Sandy7280

Δυστυχώς ακόμα παλεύω με τα κιλά της εγκυμοσύνης. Πήρα συνολικά 18 κιλά μέχρι να γεννήσω και ακόμα έχω τα 10 πάνω μου... Θήλασα για 5 μήνες και κάτι, και η αλήθεια είναι ότι έκανα και τις αταξίες μου όσον αφορά τη διατροφή μου... Τώρα παλεύω μεν, αλλά δύσκολα τα βλέπω τα πράγματα...

Δυστυχώς ακόμα παλεύω με τα κιλά της εγκυμοσύνης. Πήρα συνολικά 18 κιλά μέχρι να γεννήσω και ακόμα έχω τα 10 πάνω μου... Θήλασα για 5 μήνες και κάτι, και η αλήθεια είναι ότι έκανα και τις αταξίες μου όσον αφορά τη διατροφή μου... Τώρα παλεύω μεν, αλλά δύσκολα τα βλέπω τα πράγματα...

Δυστυχώς ακόμα παλεύω με τα κιλά της εγκυμοσύνης. Πήρα συνολικά 18 κιλά μέχρι να γεννήσω και ακόμα έχω τα 10 πάνω μου... Θήλασα για 5 μήνες και κάτι, και η αλήθεια είναι ότι έκανα και τις αταξίες μου όσον αφορά τη διατροφή μου... Τώρα παλεύω μεν, αλλά δύσκολα τα βλέπω τα πράγματα...

Δυστυχώς ακόμα παλεύω με τα κιλά της εγκυμοσύνης. Πήρα συνολικά 18 κιλά μέχρι να γεννήσω και ακόμα έχω τα 10 πάνω μου... Θήλασα για 5 μήνες και κάτι, και η αλήθεια είναι ότι έκανα και τις αταξίες μου όσον αφορά τη διατροφή μου... Τώρα παλεύω μεν, αλλά δύσκολα τα βλέπω τα πράγματα...

Έχω ξαναγράψει για τη μαγική αυτή στιγμή στη ζωή μου, αλλά πάντα με συγκινεί όσο τότε... Εγώ γέννησα 28η Οκτωβρίου του 2007 το βράδυ (ήμουν στην 39η εβδομάδα). Έβλεπα τηλεόραση το απόγευμα και κάποια στιγμή πηγα τουαλέττα. Ενώ ετοιμαζόμουν λοιπόν να γυρίσω στο σαλόνι, ένιωσα κάποια υγρά ζεστά στα πόδια μου χωρίς να μπορώ καν να ελέγξω να τα συγκρατήσω όπως συμβαίνει κανονικά με τα ούρα. Κατάλαβα ότι μού έσπαγαν τα νερά, όμως η ποσότητά τους δεν ήταν μεγάλη, παρόλα αυτά τηλεφώνησα στη γιατρό μου και μού είπε αν έχω την αίσθηση ότι ήταν αμνιακό (και όχι απλή ακράτεια ούρων), να πάω προς το ΜΗΤΕΡΑ να με δει η προϊσταμένη κάτω στους τοκετούς, και αν είχα μπει σε φάση τοκετού, θα ερχόταν και η ίδια με τη μαία μας. Ετοιμαζόμουν λοιπόν να κάνω ό,τι μού είπε και ξαφνικά ένιωσα ένα χείμαρρο να κατεβαίνει, μην αφήνοντάς μου καμία πλέον αμφιβολία ότι τα νερά μου είχαν σπάσει κανονικότατα!!! Αφού μιλήσαμε και πάλι με τη γιατρό, ξεκίνησα και επίσημα να ετοιμάζομαι για το μαιευτήριο. Ο άντρας μου, παρακολουθώντας με να κάνω ήσυχη και ατάραχη το μπάνιο μου πριν ντυθώ, είχε πάθει παράκρουση: Τώρα θα κάνεις μπάνιο;;;;;;;;!!!! Πού είναι τα ρούχα μου;;; Τί κάνω τώρα εγώ;;; ηταν μόνο μερικές από τις πανικοβλημένες ερωτήσεις του... Περιττό να αναφέρω ότι το αυτοκίνητο το έκανε τούρμπο μέχρι το ΜΗΤΕΡΑ και φτάσαμε εκεί σε 1 περίπου τέταρτο, ενώ κανονικά κάνουμε γύρω στη μία ώρα. Στο δρόμο προσπαθούσα εγώ να τον ηρεμήσω και εκείνος πραγματικά απορούσε (όπως κι εγώ μέσα μου) για την τόση ηρεμία μου...!!!! Όλα εξελίχθηκαν τόσο γρήγορα, σαν να έβλεπα ταινία τον τοκετό κάποιας άλλης. Έκανα αμέσως όλες τις απαραίτητες εξετάσεις, αίμα, πίεση κλπ., μού έκαναν το καθιερωμένο κλείσμα (!!!) και αφού έκανα ένα ακόμα μπανάκι, έβαλα τη ρομπίτσα μου και ξάπλωσα στο κρεββατάκι μου στο δωμάτιο ...αναμονής!!! Σε αυτό το χώρο ήταν κι ο άντρας μου, ντυμένος με τη ρομπίτσα του χειρουργείου και έξω είχε μαζευτεί βέβαια όλη μου η οικογένεια, η κουμπάρα μου και άλλοι συγγενείς... Εκεί βάλαμε τον καρδιοτοκογράφο και διαπιστώσαμε ότι η μπεμπούλα ήταν ακόμη πολύ ψηλά, ενώ εκτός από ψευδοσυσπάσεις, δεν ένιωθα καθόλου πόνο και είχα σχεδόν μηδενική διαστολή. Με δεδομένο λοιπόν ότι το αμνιακό μου είχε σχεδόν εξαντληθεί και ότι η μπέμπα δεν ήθελε μάλλον ακόμα να βγει, αποφασίσαμε να κάνουμε καισαρική, φυσικά με επισκληρίδιο. Μού έκαναν την ένεση (η οποία δεν πονάει και όσο περίμενα!) και πέρασα αμέσως στο χειρουργείο, όπου έζησα την πιο μοναδική, πιο μαγική, πιο συγκινητική και σημαντική στιγμή της ζωής μου..! Η κόρη μου γεννήθηκε στις 22.22 και η στιγμή που την ακούμπησαν πάνω μου θα είναι ίσως η μόνη στιγμή της ζωής μου που δεν θα ξεχάσω ποτέ... Τα ματάκια της ήταν ορθάνοιχτα και με κοιτούσαν ενώ ήταν έτοιμη να κοιμηθεί στην ηρεμία της αγκαλιάς μου... Αξίζει μόνο να σας πω ότι από το κλάμα που έριξα στο χειρουργείο, η γιατρός μου νόμισε ότι έκανα αλλεργική αντίδραση στα μάτια από την επισκληρίδιο... Όλα τα υπόλοιπα δεν έχουν τόση σημασία, όσο το γεγονός ότι πλέον είχα γεννήσει το μωρό μου, ήταν γερό, όπως κι εγώ και όλα είχαν κλείσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, χωρίς κανένα φόβο, χωρίς άγχος και χωρίς να στενοχωρεθώ για τίποτα... Συγνώμη αν ήμουν ιδιαίτερα αναλυτική και περιγραφική, αλλά όταν το περιγράφω και το σκέφτομαι με συνεπαίρνει ο ενθουσιασμός και ξεχνιέμαι... Ελπίζω να έδωσα ένα στίγμα των συναισθημάτων μου και εύχομαι να βιώσετε όλες οι μέλλουσες μανούλες με τον καλύτερο τρόπο τη γέννηση του δικού σας παιδιού... Όλα καλά να πάνε!!!

