ANANAS

Δυστυχως ο αντρας μου δεν αλλαζει γραμμη με τιποτα! Με οτι κι αν συμβαινει. Οτι κι αν κανει το παιδι. Το μονο που κανει ειναι να κατηγορει εμενα οτι εγω φταιω που δεν την μαθαινω να τον σεβεται (πραγμα που φυσικα δεν ισχυει). Και δεν μπορω να καταλαβω γιατι φερεται σε εκεινον ετσι, Αφου υποτιθεται οτι εγω ειμαι "η κακια της υποθεσης", που της απαγορευω, που της επιβαλλω, που την τιμωρω κτλ. Φυσικα οταν ειναι ο μπαμπας μπροστα γινεται ανυπακουη και σε μενα. Καθολυ περιεργο αφου οποτε της επιβαλλω μια τιμωρια (πχ χτυπαει τη μπαλα στο τζαμι και εγω της την παιρνω), μολις κλαψει εκεινος της την επιστρεφει! Του λεω συνεχεια οτι αυτο που κανει ειναι λαθος, οτι το παιδι δημιουργει κακο χαρακτηρα αλλα δεν καταλαβαινει με τιποτα!!! Προφανως φοβαται μην χασει την αγαπη της επειδη λειπει τοσες ωρες και δεν θελει και να την κακοκαρδιζει κ απο πανω, τι να πω..ειλικρινα δεν ξερω τι να κανω, ειναι αδυνατον να συνυπαρξουμε και οι τρεις μας στον ιδιο χωρο...

Γεια σας. Εχω ενα κοριτσακι σχεδον τεσσαρων ετων. Ειναι πανεξυπνη, με πολυ εντονη προσωπικοτητα, πολυ ζωηρη και πολυ κακομαθημενη απο τον μπαμπα της. Δυστυχως δεν εχουμε κοινη γραμμη στην ανατροφη της. Εκεινος της κανει ολα τα χατηρια, αναιρει οποια τιμωρια της επιβαλλω και την υπερασπιζεται διαρκως. Και ανησυχει υπερβολικα. Στην αρχη ηταν πολυ χαρουμενος που η κορη του τον λατρευε και ηταν συνεχεια κολλημενη πανω του. Αλλα τα πραγματα εδω και κατι μηνες αλλαξαν. Οταν ειμαστε μονες μας το πρωι (δεν παει σχολειο ακομα και εγω δεν δουλευω οποτε περναμε ολη τη μερα μαζι), σε γενικες γραμμες ειναι υπακουη, καλη, ησυχη. Περναμε μια ομορφη μερα. Μολις γυριζει ο μπαμπας της απο τη δουλεια βλεπω μπροστα μου αλλο παιδι. Δεν καθεται ησυχη ουτε λεπτο, δεν τον αφηνει να καθησει, δεν τον αφηνει να φαει, δεν μας αφηνει να μιλησουμε, κανει οτι ακροβατικο μπορει να σκεφτει ο ανθρωπινος νους, φωναζει, κανει φασαρια κι αν της πει τιποτα ο μπαμπας της, μιλαει ασχημα κ σηκωνει και χερι!!!! (αυτο να σημειωσω οτι το εκανε και σε μενα παλιοτερα, αλλα της ξεκαθαρισα οτι δεν το δεχομαι και το σταματησε μετα απο λιγο καιρο). Κοινως ο αντρας μου δεν μπορει να ηρεμισει καθολου οσο ειναι το παιδι ξυπνιο και συνεχεια μεσα στο σπιτι υπαρχει μια γκρινια και μια ενταση μεταξυ των δυο. Της εχω μιλησει ΑΠΕΙΡΕΣ φορες, της λεω πως να φερεται στον μπαμπα της κτλ κτλ και ενω ακουει και κατανοει μολις τον βλεπει..δαιμονιζεται!! Δεν ξερω ειλικρινα τι να κανω! Ο αντρας μου δεν μπορει να ηρεμισει στο σπιτι του. Και καταληγουμε να τσακωνομαστε και μεταξυ μας. Του εχω πει απειρες φορες να σταματησει να την κακομαθαινει τοσο, να ειναι πιο σταθερος, να τη βαζει καμμια τιμωρια, και στο κατω κατω να κανει αυτο που εκεινος θελει και να αφησει εμενα να τη χειριστω (να φαει ή να κοιμηθει ας πουμε!). Ανησυχω για το που θα οδηγησει αυτη η κατασταση. Καταλαβαινω και εκεινον, της εχει τοση αδυναμια και εκεινη συμπεριφερεται ετσι. Και την παιρνει κ στα σοβαρα.. Τι φταιει? Τι να κανω??