newagemama

Γιατί κάθεσαι και αγωνιάς ενώ μπορεί να μην είναι τίποτα σπουδαίο; Γράφεις για τηλεόραση, καλύτερα να μην το αφήνεις να βλέπει. Αν ένα τόσο μικρό παιδί κολλάει σε μια Τι βι που είναι ανοιχτή τις περισσότερες ώρες της μέρας, ε τα ματάκια θα κουραστούν. Η μικρή μου είχε μυωπία αρκετή από μικρή αλλά την πήραμε χαμπάρι κατά την εγγραφή στα νήπια. Εκτοτε φοράει γυαλιά και είναι όλα ΟΚ. Ωστόσο είχε θέμα από πιο νωρίς. Στον οφθαλμίατρο αμέσως, χωρίς δράματα!

Kαλώς την συνμπλογκίτισσα μαμά, θα σε επισκεφτώ!

Επεσαν όλοι πάνω μου αυτές τις μέρες με διάφορες απαιτήσεις και διαπίστωσα πόσο δύσκολο είναι να προστατεύσεις τα προσωπικά σου όρια και να πεις "όχι" όταν υπάρχει πίεση. Κι όταν καταφέρεις να πεις το "όχι" σωστά, είναι δύσκολο να μη νιώθεις ενοχές! Ελεος! Συμμάζεψα εδώ οδηγίες "πρώτων βοηθειών" για όσες μανούλες βρίσκονται στη ν ίδια θέση με μένα. http://wp.me/pS7gV-1c3

Ax, gioulaki, τι μου θύμισες...Η γιαγιά μου έχει πεθάνει εδώ και 20 χρόνια. Το σπίτι της στο χωριό το επισκεπτόμαστε συνήθως Πάσχα-καλοκαίρι (δεν μένει πια κανείς εκεί το χειμώνα)..Η μάνα μου στην ντουλάπα του δωματίου της γιαγιάς έχει αφήσει κρεμασμένο ένα πανωφόρι κοτλέ που συνήθως φορούσε και την τσαντούλα της. Κι όταν πάει στο σπίτι (που είναι το πατρικό της) το πρώτο πράγμα που κάνει είναι να ανοίγει την ντουλάπα να βλέπει ότι τα συγκεκριμένα πράγματα της γιαγιάς είναι εκεί, σαν να βεβαιώνουν το ότι είναι ακόμα παρούσα με κάποιον τρόπο... Συγκινήθηκα!

Η Στέλλα, την ώρα που σιδέρωνε ένα κέντημα της μητέρας της, που έχει φύγει εδώ και 8 χρόνια από τη ζωή, ένιωσε ξανά τη γλυκιά παρουσία της. Διαβάστε το πολύ τρυφερό και αληθινό γράμμα που έγραψε για τη μαμά της: http://wp.me/pS7gV-1aH

Eυχαριστώ, ευχαριστώ ΣΩΣΩ, με συγκινείς! Το μπλογκ αυτό είναι το χόμπι και το μεράκι μου, με στόχο να προσφέρει έμπνευση σε κάθε μαμά! Οσο για το τραγούδι του Βασίλη, υπάρχει άνθρωπος που να το ακούσει και να μη συγκλονιστεί; Υπάρχει;

Πώς είναι δυνατόν να μην είχα ακούσει μέχρι πριν από λίγες μέρες αυτό το τραγούδι; Διαβάστε τους καταπληκτικούς στίχους του Οδυσσέα Ιωάννου και ακούστε τον συγκλονιστικό Βασίλη Παπακωνσταντίνου να νοσταλγεί με τρυφερότητα τη μαμά του, που έχει φύγει απ΄τη ζωή: http://wp.me/pS7gV-19C

Μην προσπαθείς ντε και καλά να το κάνεις αμέσως. Σταδιακά θα προκύψει. Για τις μπαλίτσες ρώτα το γιατρό, ψύχραιμα!

Τι όμορφα που γράφεις...Με το καλό σε όλες, μανούλες ενωμένες ποτέ νικημένες!

Συμφέρει αν πάρεις αρκετά πράγματα για να ισοσκελίσεις τη διαφορά των μεταφορικών. Προσοχή, είναι "γλυκιά" και εύκολη η αγορά με ένα κλικ! Μετά ερχεται ο λογαρισμός. Πάντως το Αμαζον είναι γρήγορο και αξιόπιστο!

Στη ζωή μας, εκτός τα "φυσικά" μας παιδιά, υπάρχει ακόμη ένα παιδί. Το κουβαλάμε μέσα μας και είναι το εσωτερικό μας παιδί, το παιδί που κάποτε εμείς οι ίδιες υπήρξαμε. Ενα συγκινητικό ποίημα της σπουδαίας Κικής Δημουλά γι΄αυτό το μικρό παιδί: http://wp.me/pS7gV-18C

Αποφθέγματα, στίχοι, έξυπνα λόγια για τη μάνα. Και φανταστικές φωτό από το ζωικό βασίλειο για να πάρουμε μια δόση έμπνευσης και χαμόγελου για τις δύσκολες μέρες που διανύουμε: http://wp.me/pS7gV-18N

Ξενύχτησα διαβάζοντας το κλασικό Τα σταφύλια της οργής και εντόπισα εδώ http://wp.me/pS7gV-15q το πιο αριστοτεχνικά γραμμένο πορτραίτο μάνας. Προτρέπω να διαβάσετε αυτό το πορτραίτο (μια σελίδα είναι στο βιβλίο) για να πάρετε έμπνευση για τις δύσκολες στιγμές. Είναι η μάνα που μένει όρθια για οδηγήσει την οικογένειά της ενωμένη σ΄ένα καλύτερο αύριο.

