marga

αχ βρε Ανθή..σαν να διαβαζω τις σκεψεις μου...τα ιδια περναω και εγω καθε μηνα..εχεις δικιο, δεν υπαρχει κουμπι να το γυριζεις αλλα στην τελικη, δεν γινεται να ζησουμε τη ζωη μας έτσι...δεν γινεται καθε φορα που εχουμε περιοδο να κλαιμε και να οδοιρομαστε, να ειμαστε χαλια και να κανουμε χαλια και τους γυρω μας...απλα πες δεν εχουμε το δικαιωμα να το κανουμε αυτο και στον εαυτο μας και στους ανθρωπους που εχουμε επιλεξει να ειναι παρον στην ζωη μας...φυσικα και το αγχος που παραγει ολη αυτη η διαδικασια ειναι ψυχοθφορο και αν ακομα γινει συλληψη, κριμα δεν θα ναι να μην προχωρησει απο το τοσο άγχος?...συμβαινει και αυτο καποιες φορες... εγω παντως ξερω οτι οι περισσοτερες κοπελες που εμειναν εγκυες, εγινε η οταν ειχαν πια προδιαγραψει οτι δεν θα κανουν παιδια η οταν δεν το περιμεναν καθολου ( αρα καμια απο τις δυο κατηγοριες δεν το σκεφτοταν ουτε ηταν με τα θερμομετρα, τα τεστ και τις γονιμες μερες αγκαλια)...οποτε, σκεψου το κ ετσι...και στο κατω κατω στο 2008 ειμαστε, παιδιά θα γινουν οπως λεει και ο δρ.Ζησσοπουλος (πολυ καλος γιατρος και ανθρωπος στο gyn.gr) με οποιονδηποτε τροπο...φυσικα και θα γινεις μανουλα και εσυ και ολες μας εδω μεσα...απλα ειναι θεμα τυχης, αλλοι ειναι λιγοτερο και αλλοι περισσοτερο τυχεροι..μην αγχωνεσαι τοσο για την συλληψη γιαττι αν εχεις τετοιο αγχος τωρα, στην εγκυμοσυνη δηλαδη τι θα κανεις? ( το λεω και στο εαυτο μου αυτο) η μηπως νομιζεις οτι αυτοι οι 9 μηνες θα περασουν ετσι χωρις αγχος? το πιο σωσδτο πραγμα τελικα το ειχε πει η κουμπαρα μου μητερα δυο παιδιων, το δευτερο δε της ηρθε τελειως απρογραμματιστα, οταν μ ειχαν πιασει και εμενα οι μαυρες μου και ξεσπασα σε λυγμους μια μερα που μου ηρθε περιοδος : απο τη στιγμη που αποφασιζεις να κανεις παιδι, εχεις παντα παντα αγχος, απλά αυτό αλλάζει μορφές και εντάσεις..εσυ πρεπει να το ελεγχεις οσο μπορεις και φυσικά αργοτερα να προφυλαξεις και το παιδι σου απ αυτο.. τελειωνοντας, να σου πω τι κανω εγω εκεινες τις μερες της κολασεως της αναμονης που πιανει (τους τελευταιους δυο μηνες το κανω και μπορω να πω οτι η θεα της περιοδου δεν μου ηρθε τοσο στραβα..): κανω γιογκα με το wii fit, σε χαλαρωνει στ αληθεια και συντελει στην εσωτερικη ηρεμια..και δευτερον, ασχολουμαι με πραγματα που μου αρεσουν...εκει ξεχνιεμαι, νιωθω καλα, δημιουργω και στο τελος θαυμαζω και τα εργα μου...:silly: δοκιμασε το, τουλαχιστον δεν χανεις τιποτα... οσο για τις γονιμες μερες, δεν ειναι κακη ιδεα να τις προσδιορισεις (γινεται ευκολα ειτε με τεστ ωορρηξιας, προσωπικα επερνα το clear blue ειτε με εναν υπερηχο στο γιατρο σου...πανω κατω την ιδια τιμη εχουν), ετσι για να σου φυγει η απορια και να μην αγχωνεσαι τοσο αυτα...συγγνωμη αν κουρασα με την πολυλογια μου, εχω...οιστρο αυτες τις μερεςςς φιλιααα

αχ βρε Ανθή..σαν να διαβαζω τις σκεψεις μου...τα ιδια περναω και εγω καθε μηνα..εχεις δικιο, δεν υπαρχει κουμπι να το γυριζεις αλλα στην τελικη, δεν γινεται να ζησουμε τη ζωη μας έτσι...δεν γινεται καθε φορα που εχουμε περιοδο να κλαιμε και να οδοιρομαστε, να ειμαστε χαλια και να κανουμε χαλια και τους γυρω μας...απλα πες δεν εχουμε το δικαιωμα να το κανουμε αυτο και στον εαυτο μας και στους ανθρωπους που εχουμε επιλεξει να ειναι παρον στην ζωη μας...φυσικα και το αγχος που παραγει ολη αυτη η διαδικασια ειναι ψυχοθφορο και αν ακομα γινει συλληψη, κριμα δεν θα ναι να μην προχωρησει απο το τοσο άγχος?...συμβαινει και αυτο καποιες φορες... εγω παντως ξερω οτι οι περισσοτερες κοπελες που εμειναν εγκυες, εγινε η οταν ειχαν πια προδιαγραψει οτι δεν θα κανουν παιδια η οταν δεν το περιμεναν καθολου ( αρα καμια απο τις δυο κατηγοριες δεν το σκεφτοταν ουτε ηταν με τα θερμομετρα, τα τεστ και τις γονιμες μερες αγκαλια)...οποτε, σκεψου το κ ετσι...και στο κατω κατω στο 2008 ειμαστε, παιδιά θα γινουν οπως λεει και ο δρ.Ζησσοπουλος (πολυ καλος γιατρος και ανθρωπος στο gyn.gr) με οποιονδηποτε τροπο...φυσικα και θα γινεις μανουλα και εσυ και ολες μας εδω μεσα...απλα ειναι θεμα τυχης, αλλοι ειναι λιγοτερο και αλλοι περισσοτερο τυχεροι..μην αγχωνεσαι τοσο για την συλληψη γιαττι αν εχεις τετοιο αγχος τωρα, στην εγκυμοσυνη δηλαδη τι θα κανεις? ( το λεω και στο εαυτο μου αυτο) η μηπως νομιζεις οτι αυτοι οι 9 μηνες θα περασουν ετσι χωρις αγχος? το πιο σωσδτο πραγμα τελικα το ειχε πει η κουμπαρα μου μητερα δυο παιδιων, το δευτερο δε της ηρθε τελειως απρογραμματιστα, οταν μ ειχαν πιασει και εμενα οι μαυρες μου και ξεσπασα σε λυγμους μια μερα που μου ηρθε περιοδος : απο τη στιγμη που αποφασιζεις να κανεις παιδι, εχεις παντα παντα αγχος, απλά αυτό αλλάζει μορφές και εντάσεις..εσυ πρεπει να το ελεγχεις οσο μπορεις και φυσικά αργοτερα να προφυλαξεις και το παιδι σου απ αυτο.. τελειωνοντας, να σου πω τι κανω εγω εκεινες τις μερες της κολασεως της αναμονης που πιανει (τους τελευταιους δυο μηνες το κανω και μπορω να πω οτι η θεα της περιοδου δεν μου ηρθε τοσο στραβα..): κανω γιογκα με το wii fit, σε χαλαρωνει στ αληθεια και συντελει στην εσωτερικη ηρεμια..και δευτερον, ασχολουμαι με πραγματα που μου αρεσουν...εκει ξεχνιεμαι, νιωθω καλα, δημιουργω και στο τελος θαυμαζω και τα εργα μου...:silly: δοκιμασε το, τουλαχιστον δεν χανεις τιποτα... οσο για τις γονιμες μερες, δεν ειναι κακη ιδεα να τις προσδιορισεις (γινεται ευκολα ειτε με τεστ ωορρηξιας, προσωπικα επερνα το clear blue ειτε με εναν υπερηχο στο γιατρο σου...πανω κατω την ιδια τιμη εχουν), ετσι για να σου φυγει η απορια και να μην αγχωνεσαι τοσο αυτα...συγγνωμη αν κουρασα με την πολυλογια μου, εχω...οιστρο αυτες τις μερεςςς φιλιααα

