agathap

Δεν έχω λόγια...Τί άλλο να σου πω από το να σου ζήσουν και να είστε όλοι μαζί πάντα ευτυχισμένοι!!!!

Καλησπέρα κι από εμένα!Σήμερα είναι σαφώς μια καλύτερη μέρα αφού τη νύχτα τα πήγαμε πολύ καλύτερα...Εχθές το απόγευμα ήμουν στα μαύρα μου τα χάλια μετά από 3 μέρες χωρίς ύπνο αλλά η μπουμπού το κατάλαβε και μου έκανε τη χάρη να κοιμηθεί... Ίσως έφταιγε και η πανσέληνος τί να πω , αλλά είχα πολλά νεύρα!Κόντεψα να αρπαχτώ και με την πεθερά μου και με τον άντρα μου και γενικά τα είχα παίξει! Σήμερα ξύπνησα με μεγαλύτερη αισιοδοξία και δύναμη να συνεχίσω... Απόψε τη νύχτα εφάρμοσα κι εγώ το κόλπο με τον απορροφητήρα και έμεινα άφωνη με τα αποτελέσματα!Καλέ αυτό πιάνει!Το άκουγα συνέχεια να το λένε αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν το πολυπίστευα...΄Οποια δεν το έχει κάνει χάνει!!! Ερώτηση κρίσεως : που τα κοιμίζετε τα μπουμπούκια σας; Εμείς έχουμε λίκνο (δανεικό βεβαίως βεβαίως) και καλαθούνα και μετά από τις πρώτες μέρες κατάλαβα ότι της αρέσει περισσότερο στην καλαθούνα.Ίσως γιατί ο χώρος είναι πιο περιορισμένος και αισθάνεται καλύτερα ε; Και δεύτερη ερώτηση στο καπάκι : πόσες φορές το 24ωρο κάνετε τα κακά σας; (τα μωρά σας κι όχι εσείς φυσικά...)Εμείς μόνο μια αλλά όλα μαζεμένα!

Welcome to reality Φροσύνα μου...Δεν ξέρω για σένα αλλά η γέννα μου φάνηκε πολύ πιο απλή υπόθεση από το θέμα θηλασμός και από το να έχεις το μωρό στο σπίτι πια...Φυσικά και αισθάνομαι τεράστια ευτυχία αλλά οι δυσκολίες που έχουμε να αντιμετωπίσουμε είναι τελικά πολλές!Εγώ κατέληξα ότι τα όσα είχα διαβάσει σε βιβλία και ιντερνετ έφτασαν να με καταδυναστεύουν. Φρόντισα να ενημερωθώ όσο μπορούσα περισσότερο στη διάρκεια της εγκυμοσύνης για να είμαι έτοιμη αλλά όταν ήρθε η ώρα να τα εφαρμόσω τα βρήκα σκούρα...Και οι απόψεις μου για άλλες μανούλες και το τι θα έπρεπε να κάνουν που τόσο εύκολα εξέφραζα στο παρελθόν ήταν όλα λάθος.Γιατί μόνο αν τα περάσεις μπορείς να έχεις άποψη και μάλιστα κάθε μαμά-παιδί είναι μοναδικά και δεν πρέπει να κρίνουμε εύκολα...Τουλάχιστον αυτή είναι η δική μου άποψη αυτή τη στιγμή... Ο αποκλειστικός θηλασμός αποδείχτηκε ένας Γολγοθάς. Τον ανεβαίνω βέβαια ακόμα αλλά δεν ξέρω μέχρι πότε.Δεν έχω πια κανένα κόλλημα στο να δώσω ξένο γάλα και μάλιστα το έχω προσπαθήσει κάποια βράδια αλλά η μικρή δεν το δέχεται με τίποτα πια , όπως και την πιπίλα. Τουλάχιστον από τα κιλά της φαίνεται ότι τρώει καλά κι έτσι παρηγορούμαι. Βέβαια θηλάζουμε περί τις 12 φορές το 24ωρο και τα βράδια (αχ τα βράδια!) τις τελευταίες μέρες την έχω 3-4 ώρες συνεχόμενα πάνω στο στήθος...Αυτό είναι που είχα διαβάσει και λέγεται μαραθώνιος θηλασμός!Προσπαθώ ακόμα να εφαρμόσω τις οδηγίες για θηλασμό όσο και όποτε θέλει το μωρό και κάπως έτσι το στήθος έγινε κάτι σαν πιπίλα για εκείνη τα τελευταία βράδια που μας έπιασαν και οι κολικοί...3 νύχτες δεν έχω κοιμηθεί καθώς ξεκινάμε κατά τις 23:00-24:00 και την παίρνει ο ύπνος στις 4:00.Όλες αυτές τις ώρες στο στήθος αλλιώς δεν ησυχάζει!Δεν ξέρω μέχρι πότε θα αντέξω αλλά και τι άλλο μπορώ να κάνω...