Juliet, mariannap, KTK, Θέλω να γίνω μαμά, ευχαριστώ για την ανταπόκριση! Η αλήθεια είναι ότι προσπαθώ να αντιμετωπίσω την ακαταστασία με μαμαδίστικο χιούμορ και "μεγαλοψυχία" αλλά παθαίνω black out όταν εκτός από τα "κανονικά" παιχνίδια βλέπω διασκορπισμένα στο σπίτι σεντόνια, πετσέτες, τραπεζομάντηλα, κουζινικά (τα αληθινά εννοώ), καρέκλες αναποδογυρισμένες κοκ. Εκεί σταματάει ο νους και θα βάλω φωνή, δεν θα αντέξω άλλη μεγαλοψυχία!

Μια άλλη ματιά στην ακαταστασία που υπάρχει συνήθως σ΄ ένα σπίτι με μικρά παιδιά: http://wp.me/pS7gV-16S Από τη στιγμή που το διάβασα αντιμετωπίζω με μεγαλύτερη ανοχή το χαμό που κάνουν οι γοργονίτσες στο σπίτι. Η 8χρονη γοργονίτσα έχει αρχίσει να συμμαζεύει (φυσικά με "συνοπτικές διαδικασίες")! Η μικρή ακόμα αρνείται και προφασίζεται διάφορα ("με πονάει το αυτί', "πεινάω τώρα" κλπ). Εχει βρει καμιά μανούλα τον τρόπο να κάνει τα παιδιά πιο συνεργάσιμα στο θέμα του συμμαζέματος;

Ενα υπέροχο και απίστευτα τρυφερό ποίημα του Νικηφόρου Βρεττάκου, που αξίζει να το διαβαστεί από όλες τις μανούλες και ιδιαίτερα από τις μανούλες που θηλάζουν: http://wp.me/pS7gV-15h

Εκανες πολύ καλά που έγραψες κι εδώ και στη διοίκηση του ΙΚΕΑ. Θα έλεγα να ανοίξεις το ίδιο θέμα και σε άλλα φόρουμ για γονείς για να πάρει διάσταση. Και τότε, επειδή είναι "επιβλαβές" για τη φιλική εικόνα που θέλει να δείχνει το συγκεκριμένο μαγαζί, κάτι μπορεί να γίνει.

Η τρέλα που είχε πιάσει τις γοργονίτσες για την Πάττυ και την Αντωνέλλα ήταν η αφορμή για να πάρω, εγώ - η "αυστηρή" (τρομάρα μου) - μάνα ένα καλό μάθημα: Με την απαγόρευση δεν γίνεται τίποτα, χρειάζεται να μοιραστείς τον κόσμο του παιδιού για να το οδηγήσεις κάπου αλλού...Εγραψα εδώ γι΄ αυτό: http://wp.me/pS7gV-15Y Αντιμετώπισε καμιά άλλη κοριτσομανούλα την κοριτσομανία με την Πάττυ; Πώς το διαχειρίστηκε όλο αυτό (γιατί μιλάμε για την αποθέωση της κακογουστιάς και της ανοησίας σε επίπεδο σήριαλ...);

Argi, αυτό ακριβώς λέει και η ψυχολόγος και το κείμενο. Δεν χρειάζεται να εκθέτεις τα παιδιά σε αγωνία και άγχος που δεν μπορούν, λόγω ηλικίας, να διαχειριστούν. Ούτε όμως να τα αφήνεις να πιστεύουν ότι τα πράγματα είναι ρόδινα. Το βιντεάκι είναι πολύ χρήσιμο. Γνώμη μου είναι πως κι ένα εξάχρονο παιδί μπορεί να αντιληφθεί πχ ότι δεν αγοράζουμε το τάδε παιχνίδι για να εξοικονομήσουμε χρήματα για ένα ζευγάρι παπούτσια που είναι πιο απαραίτητο.

Δέκα "μυστικά" για να βοηθήσουμε τα παιδιά μας (και τους εαυτούς μας) να αντιμετωπίσουν την οικονομική κρίση: http://wp.me/pS7gV-152

Μια τρυφερή ιστορία, που μιλά τη γλώσσα της καρδιάς, για το πώς μπορεί η αγάπη να βρει ανταπόκριση. Το πουλί με το όνομα "Αγάπαμε" θέλει να βρει το ταίρι του. Μα όσο κι αν τραγουδά, όσο κι αν παρακαλά, όσο κι αν στολίζεται, μένει πάντα μόνο. Μέχρι που βρίσκεται η σοφή κουκουβάγια που του προτείνει έναν άλλο δρόμο… Ιδανικό για να το διαβάσουμε στα παιδιά μας! http://wp.me/pS7gV-13V

"Τα παιδιά έχουν μια ιδιαίτερα ανεπτυγμένη διαίσθηση. Μπορούν να νιώσουν την ενέργεια και τις δονήσεις των άλλων. Μερικές φορές απλά και μόνο βλέποντας κάποιον μπορεί ένα παιδί να αρχίσει να κλαίει δυνατά. Απομακρύνεται για να τον αποφύγει και παρόλο που δεν μπορεί να εξηγήσει με λόγια το γιατί, νιώθει την ενέργεια που εκπέμπει αυτό το άτομο και θέλει να κρατηθεί μακριά. Πάντοτε να εμπιστεύεσαι αυτό το ένστικτο του παιδιού σου". Ενα πολύ ενδιαφέρον κειμενάκι της Τζούντι Φορντ για το θέμα αυτό εδώ: http://wp.me/pS7gV-13r

Χα,χα! Είσαι μια μαμά - θεά! Θεά της ποίησης! Πολύ μ΄ αρέσουν θα παρακολουθώ το μπλογκ σου

ΚΑλώς ήρθες, έχω δυο γοργονίτσες 8 και 6,5 ετών!

Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!