αχ βρε Ανθή..σαν να διαβαζω τις σκεψεις μου...τα ιδια περναω και εγω καθε μηνα..εχεις δικιο, δεν υπαρχει κουμπι να το γυριζεις αλλα στην τελικη, δεν γινεται να ζησουμε τη ζωη μας έτσι...δεν γινεται καθε φορα που εχουμε περιοδο να κλαιμε και να οδοιρομαστε, να ειμαστε χαλια και να κανουμε χαλια και τους γυρω μας...απλα πες δεν εχουμε το δικαιωμα να το κανουμε αυτο και στον εαυτο μας και στους ανθρωπους που εχουμε επιλεξει να ειναι παρον στην ζωη μας...φυσικα και το αγχος που παραγει ολη αυτη η διαδικασια ειναι ψυχοθφορο και αν ακομα γινει συλληψη, κριμα δεν θα ναι να μην προχωρησει απο το τοσο άγχος?...συμβαινει και αυτο καποιες φορες... εγω παντως ξερω οτι οι περισσοτερες κοπελες που εμειναν εγκυες, εγινε η οταν ειχαν πια προδιαγραψει οτι δεν θα κανουν παιδια η οταν δεν το περιμεναν καθολου ( αρα καμια απο τις δυο κατηγοριες δεν το σκεφτοταν ουτε ηταν με τα θερμομετρα, τα τεστ και τις γονιμες μερες αγκαλια)...οποτε, σκεψου το κ ετσι...και στο κατω κατω στο 2008 ειμαστε, παιδιά θα γινουν οπως λεει και ο δρ.Ζησσοπουλος (πολυ καλος γιατρος και ανθρωπος στο gyn.gr) με οποιονδηποτε τροπο...φυσικα και θα γινεις μανουλα και εσυ και ολες μας εδω μεσα...απλα ειναι θεμα τυχης, αλλοι ειναι λιγοτερο και αλλοι περισσοτερο τυχεροι..μην αγχωνεσαι τοσο για την συλληψη γιαττι αν εχεις τετοιο αγχος τωρα, στην εγκυμοσυνη δηλαδη τι θα κανεις? ( το λεω και στο εαυτο μου αυτο) η μηπως νομιζεις οτι αυτοι οι 9 μηνες θα περασουν ετσι χωρις αγχος? το πιο σωσδτο πραγμα τελικα το ειχε πει η κουμπαρα μου μητερα δυο παιδιων, το δευτερο δε της ηρθε τελειως απρογραμματιστα, οταν μ ειχαν πιασει και εμενα οι μαυρες μου και ξεσπασα σε λυγμους μια μερα που μου ηρθε περιοδος : απο τη στιγμη που αποφασιζεις να κανεις παιδι, εχεις παντα παντα αγχος, απλά αυτό αλλάζει μορφές και εντάσεις..εσυ πρεπει να το ελεγχεις οσο μπορεις και φυσικά αργοτερα να προφυλαξεις και το παιδι σου απ αυτο.. τελειωνοντας, να σου πω τι κανω εγω εκεινες τις μερες της κολασεως της αναμονης που πιανει (τους τελευταιους δυο μηνες το κανω και μπορω να πω οτι η θεα της περιοδου δεν μου ηρθε τοσο στραβα..): κανω γιογκα με το wii fit, σε χαλαρωνει στ αληθεια και συντελει στην εσωτερικη ηρεμια..και δευτερον, ασχολουμαι με πραγματα που μου αρεσουν...εκει ξεχνιεμαι, νιωθω καλα, δημιουργω και στο τελος θαυμαζω και τα εργα μου...:silly: δοκιμασε το, τουλαχιστον δεν χανεις τιποτα... οσο για τις γονιμες μερες, δεν ειναι κακη ιδεα να τις προσδιορισεις (γινεται ευκολα ειτε με τεστ ωορρηξιας, προσωπικα επερνα το clear blue ειτε με εναν υπερηχο στο γιατρο σου...πανω κατω την ιδια τιμη εχουν), ετσι για να σου φυγει η απορια και να μην αγχωνεσαι τοσο αυτα...συγγνωμη αν κουρασα με την πολυλογια μου, εχω...οιστρο αυτες τις μερεςςς φιλιααα

Μαράκι μου καλημέρα Καταρχήν βγάλε τις αρνητικές σκέψεις απο το μυαλό σου και μην ανησυχείς ! Ξέρει ο γιατρός τι κάνει! και σε μένα πέρυσι κατά τη διαρκεια του παπ και του υπέρηχου, ο γιατρός ειχε δει κάτι σαν σκιά που δεν ήταν σίγουρος τι ήτανε, μου είπε και εμένα οτι μπορεί να έιναι πολύποδας και ίσως χρειαστεί να τον αφαιρέσουμε, με μια απλή διαδικασία νομίζω και σε επίπεδο ιατρείου..επειδή όμως κατα τ άλλα ήμουν μια χαρά μου έιπε να ξαναπάω να με δει μετά το τέλος της περιόδου ( τότε ήμουν και εγώ την 12η μέρα, δηλαδή στην μέση ακριβώς του κύκλου μου). Στις 10 μέρες που μεσολάβησαν είχα βάλει χιλια δυο με το μυαλό μου και τα περισσότερα φυσικά δεν ήταν ευχάριστα..τελικά όταν ξαναπήγα δεν ειχα απολύτως τιποτε!! ουτε σκιά ούτε πολύποδα, ουδέν εύρημα!!οποτε μην αγχωνεσαι αδικα, μια χαρά εισαι! υ.γ απ οτι ξέρω αν ο πολυποδας ειναι οντως σοβαρός και πρέπει να αφαιρεθεί δίνει και κάποια...συμπτώματα ας πούμε. πχ πριν αρκετά χρονια που μαλλον ειχα μια ορμονική διαταραχη και εβλεπα και αιμα αρκετες ημερες στα μεσα του κυκλου, ο γιατρος όταν του το πα,το μυαλό του πήγε πρώτα σε πολύποδα που και τότε τελικά δεν υπήρχε.. φιλιά Μαργα

Μαράκι μου καλημέρα Καταρχήν βγάλε τις αρνητικές σκέψεις απο το μυαλό σου και μην ανησυχείς ! Ξέρει ο γιατρός τι κάνει! και σε μένα πέρυσι κατά τη διαρκεια του παπ και του υπέρηχου, ο γιατρός ειχε δει κάτι σαν σκιά που δεν ήταν σίγουρος τι ήτανε, μου είπε και εμένα οτι μπορεί να έιναι πολύποδας και ίσως χρειαστεί να τον αφαιρέσουμε, με μια απλή διαδικασία νομίζω και σε επίπεδο ιατρείου..επειδή όμως κατα τ άλλα ήμουν μια χαρά μου έιπε να ξαναπάω να με δει μετά το τέλος της περιόδου ( τότε ήμουν και εγώ την 12η μέρα, δηλαδή στην μέση ακριβώς του κύκλου μου). Στις 10 μέρες που μεσολάβησαν είχα βάλει χιλια δυο με το μυαλό μου και τα περισσότερα φυσικά δεν ήταν ευχάριστα..τελικά όταν ξαναπήγα δεν ειχα απολύτως τιποτε!! ουτε σκιά ούτε πολύποδα, ουδέν εύρημα!!οποτε μην αγχωνεσαι αδικα, μια χαρά εισαι! υ.γ απ οτι ξέρω αν ο πολυποδας ειναι οντως σοβαρός και πρέπει να αφαιρεθεί δίνει και κάποια...συμπτώματα ας πούμε. πχ πριν αρκετά χρονια που μαλλον ειχα μια ορμονική διαταραχη και εβλεπα και αιμα αρκετες ημερες στα μεσα του κυκλου, ο γιατρος όταν του το πα,το μυαλό του πήγε πρώτα σε πολύποδα που και τότε τελικά δεν υπήρχε.. φιλιά Μαργα

Μαράκι μου καλημέρα Καταρχήν βγάλε τις αρνητικές σκέψεις απο το μυαλό σου και μην ανησυχείς ! Ξέρει ο γιατρός τι κάνει! και σε μένα πέρυσι κατά τη διαρκεια του παπ και του υπέρηχου, ο γιατρός ειχε δει κάτι σαν σκιά που δεν ήταν σίγουρος τι ήτανε, μου είπε και εμένα οτι μπορεί να έιναι πολύποδας και ίσως χρειαστεί να τον αφαιρέσουμε, με μια απλή διαδικασία νομίζω και σε επίπεδο ιατρείου..επειδή όμως κατα τ άλλα ήμουν μια χαρά μου έιπε να ξαναπάω να με δει μετά το τέλος της περιόδου ( τότε ήμουν και εγώ την 12η μέρα, δηλαδή στην μέση ακριβώς του κύκλου μου). Στις 10 μέρες που μεσολάβησαν είχα βάλει χιλια δυο με το μυαλό μου και τα περισσότερα φυσικά δεν ήταν ευχάριστα..τελικά όταν ξαναπήγα δεν ειχα απολύτως τιποτε!! ουτε σκιά ούτε πολύποδα, ουδέν εύρημα!!οποτε μην αγχωνεσαι αδικα, μια χαρά εισαι! υ.γ απ οτι ξέρω αν ο πολυποδας ειναι οντως σοβαρός και πρέπει να αφαιρεθεί δίνει και κάποια...συμπτώματα ας πούμε. πχ πριν αρκετά χρονια που μαλλον ειχα μια ορμονική διαταραχη και εβλεπα και αιμα αρκετες ημερες στα μεσα του κυκλου, ο γιατρος όταν του το πα,το μυαλό του πήγε πρώτα σε πολύποδα που και τότε τελικά δεν υπήρχε.. φιλιά Μαργα