EVITA1988 και η δικιά μου έχει το ίδιο θεματάκι με τα κακά.Μια φορά την ημέρα (συγκεκριμένα το βράδυ) και μετά από πολύ σφίξιμο...Και αυτό ήδη από τη δεύτερη εβδομάδα. Ο παιδίατρος είπε ότι εφόσον η υφή τους είναι κρεμώδης , είναι φυσιολογικό για μωρά που θηλάζουν. Εμείς όταν πλησιάζει το βραδάκι της κάνουμε απαλό μασάζ στην κοιλίτσα και της λυγίζουμε τα πόδια στην κοιλιά και πάλι τεντώνουμε όπως είναι ανάσκελα.Αυτό τη βοηθάει αρχικά να αεριστεί και ύστερα από κάμποση ώρα να τα κάνει...Άσε , μπορεί να μην τα κάνει συχνά αλλά όταν τα κάνει ξεχειλίζουν από παντού...Κάθε μέρα πλυντήριο φορμάκι , εσώρουχο , σελτεδάκι και ενίοτε τα ρούχα της μαμάς ή του μπαμπά...

Καλησπέρα κι από μένα...Μπήκα να πω τον πόνο μου σε κάποιον που θα καταλάβει...Οι κολικοί μάλλον μας χτύπησαν την πόρτα...το μάτιασα το κοριτσάκι μου που έλεγα δε μας κουράζει πολύ.Απόψε δεν έχω κοιμηθεί ούτε μια ώρα!Γκρίνια όλη νύχτα το μάτι γαρίδα!Το μόνο που την ηρεμούσε ήταν να πιπιλάει το στήθος.Τώρα φυσικά με πονάνε οι θηλές από το πολύ τράβηγμα.Όλη νύχτα την είχα κρεμασμένη πάνω μου.Μόλις την έπαιρνε ο ύπνος και την έβαζα στο κρεβάτι πεταγόταν με κλάματα....Αυτή ήταν η πρώτη μας πραγματική ολονυχτία! Τί απαίσιο συναίσθημα να μην μπορείς να κάνεις κάτι για να την ανακουφίσεις... Εσείς τί κάνετε με το θέμα κολικοί;

kiska μου πες που πως ο έκανες αυτό με την πιπίλα;Γιατί θέλω κι εγώ να της τη μάθω αλλά δεν τη θέλει με τίποτα. Βασικά ο λόγος είναι γιατί πιπιλάει το δάκτυλό της από την πρώτη μέρα κι επειδή το έκανα και εγώ μικρή με άσχημα αποτελέσματα για τα δόντια μου κυρίως , προτιμάω να πάρει πιπίλα. Ο παιδίατρος μου είπε απλά να περιμένω να φτάσουμε τις 20 μέρες για να της την δώσω...

Αααα και κάτι άλλο άσχετο...Έχει καμία από εσάς πρόβλημα με το θυροειδή; Εγώ έχω εδώ και χρόνια και το παρακολουθούσα στενά σε όλη την εγκυμοσύνη και όλα καλά.Βγαίνοντας από το μαιευτήριο η παιδίατρος μου έδωσε παραπεμπτικό να κάνει και η μπέμπα μου εξετάσεις θυροειδή στις 20 ημέρες. Εσάς σας έχει τύχει αυτό;

Καταρχήν σε όλες τις νέες μανούλες να σας ζήσουν τα μπεμπάκια σας και να είστε όλες πάντα τόσο ευτυχισμένες όσο και τώρα...Φροσινάκι η σκέψη μου είναι μαζί σου...Με το καλό να υποδεχτείς κι εσύ το παιδάκι σου! Elinoulini δε θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο με αυτά που έγραψες...Δε σας κρύβω ότι λίγο μαγκώθηκα με όσα γράφτηκαν όταν είπα ότι στο μαιευτήριο επέτρεψα να δώσουν στο μωρό ξένο γάλα. Ναι το έκανα και δεν αισθάνομαι τύψεις γι` αυτό κι αν ξαναγεννούσα τώρα πάλι θα το ξαναέκανα. Δε θεωρώ ότι χάλασε κι ο κόσμος αν πιει το μωρό ξένο γάλα. Προσπάθησα και προσπαθώ για το καλύτερο για το παιδί μου αλλά αν κάτι δε γίνεται δε θα πεθάνουμε κιόλας. Φυσικά και την έβαζα στο στήθος για να πάρει το πρωτόγαλα αλλά όταν σπάραζε στο κλάμα κυρίως την 3η - 4η μέρα που δεν μου είχε κατέβει το γάλα τί να έκανα; Εύχομαι καμία μανούλα να μη φτάσει σε απόγνωση βλέποντας το μωρό της να κλαίει απαρηγόρητο επειδή πεινάει...Κι εύχομαι να έχουν όλες πάντα και από την αρχή πολύ γάλα για να χοορταίνουν όλα τα μωράκια. Πάντως , για την ιστορία , από τη μέρα που γυρίσαμε στο σπίτι το μωρό μου δεν είπιε καθόλου ξένο γάλα και δόξα το Θεό ο θηλασμός πάει κάθε μέρα και καλύτερα. Βλέπετε τελικά δε συνήθισε στο ξένο και ούτε έπαθε σύγχυση θηλών καθώς ούτε το μπιμπερό δέχεται πλέον ούτε και πιπίλα....