Έχω ξαναγράψει για τη μαγική αυτή στιγμή στη ζωή μου, αλλά πάντα με συγκινεί όσο τότε... Εγώ γέννησα 28η Οκτωβρίου του 2007 το βράδυ (ήμουν στην 39η εβδομάδα). Έβλεπα τηλεόραση το απόγευμα και κάποια στιγμή πηγα τουαλέττα. Ενώ ετοιμαζόμουν λοιπόν να γυρίσω στο σαλόνι, ένιωσα κάποια υγρά ζεστά στα πόδια μου χωρίς να μπορώ καν να ελέγξω να τα συγκρατήσω όπως συμβαίνει κανονικά με τα ούρα. Κατάλαβα ότι μού έσπαγαν τα νερά, όμως η ποσότητά τους δεν ήταν μεγάλη, παρόλα αυτά τηλεφώνησα στη γιατρό μου και μού είπε αν έχω την αίσθηση ότι ήταν αμνιακό (και όχι απλή ακράτεια ούρων), να πάω προς το ΜΗΤΕΡΑ να με δει η προϊσταμένη κάτω στους τοκετούς, και αν είχα μπει σε φάση τοκετού, θα ερχόταν και η ίδια με τη μαία μας. Ετοιμαζόμουν λοιπόν να κάνω ό,τι μού είπε και ξαφνικά ένιωσα ένα χείμαρρο να κατεβαίνει, μην αφήνοντάς μου καμία πλέον αμφιβολία ότι τα νερά μου είχαν σπάσει κανονικότατα!!! Αφού μιλήσαμε και πάλι με τη γιατρό, ξεκίνησα και επίσημα να ετοιμάζομαι για το μαιευτήριο. Ο άντρας μου, παρακολουθώντας με να κάνω ήσυχη και ατάραχη το μπάνιο μου πριν ντυθώ, είχε πάθει παράκρουση: Τώρα θα κάνεις μπάνιο;;;;;;;;!!!! Πού είναι τα ρούχα μου;;; Τί κάνω τώρα εγώ;;; ηταν μόνο μερικές από τις πανικοβλημένες ερωτήσεις του... Περιττό να αναφέρω ότι το αυτοκίνητο το έκανε τούρμπο μέχρι το ΜΗΤΕΡΑ και φτάσαμε εκεί σε 1 περίπου τέταρτο, ενώ κανονικά κάνουμε γύρω στη μία ώρα. Στο δρόμο προσπαθούσα εγώ να τον ηρεμήσω και εκείνος πραγματικά απορούσε (όπως κι εγώ μέσα μου) για την τόση ηρεμία μου...!!!! Όλα εξελίχθηκαν τόσο γρήγορα, σαν να έβλεπα ταινία τον τοκετό κάποιας άλλης. Έκανα αμέσως όλες τις απαραίτητες εξετάσεις, αίμα, πίεση κλπ., μού έκαναν το καθιερωμένο κλείσμα (!!!) και αφού έκανα ένα ακόμα μπανάκι, έβαλα τη ρομπίτσα μου και ξάπλωσα στο κρεββατάκι μου στο δωμάτιο ...αναμονής!!! Σε αυτό το χώρο ήταν κι ο άντρας μου, ντυμένος με τη ρομπίτσα του χειρουργείου και έξω είχε μαζευτεί βέβαια όλη μου η οικογένεια, η κουμπάρα μου και άλλοι συγγενείς... Εκεί βάλαμε τον καρδιοτοκογράφο και διαπιστώσαμε ότι η μπεμπούλα ήταν ακόμη πολύ ψηλά, ενώ εκτός από ψευδοσυσπάσεις, δεν ένιωθα καθόλου πόνο και είχα σχεδόν μηδενική διαστολή. Με δεδομένο λοιπόν ότι το αμνιακό μου είχε σχεδόν εξαντληθεί και ότι η μπέμπα δεν ήθελε μάλλον ακόμα να βγει, αποφασίσαμε να κάνουμε καισαρική, φυσικά με επισκληρίδιο. Μού έκαναν την ένεση (η οποία δεν πονάει και όσο περίμενα!) και πέρασα αμέσως στο χειρουργείο, όπου έζησα την πιο μοναδική, πιο μαγική, πιο συγκινητική και σημαντική στιγμή της ζωής μου..! Η κόρη μου γεννήθηκε στις 22.22 και η στιγμή που την ακούμπησαν πάνω μου θα είναι ίσως η μόνη στιγμή της ζωής μου που δεν θα ξεχάσω ποτέ... Τα ματάκια της ήταν ορθάνοιχτα και με κοιτούσαν ενώ ήταν έτοιμη να κοιμηθεί στην ηρεμία της αγκαλιάς μου... Αξίζει μόνο να σας πω ότι από το κλάμα που έριξα στο χειρουργείο, η γιατρός μου νόμισε ότι έκανα αλλεργική αντίδραση στα μάτια από την επισκληρίδιο... Όλα τα υπόλοιπα δεν έχουν τόση σημασία, όσο το γεγονός ότι πλέον είχα γεννήσει το μωρό μου, ήταν γερό, όπως κι εγώ και όλα είχαν κλείσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, χωρίς κανένα φόβο, χωρίς άγχος και χωρίς να στενοχωρεθώ για τίποτα... Συγνώμη αν ήμουν ιδιαίτερα αναλυτική και περιγραφική, αλλά όταν το περιγράφω και το σκέφτομαι με συνεπαίρνει ο ενθουσιασμός και ξεχνιέμαι... Ελπίζω να έδωσα ένα στίγμα των συναισθημάτων μου και εύχομαι να βιώσετε όλες οι μέλλουσες μανούλες με τον καλύτερο τρόπο τη γέννηση του δικού σας παιδιού... Όλα καλά να πάνε!!!

Έχω ξαναγράψει για τη μαγική αυτή στιγμή στη ζωή μου, αλλά πάντα με συγκινεί όσο τότε... Εγώ γέννησα 28η Οκτωβρίου του 2007 το βράδυ (ήμουν στην 39η εβδομάδα). Έβλεπα τηλεόραση το απόγευμα και κάποια στιγμή πηγα τουαλέττα. Ενώ ετοιμαζόμουν λοιπόν να γυρίσω στο σαλόνι, ένιωσα κάποια υγρά ζεστά στα πόδια μου χωρίς να μπορώ καν να ελέγξω να τα συγκρατήσω όπως συμβαίνει κανονικά με τα ούρα. Κατάλαβα ότι μού έσπαγαν τα νερά, όμως η ποσότητά τους δεν ήταν μεγάλη, παρόλα αυτά τηλεφώνησα στη γιατρό μου και μού είπε αν έχω την αίσθηση ότι ήταν αμνιακό (και όχι απλή ακράτεια ούρων), να πάω προς το ΜΗΤΕΡΑ να με δει η προϊσταμένη κάτω στους τοκετούς, και αν είχα μπει σε φάση τοκετού, θα ερχόταν και η ίδια με τη μαία μας. Ετοιμαζόμουν λοιπόν να κάνω ό,τι μού είπε και ξαφνικά ένιωσα ένα χείμαρρο να κατεβαίνει, μην αφήνοντάς μου καμία πλέον αμφιβολία ότι τα νερά μου είχαν σπάσει κανονικότατα!!! Αφού μιλήσαμε και πάλι με τη γιατρό, ξεκίνησα και επίσημα να ετοιμάζομαι για το μαιευτήριο. Ο άντρας μου, παρακολουθώντας με να κάνω ήσυχη και ατάραχη το μπάνιο μου πριν ντυθώ, είχε πάθει παράκρουση: Τώρα θα κάνεις μπάνιο;;;;;;;;!!!! Πού είναι τα ρούχα μου;;; Τί κάνω τώρα εγώ;;; ηταν μόνο μερικές από τις πανικοβλημένες ερωτήσεις του... Περιττό να αναφέρω ότι το αυτοκίνητο το έκανε τούρμπο μέχρι το ΜΗΤΕΡΑ και φτάσαμε εκεί σε 1 περίπου τέταρτο, ενώ κανονικά κάνουμε γύρω στη μία ώρα. Στο δρόμο προσπαθούσα εγώ να τον ηρεμήσω και εκείνος πραγματικά απορούσε (όπως κι εγώ μέσα μου) για την τόση ηρεμία μου...!!!! Όλα εξελίχθηκαν τόσο γρήγορα, σαν να έβλεπα ταινία τον τοκετό κάποιας άλλης. Έκανα αμέσως όλες τις απαραίτητες εξετάσεις, αίμα, πίεση κλπ., μού έκαναν το καθιερωμένο κλείσμα (!!!) και αφού έκανα ένα ακόμα μπανάκι, έβαλα τη ρομπίτσα μου και ξάπλωσα στο κρεββατάκι μου στο δωμάτιο ...αναμονής!!! Σε αυτό το χώρο ήταν κι ο άντρας μου, ντυμένος με τη ρομπίτσα του χειρουργείου και έξω είχε μαζευτεί βέβαια όλη μου η οικογένεια, η κουμπάρα μου και άλλοι συγγενείς... Εκεί βάλαμε τον καρδιοτοκογράφο και διαπιστώσαμε ότι η μπεμπούλα ήταν ακόμη πολύ ψηλά, ενώ εκτός από ψευδοσυσπάσεις, δεν ένιωθα καθόλου πόνο και είχα σχεδόν μηδενική διαστολή. Με δεδομένο λοιπόν ότι το αμνιακό μου είχε σχεδόν εξαντληθεί και ότι η μπέμπα δεν ήθελε μάλλον ακόμα να βγει, αποφασίσαμε να κάνουμε καισαρική, φυσικά με επισκληρίδιο. Μού έκαναν την ένεση (η οποία δεν πονάει και όσο περίμενα!) και πέρασα αμέσως στο χειρουργείο, όπου έζησα την πιο μοναδική, πιο μαγική, πιο συγκινητική και σημαντική στιγμή της ζωής μου..! Η κόρη μου γεννήθηκε στις 22.22 και η στιγμή που την ακούμπησαν πάνω μου θα είναι ίσως η μόνη στιγμή της ζωής μου που δεν θα ξεχάσω ποτέ... Τα ματάκια της ήταν ορθάνοιχτα και με κοιτούσαν ενώ ήταν έτοιμη να κοιμηθεί στην ηρεμία της αγκαλιάς μου... Αξίζει μόνο να σας πω ότι από το κλάμα που έριξα στο χειρουργείο, η γιατρός μου νόμισε ότι έκανα αλλεργική αντίδραση στα μάτια από την επισκληρίδιο... Όλα τα υπόλοιπα δεν έχουν τόση σημασία, όσο το γεγονός ότι πλέον είχα γεννήσει το μωρό μου, ήταν γερό, όπως κι εγώ και όλα είχαν κλείσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, χωρίς κανένα φόβο, χωρίς άγχος και χωρίς να στενοχωρεθώ για τίποτα... Συγνώμη αν ήμουν ιδιαίτερα αναλυτική και περιγραφική, αλλά όταν το περιγράφω και το σκέφτομαι με συνεπαίρνει ο ενθουσιασμός και ξεχνιέμαι... Ελπίζω να έδωσα ένα στίγμα των συναισθημάτων μου και εύχομαι να βιώσετε όλες οι μέλλουσες μανούλες με τον καλύτερο τρόπο τη γέννηση του δικού σας παιδιού... Όλα καλά να πάνε!!!

Έχω ξαναγράψει για τη μαγική αυτή στιγμή στη ζωή μου, αλλά πάντα με συγκινεί όσο τότε... Εγώ γέννησα 28η Οκτωβρίου του 2007 το βράδυ (ήμουν στην 39η εβδομάδα). Έβλεπα τηλεόραση το απόγευμα και κάποια στιγμή πηγα τουαλέττα. Ενώ ετοιμαζόμουν λοιπόν να γυρίσω στο σαλόνι, ένιωσα κάποια υγρά ζεστά στα πόδια μου χωρίς να μπορώ καν να ελέγξω να τα συγκρατήσω όπως συμβαίνει κανονικά με τα ούρα. Κατάλαβα ότι μού έσπαγαν τα νερά, όμως η ποσότητά τους δεν ήταν μεγάλη, παρόλα αυτά τηλεφώνησα στη γιατρό μου και μού είπε αν έχω την αίσθηση ότι ήταν αμνιακό (και όχι απλή ακράτεια ούρων), να πάω προς το ΜΗΤΕΡΑ να με δει η προϊσταμένη κάτω στους τοκετούς, και αν είχα μπει σε φάση τοκετού, θα ερχόταν και η ίδια με τη μαία μας. Ετοιμαζόμουν λοιπόν να κάνω ό,τι μού είπε και ξαφνικά ένιωσα ένα χείμαρρο να κατεβαίνει, μην αφήνοντάς μου καμία πλέον αμφιβολία ότι τα νερά μου είχαν σπάσει κανονικότατα!!! Αφού μιλήσαμε και πάλι με τη γιατρό, ξεκίνησα και επίσημα να ετοιμάζομαι για το μαιευτήριο. Ο άντρας μου, παρακολουθώντας με να κάνω ήσυχη και ατάραχη το μπάνιο μου πριν ντυθώ, είχε πάθει παράκρουση: Τώρα θα κάνεις μπάνιο;;;;;;;;!!!! Πού είναι τα ρούχα μου;;; Τί κάνω τώρα εγώ;;; ηταν μόνο μερικές από τις πανικοβλημένες ερωτήσεις του... Περιττό να αναφέρω ότι το αυτοκίνητο το έκανε τούρμπο μέχρι το ΜΗΤΕΡΑ και φτάσαμε εκεί σε 1 περίπου τέταρτο, ενώ κανονικά κάνουμε γύρω στη μία ώρα. Στο δρόμο προσπαθούσα εγώ να τον ηρεμήσω και εκείνος πραγματικά απορούσε (όπως κι εγώ μέσα μου) για την τόση ηρεμία μου...!!!! Όλα εξελίχθηκαν τόσο γρήγορα, σαν να έβλεπα ταινία τον τοκετό κάποιας άλλης. Έκανα αμέσως όλες τις απαραίτητες εξετάσεις, αίμα, πίεση κλπ., μού έκαναν το καθιερωμένο κλείσμα (!!!) και αφού έκανα ένα ακόμα μπανάκι, έβαλα τη ρομπίτσα μου και ξάπλωσα στο κρεββατάκι μου στο δωμάτιο ...αναμονής!!! Σε αυτό το χώρο ήταν κι ο άντρας μου, ντυμένος με τη ρομπίτσα του χειρουργείου και έξω είχε μαζευτεί βέβαια όλη μου η οικογένεια, η κουμπάρα μου και άλλοι συγγενείς... Εκεί βάλαμε τον καρδιοτοκογράφο και διαπιστώσαμε ότι η μπεμπούλα ήταν ακόμη πολύ ψηλά, ενώ εκτός από ψευδοσυσπάσεις, δεν ένιωθα καθόλου πόνο και είχα σχεδόν μηδενική διαστολή. Με δεδομένο λοιπόν ότι το αμνιακό μου είχε σχεδόν εξαντληθεί και ότι η μπέμπα δεν ήθελε μάλλον ακόμα να βγει, αποφασίσαμε να κάνουμε καισαρική, φυσικά με επισκληρίδιο. Μού έκαναν την ένεση (η οποία δεν πονάει και όσο περίμενα!) και πέρασα αμέσως στο χειρουργείο, όπου έζησα την πιο μοναδική, πιο μαγική, πιο συγκινητική και σημαντική στιγμή της ζωής μου..! Η κόρη μου γεννήθηκε στις 22.22 και η στιγμή που την ακούμπησαν πάνω μου θα είναι ίσως η μόνη στιγμή της ζωής μου που δεν θα ξεχάσω ποτέ... Τα ματάκια της ήταν ορθάνοιχτα και με κοιτούσαν ενώ ήταν έτοιμη να κοιμηθεί στην ηρεμία της αγκαλιάς μου... Αξίζει μόνο να σας πω ότι από το κλάμα που έριξα στο χειρουργείο, η γιατρός μου νόμισε ότι έκανα αλλεργική αντίδραση στα μάτια από την επισκληρίδιο... Όλα τα υπόλοιπα δεν έχουν τόση σημασία, όσο το γεγονός ότι πλέον είχα γεννήσει το μωρό μου, ήταν γερό, όπως κι εγώ και όλα είχαν κλείσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, χωρίς κανένα φόβο, χωρίς άγχος και χωρίς να στενοχωρεθώ για τίποτα... Συγνώμη αν ήμουν ιδιαίτερα αναλυτική και περιγραφική, αλλά όταν το περιγράφω και το σκέφτομαι με συνεπαίρνει ο ενθουσιασμός και ξεχνιέμαι... Ελπίζω να έδωσα ένα στίγμα των συναισθημάτων μου και εύχομαι να βιώσετε όλες οι μέλλουσες μανούλες με τον καλύτερο τρόπο τη γέννηση του δικού σας παιδιού... Όλα καλά να πάνε!!!

