Γεια σας!
Όταν έμαθα οτι ήμουν έγκυος όλοι ήταν χαρούμενοι και μου έλεγαν οτι θα περνούσα την πιο ευτυχισμενη περίοδο της ζωής μου.Αυτό είναι και το μεγαλύτερο ψέμμα που έχω ακούσει στη ζωή μου.Και ξεκιναω:μαθαίνοντας οτι είμαι εγκυος αναγκαστηκα να σταματήσω να δουλεύω και εκτοτε μένω στο σπιτι.Στους πρώτους 3-4 μήνες το στομάχι μου πονούσε μέρα-νύχτα, είχα αιμοραγίες και έκατσα περίπου 15 μέρες στο κρεβάτι.Έννοειτε οτι από τότε απαγορεύτηκαν και οι επαφές μέχρι και το τέλος της κυησης, λες και δεν έφτανε το σταμάτημα του καπνίσματος, του αλκοολ, του κάφε, των αναψυκτικών, του σινέμά, του θεάτρου και όλων των χώρων με συνωστισμο.Όταν πια στα μέσα του 4ου μήνα είδα οτι αισθάνομαι καλύτερα τότε αρχησα να παίρνω βάρος με αποτέλεσμα να αισθάνομαι η πιο άσχημη γυναίκα στον κόσμο.Δεν ήξερα τι θα ακολουθούσε...Ξεκίνησα μαθήματα ανώδυνου τοκετού για να βοηθηθώ.Και πραγματικα για λιγο καίρο ένιωθα καλύτερα.Ώσπου πριν από λίγες μέρες είδα βίντεο με φυσιολογικο τοκετό.Με έχει πιάσει τέτοια φοβία,ένιωσα τέτοια φρίκη που έβαλα τα κλάματα και έτρεξα να πλυθώ με κρύο νερο.Φυσικα από τότε δεν κοιμάμαι πια ήρεμα και έτσι αποφάσησα να γεννήσω με καισαρική. Σήμερα μου εμφανίστηκαν και από τις δύο πλέυρες της κοιλιας ολοκόκκινες ραγάδες και μπόρω επίσημα πια να λέω οτί στα 27 μου έχω ξοφλήσει σα γυναικα...... Δεν θέλω να παρεξηγηθώ το παιδάκι μου το αγαπω και το περιμένω με αγωνία.Όμως εχω αγανακτήσει με όλα αυτά.Είμαι η μόνη?