Sandy7280

...κι εδώ είναι ένα από τα αγαπημένα μου σημεία... Όλα αυτά τα αγοράσαμε με τον καλό μου από το ταξίδι μας στην Τυνησία. Ο τοίχος αυτός είναι ακριβώς απέναντι από την είσοδο του σπιτιού...

...κι εδώ είναι ένα από τα αγαπημένα μου σημεία... Όλα αυτά τα αγοράσαμε με τον καλό μου από το ταξίδι μας στην Τυνησία. Ο τοίχος αυτός είναι ακριβώς απέναντι από την είσοδο του σπιτιού...

...κι εδώ είναι ένα από τα αγαπημένα μου σημεία... Όλα αυτά τα αγοράσαμε με τον καλό μου από το ταξίδι μας στην Τυνησία. Ο τοίχος αυτός είναι ακριβώς απέναντι από την είσοδο του σπιτιού...

...κι εδώ είναι ένα από τα αγαπημένα μου σημεία... Όλα αυτά τα αγοράσαμε με τον καλό μου από το ταξίδι μας στην Τυνησία. Ο τοίχος αυτός είναι ακριβώς απέναντι από την είσοδο του σπιτιού...

Εδώ σας στέλνω μία άποψη του σαλονιού μου από την πλευρά του καναπέ... Είναι κι η μπέμπα παρούσα!!!!!!!

Εδώ σας στέλνω μία άποψη του σαλονιού μου από την πλευρά του καναπέ... Είναι κι η μπέμπα παρούσα!!!!!!!

Εδώ σας στέλνω μία άποψη του σαλονιού μου από την πλευρά του καναπέ... Είναι κι η μπέμπα παρούσα!!!!!!!

Εδώ σας στέλνω μία άποψη του σαλονιού μου από την πλευρά του καναπέ... Είναι κι η μπέμπα παρούσα!!!!!!!

Εμείς είμαστε δυστυχώς λίγο στενάχωρα και δεν έχουμε ακόμη παιδικό δωμάτιο... Το κρεβατάκι της μπέμπας είναι στην κρεβατοκάμαρά μας και σας το στέλνω να το δείτε... Ελπίζω σύντομα να πάμε σε μεγαλύτερο σπίτι και να εφαρμόσω όλα αυτά που ονειρεύομαι καιρό...

Εμείς είμαστε δυστυχώς λίγο στενάχωρα και δεν έχουμε ακόμη παιδικό δωμάτιο... Το κρεβατάκι της μπέμπας είναι στην κρεβατοκάμαρά μας και σας το στέλνω να το δείτε... Ελπίζω σύντομα να πάμε σε μεγαλύτερο σπίτι και να εφαρμόσω όλα αυτά που ονειρεύομαι καιρό...

Εμείς είμαστε δυστυχώς λίγο στενάχωρα και δεν έχουμε ακόμη παιδικό δωμάτιο... Το κρεβατάκι της μπέμπας είναι στην κρεβατοκάμαρά μας και σας το στέλνω να το δείτε... Ελπίζω σύντομα να πάμε σε μεγαλύτερο σπίτι και να εφαρμόσω όλα αυτά που ονειρεύομαι καιρό...

Εμείς είμαστε δυστυχώς λίγο στενάχωρα και δεν έχουμε ακόμη παιδικό δωμάτιο... Το κρεβατάκι της μπέμπας είναι στην κρεβατοκάμαρά μας και σας το στέλνω να το δείτε... Ελπίζω σύντομα να πάμε σε μεγαλύτερο σπίτι και να εφαρμόσω όλα αυτά που ονειρεύομαι καιρό...

Το διάβασα το άρθρο του κ. Γραφάκου και όχι μόνο αυτό. Δεν προασπίζομαι καμιάς εταιρείας τα συμφέροντα, ούτε προσπαθώ να πείσω κάποιον να επιλέξει αυτό που επέλεξα εγώ. Όλο αυτό το παρέθεσα γιατί πάντα υπάρχει και η άλλη άποψη. Δεν ξέρω τί οφέλη θα είχε ο κάθε κ. Γραφάκος (δεν τον γνωρίζω τον άνθρωπο, ούτε θίγω φυσικά την επιστημονική του οντότητα και επάρκεια) αλλά ας μην είμαστε και τόσο ... καχύποπτοι με την ιδιωτική πρωτοβουλία. Εδώ στην εφορία πάμε και λέμε αμάν πότε θα φύγουμε από το μπάχαλο και την δυσκινητικότητα του δημοσίου, για να μην αναφέρω τις ουρές και την αντιμετώπιση του ΙΚΑ και των ασφαλιστικών ταμείων. Εσείς φαντάζεστε ένα δημόσιο ιδεατό (και μακάρι να γίνει έτσι) όμως αυτό απέχει πολύ από την πραγματικότητα και τις πραγματικές δυνατότητες που θα έχουμε να αντλούμε τα δικαιώματά μας από αυτό. Δεν έχετε ποτέ ακούσει πώς δίνεται η προτεραιότητα στις δημόσιες τράπεζες π.χ. νεφρού ή νωτιαίου μυελού;;; Να μην πέσουμε στην ανάγκη τους είναι. Δεν είμαι εριστική κορίτσια, ούτε πιστεύω πως η δική μου απόφαση είναι η απόλυτη. Στην παρούσα φάση όμως δεν είχα άλλη επιλογή και εφ' όσον είχα την οικονομική δυνατότητα να συνεργαστώ με ιδιωτική εταιρεία, αυτό έπραξα. Αχρείαστα να είναι και να είμαστε πάλι εδώ να τα συζητάμε...

Το διάβασα το άρθρο του κ. Γραφάκου και όχι μόνο αυτό. Δεν προασπίζομαι καμιάς εταιρείας τα συμφέροντα, ούτε προσπαθώ να πείσω κάποιον να επιλέξει αυτό που επέλεξα εγώ. Όλο αυτό το παρέθεσα γιατί πάντα υπάρχει και η άλλη άποψη. Δεν ξέρω τί οφέλη θα είχε ο κάθε κ. Γραφάκος (δεν τον γνωρίζω τον άνθρωπο, ούτε θίγω φυσικά την επιστημονική του οντότητα και επάρκεια) αλλά ας μην είμαστε και τόσο ... καχύποπτοι με την ιδιωτική πρωτοβουλία. Εδώ στην εφορία πάμε και λέμε αμάν πότε θα φύγουμε από το μπάχαλο και την δυσκινητικότητα του δημοσίου, για να μην αναφέρω τις ουρές και την αντιμετώπιση του ΙΚΑ και των ασφαλιστικών ταμείων. Εσείς φαντάζεστε ένα δημόσιο ιδεατό (και μακάρι να γίνει έτσι) όμως αυτό απέχει πολύ από την πραγματικότητα και τις πραγματικές δυνατότητες που θα έχουμε να αντλούμε τα δικαιώματά μας από αυτό. Δεν έχετε ποτέ ακούσει πώς δίνεται η προτεραιότητα στις δημόσιες τράπεζες π.χ. νεφρού ή νωτιαίου μυελού;;; Να μην πέσουμε στην ανάγκη τους είναι. Δεν είμαι εριστική κορίτσια, ούτε πιστεύω πως η δική μου απόφαση είναι η απόλυτη. Στην παρούσα φάση όμως δεν είχα άλλη επιλογή και εφ' όσον είχα την οικονομική δυνατότητα να συνεργαστώ με ιδιωτική εταιρεία, αυτό έπραξα. Αχρείαστα να είναι και να είμαστε πάλι εδώ να τα συζητάμε...

