Stef928

Ηλιαχτίδα μου, κάνε υπομονή. Σε καταλαβαίνω. Έχασα κι εγώ πριν 4 μήνες τα δίδυμά μου... Ό,τι και να σου πούμε εμείς, ο πόνος σου θα είναι εκεί... Ο χρόνος το μόνο που κάνει είναι να το "απαλύνει". Εγώ παίρνω δύναμη από τον άνδρα μου, και έχω καταλήξει ότι η Φύση αλλιώς ορίζει από αυτά που ονειρευόμαστε. Το σίγουρο είναι ότι θα ξαναπροσπαθήσω μόλις μου δώσει το ΟΚ ο γιατρός (γιατί και εγώ με καισαρική είμαι). Θα δεις και εσύ -με τον καιρό- ότι θα πεισμώσεις και ακριβώς επειδή το θέλουμε τόσο πολύ, την επόμενη φορά θα πάνε όλα καλά.

Guzelina, ελπίζω να τα καταφέρουμε... που θα πάει....

Σε ευχαριστώ ran, κάνω κουράγιο και εύχομαι να γίνω κι εγώ μάνα κάποια στιγμή. Να σου ζήσει η μπέμπα!

Μακάρι να γίνει έτσι και με μένα ... Το εύχομαι πραγματικά

Πονάω τόοο πολύ! Υπάρχουν μέρες που δεν υποφέρονται. Νιώθω ένα τεράστιο κενό. Προσπαθώ να γεμίζω τις μέρες με διάφορα πράγματα για να μην σκέφτομαι... Φύγαμε μερικές μέρες με τον άνδρα μου για να "ξεσκάσω", αλλά εκλαιγα συνέχεια ...

Elmi, όλα θα πάνε καλά την επόμενη φορά, θα δεις. Άλλωστε - όπως είπες κι εσύ - είσαι φτιαγμένη για αυτό. Απλά σε κάποιες περιπτώσεις πρέπει να κοπιάζουμε περισσότερο... Προσπάθησε την επόμενη φορά να είσαι λιγότερο αγχωμένη (το άγχος μόνο καλό δεν κάνει) και θα δεις ότι όλα θα πάνε καλά.

Καλημέρα σε όλες! Σας ευχαριστώ για την υποστήριξη.

Αυτός ο χρόνος... Πόσο βασανιστικά αργά περνάει όταν ποθείς κάτι πάρα πολύ.

Κορίτσια, σας ευχαριστώ για την υποστήριξη. Εύχομαι πραγματικά σε όσες περιμένουν παιδάκι να το σφίξουν στην αγκαλιά τους και να είναι γερό. Diosa, εσύ μπορείς να με καταλάβεις περισσότερο... θέλω να ξαναμείνω έγκυος και να αποκτήσω έστω ένα παιδάκι... όταν μου είχε ανακοινώσει ο γιατρός ότι ήταν δίδυμα πέταγα από τη χαρά μου! Κι όταν μάθαμε και το φύλο;;; Εκεί να δεις! Πίστεψα πραγματικά ότι ήμουν ΠΟΛΥ τυχερή... άγγιξα σχεδόν το ΤΕΛΕΙΟ αλλά ... Να ξέρετε πως μου δίνετε κουράγιο με τα λόγια σας ...

Ναι Zaxarenia, ήταν τυχαίο. Όλα ήταν τέλεια με την εγκυμοσύνη. Αυτό που μάλλον ευθύνεται για το γεγονός ήταν η μεγάλη διάταση της μήτρας (είχα μεγάλη κοιλιά), και επειδή ήταν και η πρώτη εγκυμοσύνη, μάλλον δεν άντεξε η μήτρα (δεν ήταν "προπονημένη")... δεν υπάρχει πάντως τεκμηριωμένη απάντηση... Όπως και νά 'χει, το να ψάχνω το "γιατί" στη δική μου περίπτωση που δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα υγείας (ούτε δικό μου ούτε των μωρών) είναι μάλλον αδιέξοδο. Το μόνο που μου δίνει δύναμη αυτές τις στιγμές είναι ο άντρας μου. Είμαστε πολύ αγαπημένοι και σίγουρα θα ξαναπροσπαθήσουμε (μετά από 6 μήνες τουλάχιστον λόγω καισαρικής)... το θέμα είναι πως είναι εξαιρετικά επώδυνο και ψυχοφθόρο να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Κάνεις ό,τι- μα ό,τι -περνάει από το χέρι σου για να πάνε όλα καλά, και τελικά η Φύση αποφασίζει αλλιώς... Σε ευχαριστώ πάντως για τα λόγια παρηγοριάς και εύχομαι με το καλό να έρθουν τα μωρά σου.

Καλησπέρα σε όλες, Παρόλο που έμπαινα συχνά και διάβαζα διάφορα topics που με ενδιέφεραν, αυτή τη φορά νιώθω την ανάγκη να γράψω για αυτό που βιώνω αυτές τις μέρες. Έχασα τα δίδυμά μου (κοριτσάκι-αγοράκι) στις 27 εβδομάδες, και ενώ η εγκυμοσύνη μου (η 1η μου στα 38 μου) ήταν τέλεια, χωρίς προβλήματα. Στις 26 Δεκεμβρίου 2010, εντελώς ξαφνικά, είχα ακατάσχετη αιμορραγία. Μέσα σε 20 λεπτά ήμουν στο Μαιευτήριο και στα επόμενα 10 λεπτά με ξεγέννησαν με καισαρική. Ο πλακούντας στο αγοράκι έπαθε ολική ρήξη και γεννήθηκε νεκρό, ενώ η μπέμπα (επειδή είχε διαφορετικό σάκο και πλακούντα) γεννήθηκε 1.030γρ. Της έκαναν αμέσως ένεση κορτιζόνης για τα πνευμόνια της και μας ενημέρωσαν πως η μικρή ανταποκρίνεται πάρα πολύ καλά. Πήραμε μια μικρή χαρά ότι τουλάχιστον η μπέμπα μας θα τα καταφέρει... Δεν κράτησε πολύ όμως... μετά από 1,5 μέρα ξεκίνησαν οι επιπλοκές και η μπέμπα μας «έφυγε» να βρει τον αδερφό της 3 μέρες μετά... Έγινα «μαμά» για 3 μέρες και γύρισα στο σπίτι με μια άδεια αγκαλιά... Έχουν περάσει σχεδόν 40 μέρες και δεν μπορώ ακόμη να πιστέψω αυτό που έγινε... Μου λένε ότι ο πόνος θα γλυκάνει με την πάροδο του χρόνου... εμένα γιατί μου φαίνεται πως κάθε μέρα που περνάει, η απουσία γίνεται όλο και πιο στενάχωρη; Μου λείπουν όλο και πιο πολύ. Έχω συνέχεια την εικόνα της μπέμπας μου μπροστά μου... έχω μόνιμα έναν κόμπο στο λαιμό και ένα σφίξιμο στην καρδιά... Δεν μπορώ να ευχαριστηθώ τίποτα. Με ενοχλεί η λιακάδα γιατί δεν έχω τα μωρά μου να τη βλέπουν, με ενοχλεί η βροχή γιατί μοιάζει με την καρδιά μου που κλαίει. Είχαμε κάνει τόσα όνειρα...