και χωρίς να ζήτησουμε τίποτα απολύτως.Πρέπει να πώ πως τον πρώτο καιρό όλα φαίνονταν ρόδινα, με συμπαθούσαν τα πεθερικά και τα πηγαίναμε πολύ καλα. Μετά το πρώτο εξάμηνο όταν ο άντρας μου άρχισε να εκδηλώνεται στον πατέρα του ότι τα πράγματα είναι πιο σοβαρά μεταξύ μας άλλαξε το καθεστώς..Αρχισα λοίπόν ν ακούω σχόλια του τύπου "εσύ πάχυνες, θα γίνεις σαν βαρέλι με πόδια έτσι όπως πάς, γιατι δεν είσαι σαν την κόρη μου μοντελάκι??εμείς δεν είμαστε χοντροί στην οικογένεια μας.." και φυσικά όταν γινόταν λόγος για ν αγορασουμε δικό μας σπίτι (χωρίς βοήθεια εννοειται πάντα) η απάντηση ήταν "τι να τα κανετε τα σπίτια εσείς??καλα δεν είστε??" στον αρραβώνα δε, ο κύριος είχε φορέσει το πιο πενθημο ύφος που του βρισκόταν πρόχειρο και όταν όλοι ευχήθηκαν να ζήσουμε και γρήγορα οι γάμοι, εναντιώθηκε με μια φράση "ε, να μην βιαζόμαστε κιολας..δεν υπάρχει λόγος.." και το χειρότερο είναι που ξυνίζει και τα μούτρα γιατι στα 28 μου σπουδάζω και τι να τις κάνω εγω τις σπουδες.. Για την πεθερά μου δεν μπορώ να πω κουβέντα όμως, εκείνη είναι πάντα διακριτική, ευχάριστη και πάντα πρόθυμη να βοηθήσει όπως μπορεί. Όλα αυτά με έχουν πικράνει αλλα πάντα προσπαθώ να σκέφτομαι τον συντροφό μου γιατι ξέρω πως θα στεναχωρηθεί περισσότερο με το να τονίσω εγώ τα γνωστά δεδομένα. Ο ίδιος ξέρει πολύ καλα τι συμβαίνει και σίγουρα δεν είναι ότι καλύτερο για κείνον, συχνά μάλιστα τον πιάνω να βρίσκει χαζές δικαιολογίες για την κατάσταση, αλλα όπως είπα τα αφήνω να περνάνε..Φρόντίζω να τονωνω όπως μπορώ τις δικές του δυνατότητες και το πόσα πράγματα έχουμε καταφέρει ολομόναχοι και φυσικά το μυαλό μου το χω στο σπιτικό μας Πάντως όλοι άνθρωποι είμαστε, άλλοι καλύτεροι άλλοι χειρότεροι, όλοι όμως έχουμε αδυναμίες βίτσια και ιδιοτροπίες, υπομονή λοιπόν και όλα περνάνε με τον καιρό :silly: τουλάχιστον εγώ έτσι προσπαθώ να το αντιμετωπίζω γνωρίζοντας πως κάποιες φορές και η δική μου συμπεριφορα έστω και άθελα μου ίσως να εκνευρίσει ή να πληγώσει κάποιον. Εννοείται πως τώρα που προσπαθούμε να κάνουμε παιδάκι δεν το χουμε πει πουθενά.

Βρε κοριτσια εχω μερικες απορίες, ισως να ναι και χαζες αλλα τελευταία σχεδον ολες οι γνωστές μου εγκυμονουν (λετε να ερχεται η σειρα μου?? )και έχω δει να αντιμετωπίζουν το πρώτο τριμηνο που θεωρείται και το πιο επικυνδυνο η καθεμια και με άλλο τρόπο. Οι απορίες μου για να μην σας κουραζω ειναι οι εξής: 1. Ολοι λενε να μην σηκωνουμε βάρη, δηλαδη εως ποσα κιλα επιτρέπεται να σηκωνει κανεις??? 2. Να μην σκιβουμε, δηλαδη αν μας πέσει κατι κατω και ειμαστε μονες πρεπει να περιμενουμε καποιον αλλον να το παρει??? 3. Να μην μενουμε πολλη ωρα ορθιες, δηλαδη μεχρι ποση ωρα επιτρεπεται??? 4. Το πολυ καθισιο επίσης αντενδεικνυται.. 5. Δεν πρεπει να τεντωνεσαι, με τα ψηλα ντουλαπια τι κανουμε??? 6. Δεν πρεπει να τρανταζεσαι, ουτε καν το παπλωμα δεν τιναζουμε??? Χμμμ..δηλαδη αν εισαι μακρυα απο συγγενεις και φιλους τις δουλειες του σπιτιου ποιος τις αναλαμβανει με τα παραπανω δεδομενα?Οι εγκυμονούσες τελικα τι επιτρεπεται και τι όχι να κανουν? Πιστευω πως σε ολα τα παραπανω πρεπει να υπαρχει καποια ισοροπια, εχω δει και τα 2 ακρα ομως. Εσεις που ήδη εχετε περασει μια εγκυμοσυνη ή τωρα την περνατε, ποια ειναι η αληθεια σε όλα τουτα?? Οι γιαγιαδες και οι μαμαδες μας πως τα καταφεραν ενω ειχαν να αντιμετωπίσουν πολυ σκληρες δουλειες, σπιτι και μια καθαρα ανδροκρατουμενη κοινωνία που δεν επετρεπε και πολυ βοηθεια απο τον συζυγο?

Καλημέρα σε όλες! Βρήκα τυχαία το site πριν λίγο καιρό που αποφασίσαμε με τον αρραβωνιαστικό μου πως ήρθε η μεγάλη ώρα να γίνουμε γονείς!! Ήδη με έχετε βοηθήσει απίστευτα με τις ιδέες και τα θέματα που συζητάτε, οπότε ήταν αδύνατο να αντισταθώ και να μην έρθω και γω στην παρέα σας! Ευχομαι μια καλή εγκυμοσύνη με υγείεστατα μωράκια σε όσες τα έχουν ήδη καταφέρει και σε μας που προσπαθούμε σύντομα ευχάριστα :laugh: