Χρειάζεται χρόνος για να αντιμετωπίσει κανείς ξανά τη ζωή που είχε, να βρει κουράγιο, να αποδεχτεί ότι το όνειρο του ερχομού ενός μωρού, το ίδιο το μωρό, δυστυχώς δεν υπάρχουν πια. Αυτό πονάει πιο πολύ και θέλει πολύ μεγάλη προσπάθεια για να αφήσεις πίσω αυτά που έγιναν και να ζήσεις το τώρα. Το μετά, οι σκέψεις για το αύριο, εμένα προσωπικά δεν με βοηθούν. Ελπίζω ότι θα έχω κάποτε ένα μωρό στην αγκαλιά μου, αλλά τώρα πρέπει να "φτιάξψ" εμένα και τη σχέση με τον άντρα μου ξανά. Να είμαστε ξανά ευτυχισμένοι και όχι να κοιτάμε τον τοίχο και να μιζεριάζουμε στον πόνο μας. Πέρασαν 23 μέρες για μένα και δεν πονάω ούτε λιγότερο ούτε περισσότερο. Πονάω το ίδιο αλλά διαφορετικά. Έχω όμως μεγαλύτερη ικανότητα να αταματάω τις σκέψεις που με βασανίζουν και να απολαμβάνω έστω και λίγο τη στιγμή. Θέλω να αγαπήσω ξανά τη ζωή μου και τους ανθρώπους που έχω γύρω μου χωρίς να κοιτάω τον πόνο μέσα μου. Να κοιτάξω έξω και να απολαύσω τον καφέ που πίνω με τη φίλη μου, τις στιγμές που έχω στο σπίτι μου ή έξω από αυτό. Να θυμηθώ πώς είναι να μην πονάς και να μην υποφέρεις τόσο πολύ. Το μέλλον δεν θέλω να το κοιτώ. Έχω μια ζωή στο σήμερα που όσο επώδυνα και αν είναι θέλω να τη ζήσω και να με νιώσω να βγαίνω σιγά σιγά από όλα τα δύσκολα συναισθήματα. Το έχω ζήσει άλλες 2 φορές αυτό εξάλλου, όχι βέβαια τόσο επώδυνα όσο τώρα, αλλά και τότε μόλις άρχιζα να ¨αναδύομαι" από τον πόνο και τη μελαγχολία, ένιωθα ξανά γεμάτη, ολόκληρη. Κουράγιο σε όλες εμάς που ζούμε κάτι παρόμοιο. Ένα μπράβο σε όλες μας που παλέψαμε τόσο πολύ να αντιμετωπίσουμε όλες τις τρομακτικές στιγμές, να πάρουμε αποφάσεις τόσο σημαντικές και να υποστούμε το πένθος για τα μωρά που χάσαμε. Ευτυχώς ο ήλιος βγαίνει κάθε μέρα και θυμίζει ότι η ευτυχία και η χαρά θα ξανάρθουν στη ζωή μας, αρκεί και εμείς λίγο να την αφήσουμε.