Το διάβασα το άρθρο του κ. Γραφάκου και όχι μόνο αυτό. Δεν προασπίζομαι καμιάς εταιρείας τα συμφέροντα, ούτε προσπαθώ να πείσω κάποιον να επιλέξει αυτό που επέλεξα εγώ. Όλο αυτό το παρέθεσα γιατί πάντα υπάρχει και η άλλη άποψη. Δεν ξέρω τί οφέλη θα είχε ο κάθε κ. Γραφάκος (δεν τον γνωρίζω τον άνθρωπο, ούτε θίγω φυσικά την επιστημονική του οντότητα και επάρκεια) αλλά ας μην είμαστε και τόσο ... καχύποπτοι με την ιδιωτική πρωτοβουλία. Εδώ στην εφορία πάμε και λέμε αμάν πότε θα φύγουμε από το μπάχαλο και την δυσκινητικότητα του δημοσίου, για να μην αναφέρω τις ουρές και την αντιμετώπιση του ΙΚΑ και των ασφαλιστικών ταμείων. Εσείς φαντάζεστε ένα δημόσιο ιδεατό (και μακάρι να γίνει έτσι) όμως αυτό απέχει πολύ από την πραγματικότητα και τις πραγματικές δυνατότητες που θα έχουμε να αντλούμε τα δικαιώματά μας από αυτό. Δεν έχετε ποτέ ακούσει πώς δίνεται η προτεραιότητα στις δημόσιες τράπεζες π.χ. νεφρού ή νωτιαίου μυελού;;; Να μην πέσουμε στην ανάγκη τους είναι. Δεν είμαι εριστική κορίτσια, ούτε πιστεύω πως η δική μου απόφαση είναι η απόλυτη. Στην παρούσα φάση όμως δεν είχα άλλη επιλογή και εφ' όσον είχα την οικονομική δυνατότητα να συνεργαστώ με ιδιωτική εταιρεία, αυτό έπραξα. Αχρείαστα να είναι και να είμαστε πάλι εδώ να τα συζητάμε...

Το διάβασα το άρθρο του κ. Γραφάκου και όχι μόνο αυτό. Δεν προασπίζομαι καμιάς εταιρείας τα συμφέροντα, ούτε προσπαθώ να πείσω κάποιον να επιλέξει αυτό που επέλεξα εγώ. Όλο αυτό το παρέθεσα γιατί πάντα υπάρχει και η άλλη άποψη. Δεν ξέρω τί οφέλη θα είχε ο κάθε κ. Γραφάκος (δεν τον γνωρίζω τον άνθρωπο, ούτε θίγω φυσικά την επιστημονική του οντότητα και επάρκεια) αλλά ας μην είμαστε και τόσο ... καχύποπτοι με την ιδιωτική πρωτοβουλία. Εδώ στην εφορία πάμε και λέμε αμάν πότε θα φύγουμε από το μπάχαλο και την δυσκινητικότητα του δημοσίου, για να μην αναφέρω τις ουρές και την αντιμετώπιση του ΙΚΑ και των ασφαλιστικών ταμείων. Εσείς φαντάζεστε ένα δημόσιο ιδεατό (και μακάρι να γίνει έτσι) όμως αυτό απέχει πολύ από την πραγματικότητα και τις πραγματικές δυνατότητες που θα έχουμε να αντλούμε τα δικαιώματά μας από αυτό. Δεν έχετε ποτέ ακούσει πώς δίνεται η προτεραιότητα στις δημόσιες τράπεζες π.χ. νεφρού ή νωτιαίου μυελού;;; Να μην πέσουμε στην ανάγκη τους είναι. Δεν είμαι εριστική κορίτσια, ούτε πιστεύω πως η δική μου απόφαση είναι η απόλυτη. Στην παρούσα φάση όμως δεν είχα άλλη επιλογή και εφ' όσον είχα την οικονομική δυνατότητα να συνεργαστώ με ιδιωτική εταιρεία, αυτό έπραξα. Αχρείαστα να είναι και να είμαστε πάλι εδώ να τα συζητάμε...