...και δεν χρειάζετασι άγχος για τα υγρά που κυλάνε στα πόδια... Ξέρετε πόσο λίγη ποσότητα σπέρματος αρκεί για τη σύλληψη; Ελάχιστη. Αρκεί να μην υπάρχει πρόβλημα στην κινητικότητα και τη δύναμη των σπερματοζωαρίων.

...και δεν χρειάζετασι άγχος για τα υγρά που κυλάνε στα πόδια... Ξέρετε πόσο λίγη ποσότητα σπέρματος αρκεί για τη σύλληψη; Ελάχιστη. Αρκεί να μην υπάρχει πρόβλημα στην κινητικότητα και τη δύναμη των σπερματοζωαρίων.

...και δεν χρειάζετασι άγχος για τα υγρά που κυλάνε στα πόδια... Ξέρετε πόσο λίγη ποσότητα σπέρματος αρκεί για τη σύλληψη; Ελάχιστη. Αρκεί να μην υπάρχει πρόβλημα στην κινητικότητα και τη δύναμη των σπερματοζωαρίων.

...και δεν χρειάζετασι άγχος για τα υγρά που κυλάνε στα πόδια... Ξέρετε πόσο λίγη ποσότητα σπέρματος αρκεί για τη σύλληψη; Ελάχιστη. Αρκεί να μην υπάρχει πρόβλημα στην κινητικότητα και τη δύναμη των σπερματοζωαρίων.