Μαράκι μου καλημέρα Καταρχήν βγάλε τις αρνητικές σκέψεις απο το μυαλό σου και μην ανησυχείς ! Ξέρει ο γιατρός τι κάνει! και σε μένα πέρυσι κατά τη διαρκεια του παπ και του υπέρηχου, ο γιατρός ειχε δει κάτι σαν σκιά που δεν ήταν σίγουρος τι ήτανε, μου είπε και εμένα οτι μπορεί να έιναι πολύποδας και ίσως χρειαστεί να τον αφαιρέσουμε, με μια απλή διαδικασία νομίζω και σε επίπεδο ιατρείου..επειδή όμως κατα τ άλλα ήμουν μια χαρά μου έιπε να ξαναπάω να με δει μετά το τέλος της περιόδου ( τότε ήμουν και εγώ την 12η μέρα, δηλαδή στην μέση ακριβώς του κύκλου μου). Στις 10 μέρες που μεσολάβησαν είχα βάλει χιλια δυο με το μυαλό μου και τα περισσότερα φυσικά δεν ήταν ευχάριστα..τελικά όταν ξαναπήγα δεν ειχα απολύτως τιποτε!! ουτε σκιά ούτε πολύποδα, ουδέν εύρημα!!οποτε μην αγχωνεσαι αδικα, μια χαρά εισαι! υ.γ απ οτι ξέρω αν ο πολυποδας ειναι οντως σοβαρός και πρέπει να αφαιρεθεί δίνει και κάποια...συμπτώματα ας πούμε. πχ πριν αρκετά χρονια που μαλλον ειχα μια ορμονική διαταραχη και εβλεπα και αιμα αρκετες ημερες στα μεσα του κυκλου, ο γιατρος όταν του το πα,το μυαλό του πήγε πρώτα σε πολύποδα που και τότε τελικά δεν υπήρχε.. φιλιά Μαργα

ουφ...ουφ...ουφ...επιτελους, ολα καλα...μπορεί να μην σε ξέρω ουτε να σε εχω δει ποτε στη ζωη μου αλλα πιστεψε, ολες εδω μεσα νομιζω ενιωθαν την αγωνια, το κουραγιο και τον αγωνα σου...ευτυχως μαθαινω οτι πηγαν ολα καλα και οσο και αν δεν τον πιστευεις, μου φυγε ενα βαρος απιστευτο ( καμια φορα σκεφτομαι αν ηταν δικο μου παιδι, τι θα εκανα...θα πηδαγα απο κανα μπαλκονι..??) δεν ειμαι καθολου ψυχραιμη σ αυτα κοριτσια... Λοιπον, χαμογελα πια! ολα θα πανε τελεια απο δω και περααα φιλια πολλα Μαργαριτα

ουφ...ουφ...ουφ...επιτελους, ολα καλα...μπορεί να μην σε ξέρω ουτε να σε εχω δει ποτε στη ζωη μου αλλα πιστεψε, ολες εδω μεσα νομιζω ενιωθαν την αγωνια, το κουραγιο και τον αγωνα σου...ευτυχως μαθαινω οτι πηγαν ολα καλα και οσο και αν δεν τον πιστευεις, μου φυγε ενα βαρος απιστευτο ( καμια φορα σκεφτομαι αν ηταν δικο μου παιδι, τι θα εκανα...θα πηδαγα απο κανα μπαλκονι..??) δεν ειμαι καθολου ψυχραιμη σ αυτα κοριτσια... Λοιπον, χαμογελα πια! ολα θα πανε τελεια απο δω και περααα φιλια πολλα Μαργαριτα

ουφ...ουφ...ουφ...επιτελους, ολα καλα...μπορεί να μην σε ξέρω ουτε να σε εχω δει ποτε στη ζωη μου αλλα πιστεψε, ολες εδω μεσα νομιζω ενιωθαν την αγωνια, το κουραγιο και τον αγωνα σου...ευτυχως μαθαινω οτι πηγαν ολα καλα και οσο και αν δεν τον πιστευεις, μου φυγε ενα βαρος απιστευτο ( καμια φορα σκεφτομαι αν ηταν δικο μου παιδι, τι θα εκανα...θα πηδαγα απο κανα μπαλκονι..??) δεν ειμαι καθολου ψυχραιμη σ αυτα κοριτσια... Λοιπον, χαμογελα πια! ολα θα πανε τελεια απο δω και περααα φιλια πολλα Μαργαριτα

ουφ...ουφ...ουφ...επιτελους, ολα καλα...μπορεί να μην σε ξέρω ουτε να σε εχω δει ποτε στη ζωη μου αλλα πιστεψε, ολες εδω μεσα νομιζω ενιωθαν την αγωνια, το κουραγιο και τον αγωνα σου...ευτυχως μαθαινω οτι πηγαν ολα καλα και οσο και αν δεν τον πιστευεις, μου φυγε ενα βαρος απιστευτο ( καμια φορα σκεφτομαι αν ηταν δικο μου παιδι, τι θα εκανα...θα πηδαγα απο κανα μπαλκονι..??) δεν ειμαι καθολου ψυχραιμη σ αυτα κοριτσια... Λοιπον, χαμογελα πια! ολα θα πανε τελεια απο δω και περααα φιλια πολλα Μαργαριτα

τι να πω τώρα και γω...μας βάζεις δύσκολα βρε κοριτσάκι...καταρχάς θα ξεκινήσω ευχόμενη να μην γίνει τίποτα απο αυτά που συζητάμε τώρα και σε λίγους μήνες να κρατάς στην αγκαλιά σου ένα υγιέστατο μωράκι...να χεις πίστη και θετική ψυχολογία, όσο δύσκολο και αν είναι αυτό ( τώρα θα μου πεις, μιλάει και το τέρας...αισιοδοξίας, τέλος πάντων..) Στο δια τάυτα τώρα : δεν μπορώ να εκφέρω πραγματική άποψη γιατί και μανούλα δεν είμαι ακόμα και δεν είμαι στη θέση σου...οπότε δεν ξέρω ειλικρινά πώς θα αντιδρούσα...θα εκφράσω όμως κάποια γεγονότα-σκέψεις και απο κει και μετά..ελπίζω να μην χρειαστεί να τα σκεφτείς... γεγονοτα : πριν 30 περιπου χρόνια μια φίλη μας, σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να κάνει αγοράκι (είχε πρόσφατα πεθάνει ο μπαμπάς της και μάλλον το είδε ως,..αναβίωση...δεν ξέρω, υποθέτω) μένει έγκυος στα 39 φεύγα, κάνει το αγοράκι αλλά γεννιέται με σύνδρομο down..το κρατάει φυσικά αλλά, δεν ξέρω με τι μπορεί να ισοβαθμιστεί όλος ο αγώνας (ψυχολογικός κατα βάση) αλλά και χρηματικός που έδινε και δίνει όλα αυτά τα χρόνια...κάποια στιγμή, εξομολογείται η μαμα αυτή στην δικιά μου μαμά : άραγε αν καταλάβαινε ο Δ...και μπορούσε να επιλέξει,μήπως θα με μισούσε που αποφάσισα να τον κρατήσω...πια δεν σκέφτομαι την δικιά μου ζωή, αλλά την δικιά του, που κακά τα ψέμματα, πάντα θα εξαρτάται απο κάποιους άλλους...αυτόνομος πραγματικά δεν θα είναι ποτέ... δεύτερον: πολύ συγγενικό μου άτομο, πριν 30+ χρονια γεννιέται με σοβαρή τετραπληγία στα χέρια και στα πόδια και επειδή ας πούμε η ιατρική δεν ήταν τόσο εξελιχγμένη τότε, ή ο,τι άλλο, το καταλαβαίνουν ψιλοαργά, όταν δηλαδή έιδαν οτι το παιδί δεν μπορούσε να περπατήσει ή να πιάσει με τα χεράκια του πράγματα...ξενικάει γολγοθάς, εξετάσεων, χειρουργείων αποκατάστασης στον όποιο δυνατό βαθμό, στην Αμερική, όπου η μικρή πηγαινοέρχεται για χρόνια πολλά. Σημερα, 37 χρονών, οχι καλά αλλά πολύ πολύ καλύτερα απο τότε, περπατάει μόνη της και αυτοεξυπηρετείται, είναι παντρεμένη με ενα παίδαρο 2 μέτρα και έχουν και τρία παιδιά..ω ναι, τρία με καισαρικές βέβαια όλα.. συμπερασμα : όλα είναι σχετικά, εν ολίγοις εξαρτάται πρωτίστως απο το πρόβλημα του παιδιού και κατά πόσο αντιμετωπίσημο έιναι, αλλά φυσικά και απο τις δικές σας τις αντοχές, ψυχολογικές και οικονομικές...και επειδή, κακά τα ψέμματα, το παιδί δεν μπορεί να πάρει αποφάσεις τώρα για τον εαυτό του, ας το σκεφτούμε και λίγο απο την δικιά του την πλευρά,..τι ποιότητα ζωής θα έχει ας πούμε... σκέψεις ( κλεμμένες αλλά με βρίσκουν σύμφωνη) : τα παιδιά μας, δεν είναι παιδιά μας.. ( τι λέει τώρα ο ποιητής?, ακουστε έχει και συνέχεια) είναι οι γιοι και οι κορες της λαχτάρας της ζωής για τη ζωή.έρχονται στη ζωή με τη βοήθεια μας αλλά όχι απο μάς, και μολονότι είναι μαζί μας, δεν μας ανήκουν.. μπορούμε να τους δώσουμε την αγκαλιά μας, την αγάπη μας, οχι όμως και τις ιδέες μας...γιατί αυτά θα έχουν τις δικές τους και ετσι πρέπει να είναι..μπορούμε να στεγάσουμε το σώμα τους, ίσως ομως οχι την ψυχή τους. Γιατί η ψυχή κατοικεί στο σπίτι του αύριο που εμείς δεν μπορούμε να δούμε, ούτε στα όνειρα μας..μπορούμε να προσπαθήσουμε να τα βοήθησουμε και να τους μοιάσουμε αλλά ας μην γυρεύουμε να γίνουν αυτά καθ´ εικόνα και ομοίωση μας..Γιατί απλά η ζωή δεν μπορεί να πηγαίνει προς το πίσω, και δεν σταματά στο χθες..εμείς είμαστε τα τόξα απ οπου τα παιδιά μας σαν ζωντανα βέλη θα τιναχθούν μπροστά... ποιητικό μεν, φιλοσοφημένο δε...κατά την ταπεινή μου αποψη...Αυτά...είθε να πάνε όλα καλά και όλα αυτά να μείνουν μοναχά σκέψεις...Φιλιά πολλά Μαργαρίτα