Επισυνάπτω σχετικό ερώτημα με την απάντησή του από το site της εταιρείας που εγώ επμπιστεύτηκα. Δεν είμαι γιατρός για να γνωρίζω τις επιστημονικές λεπτομέρειες, ούτε και αν μας τις εξηγήσει κάποιος θα τις καταλάβουμε στο ακέραιο. Συνεπώς, απλώς ψάχνεις, διαβάζεις και συγκρίνεις... Ερ: Μπορεί οι γιατροί να κάνουν χρήση των αποθηκευμένων βλαστικών κυττάρων παιδιού που νοσεί ή μήπως τα βλαστικά κύτταρα περιέχουν τη νόσο; Απ: Εκατοντάδες αυτόλογες μεταμοσχεύσεις (κυττάρων του ίδιου του παιδιού) πραγματοποιούνται κάθε χρόνο για νόσους όπως τα λεμφώματα, συμπαγείς όγκοι (σαρκώματα, νευροβλαστώματα), λευχαιμίες μετά από χημειοθεραπεία, εγκεφαλική παράλυση, αποκατάσταση βλαβών οργάνων. Έρευνες έδειξαν ότι χρήση των βλαστικών κυττάρων ενδείκνυται ακόμη και σε βρέφη ηλικίας κάτω των 12 μηνών με απόλυτη ασφάλεια και επιτυχία. Η αυτόλογη μεταμόσχευση βλαστικών κυττάρων (κύτταρα του ίδιου του παιδιού) σαφώς υπερτερεί της αλλογενούς (κύτταρα από ξένο δότη), καθώς ο ασθενής προφυλάσσεται από το σύνδρομο της νόσου του μοσχεύματος εναντίον του ξενιστή το οποίο οδηγεί σε θάνατο του ασθενή ή χρόνια νόσο, αφετέρου το μόσχευμα είναι άμεσα διαθέσιμο και δεν υπάρχει πιθανότητα μόλυνσης με ιό. Έχει δημοσιευτεί επιτυχής αυτομεταμόσχευση βλαστικών κυττάρων σε παιδί που έπασχε από ρετινοβλάστωμα (κακοήθης όγκος του αμφιβληστροειδούς), το οποίο είχε κάνει μετάσταση στο νωτιαίο μυελό, στην ηλικία των 10 μηνών. Οι γονείς είχαν προβλέψει τη φύλαξη των βλαστικών κυττάρων. Το 2007 δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Pediatrics η πρώτη αυτόλογη μεταμόσχευση βλαστικών κυττάρων του ομφαλίου λώρου σε παιδί ηλικίας 3 ετών το ποίο έπασχε από οξεία λεμφοβλαστική αναιμία και οι γονείς του είχαν προβεί στη φύλαξη των βλαστικών κυττάρων του ομφαλίου λώρου κατά τη γέννησή του. Αυτόλογη χρήση ονομάζεται η χρήση των βλαστικών κυττάρων για τη θεραπεία ασθενειών του ιδίου του ατόμου από το οποίο έχουν ληφθεί τα βλαστοκύτταρα. Στατιστικά έως σήμερα οι περισσότερες χρήσεις των βλαστικών κυττάρων είναι αυτόλογες. Οι αυτόλογες μεταμοσχεύσεις σήμερα γίνονται για τη θεραπεία των λεμφωμάτων, τη ριζική θεραπεία των όγκων της παιδικής ηλικίας (νευροβλάστωμα, ρετινοβλάστωμα, σαρκώματα), της λευχαιμίας, των αυτοάνοσων νοσημάτων (σκήρυνση κατά πλάκας, νεανική ρευματοειδή αρθρίτιδα,) και αποκατάσταση λειτουργίας οργάνων (έμφραγμα μυοκαρδίου, εγκεφαλική παράλυση, οστικά ελλείματα). Για τη θεραπεία κληρονομικών ασθενειών, όπως η μεσογειακή και δρεπανοκυτταρική αναιμία και οι ασθένειες του μεταβολισμού δεν χρησιμοποιούνται οι αυτόλογες μεταμοσχεύσεις, καθ όσον τα βλαστοκύτταρα του παιδιού φέρουν στο γενετικό τους υλικό τα παθολογικά γονίδια. Τα βλαστοκύτταρά τους είναι χρήσιμα για τη θεραπεία των υπολοίπων ασθενειών, αλλά όχι της κληρονομικής ασθένειας με την οποία γεννήθηκαν. Σήμερα για τη θεραπεία αυτών των ασθενειών χρησιμοποιούνται οι ετερόλογες μεταμοσχεύσεις δηλαδή η χρήση βλαστοκυττάρων από συμβατό δότη, ο οποίος δεν αποκλείεται να είναι και ο αδελφός. Για τις μονογονιδιακές κληρονομικές ασθένειες, ασθένειες δηλαδή που οφείλονται σε μετάλλαξη ενός μόνο γονιδίου, όπως η μεσογειακή αναιμία, τα τελευταία χρόνια χρησιμοποιείται σε πειραματικό στάδιο η γονιδιακή θεραπεία των ίδιων των παθολογικών βλαστοκυττάρων με σκοπό σε δεύτερη φάση τη χορήγηση στον ίδιο τον ασθενή. Η θεραπεία