καλησπερα.με λενε αννα και ειμαι μητερα 2 παιδιων. ενα αγορακι 3,5 ετων και ενα κοριτσακι 9 μηνων.
διαβασα τις ιστοριες σας και πραγματικα εχω συγκλονιστει! δεν εχω παρομοια εμπειρια, αλλα θα ηθελα να σας πω την δικη μου ιστορια με την εγκημοσυνη της μπεμπας μου.
αρχες μαιου του 2010 ειχα καθυστερηση. κανω ενα τεστ (σαββατο ηταν) και μου βγαινει θετικο. δευτερα πρωι κανω και την χοριακη, η οποια βγαινει και αυτη θετικη με σχετικα χαμηλες τιμες. επικοινωνω με τον γιατρο και κανονιζουμε ραντεβου. στην 1η επισκεψη βλεπει τον σακο, αλλα μονο αυτο. κανονιζουμε να ξαναπαω μετα απο 15 μερες για να επιβεβαιωσει οτι ολα ειναι καλα. πραγματι στην επομενη επισκεψη, φαινεται και εμβρυο, αλλα οχι καρδουλα ακομη. μαλλον ειναι στις αρχες της η εγκημοσυνη, μου λεει και ξανακανονιζουμε για 15 μερες μετα. αυτη τη φορα ακουσαμε και την καρδουλα του, ευτυχως! περναει ο καιρος, εγω με λιγο υψηλη πιεση, το ζαχαρο μου οριακο καλο, πολυ αμνιακο υγρο στο σακο μου, ενα μικρο ινωμιωμα και φτανουμε να κανουμε την αυχενικη, η οποια βγαινει σχετικα καλη, το παπει σχετικα καλο και το Α τεστ οχι καλο. μου λεει οτι πρεπει να κανω αμνιοπαρακεντηση. τρελαθηκα! οχι γιατι φοβηθηκα πως εχει κατι το παιδι, αλλα μηπως το χασω. με τα πολλα και μετα απο πολυ κλαμα και συζητηση, αποφασισαμε ναμην την κανω και θα το βλεπαμε καλυτερα στον Β επιπεδου. εντωμεταξυ ενα πρωινο βλεπω λιγο αιμα. μιλαω πανικοβλητη με τον γιατρο, ο οποιος μου λεει ξαπλα και να κανω και καποιες ενεσεις. οντως το αιμα σταματησε, αλλα στον υπερηχο ειδε μια μικρη υδρονεφρωση στο μωρο. συνεχως με καθυσηχαζε οτι ολα θα πανε καλα. πρεπει να σας πω επισης οτι εγω δεν ακουγα το παιδι οσο θα επρεπε, αλλα ο γιατρος μου ελεγε οτι φταιει το πολυ υγρο στο σακο μου και οτι ο πλακουντας ηταν μπροστα. συνεχως ομως του παραπονιομουν για το ιδιο. μια παρασκευη βραδυ στην 35η εβδομαδα, δεν ειχα ακουσει ολη την ημερα το παιδι, τηλεφωνω στο γιατρο και κανονιζουμε να με δει το επομενο πρωι, πολυ πρωι ομως. το μωρο ευτυχως ηταν καλα, αλλα ο γιατρος μου ειπε: "την 1 ωρα που ερχεσαι και σε βλεπω ολα ειναι καλα, ομως εχω απεναντι μου μια μανα που μου λεει οτι τις υπολοιπες ωρες δεν ακουει το παιδι. αυτο πρεπει να το λαβω πολυ σοβαρα υποψη μου και να γεννησουμε την δευτερα". ουτως η αλλως θα γεννουσα την 37η, γιατι ημουν απο καισαρικη. με πλακωνει σε κατι ενεσεις, που βοηθουσαν την αναπτυξη των πνευμονων του παιδιου και δευτερα πρωι μπαινω χειρουργειο. γεννιεται η μικρη 2930 gr και 50 ποντους. η χαρα μου δεν περιγραφεται, ολα ειχαν τελειωσει καλα. ελα ομως που δεν ηταν ετσι. την 1η μερα το παιδι μενει στην εντατικη για παρακολουθηση λογω προωροτητας. την τριτη την ανεβαζουν στον οροφο και τεταρτη μεσημερι μου ανακοινωνει ο παιδιατρος του οροφου, οτι το παιδι παρουσιασε εντονους σπασμους, της εκαναν εξετασεις και ειδαν οτι ειχε ελλειψη ασβεστιου. την ξαναπηγαινουν στην εντατικη για να της χορηγησουν βιταμινη D που βοηθα στην αποροφηση του ασβεστιου. 3 ημερες μετα μου πηγαινουν το παιδι στην εντατικη 2, γιατι εκανε στα κακακια της αιμα. την βαζουν μεσα σε θερμοκοιτιδα, της σταματανε το φαγητο και της χορηγουνε αντιβιωση. το μωρο ηταν τρυπημενο, ποτε στα ποδια, ποτε στα χερια και ποτε στο κεφαλι για να παιρνει την αντιβιωση. με λιγα λογια το μωρο εμεινε στην εντατικη 15 μερες. γυριζουμε σπιτι και τους 3 πρωτους μηνες δεν επαιρνε βαρος. το πασχα μου κολλαει γαστρεντεριτιδα απο τον μεγαλο και περναμε την μεγαλη εβδομαδα στο νοσοκομειο και με τα 2 παιδια.
τωρα ειναι 9 μηνων και ειναι μια χαρουλα η μπεμπουλα μου. σας εγραψα τοσο πολλα γιατι ενιωθα σε καθε επισκεψη οτι το παιδι μου δεν θα τα καταφερνε. συνεχως ζουσα με το αγχος και την αγωνια. καθε μερα στεναχωρια οτι θα το χασω, οτι δεν θα τα καταφερει.
λυπαμαι αφανταστα για αυτα που σας εχουν συμβει.
μακαρι να μην νιωσει καμια μανα αυτη την απωλεια.
συγνωμη αν σας κουρασα!