Ευχαριστώ πολύ όλες σας για τις ευχές! rapanaki όντως γέννησα στο Ρέα και μπορώ να πω ότι είμαι σούπερ ευχαριστημένη από όλα! Τα δωμάτια πεντακάθαρα και ολοκαίνουρια - λίγο στριμωχτά αλλά και που δεν είναι; Η καθαριότητα σε πολύ καλό επίπεδο , διαρκώς καθάριζαν το μπάνιο , κάθε μέρα αλλαγή στα σεντόνια και τις πετσέτες. Το φαγητό ΥΠΕΡΟΧΟ! και οι κοπέλες όλες ευγενέστατες και πρόθυμες να βοηθήσουν : μαίες , προϊσταμένες , καθαρίστριες , τραπεζοκόμοι... Δεν έχεις την αίσθηση ότι είσαι σε νοσοκομείο... Έκαναν την εμπειρία μου ακόμα καλύτερη...

Πράγματι οι επισκέψεις την πρώτη κυρίως ημέρα είναι πολύ κουραστικές. Τις επόμενες μέρες όμως για μένα τουλάχιστον ήταν πολύ ωραία. Αν ζητήσεις αποκλειστικό θηλασμό θα σου φέρνουν το μωρό όποτε πεινάει και παίζει το σενάριο να μη δεις καθόλου τον κόσμο που θα έχει έρθει. Τουλάχιστον στο ΡΕΑ που γέννησα εγώ όταν υπήρχε μωρό στο δωμάτιο δεν έμπαινε κανείς μέσα (εκτός από τον μπαμπά αλλά αν θήλαζε άλλη κοπέλα κι αυτός έξω) ... Προσωπικά , στην αρχή ζήτησα αποκλειστικό θηλασμό αλλά στην πορεία άλλαξα γιατί δεν τσούλαγε το πράγμα. Καταρχήν την πρώτη μέρα έφτασα στο δωμάτιο στις 20:00 και αμέσως μου έφεραν το μωρό να θηλάσω. Περιττό να σας πω ότι δεν είχα κουράγιο ούτε να την κρατήσω στα χέρια μου αλλά προσπάθησα κι εγώ κι αυτή... Με ρώτησαν αν θα ήθελα το βράδυ να της δώσουν ξένο γάλα για να ξεκουραστώ και παρότι είχα διαβάσει τα χίλια μύρια για να μην το κάνω ... ενέδωσα... Και ναι : το μωρό μου είπιε κάποια μπουκάλια ξένο γάλα στο μαιευτήριο και δεν το μετανιώνω. Κάθε φορά που την είχα κοντά μου θηλάζαμε αλλά το γάλα μου κατέβηκε καλά την 5η μέρα που ήμουν πια στο σπίτι και στο μαιευτήριο επέτρεψα να της δώσουν και λίγο ξένο. Δε χάλασε κι ο κόσμος... Από τη στιγμή που κατέβηκε το γάλα δεν έχει ξαναπιεί τίποτα εκτός από το δικό μου.... Twiggy μην ανησυχείς...τα πράγματα δεν θα είναι τόσο τραγικά ώστε να μη μπορείς να ασχοληθείς με το μωρό σου.Θα είσαι τόσο ευτυχισμένη που θα μπορείς να τα καταφέρεις όλα και πολύ καλά...