αυτή αποβλέπει τελικά στην αυτόλογη μεταμόσχευση, για την αποφυγή της απόρριψης μη απόλυτα συμβατών κυττάρων. Στηρίζεται στη μεταφορά υγιών γονιδίων μέσα στον πυρήνα των παθολογικών βλαστοκυττάρων, στην αποκατάσταση της λειτουργίας τους και τη χορήγηση στον ίδιο τον ασθενή. Με τον τρόπο αυτόν αποφεύγονται οι επιπλοκές της ετερόλογης μεταμόσχευσης. Η ασθένεια για την οποία έχουν χρησιμοποιηθεί τις περισσότερες φορές τα βλαστικά κύτταρα του ομφαλίου λώρου είναι η λευχαιμία. Πολλά ερωτήματα διατυπώνονται κατά καιρούς κατά πόσο πρέπει να γίνεται αυτόλογη μεταμόσχευση, δηλαδή κυττάρων του ίδιου του παιδιού στη λευχαιμία. Ήδη δημοσιεύτηκε στο περιδικό Pediatrics το 2007 η πρώτη επιτυχημένη μεταμόσχευση με χορήγηση των βλαστοκυττάρων του ίδιου του παιδιού που έπασχε από οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία. Η νόσος διαγνώστηκε στην ηλικία των τριών ετών και τέσσερα χρόνια αργότερα το παιδί δεν έχει παρουσιάσει καμία επιπλοκή ή υποτροπή. Ο καρκίνος όπως και η λευχαιμία εκδηλώνονται μετά από μία σειρά μεταλλάξεων στα κύτταρα, η οποία τελικά καταλήγει σε καρκινογένεση. Για την εκδήλωση τη λευχαιμίας απαιτούνται 2 συνεχείς μεταλλάξεις, ενώ για τους υπόλοιπους συμπαγείς καρκίνους ανάλογα και με τη μορφή έως 9. Άρα λοιπόν είναι πιο εύκολο να προκύψει η λευχαιμία από τον καρκίνο Η πρώτη μετάλλαξη για την εκδήλωση της λευχαιμίας οδηγεί στη δημιουργία και στην κυκλοφορία στο αίμα των προλευχαιμικών κλώνων. Εάν λοιπόν η μετάλλαξη συμβεί στα πρώτα στάδια της ανάπτυξης του εμβρύου πριν τη γέννηση τότε και στο αίμα του ομφαλίου λώρου θα κυκλοφορούν προλευχαιμικοί κλώνοι. Από τις 100 περιπτώσεις παιδιών με προλευχαιμικούς κλώνους τελικά μόνο ένα παιδί θα προχωρήσει στη δεύτερη μετάλλαξη και θα αναπτύξει τη λευχαιμία. Οι προλευχαιμικοί κλώνοι στα υπόλοιπα παιδιά σιγά- σιγά καταστρέφονται από το αμυντικό τους σύστημα και τελικά εξαφανίζονται από την κυκλοφορία του αίματος. Για μεγαλύτερης ηλικίας παιδιά και ενήλικες δεν τίθενται τέτοια διλήμματα αυτόλογης χρήσης, διότι ακόμη και στην υποθετική περίπτωση της γέννησης του παιδιού με προλευχαιμικό κλώνο έχει μεσολαβήσει μεγάλο χρονικό διάστημα από τη γέννηση μέχρι την εκδήλωση της νόσου και η αυτόλογη μεταμόσχευση θα δώσει στον ασθενή άλλο τόσο χρόνο επιβίωσης χωρίς το φόβο της απόρριψης ενός αλλογενούς και μη πλήρους συμβατού μοσχεύματος. Εξ άλλου σήμερα είναι γνωστά τα γονίδια τα οποία ευθύνονται ή συνυπάρχουν με την εκδήλωση λευχαιμίας και μία εξέταση στα ίδια τα βλαστοκύτταρα με τη μέθοδο RT-PCR θα οδηγήσει στην ανίχνευση αυτών των παθολογικών γονιδίων και θα λύσει το πρόβλημα της χρήσης των ίδιων των κυττάρων του παιδιού ή όχι. Για την ετερόλογη μεταμόσχευση δεν γίνεται ποτέ έλεγχος για την ύπαρξη προλευχαιμικών κλώνων στα βλαστοκύτταρα του δότη. Τα γονίδια τα υπεύθυνα ή συνυπάρχοντα με την εκδήλωση της οξείας λεμφοβλαστικής λευχαιμίας, της συχνότερης μορφής λευχαιμίας της παιδικής ηλικίας είναι σε ποσοστό 50-70% των περιπτώσεων το γονίδιο MLL-AF4, σε ποσοστό 25% το TEL-AML1, σε ποσοστό 5-6% το E2A-PBX1, και σε ποσοστό 5% το BCR-ABL. Στην πράξη λοιπόν δύο γονίδια ευθύνονται για το 75% της εκδήλωσης της οξείας λεμφοβλαστικής λευχαιμίας στα παιδιά. Τα γονίδια αυτά είναι εύκολο να αναγνωριστούν στα βλαστοκύτταρα και τα αποτελέσματα θα δώσουν την απάντηση της αυτόλογης ή ετερόλογης χρήσης.