Συμφωνώ αν και δεν δηλώνω ειδική στο θέμα... Έχω δει αρκετές εκπομπές να μιλούν ειδικοί σεξολόγοι και παιδοψυχολόγοι για το θέμα και όλοι συμφωνούν πως πρέπει να τους λέμε τα πράγματα με το όνομά τους και χωρίς άσκοπες και παιδαριώδεις υπεκφυγές. Αρκεί να είμαστε σοβαροί και να μην γελιοποιούμε εμείς οι ίδιοι τη συζήτηση. Σημασία έχει να καλύψουμε εμείς, όπως λένε, τις απορίες τους παρά άτομα αναρμόδια και με αμφίβολες προθέσεις. Ειδικά στην εποχή μας που τα περισσότερα πράγματα έχουν χάσει την αξία και τη σοβαρότητά τους, έχει μεγάλη σημασία τα παιδιά να νιώθουν ότι οποιοαδήποτε απορία τους θα τη λύσουν από εμάς τους γονείς και ότι δεν υπάρχουν θέματα ταμπού για τα οποία θα ντραπούν να ρωτήσουν και θα ψάξουν αλλού να βρουν τις απαντήσεις. Γιατί ότι θα ψάξουν είναι δεδομένο. Τα παιδιά θέλουν απαντήσεις και όποιος τους τις δώσει, έχει και την ευθύνη για τη μελλοντική τους ολοκλήρωση ως άνθρωποι, για τον αυτοσεβασμό και το χαρακτήρα τους γενικότερα.

Συμφωνώ αν και δεν δηλώνω ειδική στο θέμα... Έχω δει αρκετές εκπομπές να μιλούν ειδικοί σεξολόγοι και παιδοψυχολόγοι για το θέμα και όλοι συμφωνούν πως πρέπει να τους λέμε τα πράγματα με το όνομά τους και χωρίς άσκοπες και παιδαριώδεις υπεκφυγές. Αρκεί να είμαστε σοβαροί και να μην γελιοποιούμε εμείς οι ίδιοι τη συζήτηση. Σημασία έχει να καλύψουμε εμείς, όπως λένε, τις απορίες τους παρά άτομα αναρμόδια και με αμφίβολες προθέσεις. Ειδικά στην εποχή μας που τα περισσότερα πράγματα έχουν χάσει την αξία και τη σοβαρότητά τους, έχει μεγάλη σημασία τα παιδιά να νιώθουν ότι οποιοαδήποτε απορία τους θα τη λύσουν από εμάς τους γονείς και ότι δεν υπάρχουν θέματα ταμπού για τα οποία θα ντραπούν να ρωτήσουν και θα ψάξουν αλλού να βρουν τις απαντήσεις. Γιατί ότι θα ψάξουν είναι δεδομένο. Τα παιδιά θέλουν απαντήσεις και όποιος τους τις δώσει, έχει και την ευθύνη για τη μελλοντική τους ολοκλήρωση ως άνθρωποι, για τον αυτοσεβασμό και το χαρακτήρα τους γενικότερα.

Συμφωνώ αν και δεν δηλώνω ειδική στο θέμα... Έχω δει αρκετές εκπομπές να μιλούν ειδικοί σεξολόγοι και παιδοψυχολόγοι για το θέμα και όλοι συμφωνούν πως πρέπει να τους λέμε τα πράγματα με το όνομά τους και χωρίς άσκοπες και παιδαριώδεις υπεκφυγές. Αρκεί να είμαστε σοβαροί και να μην γελιοποιούμε εμείς οι ίδιοι τη συζήτηση. Σημασία έχει να καλύψουμε εμείς, όπως λένε, τις απορίες τους παρά άτομα αναρμόδια και με αμφίβολες προθέσεις. Ειδικά στην εποχή μας που τα περισσότερα πράγματα έχουν χάσει την αξία και τη σοβαρότητά τους, έχει μεγάλη σημασία τα παιδιά να νιώθουν ότι οποιοαδήποτε απορία τους θα τη λύσουν από εμάς τους γονείς και ότι δεν υπάρχουν θέματα ταμπού για τα οποία θα ντραπούν να ρωτήσουν και θα ψάξουν αλλού να βρουν τις απαντήσεις. Γιατί ότι θα ψάξουν είναι δεδομένο. Τα παιδιά θέλουν απαντήσεις και όποιος τους τις δώσει, έχει και την ευθύνη για τη μελλοντική τους ολοκλήρωση ως άνθρωποι, για τον αυτοσεβασμό και το χαρακτήρα τους γενικότερα.