Twiggy μην ανησυχείς για τίποτα. Από την εμπειρία μου έχω να σου πω ότι η καισαρική δεν είναι τίποτα απολύτως! Με επισκληρίδιο έκανα κι εγώ αφού όπως διάβασες ύστερα από πολλές ώρες δεν τα καταφέραμε φυσιολογικά. Καταλαβαίνω πως μπορεί να αισθάνεσαι κάπως απογοητευμένη που ίσως δεν "καταφέρεις" να γεννήσεις φυσιολογικά. Κι εγώ εκείνη τη στιγμή το πήρα πολύ βαριά αλλά τελικά μετά που το σκέφτηκα , δεν ευθυνόμουν εγώ γι` αυτό όπως δεν ευθύνεσαι κι εσύ. Έτσι έχουν τα πράγματα κι αυτό που προέχει είναι η ασφάλεια η δική σου και του παιδιού. Και τελοσπάντων ο τρόπος που θα γεννήσεις δεν σε κάνει λιγότερο ή περισσότερο καλή μάνα. Άσε που το αποτέλεσμα είναι αυτό που μετράει και τελικά όταν δεις το μωράκι σου τίποτα από αυτά δεν θα έχει σημασία πια.Πραγματικά θα τα ξεχάσεις όλα εκείνη ακριβώς τη στιγμή. Η επισκληρίδιος έχω να πω ότι είναι ένα καταπληκτικό πράγμα. Ενώ θα μπορείς να κινείς τα πόδια σου δεν θα έχεις καμία αίσθηση πόνου! Θα καταλαβαίνεις ότι κάτι γίνεται στην κοιλιά σου , κάτι προσπαθούν να τραβήξουν και τα λοιπά αλλά το μόνο που θα δεις θα είναι ένα μικρό μωράκι να προβάλλει (εμένα είχε ωραίο χρώμα μωβ) ξαφνικά πάνω από το σεντόνι που σου βάζουν για να μη βλέπεις. Προηγουμένως βέβαια θα έχεις ακούσει για πρώτη φορά ο κλάμα του ... Από εκεί και πέρα δε σε νοιάζει τίποτα άλλο. Θα το βλέπεις δίπλα σου να το ετοιμάζουν και δεν θα το πιστεύεις ότι αυτό είναι το ΔΙΚΟ ΣΟΥ παιδί ,ενώ παράλληλα ο γιατρός θα κάνει τη δουλίτσα του ράβοντας και ράβοντας... Όταν δε θα στο φέρουν πάνω σου , δεν θα υπάρχει τίποτα παρά μόνο εσύ κι αυτό! Αφού περάσεις λίγο χρόνο στην ανάνηψη και αφού έχεις δει πρώτα και τους δικούς σου , θα μεταφερθείς στο δωμάτιο όπου θα καταλάβεις κάποια στιγμή που θα περάσει η επίδραση της επισκληριδίου ότι δεν μπορείς να κινηθείς και πολύ εύκολα , κυρίως να κάτσεις και να σηκωθείς γιατί θα σε ψηλοτραβάει η τομή. Πέρα από αυτό εγώ δεν αισθάνθηκα κανένα άλλο πόνο καθώς βέβαια μου έκαναν και τις ενεσούλες μου τις παυσίπονες voltaren συχνά πυκνά... Μετά από κάποιες ώρες (εμένα το άλλο πρωί γιατί πήγα στο δωμάτιο στις 20:00) θα σε σηκώσουν και να περπατήσεις. Αυτό ήταν! Μέρα με τη μέρα θα αισθάνεσαι και πιο καλά.Εγώ όταν γύρισα σπίτι δεν είχα κανένα πρόβλημα πια.Δεν πήρα ούτε ένα παυσίπονο. Μόνο με ψιλοτράβαγε όταν ήθελα να κάτσω ή να σηκωθώ από κάπου μαλακά και χαμηλά όπως το κρεβάτι.Δευτέρα απόγευμα γέννησα και την επόμενη Δευτέρα πήγα και μου έκοψε τα ράμματα. , οπότε και έκανα μπάνιο κανονικά. Μέχρι τότε πλενόμουν τοπικά από τη μέση και κάτω και από τη μέση και πάνω , εκτός από μια φορά στο μαιευτήριο που έκανα ολόκληρη ντους και φώναξα τις μαίες και μου έκαναν αλλαγή στη γάζα γιατί δεν πρέπει να μένει επάνω βρεγμένη. Όσο για το θηλασμό το γάλα μου κατέβηκε κανονικά γύρω στην 4η προς 5η μέρα και από τότε θηλάζουμε αποκλειστικά. Συγνώμη για το μεγάλο κείμενο αλλά ήθελα πραγματικά να καταλάβεις ότι είναι πολύυυυυ εύκολη υπόθεση η καισαρική. Τόσο εύκολη που φτάνω να πω ότι ίσως δεν υπάρχει λόγο να ταλαιπωρούνται οι γυναίκες αλλιώς... Ίσως θα ήθελα κι εγώ να τα είχα διαβάσει αυτά πριν τον τοκετό....Αυτά!Φιλιά και μην ανησυχείς για τίποτα.Είναι ανεπανάληπτη εμπειρία η γέννα όπως και να την κάνεις!