Επισυνάπτω σχετικό ερώτημα με την απάντησή του από το site της εταιρείας που εγώ επμπιστεύτηκα. Δεν είμαι γιατρός για να γνωρίζω τις επιστημονικές λεπτομέρειες, ούτε και αν μας τις εξηγήσει κάποιος θα τις καταλάβουμε στο ακέραιο. Συνεπώς, απλώς ψάχνεις, διαβάζεις και συγκρίνεις... Ερ: Μπορεί οι γιατροί να κάνουν χρήση των αποθηκευμένων βλαστικών κυττάρων παιδιού που νοσεί ή μήπως τα βλαστικά κύτταρα περιέχουν τη νόσο; Απ: Εκατοντάδες αυτόλογες μεταμοσχεύσεις (κυττάρων του ίδιου του παιδιού) πραγματοποιούνται κάθε χρόνο για νόσους όπως τα λεμφώματα, συμπαγείς όγκοι (σαρκώματα, νευροβλαστώματα), λευχαιμίες μετά από χημειοθεραπεία, εγκεφαλική παράλυση, αποκατάσταση βλαβών οργάνων. Έρευνες έδειξαν ότι χρήση των βλαστικών κυττάρων ενδείκνυται ακόμη και σε βρέφη ηλικίας κάτω των 12 μηνών με απόλυτη ασφάλεια και επιτυχία. Η αυτόλογη μεταμόσχευση βλαστικών κυττάρων (κύτταρα του ίδιου του παιδιού) σαφώς υπερτερεί της αλλογενούς (κύτταρα από ξένο δότη), καθώς ο ασθενής προφυλάσσεται από το σύνδρομο της νόσου του μοσχεύματος εναντίον του ξενιστή το οποίο οδηγεί σε θάνατο του ασθενή ή χρόνια νόσο, αφετέρου το μόσχευμα είναι άμεσα διαθέσιμο και δεν υπάρχει πιθανότητα μόλυνσης με ιό. Έχει δημοσιευτεί επιτυχής αυτομεταμόσχευση βλαστικών κυττάρων σε παιδί που έπασχε από ρετινοβλάστωμα (κακοήθης όγκος του αμφιβληστροειδούς), το οποίο είχε κάνει μετάσταση στο νωτιαίο μυελό, στην ηλικία των 10 μηνών. Οι γονείς είχαν προβλέψει τη φύλαξη των βλαστικών κυττάρων. Το 2007 δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Pediatrics η πρώτη αυτόλογη μεταμόσχευση βλαστικών κυττάρων του ομφαλίου λώρου σε παιδί ηλικίας 3 ετών το ποίο έπασχε από οξεία λεμφοβλαστική αναιμία και οι γονείς του είχαν προβεί στη φύλαξη των βλαστικών κυττάρων του ομφαλίου λώρου κατά τη γέννησή του. Αυτόλογη χρήση ονομάζεται η χρήση των βλαστικών κυττάρων για τη θεραπεία ασθενειών του ιδίου του ατόμου από το οποίο έχουν ληφθεί τα βλαστοκύτταρα. Στατιστικά έως σήμερα οι περισσότερες χρήσεις των βλαστικών κυττάρων είναι αυτόλογες. Οι αυτόλογες μεταμοσχεύσεις σήμερα γίνονται για τη θεραπεία των λεμφωμάτων, τη ριζική θεραπεία των όγκων της παιδικής ηλικίας (νευροβλάστωμα, ρετινοβλάστωμα, σαρκώματα), της λευχαιμίας, των αυτοάνοσων νοσημάτων (σκήρυνση κατά πλάκας, νεανική ρευματοειδή αρθρίτιδα,) και αποκατάσταση λειτουργίας οργάνων (έμφραγμα μυοκαρδίου, εγκεφαλική παράλυση, οστικά ελλείματα). Για τη θεραπεία κληρονομικών ασθενειών, όπως η μεσογειακή και δρεπανοκυτταρική αναιμία και οι ασθένειες του μεταβολισμού δεν χρησιμοποιούνται οι αυτόλογες μεταμοσχεύσεις, καθ όσον τα βλαστοκύτταρα του παιδιού φέρουν στο γενετικό τους υλικό τα παθολογικά γονίδια. Τα βλαστοκύτταρά τους είναι χρήσιμα για τη θεραπεία των υπολοίπων ασθενειών, αλλά όχι της κληρονομικής ασθένειας με την οποία γεννήθηκαν. Σήμερα για τη θεραπεία αυτών των ασθενειών χρησιμοποιούνται οι ετερόλογες μεταμοσχεύσεις δηλαδή η χρήση βλαστοκυττάρων από συμβατό δότη, ο οποίος δεν αποκλείεται να είναι και ο αδελφός. Για τις μονογονιδιακές κληρονομικές ασθένειες, ασθένειες δηλαδή που οφείλονται σε μετάλλαξη ενός μόνο γονιδίου, όπως η μεσογειακή αναιμία, τα τελευταία χρόνια χρησιμοποιείται σε πειραματικό στάδιο η γονιδιακή θεραπεία των ίδιων των παθολογικών βλαστοκυττάρων με σκοπό σε δεύτερη φάση τη χορήγηση στον ίδιο τον ασθενή. Η θεραπεία αυτή αποβλέπει τελικά στην αυτόλογη μεταμόσχευση, για την αποφυγή της απόρριψης μη απόλυτα συμβατών κυττάρων. Στηρίζεται στη μεταφορά υγιών γονιδίων μέσα στον πυρήνα των παθολογικών βλαστοκυττάρων, στην αποκατάσταση της λειτουργίας τους και τη χορήγηση στον ίδιο τον ασθενή. Με τον τρόπο αυτόν αποφεύγονται οι επιπλοκές της ετερόλογης μεταμόσχευσης. Η ασθένεια για την οποία έχουν χρησιμοποιηθεί τις περισσότερες φορές τα βλαστικά κύτταρα του ομφαλίου λώρου είναι η λευχαιμία. Πολλά ερωτήματα διατυπώνονται κατά καιρούς κατά πόσο πρέπει να γίνεται αυτόλογη μεταμόσχευση, δηλαδή κυττάρων του ίδιου του παιδιού στη λευχαιμία. Ήδη δημοσιεύτηκε στο περιδικό Pediatrics το 2007 η πρώτη επιτυχημένη μεταμόσχευση με χορήγηση των βλαστοκυττάρων του ίδιου του παιδιού που έπασχε από οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία. Η νόσος διαγνώστηκε στην ηλικία των τριών ετών και τέσσερα χρόνια αργότερα το παιδί δεν έχει παρουσιάσει καμία επιπλοκή ή υποτροπή. Ο καρκίνος όπως και η λευχαιμία εκδηλώνονται μετά από μία σειρά μεταλλάξεων στα κύτταρα, η οποία τελικά καταλήγει σε καρκινογένεση. Για την εκδήλωση τη λευχαιμίας απαιτούνται 2 συνεχείς μεταλλάξεις, ενώ για τους υπόλοιπους συμπαγείς καρκίνους ανάλογα και με τη μορφή έως 9. Άρα λοιπόν είναι πιο εύκολο να προκύψει η λευχαιμία από τον καρκίνο Η πρώτη μετάλλαξη για την εκδήλωση της λευχαιμίας οδηγεί στη δημιουργία και στην κυκλοφορία στο αίμα των προλευχαιμικών κλώνων. Εάν λοιπόν η μετάλλαξη συμβεί στα πρώτα στάδια της ανάπτυξης του εμβρύου πριν τη γέννηση τότε και στο αίμα του ομφαλίου λώρου θα κυκλοφορούν προλευχαιμικοί κλώνοι. Από τις 100 περιπτώσεις παιδιών με προλευχαιμικούς κλώνους τελικά μόνο ένα παιδί θα προχωρήσει στη δεύτερη μετάλλαξη και θα αναπτύξει τη λευχαιμία. Οι προλευχαιμικοί κλώνοι στα υπόλοιπα παιδιά σιγά- σιγά καταστρέφονται από το αμυντικό τους σύστημα και τελικά εξαφανίζονται από την κυκλοφορία του αίματος. Για μεγαλύτερης ηλικίας παιδιά και ενήλικες δεν τίθενται τέτοια διλήμματα αυτόλογης χρήσης, διότι ακόμη και στην υποθετική περίπτωση της γέννησης του παιδιού με προλευχαιμικό κλώνο έχει μεσολαβήσει μεγάλο χρονικό διάστημα από τη γέννηση μέχρι την εκδήλωση της νόσου και η αυτόλογη μεταμόσχευση θα δώσει στον ασθενή άλλο τόσο χρόνο επιβίωσης χωρίς το φόβο της απόρριψης ενός αλλογενούς και μη πλήρους συμβατού μοσχεύματος. Εξ άλλου σήμερα είναι γνωστά τα γονίδια τα οποία ευθύνονται ή συνυπάρχουν με την εκδήλωση λευχαιμίας και μία εξέταση στα ίδια τα βλαστοκύτταρα με τη μέθοδο RT-PCR θα οδηγήσει στην ανίχνευση αυτών των παθολογικών γονιδίων και θα λύσει το πρόβλημα της χρήσης των ίδιων των κυττάρων του παιδιού ή όχι. Για την ετερόλογη μεταμόσχευση δεν γίνεται ποτέ έλεγχος για την ύπαρξη προλευχαιμικών κλώνων στα βλαστοκύτταρα του δότη. Τα γονίδια τα υπεύθυνα ή συνυπάρχοντα με την εκδήλωση της οξείας λεμφοβλαστικής λευχαιμίας, της συχνότερης μορφής λευχαιμίας της παιδικής ηλικίας είναι σε ποσοστό 50-70% των περιπτώσεων το γονίδιο MLL-AF4, σε ποσοστό 25% το TEL-AML1, σε ποσοστό 5-6% το E2A-PBX1, και σε ποσοστό 5% το BCR-ABL. Στην πράξη λοιπόν δύο γονίδια ευθύνονται για το 75% της εκδήλωσης της οξείας λεμφοβλαστικής λευχαιμίας στα παιδιά. Τα γονίδια αυτά είναι εύκολο να αναγνωριστούν στα βλαστοκύτταρα και τα αποτελέσματα θα δώσουν την απάντηση της αυτόλογης ή ετερόλογης χρήσης.