τι να πω τώρα και γω...μας βάζεις δύσκολα βρε κοριτσάκι...καταρχάς θα ξεκινήσω ευχόμενη να μην γίνει τίποτα απο αυτά που συζητάμε τώρα και σε λίγους μήνες να κρατάς στην αγκαλιά σου ένα υγιέστατο μωράκι...να χεις πίστη και θετική ψυχολογία, όσο δύσκολο και αν είναι αυτό ( τώρα θα μου πεις, μιλάει και το τέρας...αισιοδοξίας, τέλος πάντων..) Στο δια τάυτα τώρα : δεν μπορώ να εκφέρω πραγματική άποψη γιατί και μανούλα δεν είμαι ακόμα και δεν είμαι στη θέση σου...οπότε δεν ξέρω ειλικρινά πώς θα αντιδρούσα...θα εκφράσω όμως κάποια γεγονότα-σκέψεις και απο κει και μετά..ελπίζω να μην χρειαστεί να τα σκεφτείς... γεγονοτα : πριν 30 περιπου χρόνια μια φίλη μας, σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να κάνει αγοράκι (είχε πρόσφατα πεθάνει ο μπαμπάς της και μάλλον το είδε ως,..αναβίωση...δεν ξέρω, υποθέτω) μένει έγκυος στα 39 φεύγα, κάνει το αγοράκι αλλά γεννιέται με σύνδρομο down..το κρατάει φυσικά αλλά, δεν ξέρω με τι μπορεί να ισοβαθμιστεί όλος ο αγώνας (ψυχολογικός κατα βάση) αλλά και χρηματικός που έδινε και δίνει όλα αυτά τα χρόνια...κάποια στιγμή, εξομολογείται η μαμα αυτή στην δικιά μου μαμά : άραγε αν καταλάβαινε ο Δ...και μπορούσε να επιλέξει,μήπως θα με μισούσε που αποφάσισα να τον κρατήσω...πια δεν σκέφτομαι την δικιά μου ζωή, αλλά την δικιά του, που κακά τα ψέμματα, πάντα θα εξαρτάται απο κάποιους άλλους...αυτόνομος πραγματικά δεν θα είναι ποτέ... δεύτερον: πολύ συγγενικό μου άτομο, πριν 30+ χρονια γεννιέται με σοβαρή τετραπληγία στα χέρια και στα πόδια και επειδή ας πούμε η ιατρική δεν ήταν τόσο εξελιχγμένη τότε, ή ο,τι άλλο, το καταλαβαίνουν ψιλοαργά, όταν δηλαδή έιδαν οτι το παιδί δεν μπορούσε να περπατήσει ή να πιάσει με τα χεράκια του πράγματα...ξενικάει γολγοθάς, εξετάσεων, χειρουργείων αποκατάστασης στον όποιο δυνατό βαθμό, στην Αμερική, όπου η μικρή πηγαινοέρχεται για χρόνια πολλά. Σημερα, 37 χρονών, οχι καλά αλλά πολύ πολύ καλύτερα απο τότε, περπατάει μόνη της και αυτοεξυπηρετείται, είναι παντρεμένη με ενα παίδαρο 2 μέτρα και έχουν και τρία παιδιά..ω ναι, τρία με καισαρικές βέβαια όλα.. συμπερασμα : όλα είναι σχετικά, εν ολίγοις εξαρτάται πρωτίστως απο το πρόβλημα του παιδιού και κατά πόσο αντιμετωπίσημο έιναι, αλλά φυσικά και απο τις δικές σας τις αντοχές, ψυχολογικές και οικονομικές...και επειδή, κακά τα ψέμματα, το παιδί δεν μπορεί να πάρει αποφάσεις τώρα για τον εαυτό του, ας το σκεφτούμε και λίγο απο την δικιά του την πλευρά,..τι ποιότητα ζωής θα έχει ας πούμε... σκέψεις ( κλεμμένες αλλά με βρίσκουν σύμφωνη) : τα παιδιά μας, δεν είναι παιδιά μας.. ( τι λέει τώρα ο ποιητής?, ακουστε έχει και συνέχεια) είναι οι γιοι και οι κορες της λαχτάρας της ζωής για τη ζωή.έρχονται στη ζωή με τη βοήθεια μας αλλά όχι απο μάς, και μολονότι είναι μαζί μας, δεν μας ανήκουν.. μπορούμε να τους δώσουμε την αγκαλιά μας, την αγάπη μας, οχι όμως και τις ιδέες μας...γιατί αυτά θα έχουν τις δικές τους και ετσι πρέπει να είναι..μπορούμε να στεγάσουμε το σώμα τους, ίσως ομως οχι την ψυχή τους. Γιατί η ψυχή κατοικεί στο σπίτι του αύριο που εμείς δεν μπορούμε να δούμε, ούτε στα όνειρα μας..μπορούμε να προσπαθήσουμε να τα βοήθησουμε και να τους μοιάσουμε αλλά ας μην γυρεύουμε να γίνουν αυτά καθ´ εικόνα και ομοίωση μας..Γιατί απλά η ζωή δεν μπορεί να πηγαίνει προς το πίσω, και δεν σταματά στο χθες..εμείς είμαστε τα τόξα απ οπου τα παιδιά μας σαν ζωντανα βέλη θα τιναχθούν μπροστά... ποιητικό μεν, φιλοσοφημένο δε...κατά την ταπεινή μου αποψη...Αυτά...είθε να πάνε όλα καλά και όλα αυτά να μείνουν μοναχά σκέψεις...Φιλιά πολλά Μαργαρίτα

τι να πω τώρα και γω...μας βάζεις δύσκολα βρε κοριτσάκι...καταρχάς θα ξεκινήσω ευχόμενη να μην γίνει τίποτα απο αυτά που συζητάμε τώρα και σε λίγους μήνες να κρατάς στην αγκαλιά σου ένα υγιέστατο μωράκι...να χεις πίστη και θετική ψυχολογία, όσο δύσκολο και αν είναι αυτό ( τώρα θα μου πεις, μιλάει και το τέρας...αισιοδοξίας, τέλος πάντων..) Στο δια τάυτα τώρα : δεν μπορώ να εκφέρω πραγματική άποψη γιατί και μανούλα δεν είμαι ακόμα και δεν είμαι στη θέση σου...οπότε δεν ξέρω ειλικρινά πώς θα αντιδρούσα...θα εκφράσω όμως κάποια γεγονότα-σκέψεις και απο κει και μετά..ελπίζω να μην χρειαστεί να τα σκεφτείς... γεγονοτα : πριν 30 περιπου χρόνια μια φίλη μας, σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να κάνει αγοράκι (είχε πρόσφατα πεθάνει ο μπαμπάς της και μάλλον το είδε ως,..αναβίωση...δεν ξέρω, υποθέτω) μένει έγκυος στα 39 φεύγα, κάνει το αγοράκι αλλά γεννιέται με σύνδρομο down..το κρατάει φυσικά αλλά, δεν ξέρω με τι μπορεί να ισοβαθμιστεί όλος ο αγώνας (ψυχολογικός κατα βάση) αλλά και χρηματικός που έδινε και δίνει όλα αυτά τα χρόνια...κάποια στιγμή, εξομολογείται η μαμα αυτή στην δικιά μου μαμά : άραγε αν καταλάβαινε ο Δ...και μπορούσε να επιλέξει,μήπως θα με μισούσε που αποφάσισα να τον κρατήσω...πια δεν σκέφτομαι την δικιά μου ζωή, αλλά την δικιά του, που κακά τα ψέμματα, πάντα θα εξαρτάται απο κάποιους άλλους...αυτόνομος πραγματικά δεν θα είναι ποτέ... δεύτερον: πολύ συγγενικό μου άτομο, πριν 30+ χρονια γεννιέται με σοβαρή τετραπληγία στα χέρια και στα πόδια και επειδή ας πούμε η ιατρική δεν ήταν τόσο εξελιχγμένη τότε, ή ο,τι άλλο, το καταλαβαίνουν ψιλοαργά, όταν δηλαδή έιδαν οτι το παιδί δεν μπορούσε να περπατήσει ή να πιάσει με τα χεράκια του πράγματα...ξενικάει γολγοθάς, εξετάσεων, χειρουργείων αποκατάστασης στον όποιο δυνατό βαθμό, στην Αμερική, όπου η μικρή πηγαινοέρχεται για χρόνια πολλά. Σημερα, 37 χρονών, οχι καλά αλλά πολύ πολύ καλύτερα απο τότε, περπατάει μόνη της και αυτοεξυπηρετείται, είναι παντρεμένη με ενα παίδαρο 2 μέτρα και έχουν και τρία παιδιά..ω ναι, τρία με καισαρικές βέβαια όλα.. συμπερασμα : όλα είναι σχετικά, εν ολίγοις εξαρτάται πρωτίστως απο το πρόβλημα του παιδιού και κατά πόσο αντιμετωπίσημο έιναι, αλλά φυσικά και απο τις δικές σας τις αντοχές, ψυχολογικές και οικονομικές...και επειδή, κακά τα ψέμματα, το παιδί δεν μπορεί να πάρει αποφάσεις τώρα για τον εαυτό του, ας το σκεφτούμε και λίγο απο την δικιά του την πλευρά,..τι ποιότητα ζωής θα έχει ας πούμε... σκέψεις ( κλεμμένες αλλά με βρίσκουν σύμφωνη) : τα παιδιά μας, δεν είναι παιδιά μας.. ( τι λέει τώρα ο ποιητής?, ακουστε έχει και συνέχεια) είναι οι γιοι και οι κορες της λαχτάρας της ζωής για τη ζωή.έρχονται στη ζωή με τη βοήθεια μας αλλά όχι απο μάς, και μολονότι είναι μαζί μας, δεν μας ανήκουν.. μπορούμε να τους δώσουμε την αγκαλιά μας, την αγάπη μας, οχι όμως και τις ιδέες μας...γιατί αυτά θα έχουν τις δικές τους και ετσι πρέπει να είναι..μπορούμε να στεγάσουμε το σώμα τους, ίσως ομως οχι την ψυχή τους. Γιατί η ψυχή κατοικεί στο σπίτι του αύριο που εμείς δεν μπορούμε να δούμε, ούτε στα όνειρα μας..μπορούμε να προσπαθήσουμε να τα βοήθησουμε και να τους μοιάσουμε αλλά ας μην γυρεύουμε να γίνουν αυτά καθ´ εικόνα και ομοίωση μας..Γιατί απλά η ζωή δεν μπορεί να πηγαίνει προς το πίσω, και δεν σταματά στο χθες..εμείς είμαστε τα τόξα απ οπου τα παιδιά μας σαν ζωντανα βέλη θα τιναχθούν μπροστά... ποιητικό μεν, φιλοσοφημένο δε...κατά την ταπεινή μου αποψη...Αυτά...είθε να πάνε όλα καλά και όλα αυτά να μείνουν μοναχά σκέψεις...Φιλιά πολλά Μαργαρίτα