Καλησπέρα κοριτσάκια μου.Βλέπω ότι τα θέματα αρχίζουν και αλλάζουν πλέον...θήλαστρα , ώρες , ύπνος. Η αλήθεια είναι ότι κι εμένα αυτά με απασχολούν πλέον... Σας γράφω λοιπόν για να γελάσετε : Έκανα αμάν για να μου κατέβει το γάλα μετά την καισαρική αλλά με πολύ υπομονή και επιμονή τα καταφέραμε να συντονιστούμε με τη μπουμπού.Ε λοιπόν τώρα έχω πάαααρα πολύ γάλα (υπερπαραγωγή λέγεται) και πάλι προβλήματα.Προσπαθώ να θηλάζω από το ένα στήθος για 2 με 3 φορές συνεχόμενα για να παίρνει το παιδί το πιο λιπαρό γάλα που βγαίνει αργότερα από το πρώτο λεπτόρευστο με αποτέλεσμα το άλλο στήθος να τουμπανιάζει και να πονάει. Πρέπει λοιπόν να το αδειάζω κι αυτό με το χέρι ή με θήλαστρο. Είχα ένα θήλαστρο δανεικό αλλά τα έφτυσε κι έτσι κι εγώ είμαι εις αναζήτηση ποιο να πάρω τώρα.Έχω ακούσει για το swing medela και προς τα εκεί προσανατολίζομαι κι εγώ... Προς το παρόν όμως αρμέγω το βυζί μου με το χέρι σαν να ήμουν αγελάδα! Ε λοιπόν αυτό το πρόβλημα δεν το περίμενα ... Είχα φανταστεί να μην έχω γάλα , να πληγωθούν οι θηλές , να πάθω μαστίτιδα κτλ συνηθισμένα αλλά όχι να την πατήσω από υπερβολική ποσότητα γάλακτος... Elinoulini όσο για αυτά που ρωτάς , ο παιδίατρος μου είπε ότι από τη στιγμή που ανέκτησε το βάρος της γέννησης , δε χρειάζεται να την ξυπνάω για να φάει. Τη θηλάζω λοιπόν όποτε και όσο αυτή θέλει , όποτε ξυπνήσει. Τελευταία έχει φτιάξει και ένα υποτυπώδες πρόογραμμα μάλιστα και ξυπνάει πάντα συγκεκριμένες ώρες. Το βράδυ συνήθως κοιμάται από τις 12-1 μέχρι τις 6 το πρωί σερί! Κι έτσι δε μπορώ να πω ότι μας έχει κουράσει πολύ.... Twiggy και Κική με το καλό τα ζουζουνάκια σας...Είναι απλά υπέροχο αυτό που πρόκειται να ζήσετε... Αααα και πείτε για το τικεράκι γιατί κι εγώ προσπάθησα αλλά δεν ξέρω πως να το βάλω....

Καλησπέρα και Καλή Σαρακοστή! Πώς πάει κορίτσια; Άντε με το καλό να έρχονται και τα τελευταία μωράκια για να περάσουμε στο επόμενο στάδιο και να μιλάμε πια για θηλασμούς, ώρες ύπνου , πάνες κτλ. Εμείς φτάσαμε αισίως τις δυο εβδομάδες και σα να έχουμε γνωριστεί λίγο με τη μπεμπούλα μου. Είναι πολύ καλό μωρό και δεν μας ταλαιπωρεί.Το κλάμα της το ακούμε σπάνια. Οι ώρες της δεν είναι τέλειες αλλά ακόμα αντέχουμε. Ο θηλασμός είναι κάτι που θέλει υπομονή και επιμονή αλλά όσο περνούν οι μέρες γίνεται και καλύτερο...Αυτά προς το παρόν από μένα. Εδώ θα βρείτε την ιστορία του τοκετού μου http://www.mammyland.com/forum/30/19676. Φιλιά!