Επισυνάπτω σχετικό ερώτημα με την απάντησή του από το site της εταιρείας που εγώ επμπιστεύτηκα. Δεν είμαι γιατρός για να γνωρίζω τις επιστημονικές λεπτομέρειες, ούτε και αν μας τις εξηγήσει κάποιος θα τις καταλάβουμε στο ακέραιο. Συνεπώς, απλώς ψάχνεις, διαβάζεις και συγκρίνεις... Ερ: Μπορεί οι γιατροί να κάνουν χρήση των αποθηκευμένων βλαστικών κυττάρων παιδιού που νοσεί ή μήπως τα βλαστικά κύτταρα περιέχουν τη νόσο; Απ: Εκατοντάδες αυτόλογες μεταμοσχεύσεις (κυττάρων του ίδιου του παιδιού) πραγματοποιούνται κάθε χρόνο για νόσους όπως τα λεμφώματα, συμπαγείς όγκοι (σαρκώματα, νευροβλαστώματα), λευχαιμίες μετά από χημειοθεραπεία, εγκεφαλική παράλυση, αποκατάσταση βλαβών οργάνων. Έρευνες έδειξαν ότι χρήση των βλαστικών κυττάρων ενδείκνυται ακόμη και σε βρέφη ηλικίας κάτω των 12 μηνών με απόλυτη ασφάλεια και επιτυχία. Η αυτόλογη μεταμόσχευση βλαστικών κυττάρων (κύτταρα του ίδιου του παιδιού) σαφώς υπερτερεί της αλλογενούς (κύτταρα από ξένο δότη), καθώς ο ασθενής προφυλάσσεται από το σύνδρομο της νόσου του μοσχεύματος εναντίον του ξενιστή το οποίο οδηγεί σε θάνατο του ασθενή ή χρόνια νόσο, αφετέρου το μόσχευμα είναι άμεσα διαθέσιμο και δεν υπάρχει πιθανότητα μόλυνσης με ιό. Έχει δημοσιευτεί επιτυχής αυτομεταμόσχευση βλαστικών κυττάρων σε παιδί που έπασχε από ρετινοβλάστωμα (κακοήθης όγκος του αμφιβληστροειδούς), το οποίο είχε κάνει μετάσταση στο νωτιαίο μυελό, στην ηλικία των 10 μηνών. Οι γονείς είχαν προβλέψει τη φύλαξη των βλαστικών κυττάρων. Το 2007 δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Pediatrics η πρώτη αυτόλογη μεταμόσχευση βλαστικών κυττάρων του ομφαλίου λώρου σε παιδί ηλικίας 3 ετών το ποίο έπασχε από οξεία λεμφοβλαστική αναιμία και οι γονείς του είχαν προβεί στη φύλαξη των βλαστικών κυττάρων του ομφαλίου λώρου κατά τη γέννησή του. Αυτόλογη χρήση ονομάζεται η χρήση των βλαστικών κυττάρων για τη θεραπεία ασθενειών του ιδίου του ατόμου από το οποίο έχουν ληφθεί τα βλαστοκύτταρα. Στατιστικά έως σήμερα οι περισσότερες χρήσεις των βλαστικών κυττάρων είναι αυτόλογες. Οι αυτόλογες μεταμοσχεύσεις σήμερα γίνονται για τη θεραπεία των λεμφωμάτων, τη ριζική θεραπεία των όγκων της παιδικής ηλικίας (νευροβλάστωμα, ρετινοβλάστωμα, σαρκώματα), της λευχαιμίας, των αυτοάνοσων νοσημάτων (σκήρυνση κατά πλάκας, νεανική ρευματοειδή αρθρίτιδα,) και αποκατάσταση λειτουργίας οργάνων (έμφραγμα μυοκαρδίου, εγκεφαλική παράλυση, οστικά ελλείματα). Για τη θεραπεία κληρονομικών ασθενειών, όπως η μεσογειακή και δρεπανοκυτταρική αναιμία και οι ασθένειες του μεταβολισμού δεν χρησιμοποιούνται οι αυτόλογες μεταμοσχεύσεις, καθ όσον τα βλαστοκύτταρα του παιδιού φέρουν στο γενετικό τους υλικό τα παθολογικά γονίδια. Τα βλαστοκύτταρά τους είναι χρήσιμα για τη θεραπεία των υπολοίπων ασθενειών, αλλά όχι της κληρονομικής ασθένειας με την οποία γεννήθηκαν. Σήμερα για τη θεραπεία αυτών των ασθενειών χρησιμοποιούνται οι ετερόλογες μεταμοσχεύσεις δηλαδή η χρήση βλαστοκυττάρων από συμβατό δότη, ο οποίος δεν αποκλείεται να είναι και ο αδελφός. Για τις μονογονιδιακές κληρονομικές ασθένειες, ασθένειες δηλαδή που οφείλονται σε μετάλλαξη ενός μόνο γονιδίου, όπως η μεσογειακή αναιμία, τα τελευταία χρόνια χρησιμοποιείται σε πειραματικό στάδιο η γονιδιακή θεραπεία των ίδιων των παθολογικών βλαστοκυττάρων με σκοπό σε δεύτερη φάση τη χορήγηση στον ίδιο τον ασθενή. Η θεραπεία αυτή αποβλέπει τελικά στην αυτόλογη μεταμόσχευση, για την αποφυγή της απόρριψης μη απόλυτα συμβατών κυττάρων. Στηρίζεται στη μεταφορά υγιών γονιδίων μέσα στον πυρήνα των παθολογικών βλαστοκυττάρων, στην αποκατάσταση της λειτουργίας τους και τη χορήγηση στον ίδιο τον ασθενή. Με τον τρόπο αυτόν αποφεύγονται οι επιπλοκές της ετερόλογης μεταμόσχευσης. Η ασθένεια για την οποία έχουν χρησιμοποιηθεί τις περισσότερες φορές τα βλαστικά κύτταρα του ομφαλίου λώρου είναι η λευχαιμία. Πολλά ερωτήματα διατυπώνονται κατά καιρούς κατά πόσο πρέπει να γίνεται αυτόλογη μεταμόσχευση, δηλαδή κυττάρων του ίδιου του παιδιού στη λευχαιμία. Ήδη δημοσιεύτηκε στο περιδικό Pediatrics το 2007 η πρώτη επιτυχημένη μεταμόσχευση με χορήγηση των βλαστοκυττάρων του ίδιου του παιδιού που έπασχε από οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία. Η νόσος διαγνώστηκε στην ηλικία των τριών ετών και τέσσερα χρόνια αργότερα το παιδί δεν έχει παρουσιάσει καμία επιπλοκή ή υποτροπή. Ο καρκίνος όπως και η λευχαιμία εκδηλώνονται μετά από μία σειρά μεταλλάξεων στα κύτταρα, η οποία τελικά καταλήγει σε καρκινογένεση. Για την εκδήλωση τη λευχαιμίας απαιτούνται 2 συνεχείς μεταλλάξεις, ενώ για τους υπόλοιπους συμπαγείς καρκίνους ανάλογα και με τη μορφή έως 9. Άρα λοιπόν είναι πιο εύκολο να προκύψει η λευχαιμία από τον καρκίνο Η πρώτη μετάλλαξη για την εκδήλωση της λευχαιμίας οδηγεί στη δημιουργία και στην κυκλοφορία στο αίμα των προλευχαιμικών κλώνων. Εάν λοιπόν η μετάλλαξη συμβεί στα πρώτα στάδια της ανάπτυξης του εμβρύου πριν τη γέννηση τότε και στο αίμα του ομφαλίου λώρου θα κυκλοφορούν προλευχαιμικοί κλώνοι. Από τις 100 περιπτώσεις παιδιών με προλευχαιμικούς κλώνους τελικά μόνο ένα παιδί θα προχωρήσει στη δεύτερη μετάλλαξη και θα αναπτύξει τη λευχαιμία. Οι προλευχαιμικοί κλώνοι στα υπόλοιπα παιδιά σιγά- σιγά καταστρέφονται από το αμυντικό τους σύστημα και τελικά εξαφανίζονται από την κυκλοφορία του αίματος. Για μεγαλύτερης ηλικίας παιδιά και ενήλικες δεν τίθενται τέτοια διλήμματα αυτόλογης χρήσης, διότι ακόμη και στην υποθετική περίπτωση της γέννησης του παιδιού με προλευχαιμικό κλώνο έχει μεσολαβήσει μεγάλο χρονικό διάστημα από τη γέννηση μέχρι την εκδήλωση της νόσου και η αυτόλογη μεταμόσχευση θα δώσει στον ασθενή άλλο τόσο χρόνο επιβίωσης χωρίς το φόβο της απόρριψης ενός αλλογενούς και μη πλήρους συμβατού μοσχεύματος. Εξ άλλου σήμερα είναι γνωστά τα γονίδια τα οποία ευθύνονται ή συνυπάρχουν με την εκδήλωση λευχαιμίας και μία εξέταση στα ίδια τα βλαστοκύτταρα με τη μέθοδο RT-PCR θα οδηγήσει στην ανίχνευση αυτών των παθολογικών γονιδίων και θα λύσει το πρόβλημα της χρήσης των ίδιων των κυττάρων του παιδιού ή όχι. Για την ετερόλογη μεταμόσχευση δεν γίνεται ποτέ έλεγχος για την ύπαρξη προλευχαιμικών κλώνων στα βλαστοκύτταρα του δότη. Τα γονίδια τα υπεύθυνα ή συνυπάρχοντα με την εκδήλωση της οξείας λεμφοβλαστικής λευχαιμίας, της συχνότερης μορφής λευχαιμίας της παιδικής ηλικίας είναι σε ποσοστό 50-70% των περιπτώσεων το γονίδιο MLL-AF4, σε ποσοστό 25% το TEL-AML1, σε ποσοστό 5-6% το E2A-PBX1, και σε ποσοστό 5% το BCR-ABL. Στην πράξη λοιπόν δύο γονίδια ευθύνονται για το 75% της εκδήλωσης της οξείας λεμφοβλαστικής λευχαιμίας στα παιδιά. Τα γονίδια αυτά είναι εύκολο να αναγνωριστούν στα βλαστοκύτταρα και τα αποτελέσματα θα δώσουν την απάντηση της αυτόλογης ή ετερόλογης χρήσης.

