emmi

Καλημέρα και χρόνια πολλά σε όλες τις κοπέλες του φόρουμ. Βρήκα καταφύγιο εδώ γιατί περνάω και εγώ δύσκολες μέρες λόγω της απώλειας που είχα πριν από ένα μήνα περίπου. Δυστυχώς έχασα και εγώ δύο μωράκια στην 22η εβδομάδα κύησης λόγω ανεπάρκειας τραχήλου. Οι στιγμές τραγικές. Δεν χρειάζεται να πω πολλά σε όσες το έχουν ήδη βιώσει. Εικόνες, μνήμες, συναισθήματα πιστεύω ότι είναι ίδια και απαράλλαχτα για κάποια γυναίκα που δεν καταφέρνει να τελειώσει αισίως την εγκυμοσύνη της, για κάποια γυναίκα που προσπάθησε πολύ να έχει το επιθυμητό αποτέλεσμα και δεν τα κατάφερε. Μπήκα περισσότερο εδώ μέσα για να γίνω μέλος μιας παρέας που έχει βιώσει το ίδιο γεγονός. Γιατί κακά τα ψέματα ο σύζυγος, ο περίγυρος, οι φίλοι σε στηρίζουν, αλλά τα βράδια όταν κλαις μόνη σου, όταν σπαράζεις και η ψυχή σου γίνεται χίλια κομμάτια, τότε είσαι μόνη σου. Και αυτοί που μπορούν να σε καταλάβουν περισσότερο από τον καθένα είναι άνθρωποι που έχουν περάσει από την ίδια κατάσταση. Μετά το αρχικό σοκ της αποβολής πίστευα ότι ο χρόνος θα ήταν ο καλύτερος γιατρός. Αλλά δυστυχώς μέρα με τη μέρα εγώ βυθίζομαι όλο και περισσότερο σε σκέψεις, δεν μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυα μου, δεν θέλω να βγαίνω έξω, δεν πάω στη δουλειά μου, δεν έχω όρεξη για τίποτα. Δεν θέλω να ακούω άλλο το κλασικό "δεν πειράζει, νέοι είστε θα ξαναπροσπαθήσετε" ή "έτσι ήθελε ο Θεός". Πειράζει και μάλιστα πολύ. Δεν αντέχω να βλέπω καροτσάκια στο δρόμο, παιδάκια να παίζουν. Γυρνάω και κοιτάω με παράπονο. Δεν έχω μπει ακόμη σε διαδικασία εξετάσεων για το τι έφταιξε, τι δεν πήγε καλά. Προσπαθώ να δουλέψω το ψυχολογικό κομμάτι. Ελπίζω εδώ μέσα η μία με την άλλη να βρούμε το ψυχικό σθένος, τη δύναμη, την αισιοδοξία να προχωρήσουμε μπροστά. Στο μυαλό μου και στην ψυχή μου θα είναι μέχρι να κλείσω τα μάτια μου αυτά τα δύο μωράκια, ένα αγοράκι και ένα κοριτσάκι, που δεν κατάφερα να τα κρατήσω στην αγκαλιά μου!!! Δεν θα τα ξεχάσω ποτέ!!!!