Είναι ημέρα Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2012 και βρίσκομαι αισίως στις 40 + 5 εβδομάδες της εγκυμοσύνης μου. Τις τελευταίες 5 εβδομάδες πάω κι έρχομαι στο γιατρό και στο μαιευτήριο για καρδιοτοκογραφήματα αλλά η μπέμπα μου δε λέει να έρθει. Εντωμεταξύ έχω ρίξει πολύ περπάτημα και από το άλλο… (ξέρετε…) αλλά δεν έχω αισθανθεί ούτε ένα πόνο , ούτε μια συσπασούλα … Ανυπομονώ για τη μεγάλη στιγμή , ενώ παράλληλα σκέφτομαι και ψιλοφοβάμαι τη διαδικασία του τοκετού. Ο γιατρός μου ήταν της άποψης να περιμένουμε τη φύση να κάνει τη δουλειά της καθώς έτσι όλα είναι πιο ομαλά και εύκολα. Όλα αυτά βέβαια αφού ελέγχει συχνά μωρό , πλακούντα, υγρά κτλ και είναι όλα οκ. Τελικά αποφασίσαμε από κοινού να προκαλέσουμε τον τοκετό , οπότε έχουμε ραντεβού στο μαιευτήριο πλέον , τη Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου στις 6:30 το πρωί . Κυριακή , λοιπόν , μια μέρα πριν , κι ενώ όλη η οικογένεια (μαμάδες , μπαμπάδες , αδέλφια κτλ) έχει ψιλοφρικάρει , εγώ παραδόξως βρίσκομαι στην κοσμάρα μου. Πάω τη βολτίτσα μου , τρώω το αγαπημένο μου το φαγητάκι , κάνω το beaute μου και κάθομαι ήσυχα να δω τηλεόραση η οποία δεν έδειχνε τίποτα παρά την Αθήνα να καίγεται κι έτσι γυρνάω πλευρό και ρίχνω έναν ξεγυρισμένο ύπνο. Ούτε αγωνία , ούτε ξενύχτι όπως θα ήταν αναμενόμενο για μένα. Έτσι κι αλλιώς ένας από τους μεγάλους φόβους μου έχει ξεπεραστεί κλείνοντας αυτό το ραντεβού. Δε χρειάζεται να ανησυχώ πια για το αν θα μου σπάσουν τα νερά και που θα βρίσκομαι και αν θα καταλάβω ότι γεννάω κτλ. Το πρωί φορτωνόμαστε όλοι στα αυτοκίνητα (11 άτομα συνολικά) και πάμε στο μαιευτήριο. Μάταια έλεγα στους υπόλοιπους να έρθουν λίγο αργότερα γιατί η διαδικασία θα καθυστερούσε. Ήθελαν να ζήσουν όλη την εμπειρία…Τελικά τους βγήκε ξινό αφού χρειάστηκε να περιμένουν περί τις 12 ώρες! Τους χαιρετώ με συνοπτικές διαδικασίες και κατεβαίνω στο χώρο της προετοιμασίας. Έτοιμη να αντιμετωπίσω έναν άλλο μεγάλο φόβο μου : το ξύρισμα και το κλύσμα. Για καλή μου τύχη εκεί βρίσκω μια από τις μαίες που είχα γνωρίσει κάποια φορά που πήγα για καρδιοτοκογράφο και με την οποία είχαμε ρίξει πολύ γέλιο. Αμέσως η ψυχολογία μου ανέβηκε! Όταν μάλιστα μου είπαν ότι δε χρειάζομαι ξύρισμα (τα είχα καταφέρει καλά στο σπίτι με τα καθρεφτάκια μου και τα ακροβατικά μου) , πέταξα από τη χαρά μου. Το κλύσμα δεν το γλίτωσα αλλά ήταν τόσο διακριτικές και τόσο γρήγορη και απλή διαδικασία που τελικά άδικα αγχωνόμουν τόσο καιρό…Έτοιμη λοιπόν στο καροτσάκι μου ένα άλλο ευγενικό παιδί με μεταφέρει στο δωμάτιο τοκετών. Εκεί με ανέλαβε ένα άλλο υπέροχο κορίτσι (μαία) με την οποία γελάσαμε πολύ. Να σου και ο γιατρούλης. Μου βάζουν τους ορούς και τα φάρμακα (δεν με πόνεσαν καθόλου αν και δεν έβλεπα όταν μου έβαλαν την πεταλούδα) , τον καρδιοτοκογράφο και ο γιατρός ξεκινάει να μου σπάσει τα νερά. Έχοντας διαβάσει ιστορίες άλλων γυναικών του λέω να μου κάνει πρώτα επισκληρίδιο για να μην πονέσω. Μου λέει ότι δεν πονάει. Κι όντως δεν πόνεσε όταν η μαία έβαλε το χεράκι της τελικά και τα