Επισυνάπτω σχετικό ερώτημα με την απάντησή του από το site της εταιρείας που εγώ επμπιστεύτηκα. Δεν είμαι γιατρός για να γνωρίζω τις επιστημονικές λεπτομέρειες, ούτε και αν μας τις εξηγήσει κάποιος θα τις καταλάβουμε στο ακέραιο. Συνεπώς, απλώς ψάχνεις, διαβάζεις και συγκρίνεις... Ερ: Μπορεί οι γιατροί να κάνουν χρήση των αποθηκευμένων βλαστικών κυττάρων παιδιού που νοσεί ή μήπως τα βλαστικά κύτταρα περιέχουν τη νόσο; Απ: Εκατοντάδες αυτόλογες μεταμοσχεύσεις (κυττάρων του ίδιου του παιδιού) πραγματοποιούνται κάθε χρόνο για νόσους όπως τα λεμφώματα, συμπαγείς όγκοι (σαρκώματα, νευροβλαστώματα), λευχαιμίες μετά από χημειοθεραπεία, εγκεφαλική παράλυση, αποκατάσταση βλαβών οργάνων. Έρευνες έδειξαν ότι χρήση των βλαστικών κυττάρων ενδείκνυται ακόμη και σε βρέφη ηλικίας κάτω των 12 μηνών με απόλυτη ασφάλεια και επιτυχία. Η αυτόλογη μεταμόσχευση βλαστικών κυττάρων (κύτταρα του ίδιου του παιδιού) σαφώς υπερτερεί της αλλογενούς (κύτταρα από ξένο δότη), καθώς ο ασθενής προφυλάσσεται από το σύνδρομο της νόσου του μοσχεύματος εναντίον του ξενιστή το οποίο οδηγεί σε θάνατο του ασθενή ή χρόνια νόσο, αφετέρου το μόσχευμα είναι άμεσα διαθέσιμο και δεν υπάρχει πιθανότητα μόλυνσης με ιό. Έχει δημοσιευτεί επιτυχής αυτομεταμόσχευση βλαστικών κυττάρων σε παιδί που έπασχε από ρετινοβλάστωμα (κακοήθης όγκος του αμφιβληστροειδούς), το οποίο είχε κάνει μετάσταση στο νωτιαίο μυελό, στην ηλικία των 10 μηνών. Οι γονείς είχαν προβλέψει τη φύλαξη των βλαστικών κυττάρων. Το 2007 δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Pediatrics η πρώτη αυτόλογη μεταμόσχευση βλαστικών κυττάρων του ομφαλίου λώρου σε παιδί ηλικίας 3 ετών το ποίο έπασχε από οξεία λεμφοβλαστική αναιμία και οι γονείς του είχαν προβεί στη φύλαξη των βλαστικών κυττάρων του ομφαλίου λώρου κατά τη γέννησή του. Αυτόλογη χρήση ονομάζεται η χρήση των βλαστικών κυττάρων για τη θεραπεία ασθενειών του ιδίου του ατόμου από το οποίο έχουν ληφθεί τα βλαστοκύτταρα. Στατιστικά έως σήμερα οι περισσότερες χρήσεις των βλαστικών κυττάρων είναι αυτόλογες. Οι αυτόλογες μεταμοσχεύσεις σήμερα γίνονται για τη θεραπεία των λεμφωμάτων, τη ριζική θεραπεία των όγκων της παιδικής ηλικίας (νευροβλάστωμα, ρετινοβλάστωμα, σαρκώματα), της λευχαιμίας, των αυτοάνοσων νοσημάτων (σκήρυνση κατά πλάκας, νεανική ρευματοειδή αρθρίτιδα,) και αποκατάσταση λειτουργίας οργάνων (έμφραγμα μυοκαρδίου, εγκεφαλική παράλυση, οστικά ελλείματα). Για τη θεραπεία κληρονομικών ασθενειών, όπως η μεσογειακή και δρεπανοκυτταρική αναιμία και οι ασθένειες του μεταβολισμού δεν χρησιμοποιούνται οι αυτόλογες μεταμοσχεύσεις, καθ όσον τα βλαστοκύτταρα του παιδιού φέρουν στο γενετικό τους υλικό τα παθολογικά γονίδια. Τα βλαστοκύτταρά τους είναι χρήσιμα για τη θεραπεία των υπολοίπων ασθενειών, αλλά όχι της κληρονομικής ασθένειας με την οποία γεννήθηκαν. Σήμερα για τη θεραπεία αυτών των ασθενειών χρησιμοποιούνται οι ετερόλογες μεταμοσχεύσεις δηλαδή η χρήση βλαστοκυττάρων από συμβατό δότη, ο οποίος δεν αποκλείεται να είναι και ο αδελφός. Για τις μονογονιδιακές κληρονομικές ασθένειες, ασθένειες δηλαδή που οφείλονται σε μετάλλαξη ενός μόνο γονιδίου, όπως η μεσογειακή αναιμία, τα τελευταία χρόνια χρησιμοποιείται σε πειραματικό στάδιο η γονιδιακή θεραπεία των ίδιων των παθολογικών βλαστοκυττάρων με σκοπό σε δεύτερη φάση τη χορήγηση στον ίδιο τον ασθενή. Η θεραπεία αυτή αποβλέπει τελικά στην αυτόλογη μεταμόσχευση, για την αποφυγή της απόρριψης μη απόλυτα συμβατών κυττάρων. Στηρίζεται στη μεταφορά υγιών γονιδίων μέσα στον πυρήνα των παθολογικών βλαστοκυττάρων, στην αποκατάσταση της λειτουργίας τους και τη χορήγηση στον ίδιο τον ασθενή. Με τον τρόπο αυτόν αποφεύγονται οι επιπλοκές της ετερόλογης μεταμόσχευσης. Η ασθένεια για την οποία έχουν χρησιμοποιηθεί τις περισσότερες φορές τα βλαστικά κύτταρα του ομφαλίου λώρου είναι η λευχαιμία. Πολλά ερωτήματα διατυπώνονται κατά καιρούς κατά πόσο πρέπει να γίνεται αυτόλογη μεταμόσχευση, δηλαδή κυττάρων του ίδιου του παιδιού στη λευχαιμία. Ήδη δημοσιεύτηκε στο περιδικό Pediatrics το 2007 η πρώτη επιτυχημένη μεταμόσχευση με χορήγηση των βλαστοκυττάρων του ίδιου του παιδιού που έπασχε από οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία. Η νόσος διαγνώστηκε στην ηλικία των τριών ετών και τέσσερα χρόνια αργότερα το παιδί δεν έχει παρουσιάσει καμία επιπλοκή ή υποτροπή. Ο καρκίνος όπως και η λευχαιμία εκδηλώνονται μετά από μία σειρά μεταλλάξεων στα κύτταρα, η οποία τελικά καταλήγει σε καρκινογένεση. Για την εκδήλωση τη λευχαιμίας απαιτούνται 2 συνεχείς μεταλλάξεις, ενώ για τους υπόλοιπους συμπαγείς καρκίνους ανάλογα και με τη μορφή έως 9. Άρα λοιπόν είναι πιο εύκολο να προκύψει η λευχαιμία από τον καρκίνο Η πρώτη μετάλλαξη για την εκδήλωση της λευχαιμίας οδηγεί στη δημιουργία και στην κυκλοφορία στο αίμα των προλευχαιμικών κλώνων. Εάν λοιπόν η μετάλλαξη συμβεί στα πρώτα στάδια της ανάπτυξης του εμβρύου πριν τη γέννηση τότε και στο αίμα του ομφαλίου λώρου θα κυκλοφορούν προλευχαιμικοί κλώνοι. Από τις 100 περιπτώσεις παιδιών με προλευχαιμικούς κλώνους τελικά μόνο ένα παιδί θα προχωρήσει στη δεύτερη μετάλλαξη και θα αναπτύξει τη λευχαιμία. Οι προλευχαιμικοί κλώνοι στα υπόλοιπα παιδιά σιγά- σιγά καταστρέφονται από το αμυντικό τους σύστημα και τελικά εξαφανίζονται από την κυκλοφορία του αίματος. Για μεγαλύτερης ηλικίας παιδιά και ενήλικες δεν τίθενται τέτοια διλήμματα αυτόλογης χρήσης, διότι ακόμη και στην υποθετική περίπτωση της γέννησης του παιδιού με προλευχαιμικό κλώνο έχει μεσολαβήσει μεγάλο χρονικό διάστημα από τη γέννηση μέχρι την εκδήλωση της νόσου και η αυτόλογη μεταμόσχευση θα δώσει στον ασθενή άλλο τόσο χρόνο επιβίωσης χωρίς το φόβο της απόρριψης ενός αλλογενούς και μη πλήρους συμβατού μοσχεύματος. Εξ άλλου σήμερα είναι γνωστά τα γονίδια τα οποία ευθύνονται ή συνυπάρχουν με την εκδήλωση λευχαιμίας και μία εξέταση στα ίδια τα βλαστοκύτταρα με τη μέθοδο RT-PCR θα οδηγήσει στην ανίχνευση αυτών των παθολογικών γονιδίων και θα λύσει το πρόβλημα της χρήσης των ίδιων των κυττάρων του παιδιού ή όχι. Για την ετερόλογη μεταμόσχευση δεν γίνεται ποτέ έλεγχος για την ύπαρξη προλευχαιμικών κλώνων στα βλαστοκύτταρα του δότη. Τα γονίδια τα υπεύθυνα ή συνυπάρχοντα με την εκδήλωση της οξείας λεμφοβλαστικής λευχαιμίας, της συχνότερης μορφής λευχαιμίας της παιδικής ηλικίας είναι σε ποσοστό 50-70% των περιπτώσεων το γονίδιο MLL-AF4, σε ποσοστό 25% το TEL-AML1, σε ποσοστό 5-6% το E2A-PBX1, και σε ποσοστό 5% το BCR-ABL. Στην πράξη λοιπόν δύο γονίδια ευθύνονται για το 75% της εκδήλωσης της οξείας λεμφοβλαστικής λευχαιμίας στα παιδιά. Τα γονίδια αυτά είναι εύκολο να αναγνωριστούν στα βλαστοκύτταρα και τα αποτελέσματα θα δώσουν την απάντηση της αυτόλογης ή ετερόλογης χρήσης.