τι να πω τώρα και γω...μας βάζεις δύσκολα βρε κοριτσάκι...καταρχάς θα ξεκινήσω ευχόμενη να μην γίνει τίποτα απο αυτά που συζητάμε τώρα και σε λίγους μήνες να κρατάς στην αγκαλιά σου ένα υγιέστατο μωράκι...να χεις πίστη και θετική ψυχολογία, όσο δύσκολο και αν είναι αυτό ( τώρα θα μου πεις, μιλάει και το τέρας...αισιοδοξίας, τέλος πάντων..) Στο δια τάυτα τώρα : δεν μπορώ να εκφέρω πραγματική άποψη γιατί και μανούλα δεν είμαι ακόμα και δεν είμαι στη θέση σου...οπότε δεν ξέρω ειλικρινά πώς θα αντιδρούσα...θα εκφράσω όμως κάποια γεγονότα-σκέψεις και απο κει και μετά..ελπίζω να μην χρειαστεί να τα σκεφτείς... γεγονοτα : πριν 30 περιπου χρόνια μια φίλη μας, σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να κάνει αγοράκι (είχε πρόσφατα πεθάνει ο μπαμπάς της και μάλλον το είδε ως,..αναβίωση...δεν ξέρω, υποθέτω) μένει έγκυος στα 39 φεύγα, κάνει το αγοράκι αλλά γεννιέται με σύνδρομο down..το κρατάει φυσικά αλλά, δεν ξέρω με τι μπορεί να ισοβαθμιστεί όλος ο αγώνας (ψυχολογικός κατα βάση) αλλά και χρηματικός που έδινε και δίνει όλα αυτά τα χρόνια...κάποια στιγμή, εξομολογείται η μαμα αυτή στην δικιά μου μαμά : άραγε αν καταλάβαινε ο Δ...και μπορούσε να επιλέξει,μήπως θα με μισούσε που αποφάσισα να τον κρατήσω...πια δεν σκέφτομαι την δικιά μου ζωή, αλλά την δικιά του, που κακά τα ψέμματα, πάντα θα εξαρτάται απο κάποιους άλλους...αυτόνομος πραγματικά δεν θα είναι ποτέ... δεύτερον: πολύ συγγενικό μου άτομο, πριν 30+ χρονια γεννιέται με σοβαρή τετραπληγία στα χέρια και στα πόδια και επειδή ας πούμε η ιατρική δεν ήταν τόσο εξελιχγμένη τότε, ή ο,τι άλλο, το καταλαβαίνουν ψιλοαργά, όταν δηλαδή έιδαν οτι το παιδί δεν μπορούσε να περπατήσει ή να πιάσει με τα χεράκια του πράγματα...ξενικάει γολγοθάς, εξετάσεων, χειρουργείων αποκατάστασης στον όποιο δυνατό βαθμό, στην Αμερική, όπου η μικρή πηγαινοέρχεται για χρόνια πολλά. Σημερα, 37 χρονών, οχι καλά αλλά πολύ πολύ καλύτερα απο τότε, περπατάει μόνη της και αυτοεξυπηρετείται, είναι παντρεμένη με ενα παίδαρο 2 μέτρα και έχουν και τρία παιδιά..ω ναι, τρία με καισαρικές βέβαια όλα.. συμπερασμα : όλα είναι σχετικά, εν ολίγοις εξαρτάται πρωτίστως απο το πρόβλημα του παιδιού και κατά πόσο αντιμετωπίσημο έιναι, αλλά φυσικά και απο τις δικές σας τις αντοχές, ψυχολογικές και οικονομικές...και επειδή, κακά τα ψέμματα, το παιδί δεν μπορεί να πάρει αποφάσεις τώρα για τον εαυτό του, ας το σκεφτούμε και λίγο απο την δικιά του την πλευρά,..τι ποιότητα ζωής θα έχει ας πούμε... σκέψεις ( κλεμμένες αλλά με βρίσκουν σύμφωνη) : τα παιδιά μας, δεν είναι παιδιά μας.. ( τι λέει τώρα ο ποιητής?, ακουστε έχει και συνέχεια) είναι οι γιοι και οι κορες της λαχτάρας της ζωής για τη ζωή.έρχονται στη ζωή με τη βοήθεια μας αλλά όχι απο μάς, και μολονότι είναι μαζί μας, δεν μας ανήκουν.. μπορούμε να τους δώσουμε την αγκαλιά μας, την αγάπη μας, οχι όμως και τις ιδέες μας...γιατί αυτά θα έχουν τις δικές τους και ετσι πρέπει να είναι..μπορούμε να στεγάσουμε το σώμα τους, ίσως ομως οχι την ψυχή τους. Γιατί η ψυχή κατοικεί στο σπίτι του αύριο που εμείς δεν μπορούμε να δούμε, ούτε στα όνειρα μας..μπορούμε να προσπαθήσουμε να τα βοήθησουμε και να τους μοιάσουμε αλλά ας μην γυρεύουμε να γίνουν αυτά καθ´ εικόνα και ομοίωση μας..Γιατί απλά η ζωή δεν μπορεί να πηγαίνει προς το πίσω, και δεν σταματά στο χθες..εμείς είμαστε τα τόξα απ οπου τα παιδιά μας σαν ζωντανα βέλη θα τιναχθούν μπροστά... ποιητικό μεν, φιλοσοφημένο δε...κατά την ταπεινή μου αποψη...Αυτά...είθε να πάνε όλα καλά και όλα αυτά να μείνουν μοναχά σκέψεις...Φιλιά πολλά Μαργαρίτα

εχω να γράψω καιρό βρε κορίτσια ( πνιξιμο στη δουλειά και μικροπροβληματάκια) αλλά δεν άντεξα...πω πω συγκινήθηκα βρε σεις τωρα...πόσα χρόνια πίσω...και τί εποχές και εκείνες...αυτά ήταν π α ι δ ι κ ά...με όλη την σημασία της λέξης..ηρεμία και φαντασία...όπως δηλαδή πρέπει να είναι τα παιδάκια...εχω σκεφτεί να τα βρω όλα αυτά και να κάνω μια συλλογή δική μου, να τα δείχνω στα παιδάκια μου όταν θα αποκτήσω βέβαια... φιλιά σε όλες σας