έσπασε. Πόνεσε αρκετά όμως όταν πριν είχε επιχειρήσει ο ίδιος να το κάνει με τις χερούκλες του! Το αν πονάει ή όχι δηλαδή για μένα είναι καθαρά θέμα μεγέθους χεριού! Κι όπως του είπα , θα έπρεπε να τους κόβουν στο Πανεπιστήμιο ανάλογα με το μέγεθος του χεριού τους – Γιατί τους πιλότους πως τους κόβουν αν έχουν μυωπία ε; Από αυτή τη στιγμή ξεκινάει μια πολύωρη αναμονή να φτάσουμε στην πολυπόθητη τέλεια διαστολή. Ο αντρούλης μου δίπλα , η αγαπημένη μου μαία κοντά μου , ο γιατρός μέσα έξω μαζί με την προϊσταμένη. Τραγούδια στο iphone του γιατρού , γέλια (πολλά!) , οι ώρες να περνούν πολύ ευχάριστα θα έλεγα. Κάποια στιγμή βέβαια ένιωσα και κάποια πονάκια ανεκτά αλλά ζήτησα επισκληρίδιο για καλό και για κακό μήπως κάτι γίνει και καθυστερήσει να με πιάσει κι έτσι αναγκαστώ να καταλάβω και περισσότερους πόνους. Άλλος ένας φόβος καταρρίπτεται για μένα : η διαδικασία της επισκληριδίου – το απόλυτο τίποτα! Δεν κατάλαβα τίποτα απολύτως όταν η αναισθησιολόγος μου έβαλε τον καθετήρα και ήταν υπόθεση δευτερολέπτων. Η ανακούφιση δε που ακολουθεί όλα τα λεφτά κορίτσια! (Θα ήθελα πολύ να έχω μερικές δόσεις και στο σπίτι όταν με πιάνουν οι πόνοι της περιόδου ή κανένας πονόδοντος…) Δεν ξέρω αν τα φάρμακα , η επισκληρίδιος ή η ωραία ατμόσφαιρα με είχαν χαλαρώσει τόσο. Πραγματικά χαιρόμουν την όλη διαδικασία και η μόνη μου έννοια πλέον ήταν να κρατήσω στην αγκαλιά το μωράκι μου. Εκείνες τις στιγμές λάτρευα όλο τον κόσμο : τον άντρα μου , το γιατρό μου , τις μαίες… Ακόμα και η αγωνία που είχα τις προηγούμενες μέρες για τον αν είναι καλά το μωρό μου , είχε εξαφανιστεί. Ήμουν σίγουρη ότι όλα θα πήγαιναν καλά , όπως κι έγινε! Κι οι ώρες περνούσαν , κι όλο να μου αλλάζουν στάσεις στο κρεβάτι εεεε… και να μου βάζουν και λίγο χεράκι (ντροπές και τέτοια δεν αισθανόμουν ούτε κατά διάνοια κι ας είχε παρελάσει όλο το νοσηλευτικό προσωπικό μπροστά από τα σκέλια μου – Ποια εγώ , που για να πάω για τεστ-παπ μια φορά το χρόνο το σκεφτόμουν 6 μήνες προκαταβολικά!). Και η διαστολή να προχωράει με αργούς ρυθμούς και το μωρό να είναι ακόμα ψηλά … Ο γιατρός λέει θα δούμε μέχρι τις 14:00 το μεσημέρι θα ξεκαθαρίσει το πράγμα . Στις 14:00 με εξετάζει και λέει θα περιμένουμε μέχρι τις 16:00 και θα δούμε . Στις 15:00 ωστόσο αλλάζει η βάρδια , μαίες φεύγουν και άλλες έρχονται , βάζουν κι αυτές τα χεράκια τους (Περάστε κόσμε!) , μαζεύονται όλες στο δωμάτιό μας αφού δεν υπάρχει καμία άλλη να γεννάει εκείνη την ώρα. Όσες είχαν έρθει είχαν ξεμπερδέψει πολύ νωρίτερα από μένα. Μα τι στο καλό , εγώ γιατί αργώ τόσο; Ο γιατρός τηλεφωνάει στο ιατρείο του και ακυρώνει τα ραντεβού. Μάλλον θα το ξημερώσουμε σήμερα… Γύρω στις 16:00 η διαστολή φτάνει στο 8 και η δόση της επισκληριδίου έχει περάσει οπότε αισθάνομαι πια πόνους. Είναι σαν πολύυυ δυνατοί πόνοι περιόδου αλλά δε σταματάνε και ξαναέρχονται , είναι συνέχεια εκεί! Μου λένε μην βάλουμε άλλη δόση για λίγο για να προχωρήσει πιο γρήγορα η διαδικασία. Σφίγγω τα δόντια και περιμένω…Δεν ξέρω πόση ώρα άντεξα , πάντως όχι και πολύ μέχρι που φώναξα «Βάλτε τη δόση μου τώρα!».