Είχα κι εγώ πολλές καούρες στο πρώτο τρίμηνο καθώς και στο τέλος οι οποίες με έπιαναν όταν έμενε το στομάχι μου άδειο για πάνω από τρεις(!) ώρες!!! Οπότε φανταστείτε τί κατέβαζα στην εγκυμοσύνη κάθε τρεις και λίγο. Συνήθως με ανακούφιζε κάτι απλό, όπως π.χ. μία φρυγανιά ή ένα μπισκότο. Όπως και να 'χει όμως είναι πραγματικά επώδυνες και μπορεί να με έπιαναν ακόμη και στον ύπνο και να ξυπνούσα από αυτές!!!

Είχα κι εγώ πολλές καούρες στο πρώτο τρίμηνο καθώς και στο τέλος οι οποίες με έπιαναν όταν έμενε το στομάχι μου άδειο για πάνω από τρεις(!) ώρες!!! Οπότε φανταστείτε τί κατέβαζα στην εγκυμοσύνη κάθε τρεις και λίγο. Συνήθως με ανακούφιζε κάτι απλό, όπως π.χ. μία φρυγανιά ή ένα μπισκότο. Όπως και να 'χει όμως είναι πραγματικά επώδυνες και μπορεί να με έπιαναν ακόμη και στον ύπνο και να ξυπνούσα από αυτές!!!

Είχα κι εγώ πολλές καούρες στο πρώτο τρίμηνο καθώς και στο τέλος οι οποίες με έπιαναν όταν έμενε το στομάχι μου άδειο για πάνω από τρεις(!) ώρες!!! Οπότε φανταστείτε τί κατέβαζα στην εγκυμοσύνη κάθε τρεις και λίγο. Συνήθως με ανακούφιζε κάτι απλό, όπως π.χ. μία φρυγανιά ή ένα μπισκότο. Όπως και να 'χει όμως είναι πραγματικά επώδυνες και μπορεί να με έπιαναν ακόμη και στον ύπνο και να ξυπνούσα από αυτές!!!

Είχα κι εγώ πολλές καούρες στο πρώτο τρίμηνο καθώς και στο τέλος οι οποίες με έπιαναν όταν έμενε το στομάχι μου άδειο για πάνω από τρεις(!) ώρες!!! Οπότε φανταστείτε τί κατέβαζα στην εγκυμοσύνη κάθε τρεις και λίγο. Συνήθως με ανακούφιζε κάτι απλό, όπως π.χ. μία φρυγανιά ή ένα μπισκότο. Όπως και να 'χει όμως είναι πραγματικά επώδυνες και μπορεί να με έπιαναν ακόμη και στον ύπνο και να ξυπνούσα από αυτές!!!

Εμείς τη μικρή μας θα τη βγάλουμε Μαρία που είναι της πεθεράς μου την οποία δεν γνώρισα καν. Νομίζω το αξίζει από εκεί που βρίσκεται να ... ακούσει το όνομά της και κυρίως για τον άντρα μου που την λάτρευε. Σχετικά κι εγώ πιστεύω ότι το πρώτο όνομα πρέπει να είναι του μπαμπά! Τώρα, όσον αφορά το δεύτερο, αν είναι πάλι κοριτσάκι, θα τού δώσουμε της μητέρας μου (Αλεξάνδρα), ενώ αν είναι αγοράκι θα του δώσουμε του πεθερού μου (Νικόλαος) καθώς του μπαμπά μου είναι ίδιο με του άντρα μου (Γιώργος) και θα το αφήσουμε ώς επιλογή για το ... επόμενο αν υπάρξει και είναι αγοράκι και αυτό.!!!