εχω να γράψω καιρό βρε κορίτσια ( πνιξιμο στη δουλειά και μικροπροβληματάκια) αλλά δεν άντεξα...πω πω συγκινήθηκα βρε σεις τωρα...πόσα χρόνια πίσω...και τί εποχές και εκείνες...αυτά ήταν π α ι δ ι κ ά...με όλη την σημασία της λέξης..ηρεμία και φαντασία...όπως δηλαδή πρέπει να είναι τα παιδάκια...εχω σκεφτεί να τα βρω όλα αυτά και να κάνω μια συλλογή δική μου, να τα δείχνω στα παιδάκια μου όταν θα αποκτήσω βέβαια... φιλιά σε όλες σας

εχω να γράψω καιρό βρε κορίτσια ( πνιξιμο στη δουλειά και μικροπροβληματάκια) αλλά δεν άντεξα...πω πω συγκινήθηκα βρε σεις τωρα...πόσα χρόνια πίσω...και τί εποχές και εκείνες...αυτά ήταν π α ι δ ι κ ά...με όλη την σημασία της λέξης..ηρεμία και φαντασία...όπως δηλαδή πρέπει να είναι τα παιδάκια...εχω σκεφτεί να τα βρω όλα αυτά και να κάνω μια συλλογή δική μου, να τα δείχνω στα παιδάκια μου όταν θα αποκτήσω βέβαια... φιλιά σε όλες σας

εχω να γράψω καιρό βρε κορίτσια ( πνιξιμο στη δουλειά και μικροπροβληματάκια) αλλά δεν άντεξα...πω πω συγκινήθηκα βρε σεις τωρα...πόσα χρόνια πίσω...και τί εποχές και εκείνες...αυτά ήταν π α ι δ ι κ ά...με όλη την σημασία της λέξης..ηρεμία και φαντασία...όπως δηλαδή πρέπει να είναι τα παιδάκια...εχω σκεφτεί να τα βρω όλα αυτά και να κάνω μια συλλογή δική μου, να τα δείχνω στα παιδάκια μου όταν θα αποκτήσω βέβαια... φιλιά σε όλες σας

Maro μου σε καταλαβαίνω απόλυτα, δεν είναι δυνατόν να μην έχεις καθόλου άγχος μ'αυτά τα πράγματα..Μιας που το έθιξες όμως, ( για το θέμα της ωχρινικής ανεπάρκειας λέω) θέλω να πω το εξής: Μετά την αποβολή το Σεμπτέμβριο, μου έδωσε ο γιατρός να κάνω αρκετές εξετάσεις ορμονικές καθώς και μια καμπύλη ζαχάρου και ινσουλίνης, όλα βγήκαν πολύ καλά εκτός απο την ρημάδα την προλακτίνη, που με όρια το 24, μου βγήκε 36. Πάω στο γιατρό και μου λέει, μάλλον απο το άγχος σου είναι, ας μην σου δώσουμε τίποτα. Μετά απο ένα μήνα όμως και ενώ εμένα με έτρωγε η αγωνία εν τω μεταξύ ( μήπως φταίει η προλακτίνη γι 'αυτο, για κείνο, για το άλλο, γιατί δεν μου έδωσε θεραπεια, μήπως να πάω και σε άλλο γιατρό), ξανακάνω εξετάσεις, ξανά 36 η προλακτίνη. Πάρε μου λέει μισο dostinex για κανά μήνα..Εν τω μεταξύ, εκείνη την περίοδο είχα ραντεβού με τον ενδοκρινολόγο και όταν του είπα όλα τα καθέκαστα. μόνο που δεν μ...έδειρε..Του είπα για την ωχρινική ανεπάρκεια, και μου λέει αυτολεξή, αν ήταν με 36 η ανεπάρκεια, ξέρεις πόσες γυναίκες δεν θα είχαν κάνει παιδιά τώρα..Και μου τονίζει : αφού δεν έχεις ανωμαλίες στον κύκλο, αφού δεν σου έχει κοπέι ή δεν έρχεται παρά μόνο στις 40-50 μέρες, και φυσικά αφού δεν έχεις γαλακακτόροια, ξέχασε το θέμα προλακτίνης και ωχρινικής ανεπάρκειας, έτσι απλά...Οι γυναικολόγοι φοβούνται μου λέει και με το παραμικρό δίνουν φάρμακα, αλλά δεν είναι έτσι...και μου ανέφερε το παράδειγμα της ίδιας του της γυναίκας με το ίδιο θεωρητικά πάντα πρόβλημα, που τελικά όμως και χωρίς καμία θεραπεία, έκανε 3 παιδία.( εδώ μια παρένθεση : πριν κάποια χρόνια, η προλακτίνη μου είχε εκτοξευτεί στο,,,96 ναι, καλά ακούτε, και να κλάμματα και ιστορίες και αντισυλληπτικά, που τελικά δεν πήρα ποτέ αλλά όλως δια μαγείας το πράγμα έφιαξε απο μονο του σταδιακά, μετά απο 7 μήνες βέβαια επανήλθε στο 21, ενώ σ όλο αυτό το διάστημα έβλεπα καφέ υγρά, ενίοτε και αίμα στην μέση του κύκλου για αρκετές μέρες...) Εν τέλει, ξανακάνω εξετάση προλακτίνης - με παρότρηση του ενδοκρινολόγου για να ηρεμήσω και αυτή την φορά σωστά όπως είπε- όπου βγαίνει 23 και σε 20 λεπτά 17! ( το κάνουν σαν την καμπύλη ζαχάρου, σου παίρνουν αίμα μια φορά και μετά απο ένα τέταρτο με είκοσι λεπτά πάλι) Ξαναπάω στο γυναικολόγο, φύγε μου λέει δεν έχεις τίποτα και μην πάρεις τίποτα. Κοίτα μόνο να μην έχεις αγχος... ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ : όλα αυτά είναι ένας ακρετά πολύπλοκος μηχανισμός, που αν κάτι ξεκουρδιστεί, ταρακουνιεται όλο το ρολόι ! τις περισσότερες φορές δεν έχουμε τίποτα, είναι όντως θέμα στρες... Τελος: εκανα και εγω εξεταση προγεστερονης την 21η μερα, βγηκε 10 ( απο 1,8 - 20 τιμές ) και με τη σύμφωνη γνωμη όλων, είναι εντάξει ! Εχω συζητήσει το θεμα με τον κ.Ζησόπουλου στο gyn.gr και μου είπε ο ανθρωπος, ακόμα και να εχεις προβλημα σε ένα κυκλο, με σταθερη περίοδο γενικά, αποκλείεται να έχεις πάντα προβλημα ! τυχαίνει μια δυο, αντε τρεις φορες πχ το χρόνο..Αυτά... Λοιπόν, ξε ξε ξε-αγχωθείτε όλες και όλοι, μια χαρά θα πάμε όλες, είναι απλά θέμα τύχης και χρόνου ! εμαθα χθες οτι μια φιλη μας, είναι επιτέλους εγκυος μετά απο 15 ! μήνες προσπαθειών.. μια ιταλική παροιμία λέει πως ο,τι κακό γίνεται στη ζωή σου, δεν έχει σκοπό να σε βλάψει, δεν έχει σκοπο το κακο σου ! μια άλλη ισπανική παροιμία λεει πως η τυχη έρχεται σ αυτους που την ελκυουν !! ΦΙΛΑΚΙΑ