Συμφωνώ αν και δεν δηλώνω ειδική στο θέμα... Έχω δει αρκετές εκπομπές να μιλούν ειδικοί σεξολόγοι και παιδοψυχολόγοι για το θέμα και όλοι συμφωνούν πως πρέπει να τους λέμε τα πράγματα με το όνομά τους και χωρίς άσκοπες και παιδαριώδεις υπεκφυγές. Αρκεί να είμαστε σοβαροί και να μην γελιοποιούμε εμείς οι ίδιοι τη συζήτηση. Σημασία έχει να καλύψουμε εμείς, όπως λένε, τις απορίες τους παρά άτομα αναρμόδια και με αμφίβολες προθέσεις. Ειδικά στην εποχή μας που τα περισσότερα πράγματα έχουν χάσει την αξία και τη σοβαρότητά τους, έχει μεγάλη σημασία τα παιδιά να νιώθουν ότι οποιοαδήποτε απορία τους θα τη λύσουν από εμάς τους γονείς και ότι δεν υπάρχουν θέματα ταμπού για τα οποία θα ντραπούν να ρωτήσουν και θα ψάξουν αλλού να βρουν τις απαντήσεις. Γιατί ότι θα ψάξουν είναι δεδομένο. Τα παιδιά θέλουν απαντήσεις και όποιος τους τις δώσει, έχει και την ευθύνη για τη μελλοντική τους ολοκλήρωση ως άνθρωποι, για τον αυτοσεβασμό και το χαρακτήρα τους γενικότερα.

Μαρία, έπαθα κάτι παρόμοιο πριν ένα μήνα περίπου. Την είχα στο κρεβάτι μας, μόλις αλλαγμένη και πήγαινα στο μπάνιο να πετάξω την πάνα και να πλυθώ για να πάρω τη μπέμπα μετά στο σαλόνι. Ακούω ένα γδούπο και τη μικρή να κλαίει. Τρέχω και τη βρίσκω στο παρκέ ανάσκελα να κλαίει. Κόντεψα να πεθάνω από την αγωνία μου μην έπαθε κάτι και για ώρα δεν ησύχαζε ούτε στην αγκαλιά μου... Πήρα αργότερα την παιδίατρο και μού είπε να παρατηρώ αν κάνει καθόλου εμετό ή φαίνεται διαφορετική από ό,τι συνήθως, δηλαδή αν παραείναι ήρεμη ή παραείναι ανύσυχη, γενικά ο,τιδήποτε διαφορετικό από τη συνήθη συμπεριφορά της, για ένα περίπου 24ωρο... Ευτυχώς δεν ήταν τίποτα και το κλάμα το έντονο προήλθε από την τρομάρα της παρά από πόνο ή τίποτα άλλο... Το πιο ευαίσθητο όργανο πάντως είναι τα νεφράκια τους στο πέσιμο, οπότε να κοιτάμε και τα κακάκια τους ή τα ούρα τους αν είναι φυσιολογικά, καθώς και για τυχόν μόλοπες ή μελανιές. Σε γενικές γραμμές, όπως μού είπε κι η γιατρός, τα παιδάκια μας είναι ...λάστιχο κι έτσι προστατεύονται μόνα τους. Αρκεί να μην παραγίνεται το κακό... Δόξα τω Θεό...!!!

Μαρία, έπαθα κάτι παρόμοιο πριν ένα μήνα περίπου. Την είχα στο κρεβάτι μας, μόλις αλλαγμένη και πήγαινα στο μπάνιο να πετάξω την πάνα και να πλυθώ για να πάρω τη μπέμπα μετά στο σαλόνι. Ακούω ένα γδούπο και τη μικρή να κλαίει. Τρέχω και τη βρίσκω στο παρκέ ανάσκελα να κλαίει. Κόντεψα να πεθάνω από την αγωνία μου μην έπαθε κάτι και για ώρα δεν ησύχαζε ούτε στην αγκαλιά μου... Πήρα αργότερα την παιδίατρο και μού είπε να παρατηρώ αν κάνει καθόλου εμετό ή φαίνεται διαφορετική από ό,τι συνήθως, δηλαδή αν παραείναι ήρεμη ή παραείναι ανύσυχη, γενικά ο,τιδήποτε διαφορετικό από τη συνήθη συμπεριφορά της, για ένα περίπου 24ωρο... Ευτυχώς δεν ήταν τίποτα και το κλάμα το έντονο προήλθε από την τρομάρα της παρά από πόνο ή τίποτα άλλο... Το πιο ευαίσθητο όργανο πάντως είναι τα νεφράκια τους στο πέσιμο, οπότε να κοιτάμε και τα κακάκια τους ή τα ούρα τους αν είναι φυσιολογικά, καθώς και για τυχόν μόλοπες ή μελανιές. Σε γενικές γραμμές, όπως μού είπε κι η γιατρός, τα παιδάκια μας είναι ...λάστιχο κι έτσι προστατεύονται μόνα τους. Αρκεί να μην παραγίνεται το κακό... Δόξα τω Θεό...!!!

Μαρία, έπαθα κάτι παρόμοιο πριν ένα μήνα περίπου. Την είχα στο κρεβάτι μας, μόλις αλλαγμένη και πήγαινα στο μπάνιο να πετάξω την πάνα και να πλυθώ για να πάρω τη μπέμπα μετά στο σαλόνι. Ακούω ένα γδούπο και τη μικρή να κλαίει. Τρέχω και τη βρίσκω στο παρκέ ανάσκελα να κλαίει. Κόντεψα να πεθάνω από την αγωνία μου μην έπαθε κάτι και για ώρα δεν ησύχαζε ούτε στην αγκαλιά μου... Πήρα αργότερα την παιδίατρο και μού είπε να παρατηρώ αν κάνει καθόλου εμετό ή φαίνεται διαφορετική από ό,τι συνήθως, δηλαδή αν παραείναι ήρεμη ή παραείναι ανύσυχη, γενικά ο,τιδήποτε διαφορετικό από τη συνήθη συμπεριφορά της, για ένα περίπου 24ωρο... Ευτυχώς δεν ήταν τίποτα και το κλάμα το έντονο προήλθε από την τρομάρα της παρά από πόνο ή τίποτα άλλο... Το πιο ευαίσθητο όργανο πάντως είναι τα νεφράκια τους στο πέσιμο, οπότε να κοιτάμε και τα κακάκια τους ή τα ούρα τους αν είναι φυσιολογικά, καθώς και για τυχόν μόλοπες ή μελανιές. Σε γενικές γραμμές, όπως μού είπε κι η γιατρός, τα παιδάκια μας είναι ...λάστιχο κι έτσι προστατεύονται μόνα τους. Αρκεί να μην παραγίνεται το κακό... Δόξα τω Θεό...!!!

