η πρώτη μου εγκυμοσύνη και την περίμενα πως και πως...ήρθε περίεργα με 3 αρνητικα τεστ αλλα ήρθε και μας έφερε τόσο χαρά..ήταν οι πιο όμορφες γιορτές της ζωής μου..σκεφτόμουν οτι ο νέος χρόνος θα μας φέρει το πιο πολύτιμο δώρο, το μωρό μας...μου έτυχε και το φλουρί στη βασιλόπιτα....πετούσα στα σύννεφα...καθε πρωί ξυπνούσα και σκεφτόμουν πόσο να μεγαλωσε το φασολάκι μας...είχα πάρει και ένα βιβλίο και έκανα υπομονή κάθε δευτέρα να δω πως θα είναι αυτή την εβδομάδα..και μία εγκυμοσύνη τέλεια..ούτε εμετούς ούτε τίποτα..
και μετά μία κηλίδα καφέ αίμα..και την επομενη μέρα ροζ βλέννες και μετά αυτός ο υπέρηχος,,,τι εφιάλτης..αμέσως το κατάλαβα, ήξερα τι έπρεπε να δω..και τι δεν υπήρχε...η αγάπη μου είχε μεγαλώσει αλλα΄η καρδούλα του δε χτυπούσε...
και μετά η απόξεση..εκλαψα εκλαψα, στέρεψαν τα δάκρυα μου...φασολάκι μου γλυκό γιατί έφυγες...τώρα πως να συνεχίχω...πως να προσπαθησω ξανα..
ξερω ότι συμβαίνει σε πολλές εγκυμοσύνες, ξέρω ότι δεν πρέπει να είμαι εγωίστρια και να λέω γιατί σε μένα..ένα δεν ξέρω..πως να το ξεπεράσω αυτό δεν ξέρω...και δεν ξλερω και αν το θέλω...