Maro μου σε καταλαβαίνω απόλυτα, δεν είναι δυνατόν να μην έχεις καθόλου άγχος μ'αυτά τα πράγματα..Μιας που το έθιξες όμως, ( για το θέμα της ωχρινικής ανεπάρκειας λέω) θέλω να πω το εξής: Μετά την αποβολή το Σεμπτέμβριο, μου έδωσε ο γιατρός να κάνω αρκετές εξετάσεις ορμονικές καθώς και μια καμπύλη ζαχάρου και ινσουλίνης, όλα βγήκαν πολύ καλά εκτός απο την ρημάδα την προλακτίνη, που με όρια το 24, μου βγήκε 36. Πάω στο γιατρό και μου λέει, μάλλον απο το άγχος σου είναι, ας μην σου δώσουμε τίποτα. Μετά απο ένα μήνα όμως και ενώ εμένα με έτρωγε η αγωνία εν τω μεταξύ ( μήπως φταίει η προλακτίνη γι 'αυτο, για κείνο, για το άλλο, γιατί δεν μου έδωσε θεραπεια, μήπως να πάω και σε άλλο γιατρό), ξανακάνω εξετάσεις, ξανά 36 η προλακτίνη. Πάρε μου λέει μισο dostinex για κανά μήνα..Εν τω μεταξύ, εκείνη την περίοδο είχα ραντεβού με τον ενδοκρινολόγο και όταν του είπα όλα τα καθέκαστα. μόνο που δεν μ...έδειρε..Του είπα για την ωχρινική ανεπάρκεια, και μου λέει αυτολεξή, αν ήταν με 36 η ανεπάρκεια, ξέρεις πόσες γυναίκες δεν θα είχαν κάνει παιδιά τώρα..Και μου τονίζει : αφού δεν έχεις ανωμαλίες στον κύκλο, αφού δεν σου έχει κοπέι ή δεν έρχεται παρά μόνο στις 40-50 μέρες, και φυσικά αφού δεν έχεις γαλακακτόροια, ξέχασε το θέμα προλακτίνης και ωχρινικής ανεπάρκειας, έτσι απλά...Οι γυναικολόγοι φοβούνται μου λέει και με το παραμικρό δίνουν φάρμακα, αλλά δεν είναι έτσι...και μου ανέφερε το παράδειγμα της ίδιας του της γυναίκας με το ίδιο θεωρητικά πάντα πρόβλημα, που τελικά όμως και χωρίς καμία θεραπεία, έκανε 3 παιδία.( εδώ μια παρένθεση : πριν κάποια χρόνια, η προλακτίνη μου είχε εκτοξευτεί στο,,,96 ναι, καλά ακούτε, και να κλάμματα και ιστορίες και αντισυλληπτικά, που τελικά δεν πήρα ποτέ αλλά όλως δια μαγείας το πράγμα έφιαξε απο μονο του σταδιακά, μετά απο 7 μήνες βέβαια επανήλθε στο 21, ενώ σ όλο αυτό το διάστημα έβλεπα καφέ υγρά, ενίοτε και αίμα στην μέση του κύκλου για αρκετές μέρες...) Εν τέλει, ξανακάνω εξετάση προλακτίνης - με παρότρηση του ενδοκρινολόγου για να ηρεμήσω και αυτή την φορά σωστά όπως είπε- όπου βγαίνει 23 και σε 20 λεπτά 17! ( το κάνουν σαν την καμπύλη ζαχάρου, σου παίρνουν αίμα μια φορά και μετά απο ένα τέταρτο με είκοσι λεπτά πάλι) Ξαναπάω στο γυναικολόγο, φύγε μου λέει δεν έχεις τίποτα και μην πάρεις τίποτα. Κοίτα μόνο να μην έχεις αγχος... ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ : όλα αυτά είναι ένας ακρετά πολύπλοκος μηχανισμός, που αν κάτι ξεκουρδιστεί, ταρακουνιεται όλο το ρολόι ! τις περισσότερες φορές δεν έχουμε τίποτα, είναι όντως θέμα στρες... Τελος: εκανα και εγω εξεταση προγεστερονης την 21η μερα, βγηκε 10 ( απο 1,8 - 20 τιμές ) και με τη σύμφωνη γνωμη όλων, είναι εντάξει ! Εχω συζητήσει το θεμα με τον κ.Ζησόπουλου στο gyn.gr και μου είπε ο ανθρωπος, ακόμα και να εχεις προβλημα σε ένα κυκλο, με σταθερη περίοδο γενικά, αποκλείεται να έχεις πάντα προβλημα ! τυχαίνει μια δυο, αντε τρεις φορες πχ το χρόνο..Αυτά... Λοιπόν, ξε ξε ξε-αγχωθείτε όλες και όλοι, μια χαρά θα πάμε όλες, είναι απλά θέμα τύχης και χρόνου ! εμαθα χθες οτι μια φιλη μας, είναι επιτέλους εγκυος μετά απο 15 ! μήνες προσπαθειών.. μια ιταλική παροιμία λέει πως ο,τι κακό γίνεται στη ζωή σου, δεν έχει σκοπό να σε βλάψει, δεν έχει σκοπο το κακο σου ! μια άλλη ισπανική παροιμία λεει πως η τυχη έρχεται σ αυτους που την ελκυουν !! ΦΙΛΑΚΙΑ

Maro μου σε καταλαβαίνω απόλυτα, δεν είναι δυνατόν να μην έχεις καθόλου άγχος μ'αυτά τα πράγματα..Μιας που το έθιξες όμως, ( για το θέμα της ωχρινικής ανεπάρκειας λέω) θέλω να πω το εξής: Μετά την αποβολή το Σεμπτέμβριο, μου έδωσε ο γιατρός να κάνω αρκετές εξετάσεις ορμονικές καθώς και μια καμπύλη ζαχάρου και ινσουλίνης, όλα βγήκαν πολύ καλά εκτός απο την ρημάδα την προλακτίνη, που με όρια το 24, μου βγήκε 36. Πάω στο γιατρό και μου λέει, μάλλον απο το άγχος σου είναι, ας μην σου δώσουμε τίποτα. Μετά απο ένα μήνα όμως και ενώ εμένα με έτρωγε η αγωνία εν τω μεταξύ ( μήπως φταίει η προλακτίνη γι 'αυτο, για κείνο, για το άλλο, γιατί δεν μου έδωσε θεραπεια, μήπως να πάω και σε άλλο γιατρό), ξανακάνω εξετάσεις, ξανά 36 η προλακτίνη. Πάρε μου λέει μισο dostinex για κανά μήνα..Εν τω μεταξύ, εκείνη την περίοδο είχα ραντεβού με τον ενδοκρινολόγο και όταν του είπα όλα τα καθέκαστα. μόνο που δεν μ...έδειρε..Του είπα για την ωχρινική ανεπάρκεια, και μου λέει αυτολεξή, αν ήταν με 36 η ανεπάρκεια, ξέρεις πόσες γυναίκες δεν θα είχαν κάνει παιδιά τώρα..Και μου τονίζει : αφού δεν έχεις ανωμαλίες στον κύκλο, αφού δεν σου έχει κοπέι ή δεν έρχεται παρά μόνο στις 40-50 μέρες, και φυσικά αφού δεν έχεις γαλακακτόροια, ξέχασε το θέμα προλακτίνης και ωχρινικής ανεπάρκειας, έτσι απλά...Οι γυναικολόγοι φοβούνται μου λέει και με το παραμικρό δίνουν φάρμακα, αλλά δεν είναι έτσι...και μου ανέφερε το παράδειγμα της ίδιας του της γυναίκας με το ίδιο θεωρητικά πάντα πρόβλημα, που τελικά όμως και χωρίς καμία θεραπεία, έκανε 3 παιδία.( εδώ μια παρένθεση : πριν κάποια χρόνια, η προλακτίνη μου είχε εκτοξευτεί στο,,,96 ναι, καλά ακούτε, και να κλάμματα και ιστορίες και αντισυλληπτικά, που τελικά δεν πήρα ποτέ αλλά όλως δια μαγείας το πράγμα έφιαξε απο μονο του σταδιακά, μετά απο 7 μήνες βέβαια επανήλθε στο 21, ενώ σ όλο αυτό το διάστημα έβλεπα καφέ υγρά, ενίοτε και αίμα στην μέση του κύκλου για αρκετές μέρες...) Εν τέλει, ξανακάνω εξετάση προλακτίνης - με παρότρηση του ενδοκρινολόγου για να ηρεμήσω και αυτή την φορά σωστά όπως είπε- όπου βγαίνει 23 και σε 20 λεπτά 17! ( το κάνουν σαν την καμπύλη ζαχάρου, σου παίρνουν αίμα μια φορά και μετά απο ένα τέταρτο με είκοσι λεπτά πάλι) Ξαναπάω στο γυναικολόγο, φύγε μου λέει δεν έχεις τίποτα και μην πάρεις τίποτα. Κοίτα μόνο να μην έχεις αγχος... ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ : όλα αυτά είναι ένας ακρετά πολύπλοκος μηχανισμός, που αν κάτι ξεκουρδιστεί, ταρακουνιεται όλο το ρολόι ! τις περισσότερες φορές δεν έχουμε τίποτα, είναι όντως θέμα στρες... Τελος: εκανα και εγω εξεταση προγεστερονης την 21η μερα, βγηκε 10 ( απο 1,8 - 20 τιμές ) και με τη σύμφωνη γνωμη όλων, είναι εντάξει ! Εχω συζητήσει το θεμα με τον κ.Ζησόπουλου στο gyn.gr και μου είπε ο ανθρωπος, ακόμα και να εχεις προβλημα σε ένα κυκλο, με σταθερη περίοδο γενικά, αποκλείεται να έχεις πάντα προβλημα ! τυχαίνει μια δυο, αντε τρεις φορες πχ το χρόνο..Αυτά... Λοιπόν, ξε ξε ξε-αγχωθείτε όλες και όλοι, μια χαρά θα πάμε όλες, είναι απλά θέμα τύχης και χρόνου ! εμαθα χθες οτι μια φιλη μας, είναι επιτέλους εγκυος μετά απο 15 ! μήνες προσπαθειών.. μια ιταλική παροιμία λέει πως ο,τι κακό γίνεται στη ζωή σου, δεν έχει σκοπό να σε βλάψει, δεν έχει σκοπο το κακο σου ! μια άλλη ισπανική παροιμία λεει πως η τυχη έρχεται σ αυτους που την ελκυουν !! ΦΙΛΑΚΙΑ