Μαρία, έπαθα κάτι παρόμοιο πριν ένα μήνα περίπου. Την είχα στο κρεβάτι μας, μόλις αλλαγμένη και πήγαινα στο μπάνιο να πετάξω την πάνα και να πλυθώ για να πάρω τη μπέμπα μετά στο σαλόνι. Ακούω ένα γδούπο και τη μικρή να κλαίει. Τρέχω και τη βρίσκω στο παρκέ ανάσκελα να κλαίει. Κόντεψα να πεθάνω από την αγωνία μου μην έπαθε κάτι και για ώρα δεν ησύχαζε ούτε στην αγκαλιά μου... Πήρα αργότερα την παιδίατρο και μού είπε να παρατηρώ αν κάνει καθόλου εμετό ή φαίνεται διαφορετική από ό,τι συνήθως, δηλαδή αν παραείναι ήρεμη ή παραείναι ανύσυχη, γενικά ο,τιδήποτε διαφορετικό από τη συνήθη συμπεριφορά της, για ένα περίπου 24ωρο... Ευτυχώς δεν ήταν τίποτα και το κλάμα το έντονο προήλθε από την τρομάρα της παρά από πόνο ή τίποτα άλλο... Το πιο ευαίσθητο όργανο πάντως είναι τα νεφράκια τους στο πέσιμο, οπότε να κοιτάμε και τα κακάκια τους ή τα ούρα τους αν είναι φυσιολογικά, καθώς και για τυχόν μόλοπες ή μελανιές. Σε γενικές γραμμές, όπως μού είπε κι η γιατρός, τα παιδάκια μας είναι ...λάστιχο κι έτσι προστατεύονται μόνα τους. Αρκεί να μην παραγίνεται το κακό... Δόξα τω Θεό...!!!

Τόμα μου σ'ευχαριστώ, όμως την ιστοσελίδα της είχα υπόψη μου... Τί θα λένε εξάλλου εκεί; Διαφήμιση είναι από τους ίδιους τους ιδιοκτήτες... Ρωτώ κυρίως για εμπειρίες μαμάδων που έχουν ακούσει κάτι ή έχουν στείλει τα παιδάκια τους εκεί... ή κάπου αλλού στα Νότια... Ευχαριστώ και πάλι... Το ερώτημά μου παραμένει...

Τόμα μου σ'ευχαριστώ, όμως την ιστοσελίδα της είχα υπόψη μου... Τί θα λένε εξάλλου εκεί; Διαφήμιση είναι από τους ίδιους τους ιδιοκτήτες... Ρωτώ κυρίως για εμπειρίες μαμάδων που έχουν ακούσει κάτι ή έχουν στείλει τα παιδάκια τους εκεί... ή κάπου αλλού στα Νότια... Ευχαριστώ και πάλι... Το ερώτημά μου παραμένει...

Τόμα μου σ'ευχαριστώ, όμως την ιστοσελίδα της είχα υπόψη μου... Τί θα λένε εξάλλου εκεί; Διαφήμιση είναι από τους ίδιους τους ιδιοκτήτες... Ρωτώ κυρίως για εμπειρίες μαμάδων που έχουν ακούσει κάτι ή έχουν στείλει τα παιδάκια τους εκεί... ή κάπου αλλού στα Νότια... Ευχαριστώ και πάλι... Το ερώτημά μου παραμένει...

Τόμα μου σ'ευχαριστώ, όμως την ιστοσελίδα της είχα υπόψη μου... Τί θα λένε εξάλλου εκεί; Διαφήμιση είναι από τους ίδιους τους ιδιοκτήτες... Ρωτώ κυρίως για εμπειρίες μαμάδων που έχουν ακούσει κάτι ή έχουν στείλει τα παιδάκια τους εκεί... ή κάπου αλλού στα Νότια... Ευχαριστώ και πάλι... Το ερώτημά μου παραμένει...

Κορίτσια, θέλω τη βοήθειά σας!!! Το Σεπτέμβριο ξεκινάμε σταθμό τη μπέμπα... Θα είναι τότε κλεισμένων 10 μηνών και ψάχνουμε για σταθμό κυρίως περιοχή Καλλιθέας, αλλά και των γύρω περιοχών στα Νότια Προάστια. Έχω ακούσει για τις 'Γλυκές Φατσούλες' στον Άλιμο... Έχετε άποψη για το συγκεκριμένο σταθμό; Γενικά, τί έχετε ακούσει για αυτόν αλλά και για άλλους σταθμούς; Κάθε βοήθεια, πολύτιμη!!! Ευχαριστώ...