Ανακούφιση και πάλι αναμονή , όχι για πολύ αυτή τη φορά. Σε καμιά ώρα η διαστολή στο 10 και βρίσκομαι με τα πόδια ψηλά να σπρώχνω και να σπρώχνω αλλά … χωρίς αποτέλεσμα. Το μωρό δεν κατέβαινε – Δυσαναλογία λέει ο γιατρός – δεν πρόκειται να βγει έτσι – πάμε για καισαρική…. Όσα ακολούθησαν τα θυμάμαι θολά καθώς δε μπορούσα με τίποτα να σταματήσω τα κλάματα . Χαιρετάω τον άντρα μου , κλαίω εγώ , κλαίει κι αυτός. Αυτός γιατί με είδε έτσι εγώ …γιατί άραγε; Ακόμα και σήμερα δεν μπορώ να καταλήξω. Ήταν γιατί «απέτυχα» να γεννήσω φυσιολογικά , ήταν λόγω της έντασης , λόγω του φόβου για το χειρουργείο που θα ακολουθούσε…δεν ξέρω. Ξέρω μόνο ότι έλεγα από μέσα μου «καλά να πάθεις χαζή-ξινά θα σου βγουν τα γέλια τελικά». Στο χειρουργείο όλα έγιναν αστραπιαία. Εγώ να κλαίω απαρηγόρητη σε όλη τη διαδικασία. Να με ρωτούν γιατί κλαις και να μην μπορώ να τους απαντήσω. Η αναισθησιολόγος πάνω από το κεφάλι μου όλη την ώρα να με χαϊδεύει και να μου μιλάει για να ηρεμήσω αλλά εγώ τίποτα. Από κάπου ακούγονταν τραγούδια , πολύς κόσμος να μπαινοβγαίνει και σε μια στιγμή ακούω κλάμα και ένα μωρό χρώματος μωβ αιωρείται από πάνω μου και φτάνει στο κουνάκι δίπλα μου όπου και το αναλαμβάνουν οι μαίες. Στο τεράστιο ρολόι γράφει 17:40. Είναι η στιγμή της γέννησης της μπεμπούλας μου. Μου τη φέρνουν τυλιγμένη σε σεντονάκι να τη δω και να της μιλήσω αλλά το δάκρυ κορόμηλο. Δεν μπορώ να ηρεμήσω με τίποτα. Τώρα πια έχω λόγο να κλαίω…Τι στιγμή είναι αυτή ρε κορίτσια! Είναι ένα θαύμα! Την είχα 9 μήνες στην κοιλιά μου και τώρα βρίσκεται στην αγκαλιά μου. Δεν είναι εύκολο να το συλλάβει ο νους. Δεν πίστευα ποτέ πως θα είναι έτσι και πως εγώ θα ανέπτυσσα τέτοια συναισθήματα. Δύο εβδομάδες μετά δε μπορώ να τη χορτάσω ακόμα. Είμαι τόσο ευτυχισμένη και ικανοποιημένη από το πώς εξελίχθηκαν τα πράγματα. Είμαι ικανοποιημένη ακόμα και που προσπάθησα να γεννήσω φυσιολογικά κι ας ταλαιπωρήθηκα κάποιες ώρες , είμαι βαθιά υποχρεωμένη στο γιατρό μου που με σεβάστηκε και εξάντλησε όλα τα περιθώρια , τη στιγμή που οι περισσότεροι θα είχαν προχωρήσει κατευθείαν σε καισαρική. Σκέφτομαι όμορφα για την εγκυμοσύνη και τον τοκετό μου κι ενώ δεν πίστευα πως θα το έλεγα ποτέ εγώ αυτό …. Θα ήθελα να το ξαναζήσω…

Να ` μαι κι εγώ!!!! Δεν πρόλαβα νωρίτερα να σας γράψω λόγω αυξημένων υποχρεώσεων όπως καταλαβαίνετε... Εν τάχει σας λέω ότι γέννησα τελικά τη Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου στις 17:40 το απόγευμα τη μπουμπού μου που ήταν τελικά 3260γρ. Ξεκίνησα με πρόκληση για φυσιολογικό τοκετό , φτάσαμε σε διαστολή 10 κάναμε μερικές εξωθήσεις αλλά η μπουμπού δεν κατέβαινε και τελικά δε γλίτωσα την καισαρική μετά από 10 ολόκληρες ώρες...Θα σας γράψω αναλυτικά την εμπειρία μου με την πρώτη ευκαιρία. Τώρα όλα μου φαίνονται μακρινά και δίνω τη μάχη του αποκλειστικού θηλασμού :roll Μαράκι να μας ζήσουν τα μωράκια μας!Έχουμε μαζί γενέθλια τελικά...Ευχαριστώ όλες για τις ευχές , αν και δεν πρόλαβα να διαβάσω όλες τις σελίδες...Θα τα ξαναπούμε σύντομα!