Maro μου σε καταλαβαίνω απόλυτα, δεν είναι δυνατόν να μην έχεις καθόλου άγχος μ'αυτά τα πράγματα..Μιας που το έθιξες όμως, ( για το θέμα της ωχρινικής ανεπάρκειας λέω) θέλω να πω το εξής: Μετά την αποβολή το Σεμπτέμβριο, μου έδωσε ο γιατρός να κάνω αρκετές εξετάσεις ορμονικές καθώς και μια καμπύλη ζαχάρου και ινσουλίνης, όλα βγήκαν πολύ καλά εκτός απο την ρημάδα την προλακτίνη, που με όρια το 24, μου βγήκε 36. Πάω στο γιατρό και μου λέει, μάλλον απο το άγχος σου είναι, ας μην σου δώσουμε τίποτα. Μετά απο ένα μήνα όμως και ενώ εμένα με έτρωγε η αγωνία εν τω μεταξύ ( μήπως φταίει η προλακτίνη γι 'αυτο, για κείνο, για το άλλο, γιατί δεν μου έδωσε θεραπεια, μήπως να πάω και σε άλλο γιατρό), ξανακάνω εξετάσεις, ξανά 36 η προλακτίνη. Πάρε μου λέει μισο dostinex για κανά μήνα..Εν τω μεταξύ, εκείνη την περίοδο είχα ραντεβού με τον ενδοκρινολόγο και όταν του είπα όλα τα καθέκαστα. μόνο που δεν μ...έδειρε..Του είπα για την ωχρινική ανεπάρκεια, και μου λέει αυτολεξή, αν ήταν με 36 η ανεπάρκεια, ξέρεις πόσες γυναίκες δεν θα είχαν κάνει παιδιά τώρα..Και μου τονίζει : αφού δεν έχεις ανωμαλίες στον κύκλο, αφού δεν σου έχει κοπέι ή δεν έρχεται παρά μόνο στις 40-50 μέρες, και φυσικά αφού δεν έχεις γαλακακτόροια, ξέχασε το θέμα προλακτίνης και ωχρινικής ανεπάρκειας, έτσι απλά...Οι γυναικολόγοι φοβούνται μου λέει και με το παραμικρό δίνουν φάρμακα, αλλά δεν είναι έτσι...και μου ανέφερε το παράδειγμα της ίδιας του της γυναίκας με το ίδιο θεωρητικά πάντα πρόβλημα, που τελικά όμως και χωρίς καμία θεραπεία, έκανε 3 παιδία.( εδώ μια παρένθεση : πριν κάποια χρόνια, η προλακτίνη μου είχε εκτοξευτεί στο,,,96 ναι, καλά ακούτε, και να κλάμματα και ιστορίες και αντισυλληπτικά, που τελικά δεν πήρα ποτέ αλλά όλως δια μαγείας το πράγμα έφιαξε απο μονο του σταδιακά, μετά απο 7 μήνες βέβαια επανήλθε στο 21, ενώ σ όλο αυτό το διάστημα έβλεπα καφέ υγρά, ενίοτε και αίμα στην μέση του κύκλου για αρκετές μέρες...) Εν τέλει, ξανακάνω εξετάση προλακτίνης - με παρότρηση του ενδοκρινολόγου για να ηρεμήσω και αυτή την φορά σωστά όπως είπε- όπου βγαίνει 23 και σε 20 λεπτά 17! ( το κάνουν σαν την καμπύλη ζαχάρου, σου παίρνουν αίμα μια φορά και μετά απο ένα τέταρτο με είκοσι λεπτά πάλι) Ξαναπάω στο γυναικολόγο, φύγε μου λέει δεν έχεις τίποτα και μην πάρεις τίποτα. Κοίτα μόνο να μην έχεις αγχος... ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ : όλα αυτά είναι ένας ακρετά πολύπλοκος μηχανισμός, που αν κάτι ξεκουρδιστεί, ταρακουνιεται όλο το ρολόι ! τις περισσότερες φορές δεν έχουμε τίποτα, είναι όντως θέμα στρες... Τελος: εκανα και εγω εξεταση προγεστερονης την 21η μερα, βγηκε 10 ( απο 1,8 - 20 τιμές ) και με τη σύμφωνη γνωμη όλων, είναι εντάξει ! Εχω συζητήσει το θεμα με τον κ.Ζησόπουλου στο gyn.gr και μου είπε ο ανθρωπος, ακόμα και να εχεις προβλημα σε ένα κυκλο, με σταθερη περίοδο γενικά, αποκλείεται να έχεις πάντα προβλημα ! τυχαίνει μια δυο, αντε τρεις φορες πχ το χρόνο..Αυτά... Λοιπόν, ξε ξε ξε-αγχωθείτε όλες και όλοι, μια χαρά θα πάμε όλες, είναι απλά θέμα τύχης και χρόνου ! εμαθα χθες οτι μια φιλη μας, είναι επιτέλους εγκυος μετά απο 15 ! μήνες προσπαθειών.. μια ιταλική παροιμία λέει πως ο,τι κακό γίνεται στη ζωή σου, δεν έχει σκοπό να σε βλάψει, δεν έχει σκοπο το κακο σου ! μια άλλη ισπανική παροιμία λεει πως η τυχη έρχεται σ αυτους που την ελκυουν !! ΦΙΛΑΚΙΑ

Να προσθέσω λοιπόν και εγώ την εμπειρία μου με τα θερμόμετρα...και θα ξεκινήσω λέγοντας οτι τον Αύγουστο, που επιτεύχθη η σύλληψη ( άσχετα βέβαια που δεν προχώρησε) ήταν ο μόνος μήνας που δεν μέτρησα θερμοκρασίες, βασικά δεν ήξερα τίποτα γι αυτά τότε..Μετά, τις κρατούσα σχολαστικά σχεδόν κάθε μήνα, και ενώ μεν έβρισκα τις καλές μέρες, κάποιους μήνες κάτι δεν μου πήγαινε καλά και η β' φάση του κυκλου κρατούσε λίγο ( ωχρινική ανεπάρκεια την αποκαλούν οι γιατροί). Φυσικά και παρ όλες αυτές τις προσπάθειες, έγγυος δεν έμεινα. Τελικά ανέφερα το γεγονός και στον γυναικολόγο και στον ενδοκρινολόγο μου, όπου και οι δυο μου είπαν...μην τα κάνεις αυτά, δεν επιφέρουν κανένα αποτέλεσμα, ίσα ίσα πιο πολύ σε αγχώνουν ( γιατί η μέτρηση πρέπει να γίνεται κάθε μέρα την ίδια ώρα, με κοινό θερμόμετρο κάτω απο τη γλώσσα και για ένα λεπτό..πολλά πρέπει δηλαδή και εκει ) Σ αυτό βέβαια που συμφώνησαν και οι δυο. ήταν οτι αν έχουμε σχετικά σταθερό κύκλο, απο ορμονικής άποψης άρα και ωορρηξίας, δεν υπάρχει πρόβλημα..Επίσης,δεν είναι καθόλου σίγουρο οτι κάθε μήνα έχουμε ωορρηξία τις ίδιες μέρες, ακόμα και αν ο κύκλος είναι σταθερός..παίζουν πολλά, το άγχος, η διατροφή, ακόμα και ο καιρός ! ( και εγώ έμεινα έκπληκτη όταν το άκουσα αλλά φαίνεται πως είναι αλήθεια ) Τέλος πάντων, για να μην τα πολυλογώ, γνώμη μου πια είναι να τ'αφήσουμε όλα και η φύση θα κάνει τη δουλειά της! Μια του κλέφτη, δυο, τρεις, δεκατρεις, που θα πάει, θα το πετύχουμε! Καλή επιτυχία σε όλες μας κορίτσια, φιλάκια!

Να προσθέσω λοιπόν και εγώ την εμπειρία μου με τα θερμόμετρα...και θα ξεκινήσω λέγοντας οτι τον Αύγουστο, που επιτεύχθη η σύλληψη ( άσχετα βέβαια που δεν προχώρησε) ήταν ο μόνος μήνας που δεν μέτρησα θερμοκρασίες, βασικά δεν ήξερα τίποτα γι αυτά τότε..Μετά, τις κρατούσα σχολαστικά σχεδόν κάθε μήνα, και ενώ μεν έβρισκα τις καλές μέρες, κάποιους μήνες κάτι δεν μου πήγαινε καλά και η β' φάση του κυκλου κρατούσε λίγο ( ωχρινική ανεπάρκεια την αποκαλούν οι γιατροί). Φυσικά και παρ όλες αυτές τις προσπάθειες, έγγυος δεν έμεινα. Τελικά ανέφερα το γεγονός και στον γυναικολόγο και στον ενδοκρινολόγο μου, όπου και οι δυο μου είπαν...μην τα κάνεις αυτά, δεν επιφέρουν κανένα αποτέλεσμα, ίσα ίσα πιο πολύ σε αγχώνουν ( γιατί η μέτρηση πρέπει να γίνεται κάθε μέρα την ίδια ώρα, με κοινό θερμόμετρο κάτω απο τη γλώσσα και για ένα λεπτό..πολλά πρέπει δηλαδή και εκει ) Σ αυτό βέβαια που συμφώνησαν και οι δυο. ήταν οτι αν έχουμε σχετικά σταθερό κύκλο, απο ορμονικής άποψης άρα και ωορρηξίας, δεν υπάρχει πρόβλημα..Επίσης,δεν είναι καθόλου σίγουρο οτι κάθε μήνα έχουμε ωορρηξία τις ίδιες μέρες, ακόμα και αν ο κύκλος είναι σταθερός..παίζουν πολλά, το άγχος, η διατροφή, ακόμα και ο καιρός ! ( και εγώ έμεινα έκπληκτη όταν το άκουσα αλλά φαίνεται πως είναι αλήθεια ) Τέλος πάντων, για να μην τα πολυλογώ, γνώμη μου πια είναι να τ'αφήσουμε όλα και η φύση θα κάνει τη δουλειά της! Μια του κλέφτη, δυο, τρεις, δεκατρεις, που θα πάει, θα το πετύχουμε! Καλή επιτυχία σε όλες μας κορίτσια, φιλάκια!